Morgunblaðið - 15.12.1973, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 1973.
43
MAIGRET OG SKIPSTJÓRINN
Framhaldssagan
eftir Georges Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
17
yður auðvitað í algerum
trúnaði. . .
— Já vitaskuld.. .En hvað svo
um Barens?
— Hann hefur kannski séð það
líka.. .og þá hefur hann orðið af-
brýðisamur... En hann var kom-
inn um borð í skólaskipið fimm
mínútum eftir að morðið var
framið... og það skil ég ekki.
— I stuttu máli, sagði Maigret í
sama tón og hann notað við Jean
Duelas. — Þá hafði þér þá grun-
aða, föður Beetjes og Cornelius
aðdáanda hennar?
V andræðaleg þögn.
— Auk þess grunið þér Oosting
um græsku þar sem pottlok hans
fannst í baðkerinu.
Pijekamp bandaði klaufalega
frá sér hendinni, eins og í upp-
gjöf.
— Og auðvitað líka manninn,
sem hefur skilið eftir manila-
vindilinn í dagstofunni. .. Hvað
eru margar tóbaksverzlanir í Del-
fzijl?
— Fimmtán.
— Ekki léttir það starfið. Og
auk þess hafið þér Duclos prófess-
or sterklega grunaðan.. .
— Já, vegna þess að hann hélt á
byssunni. .. Ég get ekki leyft hon-
um að fara úr bænum, eins og þér
skiljið.
Ja, vfst skil ég það.
Þeir gengu spottakorn, án þess
að segja neitt.
— Hver er skoðun yðar? tautaði
lögreglumaðurinn frá Groningen
í spurnartón.
— Já, þaðer nú spurningin. Þar
liggur munurinn á okkur tveim-
ur! Þér.. . þér haldið sitt af
hverju.. . Þér haldið meira að
segja margt og mikið, en ég.. .ég
held ekki nokkurn skapaðan
hlut...
Svo varpaði hann skyndilega
fram spurningu:
— Þekkjast þeir Liewens og
Ooostring?
— Það veit ég ekki .. . en ég
býst varla við þvf...
— Þekkir Cornelius hann?
Pijpekamp strauk sér úm
ennið.
— Kannski .. . og kannski ekki.
Ég hallast að því, að þeir þekkist
ekki. En þaðget ég vitaskuld látið
ganga úr skugga um.
— Já, þökk fyrir! Reynið að
komast á snoðir um það, hvort
þeir hafa haft eitthvað saman að
sælda, áður en morðið var fram-
ið..'.
— Haldið þér.. .
— Ég.held ekki neitt. En ég hef
eina spurnin§u enn. Er útvarp á
eynni Workum?
— Það veit ég ekki.
— Þá verður að ganga úr
skugga um það.
Það var ekki gott að lýsa þvf,
hvernig þetta ástand hafði
skapazt, en nú var engu líkara en
þeir hefðu skipt um hlutverk:
franski lögregluforinginn var ein-
hvern veginn orðinn yfirmaður
hins hollenzka og sá, sem gaf fyr-
irmælin.
— Þér verðið að rannsaka þessi
tvö atriði. Égþarf að fara í heim-
sókn.
Pipekamp var of kurteis til að
spyrja, hvern hann hygðist heim-
sækja, en forvitnin lýsti af hon-
um langar leiðir.
— Ég hef hugsað mér að heim-
sækja ungfrú Beétje, bætti
Maigret við. — Hver er styðzta
leiðin?
— Meðfram Amsterdiep.
Hann sá lóðsbátinn í Delzijl
koma aftur inn Ems. Og hann sá
Baesen ganga hægt fram og aftur
um þilfarið á bátnUm sínum, og
engu var lfkara en hann skylfi af
eftirvæntingu.. . og enn lengra
úti á garðinum stóðu félagarnir í
rottuklúbbnum og töluðu samaní
.sólskininu.
(i. kapituli
Bréfin.
Það var fyrireinskæra tilviljun,
að Maigret fór ekki stíginn með-
fram Amsterdiep, heldur stikaði
yfir akrana.
