Morgunblaðið - 26.02.1975, Page 24

24 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. FEBRUAR 1975
CL . c
'k&y/I
Piltur og stúlka .
var ekki ugglaust um, aö hún á stundum gjörði gys taldi rækilega hvern kjötbita, sem hann ætlaði til
að, einkum ef Sigríður var við. Sigríður lét sér
jafnan fátt um finnast. Lfður svo veturinn og vor hið
næsta, að ekki batnar Indriða ógleðin, og ekki kom
hann að Sigríðartungu á þessum missirum. —
Nú verður að geta fleiri manna við söguna. Maður
hét Bárður, hann bjó á Búrfelli, það er hálfa þing-
mannaleið frá Sigríðartungu og ekki í sama hrepp.
Bárður var maður auðugur að gripum og gangandi
fé; jarðir átti hann og margar og góðar; en ekki var
hann maður vinsæll af alþýðu. Einn son átti hann,
sem Brandur hét; hann var kvongaður og átti bú á
Brandsstöðum; lítið ástríki hafði hann af föður
sínum; líktist Brandur meira móður sinni en föður-
frændum. Bárður hafði átt þá konu, er Guðrún hét
og ættuð úr Þingeyjarþingi; hún var þá önduð fyrir
fám vetrum, er hér er komið sögunni; og var það
almæli, að hún hefði næsta södd lífdaganna til grafar
gengið; höfðu þau hjón ekki átt lund saman; hún var
mild af fé, en hann nízkur, en þó hæglátur og
stórillindalítill hversdagslega. Þar var margt
fátækra manna í nágrenninu, og hvörfluðu þeir oft á
vorum heim að Búrfelli, og vildi Guðrún jafnan víkja
þeim einhverju, sem svangir voru, er matur var
nógur fyrir. Ekki var Bárði mikið um þær ölmsu-
gjörðir; tók þó sjaldan af þeim það, sem Guðrún
hafði vikið þeim; en til þess að sjá við þeim leka, að
ekki drægist of mikið út úr búinu á þenna hátt, lét
hann ekki konu sína hafa of mikið undir höndum;
sjálfur vó hann út hjúunum bæði smjör og átmeti og
HÖGNI HREKKVÍSI
soðningar hvert skipti, sem farið var með spað. Yfir
döllunum og ólekjunni hafði Guðrún ótakmarkað
einvaldsdæmi; en öðru máli var að gegna um skök-
una, því henni varð hún að skila manni sínum
afdráttarlaust í hvert sinn, sem hún strokkaði; og
með því Bárður mundi gjörla, hve margar ær og kýr
hann átti, og vissi út í æsar, hvað hver mylk skepna á
heimilinu mjólkaði í mál og hve mikið smjör fæst úr
hverjum fjórðungi mjólkur, tókst Guðrúnu sjaldan
að klípa mikið af skökunni, svo að Bárður yrði þess
ekki var. Lyklaráðin hafði hún; þó var sá einn lykill,
sem hann aldrei skildi við sig vakandi eða sofandi, en
það var lykillinn að skemmuloftinu; og þeir, sem
vissu, hvað í því var, furðuðu sig ekki á því, þó
Guðrúnu væri ekki hleypt þangað: margra ára gaml-
ar mörtöflur og gráskjöldóttir smjörbelgir áttu þar
aðsetur í geysimikilli kistu um þveran gafl. Fyrir
annarri hliðinni stóð afarstór kornbyrða, en hinum
megin var þrísett röð af tunnum með spað og saltaða
magála; þaðan féllu straumar miklir af pækli, er
kvísluðust um skemmuloftið og hurfu loks inn undir
fjallháan fiskahlaða, sem girti skemmuloftið að
framanverðu. Eftir endilöngu húsinu lágu rær,
hlaðnar enda á milli með hörðu hangikjöti; það voru
föll af sauðum og ám, og enginn mundi þar upprétt-
ur ganga mega sakir hinna langlegfjuðu skamm-
rifjabógna. Annars var, eins og lög gjöra ráð fyrir,
það kjötið, sem reykja skyldi, haft í eldhúsi, og aldrei
reis hin rísfingraða morgungyðja svo úr rúmi
Títonar, að Bárður bóndi kannaði það ekki innvirðu-
lega; og ekki „hné dagstjarna nokkur svo I djúpan
mar“, að hann ekki áður skemmti sér við sjón hinna
bráðfeitu sauðarfalla, teldi þau og klipi í þau, áður
en hann færi að sofa. Ekki verður glögglega skýrt
frá öllu því, sem í þessu lofti var fólgið, því fáum
auðnaðist það eftirlæti að koma lengra en upp í
stigann og þó svo aðeins, að þeir hefðu sýnt Bárði
áður nýja spesíu eður gamla krónu, sem hann lang-
aði til að komast I kunningsskap við. Niðri I
skemmunni voru margir eigulegir hlutir, þó hér séu
ekki taldir; en flest var það óætt. Þó var þar einn
hlutur, er vér hljótum að geta að nokkru, en það var
sár einn mikill og merkilegur, fullur lundabagga og
súrsaðra hrútssviða, blóðmörs og annars ágætis, er
svam þar í hálfþykku súrmjólkurmauki. Ekki var
það fyrir því, að Bárður hefði minni mætur á sá
þessum en mörgu öðru, er uppi var I loftinu, að
honum var valið óvirðulegra sæti, heldur hins vegna,
að hann var of stór vexti til að komast í heilu lfki upp
um loftsgatið, enda var hann nú ekki fær um ferðir
eða hreyfingar fyrir sakir gjarðleysis og elliburða;
stóð hann því þar við loftsstigann og sparn jörðu allt
upp að miðju og gamalli kúamykju mokað að utan. Á
syllunni rétt fyrir ofan sáinn voru tvær uglur; á
annarri þeirra hékk stórt kerfi af gömlum horn-
högldum, en á hinni héngu reiðtygi Guðmundar
%
i WL á
ÍTktðlmorounkoffinu
Ef þú ekki getur lagað
þetta hér á staðnum,
verðurðu að fara með
borðið niður á verk-
stæðið.
Vegna stöðugra
vopnasendinga til
Arabaríkja og Israels
getum við þakkað þeim
hina stöóugu baráttu
þeirra fyrir friðinum.
Nú ryðja sér til rúms í
tízkuheiminum fyrir
vestan haf skotheld
vesti fyrir konur —
vegna kvennaársins
herma blaðafregnir.
Vestin sem fást í alls-
konar litum eru úr
gerviefnum. Vestin
vega frá 600 grömmum
upp í nær tvö kíló.
Ekki aðeins eru vestin
skotheld heldur og
veita þau vörn gegn
hnífstungum, jafnvel
rakhnífum og eldhús-
sveöjum — herma
blaðafregnirnar.
Sérfræðingur er sá
sem segir þannig frá,
aö enginn skilur hann
nema hann sjálfur.
Kvennaárshugmyndin
er alveg frábær hug-
mynd skal ég segja
þér.