Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 22

22
*at art at> VfSIS
gröfina; ÍiiindspDttiÖ þitt.“
Hann færði sig nær og
Lessart, sem.liafði ekki aug-
un aj[ honum, sá að liann lók
liægri höndina undan svefn-
kuflinum og kom þá í ljós,
að liann hélt á stuttri kylfu í
Jienni, Jeðurhúinni með blý-
linúð á endanum. Delavignc
sló til lians af öllum
kröftum, og hefði steindrep-
ið Lessart, liefði liann elcki
vikið sér undan í hendings-
kasti. Oafvitandi heygði
hann sig, er liann vék sér
undan og vegna flýtisins valt
hann um koll svo liann lá
á Jmjánum. Hann rétti út
liöndina til þess að verjast
fallinu og greip þá í þung-
an, skreyttan skörung úr
stáli og látúni.
Það, sem síðan skeði, var
frekar liægt að kenna ó-
sjálfráðum lireyfingum
þorparans, en að liann væri
sér meðvitandi um, livað
Jiann væri að gera. Með eld-
snöggu liöggi upp á við sló
hann Delavigne með skör-
ungnum þvert yfir andlitið,
svo liann endasentist í burtu
•og féll endilangur á gólfið
og lá þar hreyfijig'arlaus.
Dýrslegt æðið, sem liann
sýndi, er liann réðst á liggj-
andi manninn, var þó ekki
óafvitandi.
Eldsnöggt liöggið með
skörungnum liafði brotið
enni fjármálamannsins. Þeg-
ar Lessart uppgötvaði það,
stóð liann agndofa af
Jiræðslu, siðan greip liann
ólýsanleg skelfing, er liann
heyrði lága rödd að Jtaki
sér segja:
„I>ú virðist liafa drepið
hann. Þetta var alveg ónauð-
svnleg flækja.“
Lessart Já á öðru Jménu og
setti undir sig liöfuðið eins
og til þess að verjast árás,
en síðan leit liann ólt^sleg-
inn aftur fyrir sig.
Yfir lionum stóð þrekvax-
inn maður í þröngum reið-
frakka, með mörgum linöpp-
um og uppmjóum liatti. Vel
rakað dökkt andlitið var
stranglegt, það var lvinn-
beinastort og liafði kónganef
milli kaldra augnanna. Var-
irnar vbru samanherptar í
dauft, liörkulegt bros.
Það leið dálítil stund, áð-
ur en Lessart gat áttað sig
á tilvist þessarar veru. Síð-
an fór liann að átta sig á
samlienginu, er liann leit á
gluggatjöld nyrsta gluggans
i herbérginu. Þau voru dreg-
in alveg fyrir, er liann kom
inn í stofuna, en nú voru þau
dregin frá til Iiálfs. Lessart
niundi lika eftir óreiðunni,
sem var í lierberginu — út-
dregnar skúffur og skjöl út
um allt. Ilann skildi nú, að
hann liafði komið þjófi að
óvörum, er Jiann Jjrauzt inn.
„Þú ert kominn í laglega
klípu, lagsmaður,“ sagði
maðurinn ofur rólega.
Lessart var skrækróma og
liás er liann stamaði með
skrælþurrum vörunum. „Þú
.... þú sást livernig það at-
vikaðist. Eg sló hann í sjálfs-
vörn.“
„Uss. Fíflið þitt,“ varaði
hann í lágum hljóðum.
„Hafðu lágt! Ætlarðu að
vekja alla í húsinu?“
Það dró strax niður i
Lessart, þótt hann væri enn-
þá ákafur: “Eg sló frá mér
í sjáfsvörn. Þú sást það. Þú
vcizt hvað fram fór. Hann
ætlaði að drepa mig.“
„Hvað um það, þetta gæti
samt komið þér undir fall-
()xina.“ Siðan bætti hann
við, Lessart til undrunar.
„Eg myndi ekki doka hér
lengur, væri eg í þínum spor-
um.“
Lessart stóð teinréttur og
slarði á hann utan við sig,
og sagði að lokum: „Hver
ert þú?“
„Skiptir það nokkru
máli?“
„Nú skil eg. Þú ert þjófur,
innbrötsþjófur.“
„Þú ert náttúrlega hissa
á því með gull dauða manns-
ins glamrandi í vösunum.
