Morgunblaðið - 13.07.1976, Page 24

32
MORGUKBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 13. JÚLI 1976
Helgi kóngsson
og Álfdís
kóngsdóttir
EN hitt var þrautin þyngri, sem Ver-
mundur hafdi la«t fyrir kóní’sson, að
kenna honum aó nefna nafnið. Þetta
gekk lensi treftt, of» skipti svo árum, að
fuftlinn «at ekki numið nafnið, ok sá
kónKsson len«i vel ení>an áran^ur fyrir-
hafnar xinnar. Loks sÍKraði þó þolKæði
kónftssonar. P'uftlinn tók að nefna nafnið,
en þó mjöf; óskýrt í fyrstu, ok þótti
könf'ssyni vænna um en frá mefíi sefíja.
Hann laftði nú enn meiri alúð við kennsl-
una of> hafði daf’lef'a, of> oft á daf>, upp
fyrir fuftlinum nafnið „HelKÍ kónf’sson,"
ofí eftir lanfta mæðu naut hann um síðir
þeirrar ánæftju, að fuftlinn nefndi nafnið
fullskýrt. Var hann nú of? orðinn svo
elskur að kónf'ssyni, að hann settist á öxl
honum, þef>ar hann kallaði. Þannif? liðu
stundir fram, of» dvaldi kóngsson átta
árin samfleytt í hellinum.
Þegar kóngsson hafði dvalið átta ár í
hellinum, — því að átta árin voru það en
ekki tíu, — og fuf>linn var orðinn svo
tamur sem fyrr er fragt — kom hellisbú-
inn eitt kvöld að máli við kóngsson og
sagði: ,,Nú er komið að því Ásmundur
minn, að við þurfum að takast ferð á
hendur, og skaltu ekki láta þér bregða,
þött eitthvað óvenjulegt kunni að koma
fyrir þig; en ekki skaltu yrða á mig á
leiðinni eða spyrja mig neins; það er þér
ekki til neins, því að ég svara því ekki.“
Að svo mæltu gékk Vermundur inn
eftir hellinum, þá er myrkt var orðið af
nótt, lauk upp skríninu með lykli, sém
hann var með á sér, tók þar upp dýrindis
ábreiðu, gullsaumaða, og sömuleiðis lít-
inn hamar, og söng við í hamrinum, er
hann snerti skrínbarminn, og stakk Ver-
mundur hamrinum i vasa sinn. Síðan tók
hann hestiYin og teymdi fram í hellis-
munnann og lagði á hann ábreiðuna; hún
var svo mikil, að hún tök yfir bak hestin-
um og makka, og faldi Vermundur hið
bjarta fax með ábreiðunni, til þess að för
hans yrði ekki séð. Þá leysti hann fuglinn
og bauð kóngssyni að bera hann á öxl-
inni, lét þvi næst kóngsson á bak og
settist sjálfur fyrir aftan hann og tók
síðan haldi á tauginni, sem á fuglinum
var. Eftir það tekur hann til máls og
segir við hestinn:
„Rendu, rendu Faxi, fljótt,
og flyttu mig til dvergs i nótt.“
()g jafnskjótt sem þessu orði var sleppt,
tók hesturinn á rás út úr hellisdyrunum,
og' laukst aftur hellirinn sjálfkrafa að
baki þeim, að því er kóngssyni virtist.
Hesturinn rann út í loftið og kom hvergi
nærri jörðu, og fór hann yfir skjótara en
fugl flygi.
Ekki töluðust þeir við á leiðinni, og
þótti kóngssyni fyrst, sem færu þeir yfir
afarmikið haf, en er hafinu lauk, tók við
þurrlendi lágt, því næst fjöll og firnindi,
og fór hesturinn í loftinu yfir allt þetta
með þvílíkum hraða, að kóngsson undr-
aðist mjög.PJn þó þorði hann ekki að yrða
á húsbónda sinn eða spyrja hann, hvert
þeir væru að fara. Loksins, er komið var
nærri dögun, nam hesturinn staðar hjá
stórum steini, og fór þá Vermundur af
baki.
