Morgunblaðið - 26.04.1975, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. APRlL 1975
Oddr Bjarnason
—Minningarorð
Oddr Bjarnason fyrrv. póstaf-
greiðslumaður lézt 25. marz sl. og
var útför hans gerð frá Neskirkju
föstudaginn 4. apríl.
Þegar ég hóf störf hjá Pósti og
síma árið 1961 var Oddr þar
starfsmaður. Að vísu var hann
búinn að sleppa fastri stöðu
vegna aldurs en vann þó fullt
starf. Urðu kynni okkar og sam-
starf náin, þar sem við unnum í
sömu deild.
Eftir að Oddr lét af föstu starfi
var honum falið að ganga frá
skjölum Póstmálaskrifstofunnar,
flokka þau og búa þannig um, að
auðvelt væri að finna þá hluti,
sem þörf var á. Verk þetta vann
hann meó stakri prýði. En þótt
þetta ætti að vera aðalstarf Odds,
þá vann hann ýms störf i endur-
skoðunardeild. Hann var mjög vel
starfhæfur og þvi jafnan til hans
leitað með ýmis tilfallandi verk-
efni, sem erfið voru lausnar og
vandvirkni og trúmennsku þurfti
til. Kom honum þar að haldi góð
greind, mikil þekking og starfs-
reynsla. Þrek hans til hinna erfið-
ustu verka hélzt allan þann tíma,
sem hann vann hjá Pósti og síma
en hann var kominn yfir áttrætt
er hann lét af störfum, að vísu
vann hann hluta starfs siðustu
árin. Avallt var hann reiðubúinn
að taka að sér hvaða verk, sem
fyrir lá og þegar hann var um það
beðinn var svarið jafnan „já ég
skal gera það". Og þá voru þau
verk leyst og óhætt að treysta þvi,
að ekki þurfti að fara ofan í þau
aftur.
Oddr var einn af þeim mönnum,
sem óhjákvæmilega verða hvers
manns hugljúfi, sem þeim
kynnast. Hann var léttur í skapi
og jafnlyndur. Hverjum
erfiðleika í starfi tók hann með
bros á vör. Aldrei nein armæða,
aldrei styggðaryrði en oft með
gamanyrði. Alltaf var hann
hreinn og beinn og vamm sitt
mátti hann ekki vita. Hann var
traustur og orðheldinn og frábært
snyrtimenni, bæði í verki og allri
umgengni. Með Oddi var sannar-
legagott að starfa.
Oddr var Austfirðingur að ætt,
fæddur að Kollaleiru, Reyðar-
fjarðarhreppi, 12. des. 1886, sonur
hjónanna Sigriðar Pétursdóttur
og Bjarna Oddssonar er þar
bjuggu. Oddr lauk prófi frá Flens-
borgarskóla vorið 1909. Hann var
bókari við verzlun Rolf Johansen
á Reyðarfirði 1915 til 1931, en tók
við starfi póstafgreiðslumanns á
Reyðarfirði 1933 og gegndi þvi til
ársins 1946, er hann fluttist til
Reykjavíkur. Þá tók hann við
bókarastarfi á Póstmálaskrifstof-
unni og vann alla tíð síðan hjá
Pósti og sima. Oddr var hrepps-
stjóri Reyðarfjarðarhrepps árin
1928 til 1946 og gegndi ýmsum
fleiri trúnaðarstörfum fyrir
byggðarlag sitt.
Oddr kvæntist 7. okt. 1922
Guðrúnu Jónsdóttur frá Sóma-
staðagerði, Reyðarfjarðarhreppi,
og eignuðust þau tvær dætur, Sig-
riði og Pálínu, sem báðar eru gift-
ar og búsettar i Reykjavík. Konu
sina missti Oddr árið 1960 og
dvaldist hann hjá Sigríði dóttur
sinni og manni hennar síðustu ár
ævi sinnar.
Með Oddi er góður maður geng-
inn. Hann efaðist ekki um annað
og æðra tilverustig. Hann mat
manngildið og fagurt mannlíf.
Var umburðarlyndur, hjálpsamur
og skilningsrikur. Það er gott að
hafa átt um skeið samleið með
slikum manni. Blessuð sé
minning hans.
