Morgunblaðið - 30.01.1977, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. JANUAR 1977
vl» <í:_>)v
MORöJN- V
KAFFÍNO ■,
(!) liTh-

Það er enginn hætta, — við-
brenndar kótilettur hvftu
mannanna.
\/
— í Sviss er bergmálið svo
nákva’mt, að það tekur
nákvæntlega fimm mínútur frá
þx í maður kallar og þar til mað-
ur heyrir bergmálið.
—Ilvað er það, þegar óg \ar
vestur í Arisona vorum við van-
ir að fara út á kvöldin kl. 11 og
kalla: Nú förum við á fælur. ()g
á slaginu 8 morguninn eftir
vakti hergmálið okkur.
1 leikhúsinu.
Leiksviðið var ákaflega
rómantfskt. Elskendurnir f
leiknum sátu úti í kvöld-
húminu.
Hún (um leið og hún færir
Þór segist ekki geta lifað á
kaupinu — en kauplaus?
sig nær honum): Erum við ekki
ein?
Einn áhorfandinn: Ekki
alveg, ég er hér á næstu grös-
um.
— Ef þú ma'ttir óska þér
þriggja hluta, hvað mundir þú
þá velja? spurði vinkona stöllu
sfna.
— Eg mundi velja mér
eiginmannn.
— En það er bara ein ósk —
hvað meira?
— Ég mundi bfða með afgang-
inn, þar til ég sæi hvernig
hjónabandið gengi.
— Henrik og Jón höfðu drukk-
ið talsvert mikið og voru á
hcimleið. — Sérðu þarna, sagði
Henrik við vin sinn, þarna er
Ijós. Eg læt þig fá þrjú þúsund
kall og þú skalt kaupa eina
flösku af vodka.
— Sjálfsagt, sagði Jón og hélt f
áttina til Ijóssins. Nokkrum
dögum sfðar fékk Henrik bréf
frá Jóni, en í því stóð fyrir-
gefðu hvað ég hef verið lengi,
Ijósið var nefilega aftan á vöru-
bfl.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
SAGNHARKA og áræðni er orðin
mun meira áberandi f hópi betri
spilara en var fyrr á árum. Spilið i
dag kom fyrir i sveitakeppni í
haust og sagnharkan gafst þá vel
á báðum borðum.
Allir á hættu.
Norður
S. ÁKG7
II. 6
T. KG974
Austur L. 965 Vestur
S. 1)1043 S. 865
H. KD73 II. 9852
T. 5 T. Á832
L. KG74 Suður, l. D10
gjafari
S. 92
II. ÁG104
T. D106
L. Á832
í lokaða herberginu opnaði suð-
ur á einu grandi(!) og varð siðan
sagnhafi f þrem gröndum. Vestur
fékk tvo fyrstu slagina á lauf og
skipti i spaða, sem tekinn var með
ás. Vestur tók á tfgulásinn þegar
sagnhafi spilaði litnum í þríðja
sinn en austur lét 7 og 3 í hjarta.
Aftur spaði, tekinn með ás og
þegar sfðasta tiglinum var spilað
var austur í kastþröng. Hann lét
lauf og varð þvi laufáttan nfundi
slagurinn.
1 opna herberginu sagði suður
pass en austur varð signhafi í
einu hjarta dobluðu eftir þessar
sagnir: Norður 1T; austur dobl;
suður redobl; austur 1H og suður
dobl.
1 hjarta virðist eiga að vinnast
slétt en vörninni urðu á mistök.
Suður spilaði út tígli, sem tekinn
var með ás, tók laufdrottningu
með ás og skipti í spaða. Kóngur
og nú spilaði norður trompinu
sfnu. Suður tók kónginn með ás
en í stað þess að fá að trompa
. spaða, spilaði hann trompgosa.
Austur var fljótur að nýta þennan
möguleika. Tók á drottningu,
lauftíu og trompaði heim tfgul.
Spaðaspil blinds fóru í laufkóng
og gosa, spaði trompaður og tígull
aftur trompaður heima. Suður
átti nú eftir 10—4 í trompi og
þegar sagnhafi spilaði spaða varð
nian, siðasta tromp blinds, niundi
slagurinn.
Þrjú grönd á hættunni á öðru
borðinu og eitt hjarta, doblað,
unnið með tveim yfirslögum á
hinu. Samtals 15 impar — takk!
