Morgunblaðið - 07.06.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. JUNI 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
Ekki veit óg þaö, sagöi Þorleifur, hvort
þeir eru svo oft skakkir; þeir styöjast við
i>aó, sem ég sagði áðan, að flestir bera
kestina utan á sér og að annað er eigi inni
fyrir en að utan má sjá; er það þá ekki
rétt að dæma þá eftir því, sem sést? Af
ávöxtunum skuluð þér þekkja þá.
Ekki er ég svo fróður í ritningunni, að
ég viti með vissu, hvort þessi grein er
venjulega rétt skilin; hitt veit ég, að til er
og önnur grein, sem svo er: „Guð er sá,
sem hjörtun og nýrun rannsakar"; og
ekki tek ég það aftur, sem ég sagði um
það, að oft væru dómar manna fjarri
sönnu, og má vera, að það sé oftast
aðalgallinn á þeim, að þeir eru skorðaðir
við hið ytra; Ég þekki til að mynda einn
mann, sem eftir hinu ytra að dæma er
giaður og ánægður, og það hygg ég flesta
mæla, að ekki sé lifið honum þungbært,
og þó er ég sannfærður um, að þessi hinn
sami maður hefur einhvern þann harm í
brjósti að bera, sem ekki liggur svo létt á
honum sem mönnum virðist.
Þorleifur þagnaði dálítið við, en
svaraði síðan glaðlega:
—COSPER--------------------
Hvornig er vrrtrirt úli?
s________________________________________________________________I
Það verður þá að koma af því, að í
honum er einhver kjarni, sem þeir sjá
ekki, er aðeins glápa á hið ytra.
En þá kemur aftur að því, sem ég sagði
áðan, að ekki eru allir þar, sem þeir eru
séðir; en nú hef ég talað svo bert við
yður, að ekki getur hjá því farið, að yður
gruni, við hvern ég á; ég veit, að þér búið
yfir einhverjum duldum harmi, og mætti
ég telja mig meðal vina yðar, mundi ég
biðja yður að segja mér, hvert tilefni er
Það er þó satt. sem mælt er um yður
Islendinga —
Stúfur litli
EINU sinni voru fátæk hjón, þau bjuggu
í vesælu koti, og voru svo blásnauð, að
þau höfðu hvorki að bita né brenna. En
þótt þau hefðu þvínær ekkert af öðru, þá
áttu þau samt nóg af börnum, og barna-
hópurinn óx á hverju ári. Og enn áttu
þau von ábarni. Þaðþótti manninum ekki
sérlega vænt um, að hann var alltaf
nöldrandi yfir þessu, og sagði að þau
hefðu meira en nóg af slíku, og þegar
konan skyldi alabarnið, fór maðurinnút í
skóg að ná sér í eldivið, hann vildi ekki
sjá þennan nýja barnunga. „Ég heyri
nógu snemma, j.egar hann fer að grenja
af sulti“, sagði hann.
Þegar maðurinn var farinn, eignaðist
konan forkunnarfagran dreng, og strax
og sá piltur var fæddur, litaðist hann um
í herbergiskytrunni.
„Góða mamma mín“, sagði barnið,
„geturðu ekki látið mig hafa eitthvað
utan á mig, einhverja gamla larfa af
bræðrum mínum og nokkurra daga nesti,
þá fer ég út í heiminn að freista gæfunn-
ar. Þú átt nóg af börnum samt, sé ég“.
„Æ, hvað er að þér, blessað barn“,
sagði móðirin. „Þú ert allt of lítill enn,
það er ómögulegt að sleppa þér.“
vtw
MORödM
KAFPINU
Þaö hafa einhverjir komið
meöan við vorum í leikhúsinu.
ST&/JÖ/VD 3»'- >■ >
Maigret og guli hundurinn
Eftir Geörges Simenon
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir
5
aö ganga frá fyrirmyndarumbún-
aöi utan um varninginn.
Maigret haföi setzt út I horn f
veitingastofunni. Gestgjafinn var
f hvítum kyrtli og með háan
kokkshatt á höfðinu. Hann horföi
á veitingastofu sfna eins og felli-
bylur heföi fariö um.
Apótekarinn haföi látið í sér
heyra Mannamál heyrðist úti
fyrir. Jean Servicrs var sá fyrsti
sem sýndi á sér fararsnið. — Þaö
er ekki út af þessu ... en ég er
giftur og konan mín á von á mér í
mat ... Sé yður sem fyrst, lög-
regluforingi...
Le Pommeret hætti göngu sinni
fram og aftur um gólfið.
— Bíðið eftir mér! Ég þarf Ifka
að fara heim til kvöldveröar ...
Verður þú hér, Michoux?
