Morgunblaðið - 24.11.1974, Blaðsíða 44

44 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. NÖVEMBER 1974

PgStwj

eftir ALLAN
PREVER
Brjóstsykursnáman
Þýð.: Hulda Valtýsdóttir
r N
Persónur:
Jói María
Lalli Borri tannlæknir
Rikkirefur Amal Gam, aðstoðarmaður hans
Emil Tveir gullleitarmenn
V
svo vonsviknir, að þeir tóku saman skóflur sínar og
haka og gengu til næsta bæjar en þangaó voru
margar mílur. Þaðan ætluðu þeir með fyrstu ferð
heim til sín. Áður en þeir héldu ferðinni áfram, fóru
þeir inn á veitingahús og sögðu sínar farir ekki
sléttar. Og þeir, sem á heyrðu, voru líka þeirrar
skoðunar, að þetta væri sorgarsaga ... allir nema
tveir drenghnokkar, sem voru synir veitingamanns-
HOGNI HREKKVISI
Þakka þér fyrir, en á mús þurfum við ekki að halda.
ins og hjálpuðu pabba sínum að þvo upp og fóru í
sendiferðir fyrir kokkinn . . .
1. gullleitarmaður: . . . og hvað haldið þið! . . .
þegar við fórum að lýsa á þetta með ljóskerinu, þá
kemur á daginn, að þetta er rautt og gljáandi. Og
vitið þið hvað þetta reyndist vera? Jú, brjóstsykur.
Sætur, viðbjóðslegur brjóstsykur.
(Áheyrendur láta í ljós samúð sína og með-
aumkun).
Jói: (æstur) Heyrðir þú þetta, Lalli?
Lalli: Hvað?
Jói: Hér eru tveir gullleitarmenn sem hafa fundið
brjóstsykur í jörðinni.
Lalli: Brjóstsykur í jörðinni? . . . ertu genginn af
göflunum drengur?
Jói: Jú, þaö er satt. . . þeir voru að leita að gulli í
Grizzly-dalnum og fundu bara brjóstsykur . . . lík-
lega brjóstsykursnámu . . .
Lalli: (undrandi) Brjóstsykursnámu?
Jói: Lalli . . . þarna misstirðu allan diskastaflann
. . . og nú kemur pabbi. . .
Sögumaður: Og þar kom pabbinn og hann var
vægast sagt ekki blíður á manninn. Diskarnir voru
nærri nýir. En um kvöldið þegar veitingamaðurinn
og konan hans sváfu svefni hinna réttlátu og allt var
orðið hljótt i húsinu, læddust tvær verur út um
eldhúsdyrnar og út í tunglskinsbjarta nóttina. Og ef
þið getið ykkur þess til, að þar hafi verið á ferð þeir
Jói og Lalli, þá er það rétt getið . . .
Lalli: Settirðu allt, sem við þurfum á að halda, í
bakpokann?
Jói: Já, já, nógur matur í marga daga. Ég fór inn í
eldhús og sótti pylsur og sultu og ýmislegt fleira . . .
Kalli: Pylsur . . . iss . . . ég ætla bara að borða
brjóstsykur. í hvaða átt eigum við þá að halda?
Jói: Ég held, að við eigum að fara í vestur: Eftir
því sem ég bezt veit er Grizzly-dalurinn í þá átt.
Lalli: Ættum við ekki að spyrjast fyrir?
Jói: Og hvern ættum við að spyrja? Heiðarlegt fólk
sefur á þessum tíma sólarhrings.
Lalli: Ekki Rikki refur . . . Hann situr áreiðanlega
á þakinu hjá Skinnavörufélaginu og glápir á tunglið
. . . hann sefur aldrei þegar tunglið er fullt.
ANNA FRA STÓRUBORG - saoa frá sextándu old
eftir
Jón
Trausta
Svo smeygðu þeir sér út á bak við mömmu sína, til þess að
hla'ja lyst sína.
Anna fór þá aftur ofan í veizlusalinn til að sækja vínið,
