Morgunblaðið - 26.02.1975, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. FEBRUAR 1975
Minning:
Geir Guðlaugur
Jónsson vélstjóri
Fæddur 5. janúar 1928.
Dáinn 18. febrúar 1975.
I dag er til moldar borinn
mágur minn, Geir Guðlaugur
Jónsson vélstjóri, Stórholti 47,
Reykjavik, en hann lést 18.
febrúar á Landspitalanum eftir
langvarandi veikindi.
Geir fæddist á Akureyri 5.
janúar 1928, og var hann því lið-
lega 47 ára gamall, er hann lést.
Foreldrar hans voru hjónin Jón
Guðlaugsson, f. 16. júni 1886 að
Hvammi i Eyjafirði, dáinn 24.
ágúst 1961 á Akureyri, og María
Arnadóttir, fædd 8. desember
1891 að Bjargi í Glæsibæjar-
hreppi. Jón var um skeið bæjar-
gjaldkeri á Akureyri, verslunar-
stjóri þar og síðast sparisjóðs-
stjóri. Foreldrar hans voru Guð-
laugur Jónsson, bóndi að
Hvammi, og kona hans Kristbjörg
Halldórsdóttir. Foreldrar Maríu
voru Árni Árnason, sjómaður á
Akureyri, og kona hans Rósa
Einarsdóttir. María, sem nú býr í
hárri elli á Akureyri, hefur orðið
að sjá á eftir eiginmanni og þrem-
ur sonum — fyrst elsta syni
sinum, Guðlaugi, sem dó á barns-
aldri, síðan Arna, sem um skeið
var amtsbókavörður á Akureyri
og lést fyrir fáeinum árum, og nú
síðast yngsta syni sínum, Geir, en
barnabörnin fimm eru henni
nokkrar sonarbætur.
Geir sleit barnsskónum á Akur-
eyri, þar sem hann gekk í barna-
og gagnfræðaskóla, en prófi lauk
hann frá Gagnfræðaskóla Akur-
eyrar vorið 1947. Snemma
kynntist Geir skátahreyfingunni,
sem átti hug hans allan upp frá
þvi. Má með sanni segja, að Geir
hafi haft hugsjónir og markmið
skátahreyfingarinnar að leiðar-
ljósi allt sitt líf, og skátaheitið var
honum helgur dómur. Að loknu
gagnfræðaprófi stundaði Geir
nám einn vetur í smíðaskólanum
að Hólmi í Landbroti, en hóf síðan
vélvirkjanám á Akureyri og lauk
prófi frá Iðnskóla Akureyrar
vorið 1951 í þeirri grein. Síðan
tók Vélskóli Islands við og vél-
stjóraprófi lauk hann vorið 1956.
Hinn 6. október 1956 kvæntist
Geir eftirlifandi konu sinni,
Signýju Þórkötlu Óskarsdóttur
fóstru, sem er nú forstöðukona
Barónsborgar í Reykjavik. Hún er
fædd 19. maí 1930 í Reykjavík.
Foreldrar hennar eru hjónin
Óskar Astmundur Þorkelsson,
gjaldkeri Slippfélagsins í Reykja-
vík, og Sigríður Ingunn Ólafs-
dóttir. Þeim Signýju og Geir varð
þriggja barna auðið — elst er
Sigriður Ósk fædd 17. desember
1956, þá Maria Jóna, fædd 15.
mars 1960, og Þorkell Guðlaugur,
fæddur 26. maí 1961.
Strax að vélstjóraprófi loknu
hóf Geir störf sem vélstjóri á skip-
um — fyrst á b.v. Kaldbak frá
Akureyri sumarið 1956, en sama
haust réðst hann til Landhelgis-
gæslunnar og var vélstjóri á varð-
skipum, lengst á Ægi (I) til
janúar 1968, er hann sökum
heilsubrests varð að fara í land.
Vorið 1968 hóf hann störf hjá
Vélsmiðjunni Héðni sem véivirki.
Var hann lánaður til vinnu í ál-
verksmiðjunni i Straumsvík, sem
þá var í smíðum. Þar varð Geir
fyrir þvi örlagaríka slysi, 16. júni
1969, að falla ofan úr krana, sem
hann var að vinna við. Við fallið
slasaðist hann svo mikið að hann
lamaðist frá brjósti og var lam-
aður upp frá þvi.
Nú fóru i hönd erfiðir timar,
þar sem baráttan milli lifs og
dauða sat í fyrirrúmi og von og
ótti skiptust á. I tæplega fimm ár
samfleytt lá Geir á ýmsum sjúkra-
húsum — fyrst á Landspítal-
anum, þar sem gert var að meiðsl-
um hans eins vel og læknavís-
indin voru megnug, en lömunin
var varanleg, síðan lá hann á
Reykjalundi, þar sem endurhæf-
ing fór fram, og loks á heimili
Sjálfsbjargar við Hátún í Reykja-
vik; þar hresstist Geir vel og náði
sér vel eftir þá miklu orrahríð,
sem hann hafði orðið að þola.
