Vísir - 23.12.1945, Blaðsíða 11

JóLABLAÐ VÍSIS
11
getið. Koní þá svo að Sig-
urður átti barn með Guð-
í’únu; falaði hann af Gunn-
ari að gangast við barninu
og frelsa með því líf sitt, og
minnti hann á hversu á stóð
með þeim áður, en þess var
enginn kostur, því Gunnar
liataði hann. Keypti þá Sig-
urður mann, er Þórður liét,
að játa á sig barn Guðrún-
ar og er sagt að Sigurður
gæfi Þórði til, svo mikla
peninga að tæki upp undir
þumal á sjóvetling. Nú
njósnaði Óla;fur sýslumað-
ur það að Sigurður hefði
íengið Þórð til aðjáta á sig
barninu, kallaði Þórð fyr-
ir sig og heimti með heit-
ingum af honum að segja
hið sanna. Þorði Þórður þá
ekki annað en s egja sem
var, og' er sagt að sýslu-
maður tæki af lionum pen-
ingana og taldi hann mega
þakka fyrir að sleppa með
það. " _ ____
Ólafur sýslumaður tók
þvi næst upp mál á hendur
Sigurði ella; lét taka hann
fastan og hafði liann í Haga
en Guðrún var í haldi á
Geirseyri; nefndi siðan
menn i dóm og voru þau
hæði dæmd af lífi eftir
Stóra dómi, hann að liáls-
höggvast en hún að drekkj-
ast. — Meðan Sigurður sat
í Haga, voru þangað rekn-
ir 30 geldingar frá Geirs-
eyri. Sigurður var þá úti
við í handjárnum; sá liann
þá sauðina og mælti: „Fall-
egir eruð þið gemsar minir.“
Halldóra lieyrði það og
sagði: „Þér má að eigna þér
þá líflaus og ærulaus.“ Sig-
urður svaraði: „Enn liefir
þú ekki lokið nösum." Aldr-
ei fannst bilbugur né æðra
á Sigurði, og það segja
menn, að grafið fengi hann
peninga sína, áður hann
væri tekinn, svo engir fund-
ust þeir í búi hans.
Davíð Sclieving fékk nú
Barðastrandarsýshul753 og
sólti þá Ólafur um ísafjarð-
arsýslu. Var hann all illa
þokkaður af sýslubúúm sin-
um, olli því harðdrægni
lians og fégirnd þeirra Hall-
dóru. Drakk hann mjög og
lók fram hjá konu sinni, og
olli það miklu ósamlyndi
þeirra. Jón prófastur Teits-
son bróðir hennar og aðrir
frændur hennar töldu liana
á að skilja við liann og láta
gera fjárskipti, en hún vildi
ekki gera lionum það til
geðs, er hún vissi að hann
vildi það. Þau voru hörn
þeirra Halldóru og Ólafs er
á fót komust: Magnús prest-
ur í Bjarnarn’esi o§ Þórunn
á Hamrendum, hannyrða-
kona mikil; unni Ólafur
henni mjög og kom í fóstur,
en sagt er að hún gildi þess
hjá móður sinni; Þriðja var
Teitur, sem flæktist utan-
lands og mannaðist lítt; dó
liann í Hitardal. Það var
nokkru síðar, en Davíð