Páll V. Danfelsson.
A Idarminning:
EGGERTLEVY
hreppstjóri, Osum
Hann var fæddur á Tjörn á
Vatnsnesi, 30. marz 1875, sonur
Jóns prests Þorlákssonar á Tjörn
og Ölafar Eggertsdóttur, skálds
og bónda á Kolþernumýri, Jóns-
sonar. Gagnfræðaprófi lauk hann
við Gagnfræðaskólann í I'Iens-
borg í Hafnarfirði árið 1895 og
kennaraprófi þar hiö sama vor.
Tveimur árum siðar kvæntist
hann ögn Guðmannsdóttur frá
Krossanesi og byrjuðu þau árió
1900 búskap á Efri-Mýrum í Engi-
hlíðarhreppi, en fluttust að Ösum
á Vatnsnesi árið 1904 og bjuggu
þar eftir það, þar til Oskar sonur
þeirra tók við jörðinni og hefir
hann búió þar siðan. Hann tók
einnig við hreppsstjórn í Þverár-
hreppi eftir föður sinn. Eggert
Levy andaðist 28. nóvember 1953
og ögn kona hans rúmu ári siðar.
Þau voru bæói jarðsett í heima-
grafreit á Ösum.
Eggert og Ögn Levy eignuðust
átta börn og eru sjö þeirra á lífi,
svo og kjördóttirin, en elsti sonur-
inn sem fluttist til Vesturheims
er látinn fyrir nokkrum árum.
Eru niðjar þeirra hjóna samtals
milli 50 og 60, gott fólk og mann-
vænlegt. Þau og börn þeirra
breyttu Ösum úr koti í höfuðból.
Opinber trúnaðarstörf hlóðust
snemma á Eggert Levy, sem hann
gegndi meðan heilsa og kraftar
leyfðu. Hreppstjóri varð hann í
Þverárhreppi árið 1909 og sýslu-
Hlöðver Bœrings-
son — Minningarorð
Fa-ddur 21. janúar 1909.
Dáinn 21. aprfl 1975.
Einn af mínum beztu vinum,
Hlöðver Bæringsson, lézt þann 21.
þessa mánaðar. Eg átti þvi láni að
fagna að eiga hann að^vini í 42 ár,
er hann þá hóf fyrstur manna
störf hjá eiginmanni minum, Ing-
ólfi B. Guðmundssyni, er síðar
stofnsetti Sögina h.f. Hlöðver var
framúrskarandi húsbóndahollur
og samvizkusamur starfsmaður og
hvers manns hugljúfi, er ætið
lagði gott til málanna, og var
alltaf boðinn og búinn að leysa
hvers manns vanda. Eftir fráfall
manns mins vann hann áfram í
Söginni hjá syni mínum, Leifi
Ingólfssyni, og var einkar kært
með þeim. Hann var einkar ham-
ingjusamur i einkalífi sínu, með
konu sinni Guðbjörgu Sigvalda-
dóttur, og eignuðust þau 5 börn.
Þau hjón voru sérstaklega rnikl-
ir trúnaðarvinir, og áttu ýmis
sameiginleg áhugamál. Ánægð-
astur var hann, þegar hægt var að
koma því við aó aka út í náttúr-
una og tjalda á fogrum stað og
njóta kyrrðar og friöar. Hann var
meðlimur i Bræðrafélagi Lang-
t
Móðir min og tengdamóðir,
ÁSTA GUÐRÚN GUOMUNDSDÓTTIR,
Mimisvegi 2A
andaðist að heimili okkar 24. þ.m.
Sigurður Matthíasson, Vigdis Eirlksdóttir.
holtssóknar og átti þar marga
ánægjustund og vann þar göfugt
starf. Trúmennska hans og tryggó
við fjölskyidu mína alla verður
seint fullmetin og við biðjum
honum blessunar Guðs yfir móð-
una miklu og um styrk handa
fjölskyldu hans. Blessúð sé minn-
ing hans.
Helga C. Jessen.
nefndarmaður árið 1914. I
fasteignamatsnefnd V-
Húnavatnssýslu tók hann sæti ár-
ið 1928 og í stjórn Héraðsskólans
á Reykjum árið 1930. Þessum
störfum og mörgum öðrum sem
ekki verða hér talin, gegndi
Eggert um áratugi.
