Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 37

TóLABIiAÐ YISIS
37

(LairÍe i3ea-ltie:
& '
Z&Sf-
DRAUGtlR í JÓLAHEIMSÓKN.
Earle Beattie er nú í kanadiska hernum, en um það
Ieyti, sem atburðir þeir gerðust, sem hann segir frá hér
á eftir, var hann forstjóri siglingafréttadeildar United
Press í Halifax í Kanada. Hann er mjög þekktur blaða-
maður í heimalandi sínu, Kanada.
frá höfði drengsins. Hamar-
Aðfangadagskvelds jóla ár-
ið 1943 mun ævinlega verða
minnzt í Hilchiefjölskyld-
unni, því að þá fékk ln'm
gest þann, sem meðlim-
ir hennar munu til dauða-
dags lelja að hafi verið
draugur. Hjónin voru nýhú-
in að skreyta og kveikja á
kertunum á jólatrénu, sem
stóð í setustofunni i litla
húsinu þeirra í Eastern Pas-
sage, litlu kuldalegu þorpi
austur við hráslagalegt At-
Jantshafið, ekki langt frá
Halifax i Nova Scotia.
Louis Ililche, kona hans
og sex hörn þeirra stóðu ein-
mitt umhverfis tréð og voru
að dást að fcgurð þcss, þeg-
ar fjöl, sem notuð var til
þess að slyðja fót þess, tókst
allt í einu á loft, í'Iaug þvert
yfir lierbergið og skall með
hávaða niiklum á veggnum.
Hilehic-hjónin og börn
þeirra horfðu forviða hvert
á annað og skildu ekkert í
þessu fyrix-brigði, en það
var þó aðeins, bvrjunin.
Daginn eftir — jóladag —
var frú Hilchie, sem er í
alla slaði heilbrigð og geð-
prúð kona, miðaldra, stödd
ein í cldhúsinu, þegar ket-
ill, sem staðið hafði á ekla-
vclinni, tók stökk upp í
loflið, næstum því alveg upp
undir rjáfrið og skall síðan
Éf gólfið. Frú Hilcliie minnt-
ist þegar i stað spýlunnar,
sem farið liafði í flugferð-
ina kveldið áður. Hún stirðn-
aði upp af ótta og flýði síð-
an í ofboði út úr eldhúsinu,
þegar hurðin á skáp þar
inni laukst upp — eins og
einhyer væri þar fyrir inn-
an og pottar og pönnur
tóku að fljúga fram á gólf-
ið.
Anuan dag jóla vxxr hús-
freyjan aftur stödd í eld-
húsinu og xellaði að fara að
þvo þvott, þegar þvoltavél-
in, sem hún stóð við, tók allt
i seinu á skrið endanna milli
i eldhúsinu, eins, og cinhver
vreri að ýta henni á undan
sér. Síðar þá umi daginn var
frú Hilchie að ganga um
eldhúsið með skál í hend-
iijni, þegar skáphurðin opn-
aðist aflur. Egg og smjör-
kúlur tvær kornti fljúgandi
út úr skápnum, svifu í boga
og Ientu í skálinni í höndum
húsfreyjunnar.
Þá um kveldið, þegar öll
f jölskyldan var sezt að snæð-
ingi, lyftist súpuskál, næst-
um barmafull, nokkra þuml-
unga upp fyrir borðið og
lxékk þar í lausu lofli og
veltist fram og aftur, svo allt
fór úr henni ofan á Katiinu,
15 ára gamla dóttur hjón-
anna. Síðan „settist“ súpu-
skálin rólega á borðið aft-
ur. Katrín, sem er fölleit,
stóreyg stúlka, sat milli föð-
ur síns, hæggerðs, kyrrláts
manns, sem vann við eftir-
lit með eimköílum í sjóflug-
vélastöðinni skammt frá
heimili þeirra, og Ritu, sem
var tuttugu ára og elzt barn-
auna.
Á næslu tveimur sólar-
hringum bai'st draugasagan
eins og eldur 1 sinu um allt
þorpið Eastern Passage.
Hxlchie- f jölskyldan Iifcl'ir
alllaf notið góðs álits hjá
nágrönnunum og þeim þótti
leitt, að þella skyldi dynja
vfir hana. Vinkona frú
Hilchie kom í heimsók-n til
hennar og var einmitt að
lilýða á frásögn af þessum
furðulegu atburðum, þegar
barið var hai'kalega á úíi-
dýrnar, sem gesturin.: sat
tæplega þrjú íet fra. Kenan
reis þegar á fælur og var
búin að Ijúka Upp, áður en
margar sekúndur voru liðn-
ar, en enginn sást úli.fyrir.
Ivonan var varla búin að
hagræða sér í slólnum aftur,
þegar hún heyrði þrusk frá
hillu að bald sér. Hún leit
upp á liilluna og sá þá skæri
opnast og lokast — alyeg
hjálparlaust.