sem hún hafði lofað bræðrunum.
Þegar hún kom þangað, stóð svo á, að bróðir hennar var
að halda ræðu. Hann var að svara fyrir skál, sem til hans
hafði verið drukkin.
Anna nam staðar og hlustaði á ræðuna. Hún ætlaði að ná
tali af bróður sínum á eftir.
,,— — Það er meira sólskin undir Eyjafjöllum í dag,“
m.ælti lögmaður, „en ég hefi nokkurn tíma séð fyrri. Oft
hefir mér fundizt nœ'5a köldu á móti mér, þegar ég hefi
verið hér á ferð. Venjulegast hefi ég ekki annað séð en kaldan
og ískyggilegan þrjózkusvip á Öllu — og öllum. Hvert sem ég
hefi litið, hefir ekki annað mætt augum minum en þoka og
drungi og skynvillur. Hvergi skír svipur, hvergi hreinleiki og
einlægni og vingjamlegt viðmót. Mér fannst allt hér undir
fjöllunúm hala mig, bæði náttúran og mennirnir. Mér fannst
himinn og jörð vera á hverri stundu til þess búin að leggj-
ast saman og kremja mig á milli sin. Ég var farinn að þrá
sólskin — bjarta fjallatinda og blikandi sjó, — sjóinn héma
fyrir framan, sem oft kastar af sér svo miklu sólskini, að
maður fær verki i augun, — fjöllin héma fyrir ofan, sem
gætu lýst heilum heimi, þegar vel liggur á þeim. En alltaf
varð svartara yfir, eftir því sem ég kom oftar. Loksins skildist
mér það, þó að seint væri, að rnaÖur getur ekki tekið sólskiniÖ
meÖ valdi. Yfir því ræður ekkert lögmannsvald, ekkert jarð-
neskt konungsvald. En þegar eitthvað hefir verið vel gert,
opnast himinninn og sólskinið steypist yfir mann í stórum
fossum. Og nú finn ég, að ég hefi loksins hitt á að gera það,
sem Eyfellingar óskuðu, því að nú streymir sólskinið á móti
mér úr hverju auga. Og ég fer að halda, að ég hafi líka borið
gæfu til að geðjast himinbúunum, þvi að aldrei hefir sólin
skinið glaðara á mig en í þessari ferð---.“
Að þessari ræðu lögmanns var gerður mikill rómur.
Anna náði í bróður sinn að ræðunni lokinni, sagði honum
frá sætt þeirra bræðranna, og bað hann að gera það fyrir
sig að gleðja þá með því að koma í loftið til þeirra og hringja
glösum við þá.
Lögmaður gerði þetta með mestu ánægju. Mesta gleði hans
á þessum degi var að sýna sem flestum almúgamönnum lítil
læti.
Sigvaldi í Hvammi fór með þeim í loftið. Anna gat ekki
fengið af sér að láta hann verða af þeirri ánægju að sjá
bræðuma faðmast.
— Rétt. á eftir töluðu þau ein saman nokkur orð, Anna og
bróðir hennar.
„Eg hefi aldrei lifað glaðari dag en þennan,“ mælti lög-
maður. ,,Nú veit ég loksins, að það er sœlla að fyrirgefa en
hefna. Þetta hefir verið prédikað fyrir mér á ýmsan hátt
alla mína ævi, og ég hefi aldrei trúað því. Nú er ég innan
um fjölda manns, sem allir hafa verið í sökum við mig, og
flkifnor9UAkQffÍAu
Góðan daginn, brúður
— fékk brúðguminn í
bakið?

Það reyndist vera flug-
fiskur, sem krakkarn-
ir keyptu.
Verð ég að bera hann
líka?

Hann er eftil vill ekki
mín týpa, en hann á
eitt vandaðasta banka-*
bókasafn, sem ég hef
séð.