Síðasta árið, sem Geir lifði, náði
hann sinum fulla andiega styrk á
ný, þannig að hann komst betur í
snertingu við lífið; börnin hans
fengu nú tækifæri til að kynnast
+
Móðir mín,
LILJA MAGNÚSDÓTTIR,
Rauðalæk 55
lézt á Borgarspitalanum þann 24. þ.m.
Gunnar Grettisson.
+ Útför mannsins míns,
GUNNARS EINARSSONAR,
prentsmiðjustjóra,
fer fram frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 2 7 febrúar kl . 3.
Blóm vinsamlega afþökkuð.
Jónína Jónsdóttir.
Þökkum innílega öllum þeim, sem í orði og verki sýndu samúð og
vináttu við andlát og jarðarför,
SIGUROAR GRÍMSSONAR hrl.,
Snorrabraut 77, Reykjavik.
Guð veri með ykkur
Lára Jónsdóttir,
Ása Finnsdóttir, Jóhannes Long,
Lára Bergþóra Long, Guðlaug Sif Long.
Innilegar jarðarför, + þakkir fyrir auðsýnda vmáttu og samúð við andlát og
GUÐMUNDAR JÓNSSONAR,
Ljárskógum,
Ástríður Hansdóttir,
Anna Guðmundsd. Jón Guðmundsson.
Vagn Guðmundsson.
djúpa sorg eftirlifandi ástvinum
og nú er skarð fyrir skildi í huga
nánustu ættingja og vina. Minn-
ingin um vammlausan og góðan
dreng mun geymast samferða-
mönnum.
Ég kveð kæran vin og óska þess
að góðar vættir geymi hann.
Ólafur H. Óskarsson.
Með þessum fáu kveðjuorðum
viljum við, mágkonur Geirs,
þakka honum fyrir allar þær
stundir, sem okkur var gefið að
eiga með honum. Nú þegar hann
er horfinn okkur minnumst við
þess, hve hann var léttur í lund og
aldrei vantaði svör við ótæmandi
spurningum okkar, sem við bár-
um upp við hann sem börn. Nú
þegar við, fullorðnar, þurfum að
svara svipuðum spurningum,
finnum við hvað hann gaf okkur
mikinn tima og sýndi mikla þolin-
mæði.
Þvi miður áttum við of fáar
stundir með honum siðustu sex
árin, þó var aldrei erfitt að heim-
sækja hann á sjúkrahúsin, því
aldrei kvartaði hann. En i söknuð-
inum skín gleðin í gegn, vegna
þess að síðastliðið ár var bjartara
og hann naut tilverunnar eins og
hægt var. Þá er skemmst að
minnast síðustu jólanna heima
hjá honum og fjölskyldu hans.
Að lokum viljum við bera
honum kveðju og þakklæti fyrir
allt frá litlu bræðrunum, sem
hann hugsaði svo oft til.
Hanna og Fanney.
föður sinum á ný, en þau voru
ung að árum, er hann slasaðist.
Höfðu þau nú greiðan aðgang að
honum, þar sem stutt var að fara
og áttu þar traust og gott athvarf
hjá honum. Geir tók nú til við
ýmis störf eins og heilsa hans
leyfði, tók þátt í námskeiðum,
sem völ var þarna á heimilinu,
hann hafði meira að segja
hresstst svo vel, að hann var fær
um að taka að sér störf i hússtjórn
heimilisins við Hátún. Virtist allt
leika í lyndi, er enn á ný dundu
yfir veikindi, og nú varð ekki
aftur snúið frá móðunni miklu,
sem við öll verðum að fara yfir.
Geir lést, eins og áður segir,
þriðjudaginn 18. febrúar síðast-
liðinn að undangengnum miklum
holskurði.
Geir var ekki allra. Það tók
langan tíma að kynnast honum en
tækist það var augljóst, að Geir
hafði meir til brunns að bera en
margur maðurinn, sem hampað er
og í hávegum hafður. Heiðarleika
hans og sannleiksást er viðbrugð-
ið og kjörorð skátahreyfingarinn-
ar „einu sinni skáti ávallt skáti“
átti einkar vel við hann. Skáta-
starfið var honum hugstætt, enda
þótt hann hefði ekki verið virkur
félagi þar eftir 1956, er lífsstarfið
hófst. Þótti honum því afar vænt
um það, er honum var boðið á
skátamót austur aó Ulfljótsvatni
sl. sumar, þar sem hann hitti
gamla félaga að norðan og komst
aftur í beina snertingu við sinn
svo hugstæða félagsskap. Geir var
vel heima í sumum greinum nátt-
úrufræða og að sjálfsögðu i vél-
fræði. Islenskar frásagnir um
mannleg örlög voru honum tamar
og var hann vel að sér um þau
efni, enda las hann meó vakandi
athygli og íhygli sinnar góðu
greindar. Var oft gaman að ræða
við hann og hlýða á hann segja frá
atburðum, sem hann hafði sjálfur
verið vitni að eða þátttakandi í.
Kom þá fram sú frásagnargleði,
sem einkenndi þá bræður, Arna
og Geir, sem fáir urðu aðnjótandi,
aórir en þeir, sem þekktu Geir
náið og höfðu öðlast trúnað hans
og traust.
