Morgunblaðið - 09.11.1975, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. NÓVEMBER 1975
Tóbaks-strákurinn
„Æ, ég vil helst ekki annað en gamla
dúkinn, sem liggur á eldhúshyllunni“,
sagði pilturinn.
„Þú hefir nú ekki tekið það upp hjá
sjálfum þér, að óska þess“, sagði skessan.
„Nú verð ég að fara um borð aftur, til
þess að ljúka við að sjóða matinn handa
mönnunum, sem fóru í kirkju“, sagði
strákur.
„O, vertu ekki að því“, sagði kerling,
„hann sýður sig sjálfur, meðan þú ert í
burtu“, sagði hún. „Vertu heldur hjá
mér, þá skaltu fá betra kaup, ég er búin
að standa og bíða þarna við sundið í
hundrað ár, og enginn skipti sér af mér
fyrr en þú komst“. — Svo bað hún hann
að koma með sér til annarar systur
sinnar. Þar átti hann að biðja um gamla
sverðið, sem hafði þá náttúru, að ef því
var stungið í vasa, þá varð það að hníf, en
aftur að stóru sverði um leið og það var
tekið upp. Ef beitt var þeirri egg á
sverðinu, sem svört var, féll allt dautt,
sem til var höggvið, en þegar hvítu egg-
inni var beitt, vaknaði allt til lífsins
aftur. Svo þegar þau komu til hinnar
tröllkerlingarinnar og hún fékk að vita
að pilturinn hafði bjargað systur hennar,
þá varð hann að fá laun fyrir það, hvað
sem hann vildi. „O, ég vil ekki annað en
gamla sverðið, sem liggur uppi á
skemmulofti, sagði hann. „Einhver hefir
sagt þér að biða um það“ kvað skessan.
„Komdu enn með mér“, sagði fyrsta
kerlingin, sú, sem hafði staðið við sundið,
„ég hljóðaði í hundrað ár og enginn
hjálpaði mér fyrr en þú gerðir það, nú
verðurðu að fá meira að launum, komdu
með mér til þriðju systur minnar". Þar
átti hann að biðja um gömlu sálmabók-
ina, og hún var þannig, að ef einhver var
veikur og piltur söng sálm, sem átti við
sjúkdóminn, þá varð hinn veiki aftur
heilbrigður. — Jú, þau komu til þriðju
systurinnar, og þegar hún heyrði, að
piltur hefði hjálpað systur hennar yfir
sundið, fannst henni hann ætti skilið
laun fyrir það, og spurði hvað hann vildi
helst fá fyrir. — „Æ, ég vil nú ekki annað
en gömlu sálmabókina þína“, sagði
piltur. „Einhver hefir nú sagt þér að
biðja um hana“, sagði kerling.
Þegar piltur kom aftur út í skipið, var
skipshöfnin enn ekki komin frá kirkju.
Þá reyndi piltur dúkinn og breiddi rétt
úr einu horninu, hann vildi fyrst sjá,
hvaða gagn væri að honum áður en hann
setti hann á borðið. Jú, það kom bæði
matur og drykkur á dúkshornið, svo
mikið að það var áreiðanlega nóg handa
skipshöfninni. Piltur fékk sér rétt bita,
og gaf svo skipshundinum eins mikið og
hann gat í sig látið.
Þegar skipshöfnin kom frá kirkjunni,
sagði skipstjórinn: „Hvaðan hefirðu
fengið allan þennan mat, sem þú hefir
troðið í hundinn, hann er úttroðinn eins
og bjúga og liggur þarna afvelta á þilfar-
inu?“
„Æ, ég gaf honum beinin", sagði piltur-
inn. „Það var fallegt af þér, að muna líka
eftir hundinum“, sagði skipstjórinn.
Síðan breiddi piltur dúkinn sinn góða á
borð og um leið kom á hann svo mikill og
góður matur og drykkur, að slíkt hafði
enginn þeirra séð fyrr.
