Tíminn - 24.12.1952, Blaðsíða 27

f /
Jólablað TÍMANS 1952
27
uövelt og skemmtilegt og hún
[afði gert sér í hugarlund. Svo voru
lýrnar líka svo hræðilega stórar og
jlunnalegar skepnur, og það hlaut
jð koma af fólki fjósalykt við að
'óma nálægt þeim. En mjólka varö.
íún nú samt.
1
„Vertu nú góð, elsku „kúin“
|lín,“ sagði hún loks skjálfröddúð
strauk óstyrkri hendi yfir svart-
í hausinn á Skjöldu, fjarska góð-
tlegri kú, sem glápti með sinni
lleðfæddu forvitni á þessa nýstár-
gu mjaltakonu og hélt áfram að
Drtra. Frú Hansen glápti líka, og
ún var svo hissa, að hún var nærri
júin að missa fötuna. Mikil lifandi
feköp voru annars að hugsa sér, að
iýr skyldu tyggja tyggigúmmí!
larla gat það verið „skro“, því að
kki spýtti kýrin. Já, þvilíkt og ann-
jð eins, þarna var lúxuslifinu hjá
,ýeitafólkinu rétt lýst, jafnvel kýrn
'tr tuggðu tyggigúmmí rétt eins og
lámenntaðir borgarbúar!
Þegar frú Hansen hafði jafnað
iig dálítið eftir þessa stórmerku
tppgötvun, mundi hún, að kona
Sjörns hafði sagt henni, að bezt
úundi fyrir hana að hefta kýrnar,
jtieðan hún væri að mjólka. Hún
iirá sér því heim í fjós og sótti haft-
þ. En hvernig var nú farið að því
ð hefta kú? Frú Hansen rámaði í
að að hafa stöku sinnum séð hesta
hafti. Auðvitað hlaut að vera far-
eins að því að hefta kýr og hesta.
jlún beygði sig nú bjartsýn niður og
lyrjaði að hefta Skjöldu á fram-
lótunum. En ekki var hún fyrr bú-
b en Skjalda tók að hamást og
ifringsnúast, þar til hún var búin
ð sparka sig úr haftinu.
„Ó, vertu nú þæg, elsku „kúin“
úiín“, sagði frú Hansen skjálfandi
Af hræðslu. Hún settist á þúfu til
tó jafna sig og fór að hugleiða,
hvort hún ætti að gera aðra til-
l’aun. En að lokum varð það úr, að
hún ákvað að mjólka kúna haft-
ausa. Hún tók sætið og færði sig
ifar gætilega í áttina til Skjöldu,
;em nú var komin í sínar fyrri stell-
ngar og virtist alveg vera búin að
deyma þeirri óvirðingu, sem henni
íafði verið sýnd, og lét sér nægja
ið hrista hausinn fyrirlitlega, þeg-
fr frú Hansen byrjaði að þvo á
lenni spenana.
„Svona, svona, góða „kúin“
nín,“ sagði frúin talsvert vonbetri,
Degar hún sá, að Skjalda hreyfði
iig ekki, og byrjaði að mjólka. Hún
togaði með báðum höndum í ann-
In framspenann, og gleði hennar
Verður ekki með orðum lýst, þegar
ósköp vesældarleg mj ólkurbuna
kom — ekki samt í fötuna, heldur
'á pilsiö hennar.
Hefði slikt skeð í kaffiboöi, aö
bijólk gerðist svo nærgöngul við
íöt frúarinnar, hefði hún vafalaust
beðið hjartnæma bæn, en nú datt
henni ekki í hug að skeyta um slíka
stnámuni.
„Þær ættu bara að sjá til mín
húna, hún Petrína og hún Gvendó-
bna,“ hugsaði hún hreykin, um leið
og næsta mólkurbuna streymdi að
■ • bálfu leyti ofan í fötuna og að
■,hálfu leyti niður í skóinn hennar.
Eftir tíu slíkar bunur var frú Han-
sen orðin svo ánægð, að hún tók
^ð syngja hástöfum „Allt fram
streymirý endalaust, ár og dagar
líða“. Eii allt í einu tók hún eftir
övergspenunum.
