Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 42

42
JÓLABLAÐ YfSIS
Jionum“ — þó að ekki viss-
um við gerla hvað hann
liygðist að kenna Hans, — ef
Iiann gripi liann í „land-
Jielgi“. Eins og áður er sagt,
var fátt farþega, og þó færra
á öðru „farrými“ en Iiinu
þriðja, og voru tveir klefar
mannlausir. Og, vili menn,
i öðrum þessara klefa lá
Hans „upp-liringaður“ á
mjúkum, bólstruðum belvk,
og svaf svefni réttlátra. Við
þremenningarnir skulfum af
lcvíða, þvi að ekki liöfðum
við svo gildan sjóð til far-
arinnar, að við gætum greitt
verulega 'fésekt, ef „lög og
réltur“ væri látin gilda. En
það koni þá á daginn, að
Jiessi lertarvörður var liið
mesta ljúfmenni. Hann liafði
um þetta engin orð, en seild-
ist upp í veggnetið og tók
þaðan væna voð, sem hann
hreiddi kyrfilega y£ir Hans.
Snéri hann sér síðan að okk-
ur og kvaðst ekki geta feng-
ið af sér að vekja piltínn,
því að það væri engu líkara,
en að hann hefði verið að
brynna músum,áður en hann
sofnaði þarna. Sþurði liann
okkur livort við vissum Iivað
að honum gengi. En við svör-
uðum því til, að við gætum
ekki um það sagt nálcvæm-
lega, livers vegna liann hefði
verið að skæla, en annars
væri þelta Suður-Jóti, sem
ætlaði að reyna að liitta
móður sina á laun við landa-
mærin. Við þóttumst vita,
að okkur væri óhætt að segjaj
verðinum þetta, enda kom
það á daginn, því að liann
varð angurvær á svip, og
kvaðst eiga heimili sitt
skámmt frá landamænmum
í nánd við Ivolding, og vera
kunnugur ýmislegum erfið-
leikum Suður-Jóta, — en
ekki vildi Iiann tala frekar
við okkur um það mál, en
baúð okkur liinsvegar, að
við mættum vera þarna í
klefanum, það sem eftir
væri fararinnar, — þarna
færi betur um okkur en í
liinum klefanum, — aðeins
yrðum við að liafa okkur á
brott áður en til Kolding
Jcænii. Þökkuðum við þess-
um heiðursmanni, svo vel
sem við liöfðum vit á, en
liann kvaddi okkur með
ljúfmannlegu hrosi á vör.
Settumst við nú á liinn
mjúka bekk,'og lilýddum á
hroturnar í Ifans og vorum
harla glaðir, því að öllum
Jiafði okkur flogið í hug, að
eittlivert óliapp hefði lient
liann, en liann liafði verið
iskvggilega þunglyndur um
nokkurt skeið.
Við dottuðum öðru hvoru,
en liinn sprettinn liristum
við af okkur mókið og rif-
um af okkur vatnshorna
hrandara. Um sjölevtið,
minnir mig það væri, sem
vörðurinn kom í dyrnar og
lcvað nú vera tíma til kom-
inn að hypja sig þangað, sem
við ættum heiina. Hans var
hálf-ruglaður, þegar við
■ vöklum liann og skelfingin
var uppmáluð í svip lians,
þegar liann áttaði sig á því,
livar við vorum og að liann
liafði steinsofið þarna -— í
„landhelgi“. En við vorum
ærið drjúgir og sögðum, að
hann þyrfti engar áhyggjur
af því að liafa — við hefð-
um hjargað sitúasjóninni!
En nú yrðum við að flytja
búferlum.
Litlu síðar rann leslin inn
á brautarstöðina í Kolding.
Var þá farið að hirta nokk-
uð,, en moírguninn kaldur
og grár.
