Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 45

JÓLABLAÐ VÍSIS
45
birlu, liafði liann eng-
an frið á sér, en skálmaði
í'ram og aftur þar hjá stytt-
unni. Við hættum líka öllu
tali og hiðum með mikilli
eftirvæntingu. Því í liuga
okkar allra var nú aðeins
ein liugsun eða spurning, —
skyJdi konunni takast að
komast yfir landamærin og
ná fundi sonar síns?
Tími lil þessa stefnumóts
hafði svo verið valinn, að
ekki stafaði nein hælta af
tunglsbirtu.
Það mátti segja, að við
stæðum á öndinni, seinustu
augnablikin áður en al-
dimmt varð. En biðin varð
eklci löng. Andartald eftir að
aldimmt var orðið kom
konan sunnan liæðarhrygg- I
inn. Að vísu var dimmt, en|
einliver éiiin okkar varð
liennar þó var áður en hún
var komin alveg að okkur
og gerði Hans aðvart, en
hann gekk til móts við hana.
Vi'ð vorum búnir að gera ráð
fvrir, að liafast við í eða við
ræðustólinn meðan þau nvtu
samvistanna, mæðginin, og
þangað héldum við nú. Töl-
uðutjtt við fátt, —< eg held að
oklcur hafi öllum fundist,
sem einhver hátíðleiki hvila
vfir þessari stund, og það
sem sagt var, var sagt i liálf-
um hljóðum, þó að hér væri
auðvitað ekkert að óttast.
Við biðum þarna æðilanga
stund, þó að þeim Hans og
móður hans muni sízt liafa
fundizt hún of löng. Þegar
Ilans kom til okkar, sagði
haiin fátl, annað en það, að
hann vildi óska þess, að hún
kæmist óáreilt vfir landa-
mærin og! klaklaust þangað,
sem íitin ætíaði að gista um
nóttiiia, eii það vár á bónda-
hæ, skamiiit suniián Ianda-
mæraima, lijá kunningja-
fólki.
Voru þfestSsynirttir nú
heðnif að gfenslast um þetta
hið fyrsla, og koma til okk-
ar fregnum af ferðum kon-
unnaf.
Erittdí okkar var nú lok-
ið, og í'argi af okkur léttJ
Hélduin við þegar þangað,1
sem reiðhjólin voru, kveikt-j
um á ljóskerunum og brtin-j
uðuirt síðan til Vamdrup. Þar
liöfðum við litla viðdvöl, á
prestssetrinu, og héldum svo
sem leið liggur til Rolding.
Þegar við lcomum heim til
Madsens-lijónanna, vöru þar
fyrir nokkrir ungir menn, er
þangað höfðu verið boðnir
til þess að sjá okkur og ræða
við okkur. En þetta voru
t r ú n aðáf m enn ,',Hö j sk aml-
ings“ ])ar i Rolding, sem
Axelvfofmaðurinn, liafði átt
bréfaviðsklpti við. En nú
var komið að kvöldverði og
settumsl við títlir að l)orð-
unt, mjög fíkmönnlega hún-
lun.
Að Joknum 'kvöldverði Var
liáldinn einskonar mál-
fundur, í liinni stóru og vist-
legu horðstofu, og m'an eg
fáft eilt af þvi sem þar gerð-
H U □ R U N :
BEHJVSKUJÓím MÍN.
En hvað glatt var út’ í sveit
oft í dimmum vetrarskugga.
Hlýnar minnis hjartareit,
liéían þiðnar burt af glugga.
Yndi liðins æskudags
á ég fram til sólaríags.
Gægist myndin, ein og ein,
ofurhægt í ljósbirthna.
En hvað þessi er undurhrcin,
eftir henni er gott að muna.
Jólastjarna, Jesúbarn,
jólabirta, frost og hjarn.
Allt var fágað, hreint og hlýtt.
Hugif mánna saman stefndu.
Gamalt flest var gert sem nýtt,
gleymskufallin loi'orð efndu.
Bærinn varð að hárri höll,
hjartanleg var gleðin öll.
Börnin fengu barnaspil,
brostu hýrt við gjöfum smáum.
