Morgunblaðið - 12.01.1978, Blaðsíða 32

N
32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. JANUAR 1978
VfK> Æp'
MORöJKí- . \
KArriNU p
\ S-L
II
Pí'.i
eP-Su-
Ég kann nú orðið að meta
hljðmflutningstækin hans, sem
sonur minn kom með f fyrra-
sumar!
Hefst nú nætur-dagskráin!
//3
tac/lojt
Þetta er án efa eftir einn af
þessum reiðu höfundum!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Övandvirkni hefur kostað mörg
stigin og orsakað leiðindi, bæði
spilarans sjálfs og makkers hans.
Á yfirborðinu virtist meðhöndlun
tromplitarans, í spili dagsins, ekki
alvarleg villa en réð þó úrslitum.
Suður gaf og norður-suður voru
á hættú.
Norður
S. D73
H. 543
T. 8642
L. K65
Vestur
S. 8
H.ÁKD108
T. K1073
L. 843
Austur
S. K542
H.G97
T. D93
L. 972
Suður
S. ÁG1096
H. 62
T. ÁG
L. ÁDGIO
Spil norðurs bötnuðu eftir þvf
sem leið á sagnirnar.
Vinna allir fyr-
ir laununum?
„Hr. Velvakandi.
Viljið þér góðfúslega ljá eftir-
farandi rúm í dálkum yðar, en
það er ieiðrétting á misskilningi
út af greinarkorni er þér birtuð
fyrir mig og bar fyrirsögnina
„Margt býr f þokunni".
Ég hef orðið þess var að menn
hafa misskilið umrædda smá-
grein, en hana reit ég á þeim tfma
er starfsmenn ríkis og bæja voru f
verkfalli og flutningaskip fengu
ekki að koma inn f höfnina, en
einn var uppgjafa skipstjóri eins
og ég og hafði svipaða skoðun.
Efast ég ekki um, að þessir tveir
rfkisstarfsmenn hafa túlkað
greinina sem stuðning við mál-
stað sinn, og svo hafa fleiri álitið
eins og fyrr segir. Þetta er mikill
misskilningur. Ég hafði megna
óbeit á þvf verkfalli, eins og það
var framkvæmt og fannst margar
af þeim kröfum ósanngjarnar sem
þar voru gerðar . . . Ég er að vísu
hlýnntur þvf að launþegar hafi
urðu að liggja úti á ytri höfn.
Misskilningurinn eða mistúlkun-
in er f því fólgin, að margir hafa
skilið greinina þannig að með
henni væri ég að styðja máistað
verkfallsmanna. Þrír menn
hringdu og þökkuðu mér fyrir
skrifin. Ég veitti því ekki athygli
fyrr en seinna að tveir þessara
manna voru ríkisstarfsmenn, —
góð og mannsæmandi laun en ég
vil að þeir vinni fyrir þeim. En
gera allir starfsmenn rfkis og
bæja það? Ég leyfi mér að efast
um það. Burtséð frá því að þeir
munu vera allt að hefmingi fleiri
en þörf er á, og geta því ekki haft
næg verkefni, þá er einnig fram-
koma margra þeirra gagnvart al-
menningi á skrifstofum opin-
Suður
1 S
3 L
Vestur Norður
2 H pass
pass 4 S
Austur
pass
allir pass
Vestur spilaði út ás, kóng og
síðan drottningu í hjarta, sem
suður trompaði. Þar sem þrír tap-
slagir voru óumflýjanlegir á
rauðu litina varð austur að eiga
spaðakóng. Suður fór því inn á
laufkónginn 'og spilaði spaða-
drottningunni frá blindum. Aust-
ur lét lágt og drottningin fékk
slaginn. Suður fékk næsta slag á
spaðatíu. En þegar vestur átti
ekki fleiri 'spaða var óumflýjan-
legt að gefa á kónginn auk slag-
anna þriggja á rauðu fitina. Einn
niður.
Sagnhafi gat gert betur. í fyrsta
lagi var betra að láta tígulgosann í
hjartadrottninguna til að forðast
stytting i trompinu. Vestu spilar
þá sjálfsagt tigli, sem suður tekur.
Hann fer þá inn í blindan á lauf-
kóng og spilar spaðadrottningu.
Austur gefur eins og eðlilegt er
en þá kemur seinna atriðið. Sagn-
hafi ætti að láta nfuna til að gefa
sjálfum sér möguleika til að ráða
við spilið þegar vestur á áttuna
einspil. Þá getur hann svínað
trompinu þrisvar og unnið þannig
spilið.