Fáeinum klukkustundum
siðar komu tvær aðrar kon-
ur í heimsókn til frú Hilchie.
Sátu þær og töluðu við Jiana
og Katrínu dóttur hennar,
þegar þær heyrðu hávaða-
barsmið utan úr eldhúsinu,
þar sem Robert, fimm ára
snáði, var að leika s<’x á
góltinu,
• Frú Ililchie, Katrín og
-gestirnir tveir fóru þegar
frani i eldhúsið og komu
einmitt í tæka tíð, til þess
að sjá kláufhainar koma
fljúgandi með feikna In-aða
og þjóta fáeina þumluuga
inn hafði komið fljúgandi
niður stigaop, sem lá upp á
el'ri liæðina úr elulnisinu.
Var gerð Ieit uppi á loftinu,
en þar fannst engin lifandi
sála.
Fáeinum Idukkustundum
síðar voru Rita og Ivatrin að
ganga niður sligann, en í
gluggakislu fyrir oíau sliga-
skörina slóð fala með l'lesk-
bítum. Skyndilega þeyttist
liún á eftir þeim, svo að
fleskinu rigndi yfir þær,
flaug framhjá þeim og lenti
á eldhúsgólfinu.
Há barsmið heyrðist i
ntigagangin um, stimdum
með aðeins fárra mínútna
millibili, en ekki var algert
hlé fyrr en cftir nokkrar
klukkustundir og það mari'-
aði og hrast i stigaþrepun-
um, eins og einhver væri á
gangi þar.
Sögurnar um liina furðu-
legu viðburði lieima lijá
Ililchie-fjölskyldunni bár-
ust úl mn nærsveilirnar og
íbúarnir í Nova Scolia fóru
að rifja upp fyrir sér sög-
urjnax' um græna drauginn i
Antigonish. Um tuttugu ár-
um áður veitti fólkið á bæ
einum skammt frá þorpinu
Antigonish því eftirtekt, að
nautgripir ærðust með’ ein-
hverjum dularfuljum hætli
á hverri nóttu um langt
skeið. Þegar betur var að
þessn gáð, veittu menn því
athygli, að i livert skipti,
sem gripirnir æi'ðust, sást
grænt ljós svífa í loftinu yfir
björðunum. Ljósið hvarf að
lokum og síðan var allt ineð
kyrrð og spekl þarna.
Mitt á milii jola og nýárs
gat frú llilchie ekki haldizt
lengur við í heimili sinu og
hugðist flytjast þaðan með
tveimur dætrum sínum, Ritu
og Katrinu. Bjuggu þær sig
til farar og fóru með áætlun-
arbil þvcrt yfir sýsluna til
Kenlville, sem er í Evange-
line-hrcppi, en þar bjó faðir
frú Iiilchie.
Þær niæðgur höfðu ekki
sclið lcngi í áætlunarbílnum,
þegar barið var á lilið bíls-
ins, svo að það lieyrðist hátt
og greinilega. Hávaðinn var
svo mikiIJ, að farþcgarnir
héldu, að eitthvað hefði
gengifr úr lagi í bílnum. En
þær Hilchie-mæðgur livísl-
uðust á: „Það er draugurinn
sem eltir okkur.“
Þegar þær komu til Kent-
ville, fóru þær inn í m,at-
söluhús, en þar gátu þær
ekki beldur sloppið undan
liinuin ósýniiega förunauti
sinum. AHt í einu vai barið
svo barkalega i borð' þeirra,
að jvjónninn liélt, að þær
væru að gefa sér merki.
Gekk hann til Jieirra, en Jiær
reyndu að útskýra misskiln-
inginn. Litlu síðar var aftur
harið í borðið, og enn kom
Jijónninn, en þær gáfu sömu
skýringu og fyrr.
Að loknum snæðingi fóru
mæðgurnar i leigubíl lieiní
til föðúr frú Hilchie. Á leið-
inni gerði draugsi enn vart
við sig, harði bilinn utan og
tók bílstjórinn eftir Jivi, en
vissi ekkert, af liverju þelta
gæli stafað.
Draugurinn liélt upptekn-
um hætti, er mæðgurnar
voru hjá föður frú Hilchie,
svo að þeim Jiótti ráðfegast
að hverfa aflur lieim til
Eastern Passage. Er þangað
kom, sögðu- aðrir fjölskyldu-
meðlimir Jicim frá Jivi, að
allt hefði doltið í dúnalogn
eftir að Jiær hefðu verið
farnar, einskis hcfði orðið
vart. En jiær voru varla
komnar inn úr dyrunum,
Jiegar sömu lætin byrjuðu
Jiar sem áður.
Draugurinn virtist liafa
sérslaklega gaman af því að
leika sér ujrpi á stigaskör-
inni og Iét liann allt fljúga
Jiar niður, sem „hönd“ á
festi. Húsmunir, sein allir
héldu, að væri á óhultum
stað uppi á loftinu, komu
trumbandi niður með svo
reglulegu millibili, að Jiað
var eins og Jiarna væri um
„áætlunarferðir" að ræða.