Allt hið bezta tínt var til,
tendruð ljós á kertum bláum,
rauðum, hvílum, gulum, grænum.
Glóðu ljós í öllum bænum.
Litla tréð var ljósum prýtt,
las ’ann pabbi hugvekjuna,
orð þau gjörðu hjartað hlýtt,
helgi fyllti haðstofuna.
„Frelsari er fæddur þér,
friður öllum boðinn er.“
Laufabrauðið setti sinn
svip á hlaðið jóIal)orðið.
Manuna færði matinn inn,
mæltu börnin sama orðið.
„Gaman, gaman“. Geislahrein
gleðin þeim í augum skein.
öldungur með andlit frítt
inni birgði ei jólagleði.
Skrúða líktist skeggið hvílt,
skrýddur tign með bljúgu geði.
Gamli frændi grét svo Iiljólt
af gleði, um helga jólanótt.
Veröld fylltist vopnagný.
Váleg fregn um heiminn líður.
Jólasagan jafttt er ttý.
Jesúbarnið faðminn býður.
Mitt í vetrarmyrkri skín
mesta gæfustjarnan þín.
ist, cnda skiþtír það elcki
máli liér. Við gengum
snennna til livílu og má geta
því ttærri að vel sváfuin við
þessa nótt, og vöknuðum
ekki fvrr en við voruitt vakt-
ir skömmu áður en lestin
átti að leggja af stað, og
fengum við góða morgun-
hressingu áður en við kvödd-
um hin ágætu Madsettshjón
og þÖkkuðum þeim vinsemd
og góðan beina.
Á brautþrstöðinni hittum
við piltana, sem verið höfðu
með ökkiir kvöldið áður,
svo og prestssynina frá Vam-
drup. Kvöddum við þessa
prý’ðispilta alla í snatri, því
að við vorum að verða sein-
ir rir. Leslinni náðum við
þó, og fundum okkar auð-
an ldefa. Og nú var nóg um
að skrafa á hcimleiðinni.
Hans var fámáll, og ekki
spurðum við liann neins, því
að nú vissum við að honuni
hlaut að líða betur, og fjár-
hagsáhyggjum litífði aí' lion-
um 'létt — það htífði hann
éift sagl okkur kvöldið áður.
Og er nú elcki meira að
segja af þessari ferð.
Eil nokkrum dögum si'ðar
féklc Axel Nielsen bréf frá
öðrum þrestssyttinum, sem
htífði leíðinlegar fregnir að
flytja: Þýzkur landalnæra-
vörður liafði af hendingu
verið á rangli á þéirti slóð-
um, þar sem konan fór, og
orðið hennar vtír. Hafði hann
kallað til hcttnar- eii hún
engu svarað og tekið til fót-
anna. Þá hafði lrann skolið
einu skoli, — óhappaskoti,
sem sært hafði konuna á
vinstra handlegg. Hún hafði
þá numið staðar og svarað
út í hölt einhverjum spurn-
ingúin varðarins. Fylgt
hafði bann henni síðan lieim
'á hæinn þar sem hún hafði
ætlað að gista. Sem betur fór
varð ckki úr þessu meira,
því að svo var látið heita, að
hún hefði verið að ganga sér
til hressingar, og eldci vitað
gjörla hversu langt hún var
komin, þcgar hún sneri við.
En sárið hafði verið Ijótt,
— upphandleggurinn illa
skaddaður. En þetta „var þó
aðeins citl lítið sár, lijá öll-
um þeim mörgu og stóru,
sem þýzkir hafa veitt dönsku
fólki fyrr og síðar.“ Svo fór-
ust konunni orð í kveðju,
sem hún liafði heðið présts-
soninn að bera okkur.
Hölum
lyridiggfauái:
FÍSKILÍNUR
ÖNGULTAUMA
ÖNGLA
LÖÐABELGI o. fl.
¥eiiasfæmgaiS Islands
Reykjavík.
Símneíni: Veiðarfæragerðin. Sími 3306.
Iltvegiim
beztar fáaniegar vörur
frá Englandi og Ameríku.
CL)lafur CjLólaóon CC CCo. L.f
Hafnarstræti 10— 12, Reykjavík.
Sími 1370. -— Símnefni: Net.