Oftrú á
nöglum
Að undanförnu hefur það nokkuð
verið rætt í blöðum hvort útbúa
ætti strætisvagna með nöglum í
hjólbörðum eða ekki og er t.d. svo
að strætisvagnar í Kópavogi aka á
negldum hjólbörðum en ekki
strætisvagnar í Reykjavík. Vel-
vakanda hefur nú borizt bréf frá
einum af vagnstjórum S.V.R. þar
sem hann segir sína skoðun á
þessu máli:
„Ég undirritaður vagnstjóri hjá
S.V.R. get ekki orða bundizt leng-
ur svo tillitslaus og rangsnúinn
finnst mér mál flutningur Leifs
Karlssonar og annarra „ofsa-
naglatrúarmanna". Það sem rek-
ur mig til að skrifa þessar linur er
í fyrsta lagi það að menn eru að
því er virðist í fullri alvöru farnir
að tala um strætisvagnana sem
hættulega í umferðinni. Það er
mjög auðvelt að sanna hve hlægi-
legt það er og vil ég i því sam-
bandi benda mönnum á hve ör-
sjaldan strætisvagn lendir í
óhappi miðað við aksturinn. Það
sannar að strætisvagninn hefur
aldrei verið hættulegur í umferð-
inni enda búnaður þeirra á
hverjum tíma eins og lög mæla
fyrir um. Það er komið á annan
áratug síðan ég hóf akstur strætis-
vagns og er ég því allvel kunn-
ugur þeirri fyrirgreiðslu sem
vagnstjórar fá hjá S.V.R.
I því sambandi vil ég taka fram,
að það hefur ekki komið fyrir í
eitt einasta skipti sem ég hef ósk-
að eftir lagfæringu, sem varðaði
öryggi vagnsins, að það væri ekki
gert bæði fljótt og vel, þar með
talin endurnýjun á hjólbörðum,
hafi mér fundizt þeir vera orðnir
of slitnir.
Það er með öllu óskiljanlegt,
hvernig stendur á þessari nagla-
dellu þegar berlega er komið í
ljós* takmarkað notagildi þeirra
ásamt þeim öðrum ókostum svo
sem götuslit og hve dýrir þeir eru,
enda hafa valinkunnir og þraut-
reyndir menn látið í ljós þá skoð-
un sína, að þeir tækju saltdreif-
ingu fram yfir nagla í hjólbörð-
um. Vil ég í því sambandi benda á
blaðagrein eftir Gunnar Guðjóns-
son fyrrum vagnstjóra, nú vakt-
formann hjá S.V.R.
Leifur Karlsson var vagnstjóri
hjá S.V.R. um nokkurra mánaða
skeið. Hvort hann hafi í starfi
sinu tekið svo öðrum fram að það
réttlætti þá gagnrýni, sem hann
virðist ávallt tilbúinn með skal ég
ósagt láta um, en hitt get ég full-
yrt, að i stað gætni, lagni og þjálf-
unar getur enginn nagli komið. Ef
ekið er ógætilega og þjösnalega
hlýzt af árekstur þó svo hjólbarð-
arnir séu negldir. Auk þess hefur
enginn komið með fullnægjandi
rök fyrir því að naglahjólbarðarn-
ir væru það eina rétta, þvert á
móti hafa menn íarið að efast
meira og meíra um þennan svo
kallaða öryggisútbúnað.
Að lokum þetta. Ég lýsi fullum
stuðningi við meirihluta stjórnar
S.V.R. og vil árétta að það var
aldrei meining, mér er óhætt að
segja margra þeirra, sem skriíuðu
undir listann á dögunum, að hann
væri notaður svona, enda gjör-
breytt viðhorf eftir að saltdreif-
ing komst í svona gott horf.
Gísli Marfsson,
Goðheimum 11."
0 Góðir knatt-
spyrnumenn.
„Éj; vil þó seint sé þakka
íþróttasiðu Morgunblaðsins fyrir
hinai' bráðsnjöllu greinar um
knat^tspyrnu á íslandi sem þið
birtuð eftir rússneska þjálfarann
sem þjálfað hefur Val að undan-
förnu. Þarna er greinilega á ferð
vel la'rður, athugull og hógvær
leiðbeinandi í þessari íþrótt, enda
Valsliðið eitt skemmtilegasta lið
sem við höfum átt lengi. En það
skýtur skökku við um þann þjálf-
ara sem var með landsliðið okkar
á siðasta sumri og sem nú er að
lokka og grínast með stjórn K.S.Í.
þ,annig að maöur getur ekki orða
bundizt lengur.
Eftir því sem bezt verður séð af
blaðafréftum og öðrum sögum
virðist aðalhæfileiki þessa manns
liggja i talanda hans, auglýsinga-
skrumi um sjálfan sig og að hafa
nógu hátt. Það sem hann virðíst
kunna í knattkspyrnu er gamal-
dags varnarleikaðferð, sem spiluð
var í Englandi fyrir mörgum
árum og þá leikaðíerð heíur hann
látið íslenzka landsliðið leika eins
og hann hafi verið með knatt-
spyrnumenn á algjöru írumstigi í
höndunum, þakkað sér árangur-
inn af frammistöðu manna okkar
sem þessi þjálfari hefur hvergi
komið nálægt uppgyggingu á eða
hvað voru margir menn úr því liði
sem þessi þjálfari þjálfaði i tvö
sumur í landsliði okkar og hver
var árangur hans þar?