Klukkan var ellefu og bærinn
lá baðaður í sólskini og hann fór
að hugsa um komu sfna þangað
daginn áður, um ungu stúlkuna i
gúmmístígvélunum inni f nýtizku-
legu fjósinu og svo teborðið f smá-
borgaralegri dagstofunni.
Nú ríkti þarna sama kyrrð.
Langt í burtu, úti við sjóndeildar-
hringinn, sá hann stórt brúntsegl
bera við akrana. Það minnti á
draugaskip, þar sem það vaggaði
á haffletinum.
Eins og þegar hann kom í fyrra
skiptið tók hundurinn geltandi á
móti honum. Það liðu sjálfsagt
einar fimm mfnútur áður en dyrn-
ar voru opnaðar örlitið, svo að
hann rétt greindi andlit vinnu-
konunnar, sem var með köflótta
svuntu.
Hún ætlaði að loka aftur áður
en Maigret fengi sagt orð.
— Ungfrú Liewns? spurði
hann.
Gamla vinnukonan stóð hinum
megin \ið þröskuldin og hundur-
inn kont snuðrandi, ekki beinlfnis
velviljaður, eins og hann vildi
gæta þess, aðenginn óviðkomandi
reyndi að troða sér inn.
Konan hristi höfuðið.
— Er hún ekki heima?.. . Niet
hier?
Maigret hafði lært fáein orð i
hollenzku.
Aftur liristi stúlkan höfuðið.
— Og húsbóndinn? Mijnheer?
I þriðja sinn hristi hún höfuðið
og dyrunum var lokað. En þar
VELVAKAMOI
Velvakandi svarar í
sfma 10-100 kl. 10.30 —
11.30, frá mánudegi til
f östudags.
% Gling-glóið í
kirkjuturninum
Sigríður J. Magnússon, Lauga-
vegi 82. hringdi. Sagðist líún hafa
Iesið bréf frá Jóníu Sigurðardótt-
ur, sem birtist hér í dálkunum s.l.
þriðjudag. Með bréfinu birtist
heimilisfang Jönfnu, sem hún
kvað vera Laugaveg 82. Sigrfður
sagði, að í húsinu byggi engin
Jönína, og vildi hún ekki hafa, að
neinn héldi, að í þvi húsi byggi
slíkur nöldrari sem Jónfna.
Hvort Jónia heitir Jónfna eða eitt-
hvað allt annað er ráðgáta, sem
ekki er líklegt að leyst verði
úr þessu. Hins vegar skal
„Jónína" athuga það, að líklega
spillir hún fyrir sínurn hjart-
ans málstað með sinni barna-
legu framkomu. Það hefur
margsinnis verið tekið fram, að
með öllum bréfum verður að ber-
ast fullt nafn og heimilisfang, en
óski bréfritari eftir því að nafn
hans birtist ekki, er tekið tillit til
þess — annað hvort þannig, að
bréfið hirtist alls ekkí, eða þá, að
það sé birt undir dulnefi, telji
Velvakandi viðkomandi mál þess
eðlis, að gerlegt sé að hafa þann
háttinn á.
Sigríður J. Magnússon vildi. að
það kæmi fram í Ieiðinni, að hún
hefði gaman af klukknaspilinu í
Hallgríms'kirkju. og vildi ekki án
þess vera.
Einnig hafði Perla Kolka, Berg
staðastraúi 81, samband við Vel-
vakanda af santa tiiefni. Hún
sagðist vera eyðilögð yfir bréfinu
frá ..Jóninu" og vera viss um. að
margir væru ánægðir með
klukkurnar.
Greinilegt er. að skoðanir eru
skiptar um klukkurnar i turni
Hallgrímskirkjunnar, og er ekki
úr vegi. að fleiri láti til sín heyra,
hvað þetta varðar.
% Dinimir enn
um íslands
byggð
Ingibjörg Suniarliðadóttir,
Strandgötu 35 B, Ilalnarfirði.
sendir visurnar, sem hér fara á
eftir, og var það ekki með ólíkind-
um, að fjúka tæki i kviðlinguin
vegna fóstureyðingamálsins:
..Dimmir enn um Islands byggð,
andleg rýrna gæði.
