Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 43

JÓLABLAÐ VÍSIS
43
yrði áf stáð, vildu NTelsens-
bræðurnir fá að sjá Kölding-
hús-rústirnar. Fórum við á
hjólunum þangað og gagn-
fræðaskólasveinninn með
okkur, því að liann vissi deili
á öllu, sem þar var að sjá.
Nú er svo langt um liðið, að
eg man aðeins óljóst eftir
þessum mosavöxriu og miklu
halnuTÚstum, svo að eg þori
ekki að Iiætta mer út í að
dvelja við þær liér.
Nokkuð dvaldist okkur
þarna, því að bræðurnir
vildu fræðast sem bezt um
þennan sögustað, — en töf-
in varð til þess, að við kom-
um til "Vamdrup á mjög svo
óheppilegum tíma, því að
þegar við renndum fram bjá
kirkjunni, sáum við að fólk
var að ganga til guðsþjón-
i|stu. Og rétt í sama mund
mættum við allstórum hópi,
þar sem prestur gekk fyrir
í hempu og með pípuhatt.
Gátum við þess til, að þar
myndi vera flest hans heima-
fólk, og piltarnir líka, sem
\ið ætluðum að hitta. Þeir
gátu sér líka til, hverjir við
myndúm' vera og gáfu sig
þegar fram við okkur. Var
, nú skipzt á kveðjum í snatri,
því nð presturinn var „alveg
á minútunni“, eins og titt er
um presta, —■ og mig minnir
að við værum ekkert um það
spurðir, heldur værum við
urnyrðalaust leiddir rakleitt
í kirkjuna Þótti mér þetta
ærið harðneskjulegt, að ætía
okkur að sitja undir messu-
gjörð eftir vökunólt í járn-
brautarlest og siðan drjúg-
an og allerfiðan sprett á reíð-
lijólum, — enda höfðum við
verið að hlakka til að kom-
ast til Vamdrup og værðar,
á leiðinni þangað. Kveið eg
því einkum, að þetla myndi
verða Nielsens-bræðunum
ofraun, þvi að þeir voru sýni-
lega orðnir sárþreyttir, —
Hans var binsvegar vel á sig
köminn og eg þoldi þá sæmi-
lega vökur og volk, því að
eg var þá friskur vel.
Þetta var prýðilega snot-
ur sveitakirkja og troðfull
af sveitafólki, — ríkisfólki
og fátæklingum. Ekkert var
söngloft í þessari kirkju, og
engir.n söngflokkur, en lítið
stofuorgel slóð upp við kór-
gaflinn, en ekki man eg
hvort nokkuð var á það leik-
ið, að minnsta kosti hefir sá
organisti, sem það kann að
hafa gert, ekld ráðið söngn-
um við þessa messugerð,
lionum réð meðhjálparinn,
og hann einn. Varð mér ær-
ið starsýnt á hann þegar frá
upphafi, er liann hóf upp
sína nriklu og þrumandi
rödd, á miðju kirkjugólfi,
með sálmabókina i vinstri
hendi, en heilsandi kirkju-
gestum með hinni liægri og
vísandi þeim með henni til
sætis, en kvrjandi jafnframt
sálminn af fullum hálsi.
Röddin var svo mikíl og gróf
að mjög yfirgnæfði söng
safnaðarins, og tóku þó
margir undir. En það var
eins og hann skipti það engu
livar fólkið var statt í hverri
liendingu, ýmist á undan
honum eða eftir, þvi ýmis-
legir hnykkir urðu á hljóð-
fallinu, lijá honum, að
minnsta kosti fyrst í stað.
En það var eins og liann
hugsaði: Tístið þið bara,
garmarnir, þið megið það,
— en það er eg sem syng
í þessari kirkju ! Að sálmin-
um loknum sinnti hann sín-
um embættisverkum við alt-
arið, en meðan sungið var,
skálmaði bann fram og aft-
ur eflir endilöngum gang-
inum á milli bekkjaraðanna.