Skyldi vestur spila hjarta í
fjórða sinn eftir að hafa fengið á
hjartadrottninguna ætti suður að
trompa með níunni og láta síðan
tfuna undir spaðadrottninguna
þegar hann svínar spaðanum.
Einnig þá ræður hann við leguna
og vinnur spilið.
HÚS MÁLVERKANNA
44
Hún hafði skrifað sleitulaust f
nokkra klukkutfma og hafði
ekki skeytt um hversu mjög
gekk á viðinn.
Skömmu áður en næturlestin
fór um þorpið hafði hún komizt
á vettvang með bréfin og af-
hent þau í póstvagninn.
Bara að hún hefði haft rænu
á að muna eftir að sækja
brcnni á meðan dagsbirta vaf
enn. Þá hafði Ifka stytt upp um
tfma svo að hún hefði getað
gert sér vonir um að koma
kubbunum nokkurn veginn
þurrum inn.
Hún strauk gremjulega hárið
frá andlitinu og tók körfuna
upp aftur. Það var erfitt að
paufast áfram bæði með stóra
lukt og viðarkörfuna, en eng-
inn kraftur á jarðrfki hefði get-
að fengið hana til að leggja
luktina frá sér.
Hún lét Ijósið enn leika um
gólfíð í viðarskúrnum. Hún sá
garðverkfæri f einu horninu.
Garðverkfæri, sólstól og rauð-
málaðan kassabfl, sem allt
minnti á sumarið, þegar húsið
iðaði af eðlilegu lffi fjölskyldu.
A sumrin þegar brenni var hér
um bil alltaf óþarft... bara
sótt öðru hverju til að fjöl-
skyldan gæti notið þess að eiga
Ijúfa stund við arininn.
Hún flýtti sér að fylla körf-
una og þegar hún lyfti henni
upp aftur kom hún auga á stór-
an dúnk sem stóð úti f einu
horninu á kofanum.
Hún hafði aldrei tekið eftir
þessum dúnki fyrr.
Aftur setti hún frá sér körf-
una og lét Ijósið leika um þenn-
an dúnk.
Hún hafði nú verið hér f fjór-
tán daga og þann tfma hafði
hún komiö hér f skúrinn að
minnsta kosti tvisvar á dag og
aldrei hafði hún tekið eftir
þessum dúnk.
Ékki að það skipti neinu
máli, en samt vakti það forvitni
hennar og hún sneri honum til
a*'gá hvort einhver merkimiði
væri á honum en svo var ekki.
Hún losaði lokið og þefaði. Ben-
sfn ... Það var skrftið. Stór ben-
sinbrúsi sem hún hafði aldrei
séð fyrr.
Hún skrúfaði Jokið á aftur og
tók upp körfuna.
Það var orðið of áliðið kvölds
til að vera að velta vöngum yfir
svona smáatriðum. Og hún fet-
aði sig varlega aftur í áttina að
húsinu.
I rauninni ætti hún að herða
sig upp og halda áfram að
vinna að hókinni, en hún var
orðin örþreytt og ákvað að nú
væri nóg að gert.
Hún varð að bfða til morguns
með það.
Hún slökkti Ijósið og opnaöi
dyrnar á svefnherberginu.
19. kafli
Kötturinn var með hvftt blóm
bak við hvort eyra.
Augun voru opin og störðu á
hana án þess að sjá neitt.
Kötturinn var dauður.
Þetta var bröndóttur köttur
og hann lá þarna ofan á rúminu,
Framhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
hennar.
Hún hataði ketti.
Hataði þá ... hataði þá ...
hataði þá ... og þó vissi hún að
það var ekki rétt.
Þegar hún var tfu ára hafði
bezti vinur hennar verið köttur
með gul augu og vanskapað
eyra.
Þau höfðu leikið sér f stærsta
kirsuberjatrénu f garðinum.
Hún tók kirsuberin ... og auð-
vitað viSsi hún að hann veiddi
fugla á meðan. En hann var
vinur hennar sem skaut upp
kollinum í hvert skipti sem
hún kom til sumardvalar.
Stundum vogaði hann sér út á
greinina þar sem hún sat og
hámaði f sig gómsæt berin.
Sat bara og horfði á hana og
rétti stundum að henni aðla
framlöppina eins og til að sýna
henni vinsemd.
Mjúka loppu með hvössum
klóm.
Hún hafði elskað þennan
litla kött með gulu augun og
vanskapaða eyrað.
Og svo einn góðan veðurdag
kom hún að honum.