Nú, ef þú kærir þig ekki um
félagsskap minn, þá er lield-
ur ekkert, sem tefur för
þína.“
Þó að óþokkinn Lessart
væri enginn ofurhugi, vant-
aði samt ekkert á þrákelkn-
ina hjá lionum. Hann hikaði.
Hann var að vella því fyrir
sér, að stinga upp á sam-
komulagi um helmingsskipti
á því, sem eftir var af dýr-
gripum og verðbréfum í
levniskápnum, við þennan
hörkulega innbrotsþjóf. Síð-
an fór liann að liugsa um
fallöxina, sem náunginn
hafði minnzt á. Ilann horfði
á líkið við fætur sér og hon-
um rann fyrir brjóst, rétt
sem snöggvast. Allt í einu
skildist honuln í livílíkri
hættu hann var og það vfir-
gnæfði allt annað. Það hafði
verið töluveírður liávaði.
Þjónarnir gætu vaknað. —
Hann sagði álit sitt í nokkr-
um sundurlausum setning-
um.
„Vertu ekkert að liugsa
u,m mig, svaraði hinn.
„Forðaðu þér, meðan þú
liefir tíma til,“
Það þurfti ekki að ganga
lengur á eftir Lessart. Það
var bezt að lofa þessu
hvatvísa flóni, að vera eft-
ir ef hann óskaði þess, og
lenda í glötun vegna gi’æðgi
sinnar. Orðalaust, tifaði
liann á tánum yfir herberg-
ið og stökk út um glugg-
ann.
Þegar liann var kominn
gegnum hliðið út á eyðilega,
þögla götupa leit liann til
baka. í gegnum rifu á milli
gluggatjaldanna á vinnu-
stofu Delavigne, sá liann
ljósið og skuggann af mann-
inum, sem hafði hvatvíslega
orðið e'ftxr til þess að'ræna.
Ef þessi náungi, sem talaði
svo digurbarkalega um fall-
öxina, yrði gripinn þarna
lijá líkinu, þá myndi það
verða liausinn á honum, sem
félli ofan x köi-funa. Og ef
• *. 1 i . : í i • * , !
það skeði í raun og veru, þá
þyrfti haxm t aldiæi framar
að skjálfa af ótta við að
verða grípinn fyrir ódæðið,
eins og hann gerði þessa
stundina. Hann mvndi þá
aldrei þurfa að svara til
saka fyrir morðið á 'Dela-
vigne. Handtaka náungans
myndi frelsa hann úr allri
hættu, veita honum öryggi
til þess að njóta gullsins,
sem þyngdi vasa lians í svip-
inn.
Hann raknaði við sér, cr
hann varð var við ljós og
staðfasl göngulag varð-
mannsins, og datt þá til hug-
ar, að þarna væri tækifæri
til þess að láta það ske.
Djarflega gekk liann fram
til móts við liðþjálfann
og tvo hermenn, sem með
honum voru.
„Hæ!“ kallaði líárin iil
þeirra. „Það er verið að gera
innbrot, held eg. Eg var i
þessu að sjá mann fara inn
í húsið þarna, gegnum
glugga.“ Hann fylgdi þeim
til haka og henti liðþjálfan-
um á Ijósið milli glugga-
tjaldanna.
„Þarna fór liann inn.“
„Húsið lians Delavigne,
börgara,“ sagði liðþjálfinn.
„,Guð komi til.“
Þeir fóru inn um hliðið.
„Gangið hljóðlega,“ aðvar-
aði Lessart þá. Þeir geiðu
eins og hann sagði, og' síð-
an nálguðust þeir húsið án
þess til þeirra heyrðist.
. Það mátti greinilega sjá
óhoðna manninn milli
gluggatjaldanna, þar sem
liann stóð við levniskápinn.
Liðþjálfinn benti mönnum
sínum, að fara inn um glugg-
ann, oglét Lessart siðan fara
á eftir þeim. Það var ekki
fyrr, en liðþjálfinn stóð inni
á miðju gólfi í herberginu,
að hann kom auga á líkið.
Þá var líka ónauðsynlegt
fyrir Lessart að benda á það
og kalla skjálfandi: „Sjáið.
Sjáið. Það liefir verið fram-
ið moi’ð liér!“
Máðúrinn við leyniskáp-
inn sneri sér rólega við og
höfðu þá varðme.nnirnir tek-
ið liann liöndum. Hann hélt
á skjalabunka í hendinni er
liann hafði tekíð úr leyni-
skápnum. Hann horfði
kuldalega á Lessart.
