Morgunblaðið - 30.03.1976, Blaðsíða 28

t
36
MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 30. MARZ 1976.
Á hættu-
slóðum í
ÍsraelírlíKire
Sigurður
Gunnarsson þýddi
veikur inni í tjaldinu, haldinn einhverri
dularfullri hitasótt. Hann heföi allt í einu
stirönaö upp og síðan dottið niöur með-
vitundarlaus.“
„En þegar hann raknaði úr rotinu,“
hélt Petterson áfram, „rauk hann aö mér
og sló mig bylmingshögg í andlitið, svo aö
ég fékk miklar blóðnasir. Hann var auó-
sjáanlega ekki meó réttu ráöi, svo aö ég
neyddist til aö gefa honum myndarlega á
hann. Og nú líóur honum líka miklu
betur.“
Þaó var alveg eins og Petterson teldi,
aó löðrungur væri heillaráö viö hitasótt,
ef honum væri beitt viö hæfi.
„Já, þiö Norömenn," hneggjaði Petter-
son eins og kyndugur klár og brokkaði
r COSPER---------------------v
Eg fer á undan niður. Þú kemur svo á
eftir.

inn í tjaldiö, til að sækja kóka kóla handa
gestunum. Ester tók hins vegar vínber
upp úr tösku sinni og bauð liðsforingjan-
um í skugga tjaldsins. Og hún spuröi,
hvort sjúklingurinn, McLean, mundi
ekki ef til vill hafa lyst á nokkrum vín-
berjum. En Petterson svaraði, aö hann
svæfi, svo aö þaö kæmi ekki til mála að
svo stöddu. Sjálfur fyllti hann hnefa sinn
af hinum fögru og ljúffengu berjum og
borðaði af beztu lyst.
Petterson og Míron voru kunnugir frá
fyrri tíð, töluðu margt saman í léttum tón
og stríddu hvor öðrum. Meðal annars
sagði Petterson, að Sameinuðu þjóðirnar
hefðu sent hann hingað fyrst og fremst
til þess að fylgjast með Míroni, svo að
hann færi ekki yfir landamærin til Araba
og tæki frá þeim járnbrautarlest, þar
sem vitað væri, að hann langaði mjög til
að eignast slíkt farartæki. Míron svaraði í
sömu mynt og lét Petterson að sjálfsögðu
ekkert eiga hjá sér af þessu tagi, og svo
hlógu þau öll innilega og skemmtu sér
hið bezta.
ALLT 1 EINU HLJÓP Petterson inn í
tjaldið og kom svo brátt út á ný með kíkí í
hendi. Honum var auðsjáanlega mikið
niðri fyrir.
„Er komin einhver hreyfing á þá,
þarna upp frá?“ spurði hann.
Þeir þarna upp frá, — þaö var fólkið í
Arabaþorpinu, sem þau sáu óljóst í sól-
móðunni uppi í sýrlenzku fjöllunum. En
þegar Petterson lánaði Óskari kíkinn, sá
hann allt miklu betur. Nú sá hann greini-
lega mörg lítil hús og nokkra menn, sem
gengu fram og aftur á milli þeirra.
Úlfaldi lá þar undir tré og svaf. Peterson
sagði, að þarna byggju þeir, sem eitt sinn
hefðu átt heima hér niðri við Jórdan.
Allt í einu varð Óskari ljóst, að stríðið
milli Gyöinga og Araba hafði valdið því,
að þúsundir manna urðu að flýja. Hann
starði lengi þangaö upp eftir og varð
harla hryggur. Hann vissi að hann átti
vini hér i ísrael, en hann vissi líka að
handan landamæranna var jafngott fólk,
sem kannski leið verr.
Petterson sagði, að þaö væru víst bara
venjulegar síðdegisannir hjá þeim þarna
upp frá. Og svo tók hann aö segja þeim
frá því, hver gangur lífsins væri í tjöld-
um Sameinuðu þjóðanna, eins og þessu.
„Dagurinn byrjar með því, að við
förum snemma á fætur á morgnana sagði
hann og við setjumst ekki að fyrr en
lægar þakkir fvrir fráhæran I
mat. Segðu dvraverðinum að ,
koma or henda mér úl!
/Etli ekki séu kókoshnetur hér
á ev.iunni?
Eiginkonan: — Það kemur
stundum fvrir. að ég óska að ég
væri karlmaður.
Maðurjnn: — llvenær helzt?
Konan: — Til dæmis. þesar
ég geng framhjá hattahúð og
hugsa til þess. hve haming.ju-
sama ég gæti gert konuna mína
með því að gefa henni nv.ian
hátt.
X
— Er maðurinn þarna ríkur?
— Hvort hann er. Hann er
svo ríkur. að hann veit ekki
einu sinni af því. að sonur hans
er í skóla.
X
Akærði: — Kerlingin iós vfir
mig svo óþolandi skömmum. að
ég gat ekki stillt mig um að
her.ja hana.
Dómarinn: — Þú veizt. að
það er yfirvaldið en ekki þú
sem á að hegna þeim hrotlegu.
1*1
Eftir að símag.jaldið hækkaði.
get ég ekki talað eins lengi í
símann og áður!
Akærði: — Er það virkilega
meining dómarans. að ég eigi
að draslast með kerlinguna
mina hingað í hvert skipti. sem
hún verðskuldar að fá löðrung?
X
— Hefur þér verið gegnt áð-
ur?
Já.
— Fyrir hvað?
—f!g sló höfðinu upp við
steinvegg.
— Ekki hefur þér verið hegnt
fyrir það.
— Jú. það var ekki minn
haus heldur annars.
X
María (farin að eldast): —
Mér svnist. að prófessorinn sé
farinn að gefa mér hvrt auga.