Auk sveitar- og héraðsmála lét
Eggert sig landsmál miklu skipta,
og var tvisvar f framboði í V-
Húnavatnssýslu við alþingis-
kosningar; árió 1919 fyrir Heima-
stjórnarflokkinn -og 1927 fyrir
Ihaldsflokkinn. Hann fékk mikið
fylgi í bæði skiptin og við
kosningarnar 1927 munaði aðeins
fáum atkvæðum að hann næði
kosningu.
Eggert Levy var í engu meðal-
maður, enda stóð verulegur styr
um hann á köflum. Hann var
gáfumaður meiri en almennt
gerðist, vel lesinn, ritfær og flug-
mælskur á mannfundum. Kapps-
maður var hann mikill og vildi
leggja hverju þvi máli lið, sem
hann taldi til gagns og framfara.
Ég var á Ösum hluta úr sumr-
inu 1935. Heimilið var fjölmennt
og ríkti mikill myndarbragur á
öllu, bæði utanhúss og innan.
Voru þau hjónin Ögn og Eggert
fyrirmyndar húsbændur, hvort
sem i hlut átti heimilisfólk eða
gestir, en gestakomur voru jafnan
tíðar á Ósum þetta sumar sem
endranær, og sumir langt að
komnir.
Sumarið 1935 stóð Eggert Levy
á sextugu. Hann var þá orðinn
lífsreyndur maður og nokkuð far-
inn að hægja ferðina, enda búinn
að koma mörgum framfaramálum
í h'öfn, en að öðrum var unnið.
Var mér ungum manni fróðlegt
að heyra hann segja frá mönnum
og málefnum. Hefir mér skilist,
að þá þegar hafi almennt verið
viðurkennt að Eggert Levy hafi
með störfum sínum í þágu al-
mennings og áhrifum á gang mála
i héraði átt drjúgan þátt i mörg-
um þeim umbótum sem urðu í
Húnaþingi á fyrsta þriðjungi
þessarar aldar.
Þau hjón Ögn og Eggert Levy
hafa nú í rúma tvo áratugi hvílt i
heimagrafreit sinum á Ösum.
Önnur kynslóð tók við óðali og
skilar innan tíðar arfleifðinni i
hendur þeirrar þriðju. Á aldar-
Afmælis- og
minningar-
greinar
ATIIVGLl skal vakin á þvf, að
afmælis- og minningargreinar
veröa aö berast blaöinu meö
góöum fyrirvara. Þannig
veröur grein, sem birtast á í
miövikudagsblaöi, aö berast í
síöasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt meö
greinar aöra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eöa bundnu máli. Þær
þurfa aö vera vélritaöar og
meö góöu línubiii.
afmælinu rifjast margt upp, sem
ánægjulegt er að minnast og þá
má ekki gleymast sú þakkarskuld,
sem við sem nú lifum, stöndum í
við Eggert Levy og þá samtiðar-
menn hans, sem ruddu brautina
til þeirra framfara sem við nú
njótum góðs af.
Þ.B.
— Svar til
Framhald af bls. 12
tvöfaldan skatt af eigninni. Það
er eins og að sumum blaðamönn-
um sé nákvæmlega sama, hvort
þeir segja satt eða logið. Mér
finnst að blaðamaður Alþýðu-
blaðsins geri blaði sfnu mikið
ógagn, með þvi að flytja lygafrétt-
ir og veikja þannig traust lesenda
blaðsins.
Reykjavik, 23.4.1975.
J.S. Kvaran
— Blóm
vikunnar
Framhald af bls. 11
seljurapta óhirta við sjó
því þeim þykir selja
versta tré af guði gefið."
Gljávíðir er stundum
ræktaður sem stakstætt
tré og getur notið sin vel
þannig, má því til
sönnunar nefna gamla
tréð sem enn stendur á
mótum Aðalstrætis og
Kirkjustrætis i Reykja-
vík.
Þeir sem skoðað hafa
garða á erlendri grund
hafa án efa veitt eftirtekt
stórvöxnum víðitrjám,
laufmiklum með mjög
slútandi greinar. Sá víðir
gengur jafnan undir
nafninu grátvíðir. Reynt
hefur verið að rækta
hann hér á landi en ekki
tekist að halda honum
lifandi nema skamman
tíma.