Fátt manna var á hráut-
arstöðinni, enda var þetta
árla morgnns. En þegar við
stukkum niður á stéttina,
liver á fætur öðrúm, veittum
við þegar athygli ungum
manni og snotrum, — en
fremur glænæpulega og fá-
tæklega klæddum í þessum
kulda, — sem virtist hafa
sérlegan áhuga á þriðja-
flokks farþegunum. Hans
kom síðaslur okkar út úr
lestinni, og þegar pilturinn
kom auga á liann, birti mjög
yfir svip hans og kom hann
í hendingskasti til okkar, —
og fóllust þeir i faðma Hans
og pilturinn. Kom það á dag-
inn, að liann var leikliróð-
ir Ilans, frá Flenshorg, en
nolckru yngri, og var á gagn-
fræðaskóla í Kolding. Hann
liafði verið gerður úl til þess
að taka á móti okkur og
fylgja okkur lieim til for-
| eldra Ivars Madsens, vinar |
míns og skólabróður. Jót-
arnir hófu þegar ákafa sam-
ræðu á lierfilegu hrognamáli,
sem eg skildi ekki nema að
örlitlu leyti, en eg þóttist vita
að vera mvndi józka, — en
aldrei liafði eg lieyrt liana
talaða svo liratt og óskiljan-
lega. Þegar heim kom í hið
ríkmannlega lieimili Mad-
sens, tók liúsfreyjan á móti
okkur eins og við hefðum
verið frændur hennar. Var
okkur fyrst vísað upp á loft
til herhergis, þar sem við
gátum þvegið stýrurnar úr
augunum og snurfusað okk-
ur ofurlítið, og þegar niður
kom í húsið aftur, vorum við
leiddir lil borðstofu, þar sem
stóð dúkað borð. Var liús-
bóndinn þar fyrir, stór mað-
ur og mikill um sig, og lieils-
aði okkur vingjarnlega, —
en spurði þegar, liver okkar
væri „Islænderen, — liam
har jeg en Höne at plukke
med,“ bætti liann við, dró
annað augað í pung og brosti
um leið. Eg gaf mig fram,
og mundi þá eftir því, að
ívar og Estlier systir lians,
sem einnig var í Khöfn,
höfðu beðið mig að skila
kveðjum til þeirra lijóna,
foreldra sinna. Urðu þau
lijón nú enn liýrari við mig
en áður, og frúin spurði ótal
spurninga um hag þeirra
systkina, og gat egt svarað
mörgum þeirra, þvi að eg var
oft með þeim, hæði úti og
Iieima hjá þeim. en þaii
I hjuggu á sama „pensiónati“
og eg. „Og hænan“, sem Mad-
sen kvaðst ætla að reita með
mér, var engin skaðsemdar
skepna, þegar til kom, — en
svona er til orða tekið, þeg-
ar menn þykjast eíga eill-
hvað útistandandi við þann,
sem vrt er á, —- eða ekki
annað, en að karlinn vildi
vita um eitt eða tvö atriði
viðvikjandi ívari, sem eg gat
greitt úr mjög sómasamlega.
Var nú sezt að morgun-
verði og borinn hafragraut-
ur, en á borði voru annars
ýrt’sar krarsirgar, og gei’ð-
um við matnum góð skil, því
að við mununi allir hafa
verið orðnir svangir.
Eklci' var til þess ætlazt,
að við staðnæmdumst neitt
að ráði i Kolding, heldur
skyldi halda ferðinni áfram
til Vamdrup, þá strax um
morguninn og ljúlca þar ein-
hverjum erindum fyrir fé-
lag okkar, við svni sóknar-
prestsins, — sem mig minn-
ir að héti Johansen, — og
einhverja unga menn aðra
þar, en þessir uilgu menn
komu ýmsu „i kring“ við að-
standendur slcjólstæðinga
okkar, í Suður-Jótlandi,
enda var þar allgóð aðstaða
til slikra hluta. En ekki
lcoma þau erindi þessari frá-
sögn við. Fengin höfðu ver-
ið að láni handa okkur ágæt
reiðlijól í Kolding, og stóðu
þ.au til reiðu úti fyrir, þeg-
ar við vorum húnir að njóta.
góðgerðanna hjá Madsens-
lijónunum. En áður en lagt
OÍSOOtÍOOaCÍSOGOÍÍÖOQttíÍOíÍOíÍOöGtÍíiCÍÍÍÍCÍOOtÍOOÍSÍiOÞOOOOOOOíXXÍiíOOÍSOÍÍÍÍÍÍOOÍÍÍSÍXSÍiCOÍSÍSOOClíÍOOOOOOOiíiíSÖOOOOOOÍÍÖnÍöaoOtSílíSíSiÍOatÍOÖOÍÍÍiOÍSGaíiOÍSOOöOC
Á KOMANDI ÁRI
ÍTIÞMt BtBtt vt»r t$ð gotfi
útvcgstð ntjjnr vörstr
BY APPOINTHENT
SINCE
820
(g.vdíúa
Skófafnaður
°^e"”^tÖRNÍÍON
®jjJGEIRíJON
I I HAFNARSTRÆTI 22 - P. o. BOX 223
tGOtSOGOGOGOOGOOOtXXXXXXXXÍtXXitXXXXXXXXXXXXÍXXXXXXXXXXÍOOtXXXXXXXXXXÍtXXXXXÍtXXXXitXÍtXXSO OOOOOGOOtXXXXiOOOtXÍOOOOCltXiOOOeOOOOOtXXXÍOGS