„Nú erum við komnir í kóngsríkið Sax-
land,“ mælti hann til kóngssonar, um leið
og þeir stigu af baki, „og liggur það 400
mílur frá voru landi, og er kóngshöllinn
hér í nánd. Skaltu nú hvergi breyta út af
því, sem ég legg fyrir þig, því að þar
v(K>
MORGíJtv
KAff/no
Færð þú eitthvað af verðlaun- Miðað við hæð og þyngd eruð
unum, eða hvað? þér of þungur sem knapi.
Jú, ég hef breytzt nokkuð síðan Ég hef aldrei gert miklar kröf-
við vorum saman í barnaskól- ur til eins eða neins og aldrei
anum. krafðist ég þín.
/
„Hvers vegna kaupirðu ekki
orðabók?" spurði maður kunn-
ingja sinn, sem spurði hvernig
ætti að stafa nokkur ákveðin
orð.
„Hvað hefi ég að gera við
orðabók?" var svarið, „ef ég get
ekki stafað orðin, get ég ekki
fundið þau í orðabókinni, og ef
ég get stafað þau, þarf ég ekki á
orðabók að halda."
Hershöfðinginn byrjaði: „Ég
hefi þann heiður, yðar konung-
lega hátign, að tilkynna yður
mikinn sigur."
„Ágætt, farið og óskið her-
sveitum yðar til hamingju."
„Það er enginn eftir," var
svarið.
Forstjórinn: „Hvar er gjald-
kerinn?"
— Á veðreiðum.
— A veðreiðum núna, þegar
mest er að gera?
— Já, það var sfðasta úrræðið
hans tii þess að sjóðurinn væri
f lagi.
„Hvað notarðu við svefnlevs-
inu?“
„Glas af víni á nokkurra
stunda fresti."
„Sofnarðu af því?"
„Nei, en það sættir mig við
það að vaka.“
— Hvers vegna er bergmálið
alltaf látið vera í kvenmanns-
mynd?
— Af þvf að kvenfólkið hefur
alltaf sfðasta orðið.
Hðskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
25
— Þú hafðir gert allt til að fá
þessu haldið f skefjum.
— Nei, tautaði Kári — ef leita á
eftir því hvar mistökin liggja
endum við sennilega hjá þér,
pabbi,
Orð hans vöktu enn dýpri og
angistarlegri þögn við borðið.
Andreas Hallmann sem kærði sig
augsýnilega ekki um að talað
væri til hans f þessum tón varð
smám saman eldrauður f andlit-
inu.
En rödd Kára var áberandi
léttileg þegar hann hélt áfram:
— Þú ert of vinsæfl, pabhi. Það
er sannleikurinn f málinu. Það
hafa ýmsír kvartað yfir hinum
andstyggilegu vinsældum og f
kirkjugarðínum f dag fannst mér
ég skílja bæði þig og aðra að hafa
þá afstöðu.
Andreas deplaði augunum, eins
og ráðvilltur.
— Ég á þvf annars ekki að venj-
ast að þú skiljir tilfinningar mfn-
ar. Fg býst við það sé meiningin
að ég verði mjög snortinn.
Malin hafði á tilfinningunni að
hún gæti ekki haft vald á sér öllu
lengur. Hún upplifði það sem var
að gerast á svo ofsafenginn hátt
að engu var Ifkara en hana værí f
aðra röndina að dreyma. Hún var
að borða jarðarfararhádegisverð
ásamt sex svartklæddum verum,
hlustaði á samræður þeirra og
lagði sjálf nokkur kurteisleg orð f
belg um föla haustsólina og mat-
inn, en samtfmis þvf fór hún aft-
ur f huganum yfir það hræðilega
sem hafði gerzt kvöldið áður.
