Morgunblaðið - 01.06.1977, Blaðsíða 32

36
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 1. JUNI 1977
VlEP'
MOR&JN
RAFDNU
GRANI göslari
©PIB
COPIKHKIH
ÖW7EA6LE FELTliraS SWOWTl
WORLD BðHTS IfESKVK)
Já, konan yðar? — Já, hún er
örugglega á góðum batavegi,
hún fór héðan fyrir helgina!
Faðir brúðarinnar hringdi f morgun og sagðist verða að skera
kransakringluna niður — vegna blankheita!
Halló, er það hjá hjónabands-
miðlununni? — Ég verð að fá
að skila...
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
OFT er sagt, að erfiðleikar séu til
að sigrast á en eru freistingar til
áð standast þær?
Spilið í dag er frá tvimennings-
keppni, austur gaf og allir voru
utan hættu.
Norður
S. Á53
H. KG753
T. K2
L. 643
Suður
S. K6
11. ÁD1092
T. Á53
L. ÁDIO
Flestir spilararnir i suður urðu
sagnhafar í sex hjörtum en austur
og vestur sögðu alltaf pass. Vest-
ur spilaði ýmist út trompi eða
spaðadrottningu, sem suður tók
heima.
Nei — Þetta er einum of, ég fær aldrei fullþakkað!
Hver geym-
ir lykilinn?
Fyrst er hér bréf sem fjallar um
gönguleiðir i Laugardal, sem
munu vera harðlæstar, eins og
segir í bréfinu og því er þessi
spurning bréfritara borin fram
hér að ofan:
Nú er þoiinmæðin á þrotum.
Helgi eftir helgi hefi ég ætlað að
ganga mér til hressingar inn
Laugardalinn eins og við hér í
heimilinu höfum gert árum sam-
an, en komið að læstu hliði. Fyrst
hélt ég að þetta væru mistök, síð-
ar sannfærði einhver mig um að
þetta stæði bara meðan grasið
væri að ná sér ögn á strik, en nú
er allt orðið grænt og enn er hlið-
ið harðlæst. Við verðum því að
ganga meðfram þessum skelfi-
legu girðingum, sem minna á
fangabúðir eða eitthvað slíkt, sem
maður hefir séð á kvikmyndum,
og á steinsteypunni og taka á
okkur leiðinda krók og einhvern
veginn er þessi ánægjulega
gönguferð stórgölluð eftir að búið
er að læsa mann úti frá dalnum.
Er ekki hægt að fá þetta hlið
opnað á ný? Hver geymir lykii-
inn? Hvers vegna er hiiðið læst?
Ef einungis er verið að vernda
grasvöxtinn, þá ætti að mega fara
að opna, þegar allt er orðið grænt
og gróið. Það er mikið hugsað um
íþróttafólkið og það er vel, en það
má ekki gleyma okkur hinum,
sem ekki erum neinir kappar
a.m.k. ekki lengur, en viljum bara
ganga. 1 öllum bænum opnið hlið-
ið (minna hliðið) og lofið okkur
að njóta Laugardalsins.
Ánna Snorradóttir.“
Velvakandi hefur orðið var við
að fleiri hafa rætt þetta mál, um
að erfitt sé að fara ferða sinna um
Laugardalinn eins og áður vegna
þessara miklu girðinga, sem
þarna eiga að loka leiðum. Ekki
þekkir Velvakandi til málsins ef
eigin raun, en það er vissulega
leiðinlegt ef dalnum er lokað að
verulegu leyti, sé það rétt og væri
þvi þessum göngugörpum sjálf-
sagt þægð i þvi að fá einhverjar
skýringar á þessum lokunum.
0 Athugasemd
I Velvakanda þ. 24. þ.m. segir
Sigurður Draumland: „Ekki er
það „hreinn" Kristur, sem
„heimatrúboðið" kennir." Sam-
kvæmt þessu má ætla, að S.
Draumland beri kennsl á tvenns
konar Krist, hreinan og ekki
hreinan. Þess konar persónu
þekki ég ekki. Það Heimatrúboð,
sem ég starfa með, boðar
Fagnaðarerindi Guðs — Krist
Biblíunnar, og hjá Jesú Kristi ein-
um er að fá lif og sáluhjálp; því að
„Guð er Ijós og myrkur er alls
ekki I Honum“. Hann elskaði mig
og gaf líf sitt í dauðann fyrir mig.
Vegsamað sé Hans heilaga nafn.
Sigurður Vigfússon,
Austurbrún 4, R.“
% Kommúnismi og
Kapítalismi
„Ég hef oft látið þessa rauðu
tjöru í fjölmiðlunum ergja mig en
hún er orðin núna með svo mikl-
Eftir að hafa tekið tromp þrisv-
ar (austur átti ekkert), mundir
þú þá svína laufi tvisvar sinnum
og vona að austur ætti annaðhvort
kóng eða gosa? Eða ertu svo langt
kominn í fræðunum, að þú mund-
ir, með aðeins annað augað opið,
sjá að spilið stendur alltaf með
því að trompa spaða heima og
tígul í blindum en þá er staðan
orðin þessi.