„Þú ert þá kominn aftur,“
var hin kalda og furðulega
athugasemd hans, en lið-
þjálfinn, sem sá þá í fyrsta
skipti framan, í liann, lirökk
við og tók andköf af undi’-
un. .„Desmarets borgari!“
Það fór kuldahi’ollur um
Lessart. Hann fann, að ekki
var allt með felldu, er um-
boðsmaður Fouché sagði:
„Þér ættuð að taka þenna
flæking fastan. Þér munuð
komast að því, að allir vas-
ar hans eru fullir af gulli
m\Tta mannsins.“
Morgunin eftir lagði Des-
marets skjöl fyrir Fouché, á
ski-ifstofu hans, er greinlega
sönnuðu sviksamleg bréfa-
skipti við Bourbona og nægi-
Iegar ■ sannanir til þess að
koma mörgum höfðum und-
ir fallöxina.
Þegar liann fann bréf eft-
ir bréf, er sönnuðu staðliæf-
ingú hans um hin réttu nöfn
samsærismanna, breiddist
dýdsíegt bros yfir freknótt
andlit lögreglumálaráðherr-
ans. Gretti hann sig, þegar
hann liafði farið í gegnum
þau öll.
„Raunalegt með þennan
Lessart. ' Það, sem eg skil
ekki, er livers vegna þú ætl-
aðir að‘ láta liann sleppa.“
„Eg leit svo á, að eg skuld-
aði honum það. Hann liáfði
losað mig við Delavigne á
þægilegan liátt. Hann fann
fyrir mig felustaðinn, þar
serii Delayigne geymdi auð-
ðefi sín og skjölin, er var svo
kænlega falinn, að eg hefði
getað rifið allt liúsið til
grunna án þess að finna
hann. Hann og Delavigne
voru báðir af sama sauða-
húsi, þoi-parar báðir, en De-
lavigne ætlaði sannarlega að
drepa hann, svo það mátti
til sanns vegar færa, að hann
hefði framið ódæðið í sjálfs-
vörn. Loks var eg líka áfram
um að losna við Lessart úr
hú$iiui, svojninni hætta væri
á að fólkið yrði vakið upp
og með því komið í veg fyr-
ir, að eg gæti náð í sannanir
fyrir bréfaskiptum Dela-
vigne og Bourbona. Þvi eg
vissi, að ef mér tækist ekki
að útvega sannanirnar,
mjmdum við lxafa lent í ill-
indum við fyrsta konsúlinn.
Því fór nú ver, að eg gat
ekki skýrt allt þelta út f>T-
ir Lessart, svo að ræfillinn
flæktist í vef sinnar eigin
sviksemi.“
GaldrainaSurinn (viö dreng,
sem harin hefir kallaS upp á
„senuna“ til sín) : Drengur
minn, hefir þú nokkurn tima
séö mig áSur?
Drengurinn: Nei, pabbi.
—-o—
Hvernig lízt þér á borgar-
stjóraefnin, sem eru í frambobi?
Eg er guSs feginn a‘ö þaö er
aSeins einn sem veröur kosinn.
—o—
Á síöustu árum hafa í Banda-
ríkjunum 9 konur veriö dæmd-
ar fyrir mor'ð á móti hverjum
100 karlmönnum.
Hann: Mér hefir vcriö sagt
að kossar tali máli ástarinnar.
Hún: Já, þaS hefir mér líka
verið sagt.
Hann: Eigum viö ekki aö
tala á því máli í kvöld?
—0—
í rússnesku er ekkert h-hljóö
til. Oi'öiö Hitler er þess vegna
borið fram sem Gitler.
Rafketillinn
er eimketill íramtíðarinnar.
Við höfum smíðað og sett upp nokkra slíka eim-
katla með þeirri reynslu, að þeir:
1. Spara vinnukraft,
2. Spara húsrúm,
3. Auka öryggið, með því að engin sprengi-
hætta stafar af þeim,
4. Stórauka hreinlætið.
Þeir, sem kynnu að óska upplýsinga viðvíkjandi
Rafkatlinunt
geri svo vel að snúa sér til
Vélaverkstæðis
Sigurðar Sveinbjörassonar
Skúlatúni 6. — Sími 5753.
(jleiileq jýl!