Bregðist móður mildi og dyggð,
mengast heilagt svæði.
„Öryggið" og unaðsró
uiulir hjarta móður
engin rjúfi kuldakló.
sem kæfir lífsins gróður.
Utburðir og ásatrú
áttu samleið forðum.
Verði þróun þvílfk nú
þá er flest úr skorðum.
0 Svalur súgur
Þegar lesnar eru forystugrein-
ar „heimspressunnar" um þessar
numdir, fer ekki iijá því, að les-
andinn verði var við. að þar gæti
nú annars hugarfars en verið hef-
ur svo Iengi sem elztu menn
muna. Jafnan hefur verið rætt
um leiðir til að auka hagviixtinn
og hnotbitizt um hverja ögn af
kökunni, sem til skiptanna hefur
verið hverju sinni.
En nú fer skyndilega svalur
súgur um gáttir velferðarþjóð-
félaganna. Orkuskorturinn i
heiminum er að sjálfsögðu það,
sem veldur þar mestu um, en
einnig það, sem menn höfðu raun-
ar gert sér grein fvrir áður — að
vísu mismunandi vel — þ.e.a.s
þverrandi náttúruauðlindir af
ýmsu tagi.
Svo gersamlega hefur
almenningsálitið snúizt við, hvað
viðkemur afstöðinni til um-
hverfisins, að máltæki, sem geng-
ið hafa mann fram af manni og
hafa þótt jafngildi alla tið eru nú
sem Maigret fór ekki strax á
brott, varð hann var við, að vinnu-
konan var á gægjum og fylgdist
með honum fyrir innnaii.
Ástæðan fyrir því að hann stóð
kyrr í sömu sporunum var sú, að
hann hefði séð gluggatjald bærast
i herberginu, sem hann vissi, að
var herbergi Beetje. Maigret
greindi óljöst andlit hennar bak
við gluggatjöldin og hann sá
hönd, sem hreyfðist og gat verið
kveðja, en þýddi kannskj eitthvað
á þessa leið.
— Ég er hérna.. . Reynið ekki
að troðayður upp á okkur... Ver-
ið mjög varkár.
Gamla vinnukonan hinum meg-
in við dyrnar. Hönd i glugga. og
hundur, sem gelti hástöfum. A
ökrunum voru kýrnar á beit,
hátignarlegar og rólegar og svo
hreyfingar litlar, að það var eins
og þær væru alls ekki lifandi.
Maigret ákvað að gera smátil-
raun. Hann gekk nokkur skref.
eins og hann ætlaði sér að fara
yfir hliðið. Ilann brosti út i annað
munnvikið, því að nú var sú
gamla ekki sein á sér að harðloka
og hundurinn, sem hafði virzt svo
herskár lagði skottið niður milli
lappanna og læddist burtu.
En nú ákvað Maigret lika að
fara og gekk eftir stígnum hjá
Amsterdiep. Ilann hafði orðið
þess eins vísari af þessari heint-
sókn, að Beetje var lokuð inni og
vinnukonan hafði fengið fyrir-
mæli um að hleypa franska lög-
regluforingjanum ekki innn.
Maigret tottaði pípu sína hugsi.
Hann virti um stund fvrir sér
timburhlaðann, þar sem þau
höfðu staðið unga stúlku og
Popinga... sennilega höfðu þau
oft numið þarna staðar og stutt
sig við hjólin og látið blftt hvort
að öðru.
Það, sem enn var einkennandi
fyrir þennail stað. var kyrrðin.
Næstum yfirþyrmandi friður og
ró, sem gat leitt huga hans að þvf.
að lífið hér væri eins óraunveru-
legt og mynd á póstkorti.
Seglbátur rann framhjá honum.
bátur með háu stefni. sem hann
hafði ekki heyrt nálgast. Hann sá.
að þetta var sami bátururinn og
hafði borið við sjóndeildarhring-
inn áðan. Honum var hulin ráð-
gáta. hvernig hann gat verið
svona fljótur i förum.
