Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 21

JÓLABLAÐ VfSIS
fjandans Iiergagnasalinn
verið neyddur til þess að
seinja við liann. Bölvúð
fljóti'ærnin i honum liáfði
gersamléga spillt allri von
lians um að verða ríkur.
Fullur óvildar vegna þess,
að tilraunin hafði mistekizt
hjá honum, fór hann rakleitt
tii Quai Vollaire. Þar fann
hann eirin af aðetoðarmönn-
um Fouché, sem* auðvitað
liagaði sér eins og æfður
njósnari í viðskiptum við ó-
æíðan slefbera, lét hanri
segja sér allt af Iétta, og rak
hann siðan út.
Þannig barst vitneskjari
um ]>réfaviðskipti Delavignc
til Desmarcls og síðan
Fouclié.
Á meðán forínælti Lessart,
gabbaða úrþvættið, örlögum
sinum, því að hárin þóttist
illa svikinn. Eif að því löknu
fór hann að íhuga málið.
Hami vissi samt sitt og þekk-
ing, vissi hanri, var vald.
Hariri hafði ekki sagt lög-
régíunrii alveg aílt. Hrotta-
skapur leynilögreglumanns-
ins hafði komið í veg fyrir,
að hanri segði frá leyniskáp
Delavigne, og nú datt hon-
um ráð í-hug- til að hæla
sér tjónið.
Um niðdimma janúarnótt',
tveim éða þrém stundum
eftir miðnætti, hélt liariri af
stað til þess að notfæra sér,
að lianri þekkti bústað Deía-
vigne út og inn.
Qluggárnir þrír í skrif-
stofu fjármálamannsiris
voru aðeins nfanrihæð frá
jörðu. Lessart fór inn um
miðgluggann og svo hljóð-
lega og rne'ð þeirri lipurð, að
maður freistaðist til þess að
álykta, að haifn liefði þó
riokkra æfingu.
,Hann stóð um stund graf-
kyrr, hak við þung flos-
gluggaljöldin, hlustaði og
reyndi að jafna sig, én hann
var orðinn andstuttur, frek-
ar af æsing en áreynslu.
Ekkert hljóð rauf kyrrðiria
í húsinu. Varlega dró lfanri
tjöldin lil hliðar og sté inn í
herbergi, dauf skiman var
í því frá arineldi, er ekki
var alveg knlnaðUr. Þegar
liann athugaði herhergið
nánar við iampaljós, seni
hann var með, ko‘m í ljós.
að skyridiieil hafði verið
gerð í herherginu. Ein skúff-
an í skrifborðinu stóð opin.
Skjöl slóðu upp úr annarri,
allskonar hrýf lágii i kring-
uin það á gólfinu og einnig
hjá skáp, sem skilinn haf'ði
verið eftir opinn. Þótt Less-
art væri undrandi yfir þessu
lét hann það samt ekki let'ja
fyrir sér. Ilann gekk beirit
að myndinni. Þykkt teppið
á gólfinu kæfði skóhljóðið.
Brátt rákust fingur lians á
fjöðriua, er hanri fór þeim
leitandi eftir rammanum og
myndin sveiflaðist til á
hjörunum. Hann raksl nú
á járnhurð, sem voru læst-
ar. En Lessart hafði liaft
með sér meitil. Hann
þrengdi honum iriilli liurð-
ar og stafs og lagðist siðan
á hann með öllurri sínum
þunga, unz skráin gaf eftir
með hávaða eins og skotið
væri úr hyssu.
Lessart hélt niðri í sér
andanum i angist, stóð eins
og stytta og hlustaði og svit-
íriri ránri i stríðum straum-
um riiður andlitið. Eftir
nokkur augnablik, þegar
ekkérl hljóð heyrðist nemá
til'ið i klukkunni á arinhyll-
uririi, komust iaugar hans í
sámt lág aftur.
Hann lýsti irin í opinn
skápinn. 'A efstu hýllunni
vó'ru kaSsar eins 'og þéfr, sem
skartgripir éru géýmdir i.
Xæstu fyrir neðan var skipt
í þrjú hólf og var hvert
þeir'rá fullt' af sk'jölum.
Néðst var járnskúffa. Less-
art dró haila út og sá þá
sér lil uridruriar, ao hún var
full af gullpeningum. Ifún
vaf harmafull af íouisdor-
um — tvö eða þrjú huridruð
þeningum. Það var meira en
Lessart hafði nokkurn tiiria
áður séð í eiriu.