„Nei, sko,“ hálf hrópaði hún upp
ýíir sig og skríkti af kæti. „Hi, hi,
bei sko.“ Það hlaut að vera skrýt-
th mjólk, sem kæmi úr þessu mspen-
úm. Skyndilega rann upp ljós fyr-
tr henni. En hvað hún gat veriö
brikill bjáni. Þetta voru náttúrlega
spenarnir, sem rjóminn kom úr!
Viö þessa uppgötvun jókst sjálfs-
álit frú Hansen um allan helming.
þetta hafði Þórdis, kona Björns, þó
gleymt að segja henni.
„Svei mér, ef ég er ekki fædd
sveitakona," hugsaði hún og greip
allsendis ósmeyk í annan dvergspen
ann. En hvað var nú þetta? Hvern-
ig sem hún kreisti og togaði, kom
ekki einn’ einasti dropi, hvað þá
heldur buna. En nú var Skjöldu,
sem hingaö til hafði sýnt alveg .
framúrskarandi þolinmæði g'agn-
vart öllum þessum aðförum, loks
nóg boðið. Hún gaf frú Hansen svo
rækilega utan undir með halanum,
að frúin sá bæði rautt og gult og
fékk auk þess vænan skammt af
fjósalykt á heilann. Síðan tók hún
undir sig stökk og hentist yfir
mjólkurfötuna og frúna, svo að báð
ar fóru um koll. Og þarna lágu nú
mjólkurfatan, frú Hansen og nýi
sumarhatturinn hennar í þrennu
lagi á stöðlinum eins illa til reika
og þau hefðu orðið fyrir þýzkri loft-
árás eða fljúgandi diski. Mjólkur-
fatan beygluð og brotin, hatturinn
á hvolfi ofan á kúadellu og frúin
með sviða í nefbroddinum, hjart-
að i skónum, en tunguna veit ég
ekki hvar, því að í fyrsta skipti á
ævinni brugðust henni öll orð. Hún
heyrði sem í draumi hrópað á hjálp
heiman frá bænurn og þvínæst óg-
urlega skruðninga, en það var Han-
sen aö hlaupa upp á hlöðuþakið.
Þannig var ástatt um bænda-
igildin á Hóli, þegar Þórð gamla í
Koti bar þar að. Þórður var skyn-
samur karl, sem hafði á sér tals-
vert orð fyrir dýralækningar. Þeg-
ar hann sá, að frú Hansen var
hvergi brotin og með öllu ósködduð,
studdi hann hana heim að bæn-
um og lét hana hátta ofan í rúm,
meðan hann leysti stertinn á
Grána gamla frá hestastaurnum og
sótti Hansen upp á hlöðumæni.
Þegar hann hafði komið báðum
hjónunum í bólið, hitaði hann
handa þeim lútsterkt kaffi til að
taka úr þeim mesta hrollinn. Að
því búnu sleppti hann Grána
gamla út fyrir girðingu og mjólk-
aði kýrnar. „Það var svo sem ekki
vanþörf á því að líta til þeirra, eins
og Björn bað mig,“ hugsaði hann
á leiðinni heim að bænum.
Dagar þeirra Hansenshjónanna
á Hóli urðu ekki fleiri, þau voru
búin að fá nóg af sælu sveitalífs-
ins. Strax og opnað var um morg-
uninn, hringdi Þórður gamli, sem
hafði orðið að dvelja um nóttina
á Hóli, Hansenshjónunum til hugg-
unar, til Björns bónda og talaði við
hann fyrir hönd þeirra hjóna, því
að Hansen var ekki búinn að ná
sér almennilega í raddfærunum eft
ir hrópin á hlöðumæninum.
Skipti það nú engum togum, að
Björn kom, en Hansen fór.
Um það, hvérnig Birni og Þórdísi
konu hans hafi tekizt bökunar-
starfið, skal ekki dæmt. En víst er
það, að margir viðskiptavina þeirra
lögðu síðar leið sína að Hóli til að
njóta gestrisni þeirra Hólshjóna og
fá hjá þeim framúrskarandi flat-
kökur og ,.príma“ pönnukökur, eins
og þeir Börlærðu orðuðu það.