Norður
S. —
H. G
T. —
L. 643
Suður
S. —
11. 10
T. —
L. ÁD10
Nú spilar þú auðvitað laufi frá
blindum og þig skiptir engu máli
hvar kóngurinn og gosinn eru.
Vestur má fá slaginn en þú færð
afganginn.
Einn spilaranna fann þessa leið
en fékk slaginn á tluna. Hann
varð auðvitað gráðugur, fór inn á
blindan á tromp og svínaði aftur
þegar austur lét gosann. Fékk
hann þá alla slagina? Nei, ekki
aldeilis. Hann fékk bara ellefu
því vestur átti eftir iaufkónginn
og spaðagosann!
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga oftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
26
— Ég er viðbjóður, sagði
hann lágt. — Nei, ég er ekki
viðbjóður. Nei. En ég er bjálfi.
Hann gekk að bllnum og sett-
ist inn.
Ég verð að herða mig upp,
hugsaði hann. Ég get ekki keyrt
svona á mig kominn.
Hann greip blaðið sem lá l
sætinu og neyddi sjálfan sig til
ðO lt*sa
Likfundur í Marka. Ekki
hafði tekizt að bera kennsl á
Kkið og ekki er Ijóst hvernig
dauðann hefur borið að
höndum, hvort þarna var um
slys að ræða, eða hvort eitthvað
annað hefur legið að baki.
Efnahagsbandalagið — Sicco
Mansholt sagði í viðtali við
Reuter I gær, að...
Hann henti frá sér blaðinu og
setti bllinn I gang. Fyrst ók
hann hægt, hann hafðí ekki alls
kostar náð valdi yfir sér. Svo
jók hann smám saman hrað-
ann.
Hann vissi ekki hvort gleðin
var að gera vart við sig innra
með honum. Eitthvað var að
bæra á sér. Hann reyndi að
halda þessari tilfinningu fastri,
en hann skildi hana ekki alls
kostar og vissi ekki hvernig
hann átti að festa á henní
hendur. Honum varð hugsaðtil
Lenu. Nei, það var ekki frá
henni sem þessi tilfinning
kom. Það var eins konar tilfinn-
ing... að hann væri frjáls. Von
— sem var loksins dáin fyrir
fullt og allt og veitti honum þar
með frelsi til að eignast nýja
von...
Það var hins vegar dálítið
hallærislegt að Katja skyldi
verða til að sýna honum að
Ellen var ekki sú brúða sem
hann hafði haldið. Hann hefði
kosið að flestir aðrir opnuðu
augu hans fyrir þeim sannleika
sem hafði blasað við honum
þarna um kvöldið. Bara ekki
Katja. Og þó, hvaða máli skipti
það nú. Hann varð gripinn
undarlegu kæruleysi og I kjöl-
far þess fann hann á ný þessa
gleðikennd fara um sig. Ilann
sá Kötju fyrir sér og sér til
óblandinnar undrunar hugsaði
hann til hennar með gæzku...
Hann veitti þvf eftirtekt að
VolkswagenbfH var á eftir
honum og þá mundi hann eftir
bflnum sem hann hafði séð hjá
Ilemmer. Og f bflnum voru
tveir menn.
Voru þeir að elta hann? Hann
gæti gengið úr skugga um það.
Peter beygði inn f næstu
hliðargötu, lagði bflnum að
gangstéttarbrún, sté út og opn-
aði vélarhlffina. Hann var að gá
niður f vélina þegar Fólksvagn-
inn beygði að bílnum. Mennirn-
ir tveir stigu út.
— Eruð þér Peter Kessel?
spurði annar.
— Já.
— Eruð þér vinur Frede
Hemmer?
— Já.
— Vitið þér hvar hann er
niðurkominn núna?
— Nei. En segið mér, hvers
konar yfirheyrsla er þetta?
— Við erum frá lögreglunni.
Okkur langar að ræða víð vin
yðar um smá mál. Þér vitið sem
sagt ekki hvar hann er niður-
kominn.
— Nei. En ef málið er svona
iftilvægt hvers vegna er þá
nauðsynlegt að elta fólk.
Hann leit á þá.
— Hvað er um að ræða?
spurði hann.
— Svo sem ekkert alvarlegt,
við þyrftum bara að ná tali af
honum.
— Um hvað?
Þeir svöruðu ekki.
— Eg var hjá konu minni f
dag. Hún sagði að einhver
maður heldur hvimleiður hefði
komíð þangað og spurt um
Frede. Var það annar ykkar?
— Ég harma það ef ég hef
verið svona hvimlefður, sagði
annar.
— Hvers vegna veitið þið mér
þá eftirför?
— Við héldum fyrst það væri
Frcde Hemmer sem æki.
— En þegar þið sáuð að svo
var ekki?
— Þá ákváðum við að spyrja