ROSIR - KOSSAR - 0G DAUÐI
19
herbergið sem var inn af bóka-
herberginu.
Ég var fegin að hafa eitthvað
að gera og þaut fram i forstof-
una. Eftir þvf sem ég vissi bezt
voru herbergi Minu og Fannyar
á efri hæðinni og ég var einmitt
að leggja af stað upp stigann
þegar ég heyrði raddir gegnum
opnar eldhúsdyrnar og flýtti
mér þá þangað. Kónurnar tvær
sem ég hafði ætlað að leita að
sátu við eldhúshorðið ásamt
Gabriellu, Helene og Otto og
þau virtust vera að Ijúka við að
snæða kvöldverð. Ég held þau
hafi séð á mér hvað um væri að
vera og áður en ég gat stundið
upp einu orði gekk Fanny rak-
leitt inn til bróður sína. Á þess
að hlýða á of langorðar skýring-
ar greip Otto Malmer símann
og hringdi til læknisins f Skóg-
um.
Og sfðan áttum við ekki ann-
arra kosta völ en að bíða. Otto
reyndi að fullvissa okkur um að
Daniel Severin, sem virtist vera
hvort tveggja í senn heimiiís-
læknir fjölskyldunnar og gam-
all vinur, væri vanur bugðótt-
um vegunum á leiðinni til
Kauðhóla og hann yrði kominn
á staðinn innan hálftima.
Þessi hálfa klukkustund virt-
ist mér eins og eilffðin «11.
Fanny frænka sást ekki, en
Mina frænka sem læddist með
jöfnu miliibili inn til hins
sjúka til að vita hvort hún gæti
orðið að liði, sagði áhyggjufull
frá því að hann hefði enn sama
verkinn fyrir hjartanu og
drægi ekkert úr honum, þó svo
að hann hefði fengið lyf sitt.
Hún kveikti eins og ósjálfrátt
undir kaffikönnunni, en þegar
kaffið var orðið heitt hafði eng-
in utan hún sjálf lyst á kaffinu.
Gahriella hallaði sér að öxl
Christers og grét hljóðlega.
Helene reykti hverja sfgarett-
una eftir aðra án þess að mæia
orð af vörum og Otto gekk
hvíldarlaust fram og aftur um
gólfið, fram í forstofuna, út á
tröppurnar og sömu leiðina inn
aftur og ég skildi vel þegar
Helene gat ekki lengur á sér
setið hrukkaði örg breitt ennið
og sagði:
— Góði Otto, þú gerir okkur
öll vitskert ef þú hættir ekki
þessu eilífa rápi. Það bætir
ekkert málið að maður missi
vald á sér.
Hann nam staðar. eins og
vandræðalega og deplaði brún-
um augunum sem voru langt-
um Ijósbrúnni en augu föður
hans og föðursystur, eins og
hann ætti bágt með að hemja
að tár leituðu fram f augnkrók-
ana.
— Það er skritið, sagði hann
eins og hann væri háifpartinn
að tala við sjálfan sig. — Við
höfum vitað lengi að hann... að
hann gæti dáið nánast hvenær
sem væri og samt... samt er
það ekki fyrr en nú í kvöld að
ég skil hvað hann hefur skipt
miklu og hvað það mun breyta
miklu þegar hann er horfinn
okkur...
Helene missti ösku ofan á
hvitgula kjólinn sinn. Hún blés
henni vandlega á brott og sagði
óþolinmóð:
— Klukkan er orðin fimm
mínútum yfir hálfellefu. Hvað
f ósköpunum tefur Daniel?
En ekki iiðu nú margar
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir *
þýddi
mínútur unz við heyrðum lang-
þráð vélarhljóð nálgast og síð-
an var numið staðar fyrir utan
hliðið. Bflhurð var skellt og sfð-
an heyrðum við þegar járnhlið-
inu var lokið upp og skall aftur
og síðan var fótatak sem nálg-
aðist óðfluga. Við vörpuðum
öndinni fenginsamlega við til-
hugsunina um að nú myndi
reynt að draga úr þjáningum
veslings gamla mannsins og að
hann væri nú að komast f góðar
hendur.
Severin læknir var kominn
þegar klukkuna vantaði tutt-
ugu mfnútur f ellefu og rétt
fyrir klukkan hálftólf kom
hann aftur fram f eldhúsið þar
sem víð hiðum hans og sagði
þrumandi bassaröddu:
— Svona, svona! Það versta
er yfirstaðið í þetta sinn. Ef
ekkert óvænt gerist lifir hann
þetta af... en hann verður að
sýna meiri aðgát.
Og meðan spenna og sorg
kvöldsins voru að dvfna og
hverfa á braut og breytast f
fögnuð og gleði horfði ég á þá
manneskju sem við litum á
þessa stundina sem eins konar