Tíminn - 24.12.1952, Blaðsíða 41

Jólablað TÍMANS 1952
41
Það er nokkur tilbreyting, að
flytjast úr miljónaborg, þar sem
tízkan er tignuð, í afskekktan dal
í sveitinni.
Það var skömmu eftir að við
fluttum upp í sveit á Suður-Eng-
landi, sem ég kynntist gamla prest-
inum í dalnum.
Fyrir fyrstu helgina, sem við
vorum í sveitinni, kom bóndadóttir
af næsta bæ. Hún sagði mér, að
fólkið, sem áður bjó í okkar húsi,
hefði alltaf sótt guðsþjónustu í
bænahúsið, sem var rétt fyrir ofan
okkur í dalnum, og nágrannar
okkar væntu þess, að við héldum
þessum sið, og að við kæmum
þangað til messu næsta sunnudag.
Hún sagði, að það væri að vísu
stór kirkja hér suður frá, niðri við
þjóðveginn, en fólkið í dalnum
hefði komið upp þessu bænahúsi
hjá sér, til þess að eiga skemmri
leið til guðsþjónustu, og það héldi
húsinu við á sinn kostnað. Það
hafði samið við prest, sem þjónar
söfnuði í næsta þorpi, um að messa
í bænahúsinu, en stundum kæmi
annar nágrannaprestur þangað í
heimsökn, og ef svo óheppilega
vildi til, að hvorugur þeirra gæti
ltomið, þá væri gamli presturinn
alltaf við hendina. Hann hafði
lofað að hjálpa þeim ef á þyrfti að
halda.
Gamli presturinn hafði áður
þjónað söfnuði stóru kirkjunnar
við þjóðveginn, en var fyrir löngu
búinn að segja af sér því starfi.
Hann er ekki eins og fólk er flest,
sagði stúlkan. Hann umgengst
engan, síðan húsið hans brann og
konan hans fór burt með dóttur
þeirra. Það er sagt, að hann hafi
byggt sér skúr úr brakinu, sem
eftir var í rústum hússins, og þar
býr hann alltaf einn, hann á ekki
einu sinni hund. Enginn fær að
stíga inn í garðinn hans; hliðið er
lokað með keðju og lás. Hann er
vissulega ósköp skrítinn, en það
sofnar enginn við messu hjá gamla
prestinum. Hann getur talað, allt
verður svo lifandi, sem hann talar
um. Öllum ber saman um, að hann
sé vel greindur. Við erum alltaf á-
nægð með messurnar hans, og nú
á hann að prédika hjá okkur á
sunnudaginn kemur.
Við fórum til guðsþjónustu í
bænahúsið næsta sunnudag. Húsið
var snyrtilegt og vel við haldið, en
það.var lítið og í fornlegum stíl.
Mér fannst ég vera komin aftur í
tímann, til Viktoríutímabilsins.
Svo kom gamli presturinn. Hann
var með hæstu mönnum á vöxt en
grannur, á að gizka 70—80 ára
gamall. Andlit hans og hendur
dökkbrúnt af sólbruna, auga-
brýrnar hvítar og þykkar, augun
dökk og lifandi, en þau sýndust
liggja langt inni í höfðinu, því
augabrýrnar voru svo miklar. Hárið
var mikið og hvítt, og það varpaði
birtu yfir manninn.
Presturinn flutti bæn, og orð
hans voru lifandi. — Guðspallið,
sem hann las var Jóh. 5. kap. 2.—
10. vers. í einu vetfangi hreif prest-
urinn okkur með sér til Jerúsalem,
að Betesdalaug. Ég sá fyrir mér
súlurnar og hliðið, og mikla um-
ferð á götunni fyrir utan. Og þarna
var laugin, með tært vatnið, og
Eftir Antoníu
fallega liti. — Umhverfis laugina
var fólksstraumur fram og aftur. -
Og þarna sá ég lamaða manninn
liggja. Þjáningarnar höfðu mark-
að andlit hans rúnum sínum, ég
gat ekki haft augun af honum. En
skyndilega birti svip hans og un-
aðslegur blær fyllti allt umhverfið.
