Morgunblaðið - 15.03.1974, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. MARZ 1974
Eldfœrin
eftir
H. C. Andersen
Steingrímur
Thorsteinsson
þýddi
Nú lauk hann upp fyrstu dyrunum. Hú! þar sat
hundurinn með augun, stór sem undirskálar væru,
og starblíndi á hann.
„Þú ert fallegur karl,“ sagði dátinn, setti hann
niður á svuntu kerlingar og tók eins marga kopar-
skildinga og komust upp á hana og gekk inn í hitt
herbergið. Æ, æ! þar sat hundurinn með augun, sem
voru eins stór og mylluh jól.
„Þú ættir ekki að glápa svona á mig,“ sagði dátinn,
„þér gæti orðið illt í augunum.“ Þar með setti hann
hundinn niður á svuntu kerlingar, en þegar hann sá,
hvílík kynstur voru af silfurpeningum i kistunni, þá
fleygði hann öllum koparskildingunum og fyllti vasa
sína og hertöskuna með skínandi silfrinu. Eftir það
fór hann inn í þriðja herbergið. Nei, það var nú ljóta
sjónin; það var orð og að sönnu, að hundurinn þar
inni hafði augu, sem voru eins stór og „Sívaliturn,“
og snarsnerust þau í hausnum eins og hjól.
„Gott kvöld!“ sagði dátinn og brá hendinni upp að
húfuderinu, því að slíkan hund hafði hann aldrei séð
á ævi sinni. En þegar hann hafði virt hann dálítið
fyrir sér, þá hugsaði hann, að nóg væri komið af svo
góðu, setti hann niður af kistunni á gófið og lauk upp
kistunni. Drottinn minn dýri! hvílík ósköp voru í
henni af gullinu! Fyrir það hefði hann getað keypt
alla höfuðborgina, alla þá sykurgrísi, sem krydd-
brauðsölukonurnar höfðu . á boðstólum, alla þá
tindáta, keyri og rugghesta, sem til voru í heiminum.
Já, þetta voru peningar. Og nú fleygði dátinn öllum
þeim silfurpeningum, sem hann hafði fyllt með vasa
sína og hertöskuna, og tók nú í þeirra stað gullið og
troðfyllti með því alla vasa sína, hertöskuna, húfuna
og stígvélin, svo að hann gat varla gengið. Nú hafði
hann nóga peningana. Hundinn setti hann upp á
kistuna, sekllti á eftir sér hurðinni og hrópaði upp í
gegn um tréð:
„Dragðu mig nú upp, gamla kerlingarnorn!“
„Ertu með eldfærin?" sagði ker4ing.
„Æ, það er satt,“ sagði dátinn, „því var ég alveg
búinn að gleyma.“ Fór hann þá aftur og náði þeim.
Kerlingin dró hann upp, og nú stóð hann aftur þarna
á þjóðveginum með vasana, stígvélin, hertöskuna og
húfuna, allt troðfullt af peningum.
„Hvað ætlarðu að gera við þessi eldfæri?“ mælti
dátinn.
„Það varðar þig ekkert um,“ anzaði kerling, „þú
ert búinn að fá peningana. Fáðu mér nú eldfærin
orðalaust.“
„Bull!“ sagði dátinn, „segðu mér undir eins, til
hvers þú ætlar að hafa eldfærin eða ég dreg út
korðann og hegg af þér höfuðið."
„Nei, það geri ég ekki,“ sagði kerling.
Þá hjó dátinn af henni höfuðið, og þarna lá hún; en
hann batt svuntu hennar utan um alla peningana,
snaraði bögglinum á bak sér, stakk eldfærunum í
vasa sinn og gekk rakleiðis til borgarinnar.
Það var falleg borg, og í fallegasta gistihúsið fór
hann inn, heimtaði þar handa sér beztu herbergin,
sem til væru, og sína kærustu kjörrétti, því að nú var
hann ríkismaður og hafði sand af peningum.
Þjóninum, sem átti að bursta stígvélin hans, sýnd-
ist reyndar, að þau væru heldur gömul og lasleg
fyrir svona ríkan herra, en hann átti nú eftir að
kaupa sér önnur ný. Daginn eftir fékk hann sér
stígvél, sem honum hæfðu, og fallegan klæðnað. Nú
var hann orðinn hefðarmaður, og nú sögðu menn
honum frá öllu, sem merkilegast var í borginni, frá
kónginum sínum og frá því, hvað dóttir hans væri
ljómandi fríð og yndisleg.
Íti
'
flkðlmo^unkQffÍAu
3/2(3- c
Elzta
flutninga-
tœkið
Sleðinn er elzta
flutningatækið. Hann
var notaður þegar á
steinöldinni, áður en
hjólið kom til sögunnar.
cfJVonni ogcTManni Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Ég mundi nú eftir því, að Manni hafði sagt daginn
áður. að við skyldum hlaupa í spretti alla leið, og nú
sagði ég:
„Heyrðu, Manni. Ég er hræddur um, að við verðum
ekki eins fljótir og þú hélzt í gær upp á efsta tindinn“.
„Ég er orðinn hræddur um það líka“, svaraði Manni
seinlega. Hann var orðinn lafmóður aftur. „En það
gerir ekkert til“, bætti hann við, „við komumst þang-
að samt“.
Við gengum rösklega og drógum ekki af okkur, þó
að brött væri brekkan og erfitt uppgöngu.
Tryggur var alltaf á undan. Stundum var hann kom-
inn svo langt á undan, að hann sneri við til okkar
eða hljóp í ótal króka á báðar hendur. Hann sýndist
óþreytandi.
Eftir tæpa stundargöngu nam Manni staðar skyndi-
lega og sagði:
„Nonni, finnst þér ekki, að við ættum að hvíla okkur
dálítið hérna?“
Um leið og hann sleppti orðinu, dembdi hann sér
niður á stóran stein, sem stóð svo sem alin upp úr
sandskriðunni.
„Fékkstu hjartslátt aftur, Manni “
„Já, og ég var svo þreyttur í fótunum“.
Ég settist hjá honum á steininn, því að ég var líka
orðinn þreyttur. Síðan sagði ég:
„Ertu ekki svangur, Manni?“
„Jú, alveg banhtingraður. Það hefði verið betra
fyrir okkur að borða eitthvað eða drekka áður en við
fórum“.
„Já, það hefðum við átt að gera“.
„Það er undarlegt, hvað maður verður fljótt svang-
ur“, sagði Manni.
„Þarna sérðu nú, Manni. Og í gær hélztu, að þú
gætir verið matarlaus í heilan dag“.
„Já, það hélt ég í gær. En í dag finnst mér það ekki.
Eigum við ekki að fá okkur svolítinn brauðbita?“
„Jú, það skulum við gera“.
— Ég reikna me5, a<5 þetta
uppátæki þitt sé enn einn
liðurinn i því að reyna að fá
mig til þess að samþykkja, að
þú kaupir hárþurrku.
— Ég vissi alitaf, að þú héldir
framhjá mér. Nú geturðu þ«
ekki þrætt fyrir það lengur.