Vatneyri.
Scheving
liafði fengið
Barðastrandarsýslu, að Ól-
afur reið á Vatneyri og
Halldóra kona hans með
lionum. Bjuggu þar þó Ein-
ar Bjarnason og Kristín
Þórðardóttir kona hans. Ól-
afur var þá alldrukkinn.
Voru lionum horin svið til
matar út i skemmu; át liann
tvo bita, en þriðji bitinn stóð
í lionum; bljóp Kristín liús-
frevja þá inn eftir mjólk í
könnu og vildi bera honum,
en þá var hann í andláti er
hún kom. Endaði Ólafur
sýshunaður þannig æfi sina.
Ilalldóru konu hans var þá
sagt til; hafði liún farið
fram á kaupfar á Vatneyri.
Lét hún sér þá svo við
bregða, að hún afklæddi sig
öllu skarti sinu, en sagt er
að enginn sæi hana tárast,
og að hún yrði brált hress.
Ólafur sýslumaður dó 1754.
Hann átti launson þann er
Sigurður hét, er varð klaust-
urhaldari evstra; var móðir
hans Guðrún Hjaltadóttir
prófasts í Vatnsfirði. Ólöf
hét laundóltir Ólafs með
Sigriði Pálsdóttur, átti hún
Þórð Gíslason; þeirra dóttir
var Rannveig er átti Jón
Einarssön Þorvarðarsonar í
Míðhlíð.
Nú var Ólafur sýslumað-
ur dauður, áður en þau Sig-
urður og Guðrún væri lif-
látin, en staðfestur liafði
verið dómur Ólafs yfir þeim
á Alþingi; segja Barðstrend-
ingar, að Davíð Scheving
muni liafa spurt Iiversu af
stóð um mál þeirra, og vildi
fyrir hvern mun þyrma
lífi þeirra, og' sá það eilt
ráð, að biðja -konung að
gefa þeim líf, en eigi vildi
konuiígur veila það, en er
Davíð freistaði þess oftar
en eitt sinn, er það gömul
sögn að sýslumanhi væri
send livít skyrla með rauðum
kraga. Þóttist sýslumaður þá
sjá, að engi væri sér kostur
að fresta aftökunni. Var
Sigurður tekinn af á Hóla-
vellinum í Haga; álti Bjarni
höðull að höggva hann, og
ætlaði áður að taka af lion-
uin gyllta silfurlinappa seni
hánn bar í skyrtukraganum,
en Sigurður Iaust hann kinn-
hest, og kvað þræl þann ekki
eiga með þá, þeir skyldu
fylgja sér; bað hann að
jarða sig þar sem mætlist
vigð og óvigð mold. Sagt er
að Sigurður beiddi að beilsa
Gunnari áður liann lagðist
á höggpallinn. Siðan fól
liann guði önd sína. Það er
sögn að Gunnar tæki krank-
leik nokkurn eftir það er
lionum harst kveðja Sigurð-
ar og yrði hann síðan
skammær.
Nú víkur sögunni til Guð-
rúnar. Hún saumaði sjálf
poka þann kveldinu áður, en
lienni álti að drekkja í aö
iíiíSíJöíSíShttíiíiööíSíMSttttíiísoíiíSíiíiíSíSíiCíSíttOttCöoonaoeocoíiöcoöGíiC!
íí
«
ö
íí
«
«
».
«
itsvðtn
eiu menningaraukandi hreinlætislyi
SCCCÖCO<ÍÖÖÖÍÍÖOÖÖÖÖOÖOOöq;ÖOÖÖOOÖOöÖQOÖÖOOÖÖÖOÖÖCÖÖOOÖ«OOÖÖOÍÍÖÖÖOÖOÖCÖÖ5
u
«
«
ÍJ
M
«
it
ií
■t*.
«
»
«
b#
«
ÍS
it
»
«
ii
«
£5
«
hr
»
»
»
»
»
»
I
»
ii
»
£?
n
n
»
5
»
»
it
it
»
Fást viSa í verzlnnnm.
✓ H „ rj n
og innflntnings hefir
ÁFENGISVERZLUN RlKISlN
gamalla blánta angan
ern kærkomnar féla- og tækilærisgjafir,
Fást í mörgnm verzlnnnm.
. { 'i-.v-v
Einkarétt til iramleiðsln
og innflntnings hefir

AFENBISVERZLUH RÍKISINS
iÖÍSOOOQOOOOOÍSOOOCOOO«OOOCOOQOOí:SCCOQOCQOOOOOOQOCOQOOOCOOCOOOCOOQQQCOCCOOOOOOOCOOOOCOOOOQCQOOOOOOOCOOCQCOOOOOQOOÍSCÍSÍSOCGOCOO!