Morgunblaðið - 23.06.1977, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. JUNI 1977
Þorskanetin gefa
verðmætastan fisk
Morgunblaðið birtir hér viðtöl við fjóra netasjó-
menn við Eyjafjörð; tvo Dalvíkinga og tvo Ólafs-
firðinga. í þessum viðtölum er meðal annars rætt
um netafjölda, möskvastærð, fiskivernd og flota-
stærð. Þar kemur fram, að blýföldun á netum
hefur rutt sér til rúms í vetur. Aftur á móti eru
netamennirnir ánægðir með stórminnkaðar tog-
veiðar fyrir Norðurlandi og ennfremur nefna þeir
ýms atriði önnur, sem þeir telja að þurfi ýmist að
breyta eða leggja aukna áherzlu á.
„Þaó er ekki nokkur vafi á því, að
þessi aukna netaveiði okkar er því að
þakka, hve miklu minni ágengni er orðin
hér fyrir utan og svo því, aó loónan kom
upp að landinu og hélt fiskinum betur.
Ætli við verðum ekki að vona að fiski-
göngurnar séu að snúast okkur Norð-
lendingum í hag,“ sagði Garðar Guð-
mundsson, skipstjóri á Ólafsfirði, þegar
ég spurði hann, hverju hann þakkaði
tæplega 300 tonna afla í vetur, sem hann
sagði vera minnst 100 tonnum meira, en
hann hefði fengið mest á vertið áður.
Garðar er skipstjóri á Guðmundi Ólafs-
syni, sem er 25 tonn. Þeir eru fimm á
sjónum.
— Ilvað mörg net?
,,Við vorum meö tíu trossur, tólf neta.“
— Ekki dragið þið þetta allt I einu.
,,Við drögum með góðu móti sex, sjö
trossur. Það þýðir ekkert um það að tala,
að undir tiu trossum gæti verið erfið
útgerð fyrir alla.
Hins vegar er ljóst, að menn eru komn-
ir upp fyrir það sem nauðsynlegt er,
þegar kannski fjórir menn eru með tólf
trossur, eins og ég veit dæmi til um.“
— Og hvað með möskvastærðina?
„Auðvitað er æskilegast að hafa
möskvannalltaf sem stærstan á hverjum
tíma. En það þýðir ekkert að vera að
setja reglur, sem þýða það aó enginn
fiskur fæst úr sjó. Þá á ég við sjö
tommur til júníloka.
Ég held það væri skýnsamlegast að
breyta i 6,5 tommur og láta aldrei fara
niður fyrir sex eða sex og kvart. Mér er
engin iaunung á því, að mikill meirihiuti
manna hefur verið með þessar 6,5 tomm-
ur og ég segi eins og er; þetta er þokka-
legasti fiskur og ekkert að því að veiða
hann.
En það er annað . .. Jæja, sleppum
því.“
— Nei. Hvað er það?
„Það er eitt, sem við höfum verið að
gera á netunum, sem ég held að geti
verið varasamt.“
— Hvað er það?
„Það er blýið.'1
— Blýið?
„Já. Við setjum blý á neðri teininn svo
netið sezt á botninn. Þar með fær
þorskurinn ekki einu sinni frið til að
skríða þangað."
„— Var þetta aimennt?
„Já. Við vorum svona að taka þetta
upp í vetur."
— Hvers vegna?
Nú lítur Garðar á mig í forundran.
Sennilega finnst honum nógu slæmt að
hafa látið þetta út úr sér, þótt ekki
bætist það við að hann skuli hafa sagt
það við mann sem þarf svo að spyrja
hvers vegna. Ég ákveð að haldá á önnur
mið.
— Var þetta vænn fiskur, sem þið
fenguð?
„Já. Við fengum góðan fisk. Hann er
þetta tvö kíló upp úr salti og það fóru
25—30% í svokallaðan stærsta flokk.
En ég var ekki alveg búinn með
möskvastærðina. Þetta er nefnilega enn
fáránlegra að leyfa svo 5,5 tommur,
heldur en þótt löglegt yrði að minnka úr
Garðar Guðmundsson: Ég held að þetta
með blýið á neðri teininn geti reynzt
varasamt.
sjö tommum svolitið fyrr. Það var nú sett
þannig reglugerð um dragnótina, að ég
neyddist til að fara á net i fyrrahaust. Þá
var ég með þennan 5,5 tommu riðil og
það get ég sagt þér, að ég fékk miklu
minni og verri fisk heldur en ég var með
á dragnótinni."
— Þú hefur þá stækkað möskvann af
sjálfsdáðum?
„Nei, ekki gerði ég það nú“.
— Hvað var þetta með dragnótina?
„Fyrst var nú veiðarfærið gert þannig,
að okkur var ekki ætlað að fá þorsk í
það. Það út af fyrir sig var ekki svo
óskynsamlegt. En fyrst okkur var ætlað
að fara í kolann, þá átti auðvitað að opna
kolaslóðirnar. Það er ekki hægt að ætla
mönnurri að veiða fisk, sem enginn er.
Það er öllum kolaslóðum lokað af ótta
við einhverja menn í landi. Ólafsfjörður
er lokaður. Þetta heitir hafnarstæði út
allan fjörðinn. Sama er að segja um stórt
svæði hjá Dalvik. Þetta tel ég með öllu
ástæðulaust og ég er viss um að það má
fá kola fyrir milljónir og aftur milljónir
hér í Ólafsfirðinum."
— Þú telur þá að ýmsu af þvl, sem gert
hefur verið, þurfi að breyta fyrir ykkur?
„Já. Þeir eiga ekki að vera að setja
reglur, sem bæði reynast vitlausar og ég
taia nú ekki um, sem þeir geta ekki haft
eftirlit með að farið sé eftir. Þetta býður
bara allt upp á brot.
Og svo heyrir maóur því fleygt, að nú
eigi allt að banna nema öngulinn. Ég get
nú ekki séð að þessi færi veiði neitt
nema frekar smáan fisk.“
— Hvar sérðu það?
„Við kaupum nú fisk af öðrum. Og svo
er ég einmitt að kaupa togarafisk núna.
Ég veit það verður talið í grömmum, sem
hann leggur sig á upp úr slatinu. Þeir
verða fáir, sem ná kilóinu.
Mér blandast enginn hugur um það, að
þorskanetin sem slík gefa verðmætastan
fisk allra veiðarfæra.“
— En hvað um drauganetin?
„Þetta orð nota nú ekki aðrir en þeir
sem ekki hafa hundsvit á þessu.
Ég skal segja þér eina sögu. Það týndi
bátur nýrri trossu. Ári síðar kom hún
upp hjá mér, alveg klár með báðum
drekum. En það var allt svo uppundið,
það verður svona með smátíma. í þessu
öllu saman voru tveir fiskar, en ekkert
beinadót. Svo voru kórallar og svoleiðis
drasl. Nei. Drauganetin, þau eru ekki til.
Svo get ég bætt því við, að mælarnir
eru orðnir svo nákvæmir núna að þó net
slitni niður, þá finnum við þetta og það