Læknirinn yppti öxium. Apó*
tekarinn var áfjáður I að halda
athyglinni og Maigret heyrði
hann segja við gestgjafann:
— Það er auðvitað nauðsynlegt
að láta efnagreina innihaldið f
öllum flöskunum! ... Þar sem
lögregluforingi er hér viðstaddur
þarf hann aðeins að gefa mér
formleg fyrirmæli þar að lútandi
I vfnskápnum voru rösklega
sextfu flöskur meðýmsum vínteg-
undum.
— Hvað segið þér um það, Iög-
regluforingi?
— Ja, þér segið nokkuð! Það
væri kannski snjallast...
Apótekarinn var rindílslegur
og taugaveiklaður maður. Hann
æsti sig æ meira upp. Gestgjafinn
bjó um flöskurnar i körfu fyrir
hann. Þvfnæst hringdi hann til
veitingastofu ! gamla bænum til
að gefa lærlingi sfnum boð um að
koma strax.
Hann fór fimm sex ferðir frá
Hotel de l'Amiral til bækistöðva
sinna, en gaf sér þó tíma til að
kasta kveðju á hóp forvitinna veg-
farenda, sem höfðu safnasf saman
úti á götunni.
— Hvað verður eiginlega um
mig og fyrirtæki mitt, þegar allt
vfn er frá mér tekið, kveinaði
gestgjafinn. Og engum dettur í
hug að fá sér að horða hjá mér!
... Ætlið þér ekki að borða lög-
regluforingi... Og þér, læknír ...
Farið þér heim?
— Nei ... Móðir mín er í Parfs
og vinnustúlkan er í frfi...
— Þá gistið þér náttúrlega hér
•>
Það var rigning. Göturnar voru
þaktar af svörtu sóti. Vindurinn
rykkti í gluggana á fyrstu hæö.
Maigret hafði snætt miðdegis-
verð. Skammt frá sat hinn alvöru-
þrungni læknir við borð.
(Jt um litlar grænar rúðurnar
mátíi greina forvitnisleg andlit,
sem þrýstu sér upp að glugg-
anum. Gengilbeinan fór til að
snæða sjálf og var f burtu f hálfan
annan tfma. Sfðan stillti hún sér
upp á sinn vanastað og hélt á
pentudúk f hendinni.
— Viljið þér færa mér bjór,
sagði Maigret.
Hann veitti því athygli að lækn-
irinn fylgdist með honum meðan
hann drakk eins og til að fylgjast
með hvort cinhver eituráhrif
kæmu í Ijós á eftir.
Jean Servieres kom ekki aftur,
eins og hann hafði sagst ætla að
gera. Le Pommeret lét heldur
ekki sjá sig. Veitingastofan var
þvf mannlaus, fólk kaus að láta
það vera að koma inn og sérstak-
lega virtist áhugaleysi á því að fá
sér drykki þar. I þrönginni úti
fyrir var altalaö að banvænt eitur
væri í öllum flöskunum.
— Nóg eitur til að drepa hvern
einasta fbúa f bænum ...
Bæjarstjórinn hringdi af heim-
ili sínu til að fá nákvæmar upp-
lýsingar um hvað væri um að
vera. Að því búnu skall á drunga-
leg þögn. Michoux sat I horninu
og blaðaði f blöðum án þess að
lesa staf. Stúlkan hreyfði sig
ekki. Maigret reykti pípu sfna f
rólegheitum og öðru hverju rak
gestgjafinn inn nefið til að ganga
úr skugga um að ekkert nýtt hefði
gerzt sem hann þyrfti að hafa
áhyggjur af.
Þau heyrðu bæjarklukkuna slá
heilan og hálfan tfma. Fótatak og
muldur fyrir utan dvfnaði smám
saman og loks heyrðist ekkert
annað en kveinið og ýlfrið f vind-
inum og rigningin lamdi giugg-
ana.
— Sofið þér hér f nótt? spurði
Maigret lækninn.
Kyrrðin var svo alger að það var
næstum óhugnanlegt að heyra
talað af eðlilegum raddstyrk.
— Já ... Ég geri það öðru
hverju ... Ég bý með móður
minni f þriggja kilómctra fjar-
lægð frá bænum í geysilega stóru
húsi ... Móðir mfn er f París og
verður þar í nokkra daga og stúlk-
an fékk frf til að vera við brúð-
kaup bróður sfns ...
Hann reis upp, hugsaði sig um
stutta stund og sagði svo fljót-
rnæltur.
— Góða nótt...
Og með það arkaöi hann upp
stigann. Beint yfir höfði sér
heyrði Maigret hann draga skó af
fótum sér. Eftir í veitingastof-
unni voru aðeins stúlkan og lög-
regluforinginn.