Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 10

10
JÓLABLAÐ VÍSIS '
son bróðir liennar, þegar
yinir liennar áttu í hlut, eða
það kom að lienni, og er syo
jsagt, dl * ekkert fátæks
manns barn væri svo skírt í
Ilaga, meðan hún var þar,
að hún gæfi því ekki al-
klæðnað. Fleiri börnum gaf
hún, er þar vorit. skírð, og
allríflega ef vinir hennar
áttu i lilut, en sagt er að
þeir væru fáir. Oft lét húri
taka göðar kýr frá landsct-
lim sínum, hve snauðir sem
.voru, og fá þeim lílt nýtar í
síaðinn. Þólti öllum óþol-
andi vfirgangur þessi, þótt
eigi þyrðu þeir berlega um
að vanda. Það er ein sögnin,
að fátæk ekkýa Jtarnmörg
bjó á Grænhól, hjáleigu frá
Haga í útjaðri túnsins; liún
átli kú sem mjólkaði með
afbrigðum; lét Halldóra
sækja bana og leiða aðra í
bennar stað lítt nýta. Ekkj-
an átti gamla móður,*og varð
benni það að orði, þegar kýr-
in var leidd út: „Nú Iiefir
Halldóra rænt mig lífi og
börnin, og segið henni, að
kýrin muni ekki verða lang-
líf, fremur en aðrar eigur
bennar.“ Um kvöldið var
ínjólkuð pundfata (24merk-
lir) úr kúnni, en um morgun-
Inn lá hún dauð á básnum og
íöll helblá. —
Maður er nefndur Jón og
yar Eyjólfsson; bann bjó í
bjáleigu einni í Tungu í
iTálknafirði. Hann hafði,
jnisst konu sína þá fyrir
Svefneyjar.
skömmu; var liann við sjó-,
róðra, en dóttir lians var j
heima ung að aldri með
systkinuin sínum að gæta
búsins; var hún þeirra elzt.
Þau áttu eina kú, sem var
liinn bezti gripur. Þetta frétti
Halldóra í Haga, og það með,
að Jón bóndi væri eigi
heima; sendi liún þá menn
frá sér og lét taka kúna og
bar það fyrir að liann hefði
ekki gert rétta grein fyrir
dánarbúi konu sinnar. Dótt-
ir lians varð að sleppa kúnni
en sendi þegar á fund föður
síns ög lét liann vita livar
komið var. Jón var maður
gamall en braustur og karl-
menni mikið, luigvær en
reiddist illa, ef útaf bar.
Ilann kom af sjó, er honum
barst orðsending þessi. Bað
liann þá flýta soðningu sinni
og mælti siðan: „Fullir
kunna flest ráð“, bjóst til
jferðar, og stakk skálm mik-
iilli í ermi sér. Hélt síðan af
stað og létti eigi fyrr en liann
kom í Iiaga. Þegar þangað
kom sá hann að kýrnar voru
þar á fitinni. Hann lagði
band við kú sína og leiddi
liana á brott. Halldóra sá til
ferða hans; var hún úti á
túni og Ástríður fósturdótt-
ir liennar, er hún hafði alið
upp, og vinnukonur flestar,
en karlmenn voru heima. En
þó henni þætti sárt, að Jón
tók kúna, þorði hún eigi að
þær réðu til að ná henni.
Fór bann síðan heim til sín.
\'ar hann þá spurður, livað
hann Iiefði tekið lil bragðs,
ef konurnar liefðu allar að
honum sótt, því varla mundi
liann hafa staðizt þær allar.
Jón svaraði: „Fyrst mundi
ég liafa stíkað með bredd-
unni ístru þykkt á bönd
Halhlóru, hvað sem á eftir
befði komið.“. Ekki er þesS
getið að Halldóra áreitti
liann síðan.
Guniíar liét maður á
Barðaströpd, braustmenni
að burðum, en snauður að
fé. Ilann lagðist á hugi við
Helgu Jónsdóttur í Hænuvík
og bað liennar oftar en eitt
sinn. Var honum synjað kon-
unnar með öllp, af foreldr-
um hennar og frændum;
kom þá svo, að hún varð
þunguð eftir hann, og
gramdist frændum liennar
það enn meira. Sigurður hét
maður nórðlenzkur að ætt,
kallaður „elli“, lausamaður
vel fjáreigandi og kallaður
peningamaður mikill. Hann
bað og Helgu og fékk lienn-
ar; gekkst liann við barni
því er Helga gekk með eftir
Gunnar; hafa þó sumir
sagt,að Helga réði lionum frá
því, en liann sinnti þvi ekki.
Helga ól barnið og var það
sveinn og liét Einar. Þau
Sigurður og Helga bjuggu á
Geirsej’ri. Þeir voru og syn-
ir þeirra Þórarinn og Jón, er
utan fór og nam sigurverk-
smíði. Einar og Þórarinn
kvonguðust báðm Einar átti
síðan barn með konu þeirri
er Guðrún Valdadóttir Iiét.
Sigurður elli var hraust-
menni og manna liarðgerv-
astur og kunni ekki að liræð-
ast. Eitt sinn liöfðu Franskir
eða Hollenzkir rænt hann
sauðum og j-ekið til sjávar
og voru þeir sex eða niu
saman. Sigurður sá til ferða
þeirra, sigaði hundi sínum á
sauðina og elti þá úr hönd-
um þeim. Ætlaði þá einhver
skipverja að skjóta Sigurð,
en byssan kveikti eigi. Flýðu
þeir þá sem skjótast í bát
sinn.
Jón Konráðsson var mik-
ilmenni að lireysti og at-
orkumaður, en brokkgengur
og átti oft í erjum við kaup-
metin og sýslumenn, einkutn
ef liann næði þeim í einrúmi,
með ómjúkum bakskellum,
að því er séra Ólafur á Ball-
ará hefir ritað. Tvisvar eða
þrisvar er sagt að hann liafi
hýtt Ólaf sýslumann, og
forðaðist • því sýslumaður
jafnan að verða á vegi hans.
Hann var fjáður.maður, gæf-
ur liversdagslega, og nafn-
kenndur að gestrisni og góð-
gerðum við snauða menn,
varð af þvi vinsælli en
vænta mátti fyrir ofsa lians.
Iiann átti konu þá er Guð-
rún liét úr ísafirði, Péturs-
dóttir, og margt barna. Páll
bróðir Jón's var hraustmenni
mikið og jafnvel talinn sterk-
ari. Hann varð bráðkvaddur
er liann var í bákai’lalegu
með bróður sínum.
Sigurður elli bjó lengi á
Geirseyri; missti liann þar
konu sína, og gerðist þá
ráðskona hans Guðrún
Valdadóttir, er Einar, sem
kallaður var sonur hans, átti
barnið með, en Einar var
sonur Gunnars sem áður er
T0LED0 VOGIR eru framleiddar í óteljandi gerðum til
mismunandi þarfa. — Nokkrar búðarvogir fyrirliggjandi.
Einkaumboð á Islandi
mÞm