1 dag, er við kveðjum Geir
hinsta sinni, hljótum við að minn-
ast með þakklæti allra þeirra fjöl-
mörgu — lækna, hjúkrunarfólks,
félaga, vina, vandamanna og
margra annarra, sem hjálpuðu
Geir í veikindum hans.
Lifssaga Geirs var skömm. Frá-
fall hans á besta aldri skilur eftir
Minning:
Gunnlaugur J. Ó. Guðjóns-
son — framkvœmdastjóri
Fæddur 11. marz 1894.
Dáinn 17. febr. 1975.
I dag verður til moldar borinn
frá Dómkirkjunni, Gunnlaugur
Jón Ólafur Guðjónsson, fram-
kvæmdastjóri og útgerðarmaður.
Hann var fæddur að Kolugili í
Húnavatnssýslu, sonur hjónanna
Kristinar Árnadóttur, Árnasonar
á Hörgshóli og Guðjóns Helgason-
ar, bónda að Neðra-Vatnshorni í
V-Húnavatnssýslu, síðar fiski-
matsmanns á Akureyri.
Til afa síns, Árna á Hörgshóli,
fór Gunnlaugur 6 ára að aldri og
var hjá honum fram yfir ferm-
ingu, en þá fór hann til Bolungar-
víkur og hóf þaðan sjómennsku,
fyrst á bátum en síðar á togurum.
Varð hann fyrir slysi á fæti í lok
fyrri heimsstyrjaldar, er varð
þess valdandi að hann átti erfið-
ara með gang alla tíð sióan. A
þessum árum dvaldi hann einnig í
Noregi í 2 vetur, en að sjó-
mennsku lokinni fór hann til Dan-
merkur fyrir áeggjan bróður síns
og nam bókbandsiðn, sem hann
Útfaraskreytingar
blómouol
G'röðurhúsið v/Sigtún siml 36770
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
jarðarför.
JÓNS TEITSSONAR,
Hraunteig 22.
Vinir og vandamenn.
+
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og jarðarför
föður okkar,
MAGNÚSAR A. ÁRNASONAR
Sérstaklega viljum við þakka læknum og hjúkrunarliðí hjúkrunar- og
endurhæfingadeildar Borgarspítalans við Barónsstíg.
Ester Magnúsdóttir,
Magnús Á. Magnússon,
RagnarÁ. Magnússon,
Sigurður A. Magnússon.
festi þó eigi rætur við. Bróðir
hans, Ingvar Guðjónsson, sem
hafði þá einnig verið við sjóinn
kenndur, var þá byrjaður á um-
fangsmikilli síldarsöltun og út-
gerð á Siglufirði og víðar norðan-
lands og austan og réðst Gunn-
laugur til hans sem verkstjóri,
sem og hans hægri hönd við þann
Framhald á bls. 27
Óli
kvaddur
Þegar við í Arnarholti kveðjum
í dag einlægan vin okkar, Ólaf
Magnússon, eða Óla, eins og við
nefndum hann, er okkur efst í
huga öll sú mikla gleði og góðvild,
sem frá honum stafaði og hann
veitti hér á þessu stóra heimili,
þar sem vissulega kennir margra
grasa. Okkar persónulegu kynni
stóðu aðeins 1 þrjú ár, en munu
mér aldrei úr minni líða.
Þó að Óli hafi átt við vanheilsu
að strfða allt sitt lff, eins og allir
hans mörgu kunningjar vita, þá
var hann sérstakur persónuleiki,
og í fari hans svo ótalmargt, sem
margir við fulla heilsu mættu
vera þakklátir fyrir.
Milli mfn og Óla ríkti alla tfð
alveg sérstakt samband, og ég er
stolt af því. Ég var alla tíð —
elsku „konanans". Það er vissu-
lega ánægjulegt til þess að hugsa,
að Óli var ætíð dáður og elskaður
af heimilisfólkinu hér. Nú þegar
hans rúm í iðjuþjálfunardeildinni
stendur eftir autt, veit ég að ég
tala fyrir munn samstarfsfólks
míns, er ég segi, að hans rúm
verður vandfyllt.
Hér í Arnarholti mætti hann
ætíð skilningi á því barnslega í
fari sínu, sem hann aldrei óx upp
úr, og ég held að alla tið hafi hann
fengið að eiga jakkann sinn með
gylltu hnöppunum, kaskeitið og
gamla hattinn, að ógleymdri píp-
unni. Fyrir hann var þetta nesti
lífsnesti hans eins og lffið f brjósti
hans.
Góðkunningi Óla heitins sendi
honum eitt sinn afmæliskveðju f
Morgunblaðið og talaði þar af
næmleika um afmælisbarnið, sem
ætfð var stóra barnið. Þessu stóra
barni okkar óskum við góðrar
heimkomu hinum megin strand-
ar. Við sjáum hann í anda niður
við höfnina þar brosandi út að
eyrum í gullhnepptum jakka og
með kaskeiti gefandi fyrirskip-
anir sfnar til farmanna komandi
af hafi.
Hulda Þorgrfmsdóttir
iðjuþjðlfari.