Báturinn rann fram hjá húsi
Wienandsfjölskyldunnar og húsi
Popinga og seglið var hærra en
þökin á húsunum. Enn einu sinni
staðnæmdist Maigret og hugsaði
síg um. Vinnustúlkan hjá
Popinga var að þvo úti á tröppum
og útidyrnar stóðu i hálfa gátt.
orðin eins og öfugmæli. Nægir að ■
benda þar á orðtök eins og „það er !
nógur fiskur í sjónum" og „lengi I
tekur sjórinn við".
En það er margt skrýtið í ver- ■
öldinni. Meðan velmegunarþjiíð- ■
irnar hafa miklar áhyggjur af of- I
neyzlu matar og sihækkandi I
dánartölu þeirra, sem deyja af .
völdum hjartasjúkdöma. auk þess ■
sem ýmiss konar kvillar. sem |
beinlínis má rekja til ofáts og I
makinda. angra almenning, eru !
milljónir manna, sem vart hafa tii I
hnífs og skciðar. *
Sýknt og heilagt er brýnt fyrir ■
fölki að gæta hófs i neyzlunni. *
heilsunnar og jafnvel hugar- I
farsins vegna Um þetta hafa verið I
rituö ógrynni af hökum og blaða- ■
greinum. f
Um leið er engu smáræðis hug- |
viti varið til að rcyna að l'inna upp ■
matairétti. sem gietu kannski J
kitiað bragðlauka þeirra, sem eru I
búnir að fá leið á því. sem þeir I
nærast á daglega.
Annars er Velvakandi kominn ■
út á svo varasamar brautir í þess- |
um sundurlausu hugleiðingum, I
að hér verður að láta staðar num- ■
ið. «
Annars er fátt svo með öllu illt. |
að ekki boði eitthvað gott. Alla I
vega má mikið vera, er þeii; sem !
hingað til hafa ekki þekkt annað ■
en allsnægtir, kunna ekki betur |
að meta lffsgæðin nú en áður. |
Saga eftir Hrafn
Gunnlaugsson
DJÖFLAR.NIR nefnist ný bók eft-
ir Hrafn Gunnlaugsson, sem út er
komin h.iá Alinenna bókafélag-
inu. Er þetta stutt skáldsaga, (>1
bls, að stærð í handhægu hroti,
prentuð í Odda hf. Utlit annaðist
Auglýsingastofa Torfa Jónssonar.
Hrafn Gunnlaugsson er fæddur
1948, hann er stúdent úr mála-
deild M.R. 1969, 1969—1973
stundaði hann nám i leikhús-
fræðum við háskólann f
Stokkhólmi, fil. kand 1973,
eftir það nám við Drama-
tiska Institutet f Stokkhólnti.
Hrafn hefur urn 6 ára skeið
stjórnað útvarpsþáttum. ýmist
einn eða með öðrum, og má þar
nefna þáttinn Beint útvarp úr
Matthildi. Leikrit Hrafns hafa
verið leikin f útvarp og sjönvarp
— nú síðast Klámsaga af sjónum,
sem hlaut viðurkenningu í leik-
ritasamkeppni Leikfélags Reykja-
víkur í tilefni af 75 ára afmæli
þess. Hrafn hefur ritað fjiilda
greina í blöð og tímarit og á sfn-
um tfma var hann einn af rit-
stjórum Nýkynslóðar. Ljöð
Hrafns hafa birzt viða t.d. f ljciða-
söfnum eins og Nýjum Gretti og
Trúarlegum Ijóðuin ungra skálda.
Þá hafa nokkrar sögur Hrafns
birzt á prenti.
— Það gerir ekkert til þótl
liann komi ekki fyrr en eftir
viku. — má ég ekki tylla niér
i nn og híða ... ?

— Niest þegar einhver vina
þinna biður þig uin að passa
ga'Iudýr fyrir sig. \ona ég. að
þú spyrjir. hvers konar dýr
það er áöur en þú segir já ...