Eg tók lilið eftir prestin-
um, fyrr cn liann kom upp
í prédikunarslólinn, en okk-
ur félögum hafði verið skip-
að á bekk nærri prédikun-
arstólnum og þeim megin í
kirkjunni, svö að gott tæki-
færi var til að virða þennan
góðlátlega guðsmann fyrir
sér. Ekki hafði eg heldur
liaft tima til að vii-ða hann
fyrir mér, þegar við heilsuð-
um honum lauslega úli, að
öðru leyti en þvi, að eg hafði
veitt því athygli, að bann
var maður lágur vexti og
kubbslegur.
En þegar mér varð litið á
bann i prédikunarstólnum,
brá mér nokkuð, þvi að jafn
tilkomumikið, en þó frílt
karhnannsandlit minnist eg
ekki að hafa séð. Hann var
mjög höfuðstór, og’ var hár-
ið hvítt, mikið, hrokkið
nokkuð og ýll upp frá liáu
enni. Minnti liöfuðlagið og
hárið mjög á Björnsson, en
þó bar mikið á milli, þegar
að var gætt. Augun voru blá-
grá og fjörleg og lýstu frem-
ur góðleik en skerpu, en
augnabrúnirnar voru all-
miklar og mun dekkri en
hái'ið;
Ræðan, — ja, eg hálf-
skamma.sT mín fyrir að segja
það, — hún var það mesta
endemis rugl, sem eg liefi
nokkurn tíma heyrt af pré-
dikunarstól. Enda var líkast
því, sem hann sjálfur ætl-
aðist ekki til, að þetta, sem
liann var að rausa, yrði telc-
ið hátíðlega. Hann var að
vísu álmflega hátiðlegur, á
meðan hann las guðspjallið,
en að þvi búnu skellti liann
aftur hinni helgu bók, lagði
bana frá sér virðulega. En
síðan sneri hann sér snar-
lega að söfnuðinum, bros-
andi góðlátlega. Hann kross-
lagði bandleggina fram á
prédikunarstólinn og liag-
ræddi sér ofurlítið, eins og
til að láía fara sem nolaleg-
ast um sig', og á, meðan
skimaði hann um kirkjuna,
og eg sá ekki belur en hann
kinkaðikolli til ýmissakunn-
ingja, en á brosandi ásjón-
unni fannst mér eg helzt
geta lesið það, að liann
myndi vilja sagt hafa: Japja,.
— þá er eg nú búinn að
ljúka mér af með allt þetta
blessað guðsorð! Vel er nú
það. Komið þið nú blessuö
og sæl öll, — og liann leil
svo snöggvast á okkur félag-
ana, — og þið I ka, strákar
úr lienni Kaupmarinahöfn.
Og góðan daginn, Guðbrand-
ur minn, — hann horfði
lengi glaðlega og cins og
spyrjandi á aldraðan bónda,
— hvernig gekk lienni Grá-
skjöldu þinni í nótt,i — jæja,
þú segir mér það á eftir!
Hann leit snarlega af bónd-
anum og skoðaði á sér negl-
urnar andartak. En svo byrj-
aði hann að „tala við söfn-
uðinn“, því að ckki var ræð-
an annað en sundurlaust
hjal um daginri og veginn.
Eg bafði gaman af þessu um
sirin, — þeir Axel og Har-
aldur voru steinsofandi báð-
ir, og liöfðu liallað liöfðum
sífium á hvora öxl mér, en
eg reyndi að róta riiér ekki,
svo að þeir nytu hvíldarinn-
ar. Hans liéll sér vakandi
lengi vel, en svo fór liann að
dotta, og loks rénaði áhugi
minn á ræðunni, svo að eg
fór líka að dotla, — en hrökk
upp jafnharðan með and-
fælum, því að einhvernveg-
inn hafði eg hugsun á því,
að þetta væri herfileg ó-
kurteisi, að við svæfum áll-
lltlTERTYPE
eru þegar orðnar landskunnar fyrir gæði.
V
Einkaumboðsmenn á Islandi.
S. Árnason & Co.
Laugaveg 29. Reykjavík.

Höfum að staðaldri fyrirliggjandi
birgðir af hinum heimsfrægu
lUillers Falls
rafmagns- og handverkfærum
VERZLUNIN BRYNJA
Laugavegi 29 — Reykjavík
• <t