Á gamlársdag var l'rú Iiil-
chie að ganga niður stigann,
Jiegar alll í einu var þrifið í
liælinn á öðruni skónum
liennar með svo miklu afli,
að hællinn fór af. Daginn
eftir gekk liún á öðrum
skóm og var þá enn þrifið í
annan hælinn, Jiegar liún var
á leið ofan af loftinu, en að
Jiessu sinni með Jicim afleið-
ingum að hún dalt niður
stigann og brákaði smábein
í öklanum.
Nú. var henni alveg nóg
lioðið, svo að hún afréð að
Icita á náðir lögreglunnar,
liinnar frægu rauðklæddu
riddaralögreglu Kanada —
Roval Canadian Mounted
Police. Menn hennar koniu
þegar á vettvang, en þótt
þeir væru allir af vilja gerð-
ir, gátu Jieir með engu móti
komið í veg fyrir, að andinn
eða draugurinn héldi upp-
teknum hætli og gerði íbú-
um liússins ýmsar skráveif-
ur. Fóru að' lokum svo mikl-
ar sögur af fylgju Hilcliie-
fjölskyldunnar, að fregnirn-
ar bárust um allt íneginland
Norður-Ameríku og' jafnvel
austur yfir Atlantshafið með
skipverjum skipa, sem
koniu við í Halifax.
Eins og gefur að skilja
lásu blaðalesendur allar
fregnir af þessum fyrirbrigð-
um með miklum áhuga og
þess vegna fór eg og annar
biaðainaður yfir Halifax-
liöfn með ferju gráan og
kuldalegan dag í janúar-
mánuði' 1944. Förinni var
beitið til Dartmoulh, sem er
fáeinar milur frá heimili
Hilchie-fjölskyldunnar £
Eastern Passage.
Þegar lil Dartmouth kom
tókum við Ieigubíl lil East-
ern Passage. Við ókum gegn-
um eyðilegt, kuldalegt liér-
að, sem liafði vcrið nærri al-
ger auðn fyrir Jiremur ár-
um, aðeins með strjálum
hóndabæjum liingað og
þangað'. Nú var þetta breytt,
því að Easlern Passage var
orðinn mikilvægur staður
frá hernaðarlegu sjónarmiði.
Sjóflugvélastöðin, sem Hil-
chie vann við, teygði sig
meðfram ströndinni. Cata-
Iinabátar voru á flögri fram
og aftur, er Jiær lögðu upp i
kafbátaleit eða komu úr
slíkum leiðangri. Litlu ofar
á landi var flugskóli.
Þegar við jvorum komnir
móts við .sjóflugvélastöðina,
heygði híllinn út af aðalveg-
inum og Jiræddi mjóa götu,
sem lá í áttina til Hilehie-
bæjarins, sem var dálítið af-
skekktur. Við urðum að
ganga síðasta spottann með-
fram járnbraut, sem Jiarna
lá. Bærinn var tiltölulega
nýr, Jivi að Hilchie og faðir
hans höfðu rutt Jiarna land
undir nýbýli fyrir fáum ár-
um.
Eg trúi ckki á drauga eða
afturgöngur, en Jiað kom Jic>
yfir mig einhver tilfinning,
sem eg fæ ekki lýst með orð-
um, Jiegar við áttuin fáein
skref ófarin heim að' iveru-
húsinu.
Eg barði að dyrum og Katr-
in litla, föllcit og með gal-
opin augu, lauk upp fyrir
mér. Við sögðum lil okkar
og var Jiegar boðið að ganga
í bæinn.
Móðir telpunnar sat í selu-
stofunni og hafði ökli lienn-
ar, sem hafði brákazt í fall-
inu niður sligann, verið reif-
aður. Tveir drengjanna voru
inni í herberginu, en aðrir
tveir voru að leika sér fyrir
után liúsið.
Það mátti sjá á húsfreýj-
unni, að hún var farin að
taka öllu með jafnaðargeði,
sem vfir dundi. Hún skýrði
okkur frá því, að eldri dótt-
ir liennar — Rita, sem vár
tuílugu ára — hcfði verið
flult í sjúkrahúsið Jiá úhx
morguninn. Hún sagði, áð
stúlkan væri orðin höfuð-
vcik og fengi stundum
kramiia. Húsfreyjan var
vingjarnleg við okkur og gaf
mér orðalaust lcyfi til að
skoða lnisið hátt og lágt. Eu
rannsókn mín leiddi ekkert
óvenjulegt i ljós, senf gæti
verið skýring á liinum ein-
kennilegu fyrirbrigðum, er
þarna liöfðu átt sér stað £
meira en vikutíma.
Jafnvel þótt maður skaþ-
aði sér. Jiá skoðun, . að ein-