Ilann hóf riú slarfið af mik-
illi hagsýni. Háriri áléit, aðj
réttast væri að hlaðá fyrst
á sig gúflipu, þótt skjölin
kýiiirii að vefa ávisánlr á
mikla peninga. Hánri lél
skriðljósið og skúffuriá á
gólfið, og lagðist á hnén,
meðáii liánn lók hverja
handfvllina af annari af
Louisdorum og lét í vasa
sinn. Það glamraði í þeim
um leið og liann stakk þeim
i vásann. Einstaka pening-
ur datt úr skjálfandi hendi
hans og heyrðist þá skært
málmhljóð um leið og liann
féll ofan í hrúguna aftur.
En liljóðið var svo veikt,að
erigar líkur voru til þess, að
]>að myndi heýrast i gegn-
um lokaðar dj'rnar.
Loksins var hann búinn,
eii um leið og hann stóð upp,
með vasana fulla, ög ætlaði
áð fara að sriúa sér að liiriu
raunverrilega riiarkmiði leit-
arinnnar, varð allt í einfi al-
bjar’t i liérhefgiriu.
Lessárt tók andköf ogj
hrökk í kút, rotluaugu hans
drápu littlinga framan í
Delavigne, sem stóð í dvr-
uiium með kertastjáka í
hendinni, stóf óg mikilúð-
l'egrir i svéfrikufli og með
nátthúfu á höfði.
Lcssart, sem bjóst eins við.
að þélta vrði síri seinasta
s'túnd, stóð hálfhoginn og
þokaði sér ósjálffátt riær
arninum. Delavigne horfði
þungbúinri og séirilegá vfir
umtufnað herhérgíð. Enginn
sviþhfigði sárist i andliti
haris'. Ról'ega lokaði hanri
dyrurifnn, og gekk siðan i
Inégðrim síninri að sfcrif-
hörðinu og lét sljakann nið-
ur.
,,.T.æjá,“ sagði hann að lok-
úrii, „það Viirsl þá þú,
2þ
rennusteinsrottan þin.“ Þóí
að röddin væri grimmdarleg
og beizk, sagði hann þetta
mjög lágt.
Hræðslan skerpti skilnirig
Lessart, svo að hann skildl
strax, hvers vegna Delavigne
lét lmrðina hljóðlega á eftir .
sér og talaði í hálfum hljóð-
um. Slæm samvrzka fjar-
málaspekingsins gérðf að1-
verkum, að harin þorði ekkil
einri sinni að láta þjónustu-
fólk sitt 'vfta um þennart
ÍViistað. Þess vegna þorðr
Iiarin héldrir ekki að kálla
á hjálp, og hann gefði sér.
fáf um að forðast hávaða„
sem gæti vakið fólkið í hús-
inu. Vifnéskjan um þétta
jgerði sitt til þess að hlevpai
kjarki i Léssáft
„Óþýe'rrinri þinn!“ urraðL'
DelaVignc. „Njósnaraóféti!
Þettá éru þakkirnar fvrÍL*
gjáfirnar, serit eg gaf þéf_“
„Gjafir! Þú, djöfull !“*
hréýtfi Léssart út úr sér. „Þ\f
Iézt mig fá skítalaun fvrir
að léggja líf niitt i hættu og-
fléygðir mér siðán út á göt-
uriá, þegar eg bað um al-
íriénniléga börguri."
„Þegar ])ú ætlaðir að kúga'
út úr mér fé, ómennið þitrt.
Og þáð er til þess að ná þér
í gögn til þess, sem þii’brýztf
irin lil íriíri. Þú ért nú þeg-
ar búi'nn að sjá méira, éri eg!
kæri mig tnri, til þéss að liafa
svéfrifrið á riætri'rrtáf. Það'-
verður óirierkilégiir þjófnr
ja'rðaðrir þegar þú ferð íi
WITTE
Eigum fyrirliggjandi hinar viðurkenndú WHITÉ dieselrafstoðvar í
ýmsum stæráum.
Stöðvar þessar eru mjög hentugar fyrir sveitaheimih, skólahús og
ýmsa aðrá stáði.
Rekstur stöðvanna er mjög litill. Þær eru gangvissar og öruggaf.
AHar frekari uþplýsmgd^ gefá