Það heyrðist hljómfögur rödd, er
sagði: Viltu verða heiil? Maður-
inn rétti fram báðar hendurnar og
kallaði: Ég hefi engan til að hjálpa
mér í laugina, þegar vatniö hrær-
ist, en meðan ég er á leiðinni, fer
annar ofan í á undan mér. En þá
heyrðist hljómfagra röddin aftur:
Rís upp, tak sæng þína og gakk.
Ég horfði enn á iamaöa manninn.
Nú stóð hann upp, rétti upp hend-
urnar og hrópaði: Dýrð sé þér,
Drottinn minn, ó, dýrð sé þér
Drottinn minn, ég hefi fengið mátt.
Hann grét og hló í einu, og svo
hljóp hann út að hliðinu. Ég horfði
og hlustaði, og orðin endurómuðu í
eyrum mér: Viltu verða heill?
Viltu verða heill? — Ég vissi ekki
hvað tímanum leið, en svo lauk
presturinn máli sínu, og ég var aft-
ur komin í sæti mitt á litla tré-
bekknum í bænahúsinu.
Eftir að guðsþjónustunni var
I n u m
lokið,, heilsuðum við prestinum.
Hann sagði mér, að sig hefði lengi
langað til að sjá íslending og ég
væri sá fyrsti er hann hitti.
Gamli presturinn kom stundum
á heimili okkar og var þar kærkom-
inn gestur. Ég sagði honum, að það
væri margt í biblíunni, sem ég ekki
skildi. — Hann tók sögur og kafla
úr þeirri helgu bók og útskýrði fyrir
mér. Lifandi svör og skýringar átti
hann við öllum spurningum. Hann
las biblíuna jafnt á grísku og iat-
ínu, kunni góð skil á mismunandi
þýðingum orða og minni hans var
mjög gott. Þegar presturinn kom í
heimsókn til okkar, var hann
vanur að spyrja mig að því, hvað
ég vildi heyra í dag, úr heilagri
ritningu, æfisögu einhvers enska
skáldsins, sögu einhvers stjórn-
málamanns, úr sögu Englands eða
um forna enska konunga. Af nógu
var að taka. Öll ártöl mundi hann,
og hann hélt mjög vel og drengi-
lega á málstað annarra í frásögn-
um sinum. Það var eins og bezti
skóli að hlusta á þennan stóra öld-
ung, og ég hugsaði oft um það, að
postular Krists hefðu sennilega
verið líkir honum. Gamli prestur-
inn sagði lika börnunum sögur og
æfintýri, sem öll urðu að veru-
leika í frásögn hans.
Margt benti til þess, að prestur-
inn væri vanafastur. Þegar hann
heimsótti okkur, kom hann alltaf
á sama tíma, um miðjan daginn.
Eftir að tedrykkja var lokið sett-
umst við öll til að hlusta á frásögn
hans. Það var sama hvað margt
var í kringum hann, alltaf komst
kyrrð á, þegar hann byrjaði að tala,
og við höfðum mikla ánægju af að
hlýða á hann.
Það eina, sem prestfurinn sagði
okkur um sjálfan sig, var að hann
væri einsetukarl, sem lifði mjög
einföldu lífi. Hann sagðist eiga eina
dóttur, sem væri barnalæknir í
London, en hún hefði því miður of
sjafdan tíma til að koma til hans.
Hann færði okkur góða ávexti og
grænmeti úr garði sínum, og það
bar vott um að garðurinn hans væri
í góðri rækt.
Við fórum burt úr sveitinni eftir
4 ár, en þegar presturinn heyrði,
að við værum á förum, bauö hann
mér að koma til sín með dætur
mínar til tedrykkju hjá sér. Við
fórum þangað á ákveðnum degi. —
Það fyrsta sem við sáum, er þang-
að kom, var meir en mannhæðar-
há hliðgrind, lokuð með járnkeðju.
Veggurinn umhverfis garðinn var
enn hærri, og ofan á honum glitti
í glerbrot, sem virtust vera steypt
í vegginn, svo þaö var ekki hægð-
arleikur að klifra yfir hann. Þegar
við komuin að hliðinu, heyrðum
við glamra í þungurn hlekk, er féll
til jarðar. Það greip mig snöggvast
ný tilfinning. Mér kom í hug
fangelsi, og ég tók ósjálfrátt fast-
ar utan um hendur barnanna, er
ég leiddi. Þau liorfðu spyrjandi á
Framh. á siðu 46.