Þegar skipsmenn voru gengnir til
hinna ýmsu starfa sinna aftur, og piltur
var orðinn einn með hundinum, langaði
hann til þess að reyna sverðið góða. Hann
brá þá svörtu egginni gegn hundinum, og
hann féll niður steindauður, en svo skipti
piltur um og snerti hundinn með hvítur
egginni og hann lifnaði við með sama og
dillaði rófunni framan í piltinn. En bók-
ina, hana gat piltur ekki reynt.
vt w
MORödlv
KAFF/NU
þig
þvf, að þó þú gefir mér 100
kall, þá er kaupmátturinn ekki
lengur nema 50 krúnur!
Ef þú þarft að tala við mig, verð
ég ágolfvellinum.
— Sigurður, geturðu sagt mér,
hver byggði Sfinxinn 1 Egypta-
Iandi?
— Ég veit það kennari, en þvf
er bara alveg stolið úr mér
núna.
— Það er slæmt, Sigurður að
eini núlifandi maðurinn sem
hefur vitað það, skuli hafa
gleymt því.
X
Fangavörður við fanga: — Það
er verið að spyrja eftir þér.
— Æ, ég vil ekki tala við
neinn, segðu bara að ég sé ekki
við.
X
— Hvers vegna ertu að gráta
væni minn.
— Við eigum að fá fs með
matnum heima f dag.
— Þarftu að vera að gráta út af
þvf?
— Já, ég rata ekki heim.
Hvar er mannskapurinn?
— Er það satt, að hann frændi
þinn sé nfzkur?
— Já, svo sannarlega. Þegar
hann hlær, hlær hann alltaf á
kostnað annarra.
X
Islendingur einn gaf eftirfar-
andi lýsingu á slagsmálum,
sem hann lenti f úti f Hamborg:
— Ég sá þarna Þvzkara og gaf
honum á hann, svo sparkaði ég
f hann og gaf honum dramm f
kviðinn. En þá var eins og
djöfsi lifnaði við. Hann fiýði
— og ég á undan.
X
Trúboðinn: — Aumingja
maðurinn, þú hefur aldrei
kynnzt trúarlffi.
Mannætan: — Jú, mikil ósköp.
Við fengum aðeins bragð,
þegar sfðasti trúboði var hér á
ferð.
Svo greip hann dálftil rómantfk
og hann fór að tala um hve allt
hefði verið ódýrt í gamla daga.
Morðíkirkjugarðinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
29
og mvndaði sig til að fara.
— Komdu með mér fram, Bar-
hura, sagði hann kæruleysislega.
— Ég þarf að bera eina hugmynd
unúir þig.
En Christer horfði reiður f
augu Barböru Sandells og við-
vörunin f augum hans fór ckki
framhjá henni.
— Frú Sandell hefur ekkert við
vður að tala sem við hin þolum
ekki að hevra Ifka.
Márten Gustafsson stirðnaði
upp, en rödd hans var ábcrandi
blfðleg þegar hann spurði:
— Hefur hún verið handtekin?
— Auðvitað ekki.
— Er ÉG hér með handtekinn?
— Nei. En . . .
— Þá skil ég ekki hvernig þér
dirfist að reyna að koma f veg
fyrir að við fáum að hreyfa okkur
eins og frjálsar manneskjur.
En nú var Barböru nóg boðið og
hún reyndi að gefa Márten merki
með augunum.
— Góði Márten láttu nú ekki
svona! Ég hef ekki neinu við að
bæta sem þú veizt ekki þegar.
Farðu nú bara og vertu góður. . .
Hann hlýddi henni og Lotta
sem hafði legið og lesið bak við
stóra sófann skauzt fram og sagði
um leið og hún geíspaði stórum:
— Hann er alveg nákvæmlega
eins og einn strákur f mfnum
bekk. Honum finnst hann svo
æðislega sniðugur ef hann getur
strftt kennslukonunni eitthvað á
hverjum cinasta degf og hann
gerir aldrei eins og hún segir
okkur að gera. Og við hin erum
orðin svo þreytt á honum að við
erum hreint að farast, en hann er
nú samt ágætur strákur, þó að
hann hafi náttúrlega ekki rautt
hár eins og Márten og ekki svona
æðislega fallegt skegg . . .