þegar við mætumst.
Hanna: — Það er m.jög eðli-
legt. hann er fornleifagrúskari.
Arfurinn í Frakklandi
31
skoðunarherbergið og revndi að
tmvnda sér móður sina, unga og
létta á fæti ganga hér um, áður en
aldurinn hafði markað andlit
hennar og likama. Ung stúlka,
ástfangin, og særður elskhugi
hennar uppi I felum og úti fvrir
þrömmuðu Þjóðverjar um stræti.
Hann fór inn i dagstofuna, sem
var heldur drungaleg en virðuleg
vistarvera og hann revndi að sjá
Herault lækni fvrir sér hvar hann
sæti fvrir borðsendanum og ef til
vill Marcel Carrier honum til
annarrar handar. þegar þeír væru
að leggja á ráðin um nýj ar
skemmdarverkaaðgerðir gegn
Þjóðverjunum og skipuleggja her
þeirra og semja skilaboð til Lond-
on.
Hvar höfðu þeir gevmt loft-
skeytatækin. hugsaði hann. Hvar
hafði faðir hans og Englendingur-
inn lan Richardsson verið faldir f
húsinu? Sjálfsagt uppi i risinu.
sem nú var tómt. Eða i einu svefn-
herbergjanna? Kannski f því
sama svefnherbergi og hann
hafði komið að friðsæiu líki látnu
konunnar sem hafði síðan verið
horfið klukkustundu siðar. Hver
var sú kona? Og hver voru tengsl
hennar við fólkið sem eitt sinn
endur fvrir löngu hafði búið I
þessu húsi?
Hann fór út að glugganum og
ýtti slánum frá. Ljósið flæddi inn
um gluggann og sfndi enn betur
hversu veggfóðrið var farið að
láta á sjá og hversu snjáð og slitið
gólfteppið var. Hann minntist
orða Nicole um falinn enskan
fjársjóð og svar Marcels vfð þvf
að hefði um einhverja peninga
verið um að tefla hefði hann haft
upp á þeim. Hann trúði orðum
Marcels. Hann hafði ekki trú á að
téndur fjársjóður væri rót
levndarmálsins. Það var eitthvað
annað, honum enn dulið.
Hann lokaði húsinu aftur og
fór. Honum fannst engu líkara en
það væri að virða hann fyrir sér i
þögulli bæn, vofur fortfðarinnar
revndu að segja honum einhverja
sögu, sem honum tókst ekki að
grípa.
Hann lagði bflnum á bilastæðið
andspænis gistihúsinu og gekk
ínn og hafði hugsað sér að
hringja til Helenar. Anva. svstir
Miles Lazenhv, sat i forsalnum og
var að skrifa á póstkort. 1 þeim
stólum sat enginn lengur en
nauðs.vnlegt var. En David
hugsaði með sér að það væri alveg
eftir þessum kvennmanni að
hreiðra hér um sig. Til að hafa nú
næga vfirsén vfir torgið og gcta
fvlgzt með þvf hver kom og hver
fór.
— Jæja, hvað segið þér I dag,
hr. Hurst, sagði hún glaðlega.
Hann fullvissaði hana um að
hann segði flest gott.
— Osköp eruð þér fölir! Hefur
hitinn vond áhrif á vður?
Hann gætti fyllstu stillingar og
svaraði kurteislega þó svo að hon-
um geðjaðist konan ekki. Hann
spurði hvernig þau svstkinin
ætluðu að verja deginum. Anva
sagði honum brosandi að þau
ætluðu að skoða ýmsa sögufræga
staði. I brosi hennar fólst engin
gleði, og enn slður góðlvndi. Það
var aðeins sett upp í kurteisis-
skyni vegna þess hún hafði senni-
lega lesið um að það væri við-
kunnanlegra að opna munninn og
séna tennurnar þegar hún talaði
við fólk.
— Heyrðu mig annars. sagði
hún. — Ég sá að þér voruð komn-
ir á annan bil. Það lá við ég æddi
upp í hann áðan. Eg hélt að litli
guli Minihfllinn væri vðar bfll.
Ég ætlaði að fara að segja ungu
stúlkunni að hún ætti ekkcrt með
að aka honum.
— Ungu stúlkunni? —
Gat verið að Helen væri búin að
koma.
— Er hún hér ágisthúsinu.
— Ég hef ekki hugmynd um
það. Ég sá hana á haklóðinni rétt
áðan.
Hann fór að gá að henni. Hún
hafði lagt Minihílnum f eitt horn-
ið á portinu. Hún var að iæsa
bflnum, þegar hann rakst á hana.
En það var ekki Helen. Það var
Nicole.
— Hver er Helen? spurði hann.
— Er hún að leita að mér?
Nieole andvarpaði og strauk
Ijóst hárið frá augunum.
— Hvernig væri að segja góðan
daginn og mikið liturðu vel út f
dag, Nicole, eða eitthvað f þeim
dúr?
— Þú ert töfrandi, unaðsleg og
ég veit ekki hvaða lysingarorð ég
ætti ekki að nota. Og með leyfi að
því búnu hvers vegna ert þú á
hílnum hér ef Helen er ekki að
búast við mér i dag?
— Hún var að leita að þér, en
þú varst farinn eitthvað. Hún
revndi Ifka að hringja til þfn f
morgun, en náði ekki sambandi.
Það er þess vegna sem ég er að
skipta mér af bflamálum hennar.
Hun er á ieiðinni til Parfsar.
Svo að hughoðfð hans hafði ver-
fð rétt.
— Hvers vegna? sagði hann
blátt áfram.
— Það beið hennar skeyti
þegar hún kom heim sfðast liðna
nótt þar sem henni var boðið hlut-