Það fyrsta, sem Hansenshjónin
gerðu, þegar þau komu til borgar-
innar, var að fara til frægs læknis,
sem hafði á sér mikið orð fyrir
þekkingu sína á tauga- og hjarta-
sjúkdómum. „Doktorinn" hlustaði
þau bæði vandlega i bak og fyrir
og rannsakaði með gaumgæfni í
þeim tunguna. Að því búnu bank-
aði hann á þeim bæði hnén með
áhaldi, sem frú Hansen fullyrti síð-
ar að hefði verið fyrsta flokks buff-
hamar. Þvínæst rispaði hann á þeim
iljarnar þvers og langs með örygg-
isnælu, og loks lét hann þau blístra,
loka augunum og benda á nefið á
sér.
„Hö-hömm,“ sagði hann loks að
rannsókninni lokinni, ræskti sig og
hrukkaði ennið fyrirmannlega.
„Eiginlega er það ekkert sérstakt,
sem að ykkur gengur. Helzt til mik-
il fita og óstyrkar taugar — algengt
fríjörtur Gudrrjuiiiissor.:
St
ijsΒrncivi
í CLUótri
Nú himni frá að lieiönri jörð
vor heilög stjarnan skín
og varpar geislum vítt um láö
og vekur undra sýn.
Frá Betlehem oss berst sú fregn,
að barn eitt þar sé fætt
við fátækt mikla, seyru og sult,
einn son af Davíðs ætt.
Sérhver jól vér höldum heilög
honum dýrðar til.
Senn þá hækkar sól á himni,
sendir birtu og yl.
Vítt um alla veröld hljómar
vitringanna mál.
Allir sáttir, ár og daga
elskum hverja sál.
Hljómar ennþá harpa drottins
himni vorum frá.
Barn er fætt í Betlehem,
borið jörðu á.
Und austurhimni blikar bíitt
blessuð stjarnan enn.
Krjúpum nú við krossinn allir:
kristnir og heiðnir menn.
Knútur Þorsteinsson:
TVÖ KVÆÐI
Haustsonnetta.
Um bláa voga bitur svali strýkur
og brúnir heiða sveipast fölva hjúpi.
Hnigin er sól að dökku unnar djúpi,
daganna gullna tign úr sæti víkur.
Hljótt drúpa björk og hlynir bleikra skóga,
horfinn er dölum þýðra óma kliöur.
Og gljúfrafossins gremjuþrungni niöur
geig boðar sál, og komu vetrarsnjóa.
Ó, sumardýrð, með glit um gnmd og mar,
gróandans mögn og fögnuð hverju hjarta,
því er svo stutt þín töf á tímans leið.
Þú hvarfst á brott sem kulnað kertisskar,
mitt krokir líf við næturhúmið svarta.
Með brostinn óð, er flugs og fjaðra beið.
Um Mýrdalssand.
Hér ymur þungt við ægisorfna strönd,
þar enginn fjörður býður veðraskjól.
Hér gisti margur dauðans döpru lönd,
er dimmdi um ál og landsýn. augum fól.
Og jökulflaumur, elds og ógna hríð,
hér eyðing kaldri fór um gróðursvcrð.
Nú hnípir sár og sviðin alla tíð.
með sorgarþrá hin dæmda hrjósturjörð.
Þú svala auðn, mér sviður djúpt þín kvöl,
þinn söknuð streyma mér um brjóst eg finn.
Vort feigðartafl, hið mikla mannlífs böl
svo myrkum rúnum speglar svipur þinn.
meðal borgarbúa. Hvort tveggja
getið þið losnað við með því að
dvelja í sveit — ekki á gistihúsi,
heldur reglulegum sveitabæ — í
nokkurn tíma. Farið í langar göngu
ferðir og takið ykkur vatnsböð og
sólböð. Og hæfileg áreynsla með
því að hjálpa til við bústörfin væri
alveg ágæt!
Sœunn Bergþórs.