HL/ÁB
— Jómfrúrræða
Framhald af bls. 15
mörg dæmin, bæði á sviði mann-
legra samskipta almennt, í
fræðslumálum og nú siðast í því
málefni, sem við erum nú um að
fjalla. Og það skyldum við hafa
hugfast, aó þjóðir sem leitt hafa í
lög frjálsar fóstureyðingar, eru
nú sagðar draga saman seglin og
óska þrengri ákvæða á ný. Hvers
vegna skyldum við Islendingar
vera að stökkva í sömu gryfju?
Því ekki að meta lífið svo mikils,
að búa þvi þær aðstæður, sem því
eru nauðsynlegar til lifs og
þroska? Hvers vegna ekki að
virða höfund lifsins svo mikils að
láta vera að grípa fram fyrir
hendur hans i þvi máli, sem bein-
línis snertir mannlega sköpun?
Það er gæfa Alþingis, að frum-
varpinu skuli hafa verið breytt
svo sem raun ber vitni hvað
varðar 9. greinina. En ákvæðið
um félagslegar ástæður virðist
mér vera mjög vafasamt eins og
ég hef áður getið og ganga um of i
frjálsræðisátt nema til komi mjög
ábyrgir embættismenn, er fjalla
skulu um þessi mál og aldrei er
hægt að vænta þess, að svo verði
ávallt. Niðurstaða þessara oróa
minna er þvi sú, að ég tel fóstur-
eyðingu engan vegin réttlætan-
lega nema af heilsufarslegum
ástæðum móður eða fósturs, — og
i vissum afmörkuðum tilvikum,
sem rekja mætti til félagslegra
ástæðna, sem væru allt að þvi
óbærilegar.
Ég ætla ekki að fjalla um fleiri
atriði frumvarpsins að þessu
sinni, sem þó eru mörg hin
merkustu, og þess virði að þau nái
fram að ganga hér á Alþingi. En
lokaorð min hér skulu verða þau
að þessu sinni, að ég tel, að
konunni sé þá mestur greiði
gerður, er leitast er vió að vernda
það líf, sem hún er sköpuð til að
fæða i þennan heim. Enda veit ég
að flestar mæður hugsa þannig.
En þeim konum, sem sætta sig
ekki við hindranir i þessu efni og
vilja að konan sjálf og ein hafi
hér úrskurðarvald vil ég benda á
að lifið var ekki hugsað þannig af
höfundi þess, að maðurinn hefði
vald á lffinu fremur en dauðan-
um, og þvi órökrétt að óska eftir
valdi, sem manninum hefur i
raun aldrei verið gefió. Það er
auðvitað satt og rétt, að maðurinn
hefur oft tekið sér slíkt vald — í
óþökk skapara sins — en allt um
það er það ekki ætlun lífsins og
allra sist er það stórmannlegt að
níðast á lifi, sem getur enga björg
sér veitt. Til hvers hefur
nútíminn yfir að ráða pillum og
alls konar getnaðarvörnum, ef
ekki á að nota þau meðul til þess
að koma í veg fyrir ótimabæran
getnað. Sú vörn er ein sæmandi i
þessum efnum. Að öðrum kosti
verður einstaklingurinn að taka
afleiðingum gerða sinna, svo
þungar og erfiðar sem þær eru.
Nútímakonan þarf ekki að horfa
ofan i drekkingarhyl i sömu
aðstöóu og kynsystur hennar
forðum, þvf velferðarþjóðfélag
nútimans getur vel tekið á móti
þeim einstaklingum sem í
heiminn fæðast, og ekki sízt hin
fámenna íslenska þjóð. Og
konuna sem er i vanda stödd með
ófætt barn sitt, ber að aðstoða og
vernda, sé hún ekki i þeirri
aðstöðu að geta búið barni sínu
farsælt heimili og sómasamleg
lifsskilyrði. Þá fyrst er ein-
staklingurinn stór í allri sinni
smæð, er hann virðir lífið, sem
Guð hefur skapað.
Útfaraskreytlngar
blómouol
Groðurhusið v/S)qtun simi 36/70