Svo fór hún að flissa við til-
hugsunina um hvernig bekkjar-
bróðir hennar myndi Ifta út með
rautt skegg.
Þegar hún var komin í rúmið
læddist ég inn til hennar að bjóða
góða nótt. Og þá var það sem hún
sagði mér nýjustu æsifrcgnina.
Ég hafði sagt henni að bæði
Barbara og Christer ætluðu að
halda til á prestsetrinu og að Hör-
dís væri að búa um þau f gesta-
herbergjunum uppi á efri hæð-
inni. Lotta malaði af ánægju.
— Ekki man ég eftir að svona
margt fólk hafi verið hér áður.
Mikið þykir mér þetta allt
skemmtilegt.
Hún klóraðí Neferite hlýlega
og sagði:
•— Ég víldi óska að pabbi myndi
gifta sig aftur. Það væri svo yndis-
legt að eignast nýja mömmu og
eiga venjulegt heimili.
Hún settist upp f rúminu og
augu hennr glömpuðu af ákefð.
— Heyrðu Puck! Nú þegar
Arne er dáinn . . . ég meina — þá
á Barbara engan mann og . . .
pabbi á cnga konu og þá gætu þau
kannski. . .?
— En hvað með Hjördisi
frænku, sagði ég seinlega. — Þá
yrði hún að .fara og ieita sér að
nýrri vinnu. Litist þér ekki betur
á að pabbi þinn giftist henni f
staðinn.
Lotta hristi dökka lokkana.
— Nei, það er vonlaust. Því að
hún er svo ástfangin af einhverj-
um öðrum...
Meðan ég reyndi f þögulli
undrun að melta þessar nýju
upplýsingar, bætti Lotta kotrosk-
in við:
— En.... nú getur það kannski
breytzt. Þvf að sá sem hún var svo
ástfanginn af — er dáinn. Það var
Arne. Og fyrst nú hann er....
— Elsku Lotta mfn, hvfslaði ég
— Hvað ertu eiginlega að tala
um? Hvernig getur þú vitað....
— Ég hef séð þau oft ... oft og
mörgum sinnum .... f kirkju-
garðinum. Og hann sagði alltaf
bara Já, já“ en Hjördfs sagði „ég
sleppi þér aldrei fyrr en þú hefur
þakið hörund mitt mcð þúsund
kossum, ó, þú ert að eilffu minn
leyndi elskhugi!" Finnst þér það
ekki alveg dásamlegt hvað hún
hefur verið mikið ástfangin af
honum?
Það rifjaðist upp fyrir mér f
tæka tfð að öllum bar saman um
að hún litla frænka mfn hefði
alveg óvenjulega frjótt fmynd-
unarafl, og auk þess væri hún
sérdeilis vel heima f bókmennt-
um af þeirri gerð sem slfkt orða-
lag var sjálfsagt á nær þvf hverri
síðu. Ég andvarpaði af feginleika
og ég hefði sjálfsagt gleymt
þessu, ef ég hefði ekki á sama
andartaki veitt þvf athygii að
dyrnar fram f forstofuna höfðu
verið opnaðar og að Hjördfs Holm
stóð f herberginu.
Ég þurfti ekki nema hvarfla
augum á andlit hennar til að
skilja tvennt:
I fyrsta lagi: Hjördfs hafði að
minnsta kosti heyrt niðurlagið á
sögu Lottu.
f öðru lagí: það sem hún hafði
hcyrt af sögunni hafði komið
henni f svo auðsætt uppnám að
hún virtist vera að springa af
bræði.
9. KAFLI
— En gaf hún þá enga skýringu
á þcssu?
Þetta var nú f þriðja skipti sem