Hvernig Ijósið f forstofunni hafði
allt f einu slokknað — einmitt
þegar hún var stödd í stiganum
miðjum, hvernig hún hafði allt f
efnu verið gripin hanislausri
skelfingu og þreifað sig áfram
upp stigann og f nokkrar enda-
lausar sekúndur hafði hún fundið
einhvern þétt við hlið sér sem
vildi vinna henni mein. Og svo
fékk hún allt í einu þjösnalegt
högg fyrir brjóstið. Og hún hafði
dottið ... misst fótfestuna og
henni fannst meðan hún datt nið-
ur að hún væri að detta beint í
dauðann.
Ja, þvf var ekki að neita að hún
hafði sloppið furðanlega vel frá
þvf, mjúkt teppið hafði tekið af
henni höggið og vel þjálfaður Ifk-
amí hennar hafði brugðist rétt
við.
En hver hafði gert það? Hver
þessara sex sem nú réttu henni
brauð og salt og bölvuðu nú ná-
vist hennar f hljóði en gátu þó
talað við hana eins og ekkert væri
eðlilegra?
Ekki Andreas. Um það var hún
sannfærð. Hann hafði verið inni f
bókaherberginu tveimur mínút-
um áður. Og lieldur ekki Björg
sem hafði komið út úr eldhúsínu
fáeinum andartökum eftir að
Malin hafði rugluð og ráðvillt set-
ið fyrir neðan stigann og nuddað
á sér auman fótinn. Björg hafði
gengið út frá þvf sem gefnu að
henni hefði orðið fótaskortur og
hafði röggsamlega drifið f að
setja nýja peru í loftljósið.
En Cecilía og Kári höfðu bæði
verið uppi. Það gaf vissa vfsbend-
ingu, því að sá sem hafði ráðist að
henni hlaut að hafa legið f leyni á
stigaskörinni og hafði varla sfðan
haft tækifæri tíl að skjótast fram-
hjá henni niður stigann og inn f
stofuna.
Kári?
Cecilfa?
Og Ylva sem alltaf læddist um
án þess til hennar heyrðist. Hvar
hafði hún verið? Gregor Isander
sem nú kom dag hvern út á Hall,
hafði sennilega verlð farinn til
Kila þó nokkru áður, en hún hafði
auðvitað engar sannanir fyrir því
að svo hefði verið.
Hún leit með döprum svip á
þau til skiptis.
Gregor sat og talaði fjálglega og
varð strax léttari í bragði þegar
hann hafði fengið sér tvo snapsa.
Ylva var óvenju stillileg og
víngjarnleg. Af einhverri ástæðu
freistaðist maður tii að halda að
hún væri allt að því... ánægð.
Kári var bitur og hvatskeytleg-
ur og horfði f kringum sig eins og
hann væri á verði. Og Cecilía var
óvenju virðuleg f snyrtilegum og
smekklegum ullarkjól. Malin sem
annars var hlynnt þvf að skart-
gripir væru bornir við sorgar-
klæði starði eins og hún tryði
varla sfnum eigin augum á hring-
inn sem hún bar á ha’gri hendi.
Hring Jóns. Hringinn með
demöntunum fimm...
Var þð hún sem hafði rétt fram
höndina kvöldið áður... uppi við
stigaskörina? Hvers vegna?
Vegna þess að Malin var að kom-
ast á sporið f einhverjum leyndar-
málum, sem var hættulegt að
koma nærri?
Það var sannkallaður léttir,
þegar máltfðinni var loksins lokið
og Andreas lýsti þvf yfir hrana-
legum rómi að hann hefði f
hyggju að fara að ráðum læknis
sfns og reka öll heilahrot á brott
með þvf að sökkva sér ofan í starf-
ið. Vildi Malin koma inn til hans
eftir hálfa klukkustund? Gregor
skaut að vfsu inn f að það hefði
ekki verið meiningin að vinur
hans púlði SVONA ótæpilfga en