Morgunblaðið - 21.03.1978, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. MARZ 1978
+
Maöurinn minn og faöir okkar,
ARI GUÐMUNDSSON,
San Diego, California,
lést aö heimili sínu 11. mars s.l. Jaröarförin hefur fariö fram.
Inga Guömundamon,
Auður Aradóttir Norðfjörö, Aðalsteínn Guðmundason,
Gunnar Guðmundsson, Rósanna Guðmundsson.
+ Sonur okkar og bróöir,
GÍSLI BJARNASON,
StöAulfelli
Gnúpverjahreppi,
andaöist á Borgarspítalanum 18. mars. Bjarni Gíelaaon, Bryndít Eiríksdóttir og tyttkini.
t
Eiginkona mín,
MARÍA JÓNSDÓTTIR,
fró Kirkjuba,
Minagötu 5, ísafiröi,
andaöist í Landspítalanum 19. marz sl.
Baldvin E. Þórðarson.
*
Móöir mín og tengdamóöir
FRÍÐUR BJARNADÓTTIR
frá Stapadal
andaöist í Landspítalanum 19. þ.m.
' Ragna Möller Steinn Hansson
Ólafur Sigurðsson
t
Eiginkona mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
HALLFRÍÐUR ALDA EINARSDÓTTIR,
Blesugróf 24, Reykjavík,
andaöist á Borgarspítalanum þann 19. mars s.l.
Sigurður Þorvaldsson,
SteinÞór Hilmarsson, Lilja B. Tryggvadóttir,
Eygló B. Einarsdóttir, Rúnar Hartmannsson,
og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn
JÓHANN V. JÓNSSON,
bifreiðastjóri, Áifheimum 15
andaöist í Borgarspítalanum þann 19. marz.
Fyrir hönd vandamanna
Kristrún Kristjánsdóttir.
t
ÁSLAUG EGGERTSDÓTTIR
kennari,
Auðbrekku 9 Kópavogi,
sem andaöist miðvikudaginn 15. þ.m., veröur kvödd meö athöfn í
Kópavogskirkju miövikudaginn 22. þ.m. kl. 15.30. Jarösett veröur frá
Leirárkirkju laugardaginn 25. mars kl. 14.00
Vandamenn.
t
Faðir okkar, fósturfaðir og tengdafaöir
JÓN B. BÓASON
frá Eyri, Reyðarfirði,
sem andaöist 17. marz veröur jarösettur frá Búðareyrarkirkju Reyðarfiröi
miövikud. 22. marz kl. 14. ....
vonanna Jónsdóttir
Oddur Guðjónsson
Jónas Jónsson
Arnfríður Þorsteinsdóttir
Jóhann B. Valdórsson.
t
Eiginmaöur minn,
HARALDUR ÓLAFSSON,
Hringbraut 99
veröur jarösettur miövikudaginn 22. mars frá Fossvogskirkju kl. 10.30.
Kristlaug Pátursdóftir.
Jón Þorkelsson
Minningarorð
Fæddur 10. marz 1896.
Dáinn 11. marz 1978.
Hvernig sem á því stendur,
hefur íslenzki stofninn tekið fjör-
kipp um og fyrir síðustu aldamót,
slíkur var og er hugur og lífsþrótt-
ur margra þeirra, sem þá fæddust.
Eitt ljósasta dæmið, sem ég þekki,
er tengdafaðir minn, sem lézt á
Hrafnistu 11. marz s.l.
Jón fæddist norður í Fljótum 10.
marz 1896, en fluttist barn að aldri
með foreldrum sínum, Þorkeli
Sigurðssyni og Önnu Sigríði Jóns-
dóttur, á nýbýlið Landamót, aust-
an fjarðar í Siglufirði, í nágrenni
við norsku síldarbræðsluna, sem
seinna sópaðist á sjó út í snjóflóði.
Þarna ólst Jón upp í stórum
systkingahópi og öll urðu þau að
taka til hendi, strax og þau gátu,
við að draga björg í bú. Skólagang-
an var ekki löng, enda þurftu
börnin að ganga fyrir fjarðarbotn-
inn í skólann á Siglufirði. Anna
hélt þó bókum og lestri að börnum
sínum, glæddi og örvaði löngun
þeirra til náms eftir föngum, líkt
og margar mæður gerðu og gera
enn. Arangurinn varð sá, að
Landamóta-systkinin urðu mann-
kostafólk, þótt sjórinn og hinn
hvíti dauði tækju sinn toll.
Þetta er ekkert einstök saga,
svona var líf íslenzka almúgafólks-
ins á þessum tíma, litlar frístund-
ir, fá færi á námi, vinna og aftur
vinna. Halda mætti, að upp úr
þessum jarðvegi gætu ekki sprott-
ið annað en jafðlægar seigkrækl-
ur, en svo var þó alls ekki og fáa
veit ég afsanna það betur en Jón.
Honum tókst. að varðveita safa-
ríka kímnigáfu og létta lund, hvað
sem á dundi. Félagi var hann
ágætur, hafði yndi af sögum og
ljóðum, sagði sjálfur fágæta vel
frá og varð allt að efni.
Smávægilegustu hversdagsat-
burðir urðu kostulegir í meðförum
hans. Hann var því kunningjasæll,
enda hafði hann einstakt lag á að
umgangast ólíkustu manngerðir
þannig, að öllum var jafn vel til
háns. Aldrei heyrði ég hann
hallmæla nokkrum manni, heldur
fann hann góða kosti jafnvel þar
sem aðrir eygðu enga. Þegar verst
lét, þagði hann og þá var það
svart.
Jón hafði afar ríka ævintýraþrá
og setti hvenær sem færi gafst
ofurlítinn ævintýrablæ á tilver-
una. Þessi þrá rak hann ungan af
stað út í heim í byrjun fyrra stríðs.
Stundaði hann aðallega sjó-
mennsku í Noregi og kom ekki til
íslands aftur fyrr en hann hafði
fengið sig fullsaddan af heimatrú-
boðsmönnum þar. Þá kom hann
góðu heilli heim og tók til við að
miðla af lífsgleði sinni til sam-
ferðamanna hér heima. Fór hann
þá í Stýrimannaskólann og lauk
þaðan prófi vorið 1922.
Rúmum fjórum árum síðar, í
desember 1926, kvæntist hann
eftirlifandi konu sinni, Sigurlaugu
Davíðsdóttur frá Hvammstanga.
Bjuggu þau í Siglufirði í 31 ár, en
eftir það í Reykjavík. Þau eignuð-
ust fimm dætur, barnabörnin eru
fjórtán og barnabarnabörnin þrjú.
Frá því að Jón lauk skipstjóra-
prófi og fram undir 1940, var hann
ýmist við veiðar eða vinnslu á
fiski, en þá gerðist hann starfs-
maður Síldarverksmiðju ríkisins á
Siglufirði. Þar varð hann verk-
stjóri 1942 og starfaði þar í rúm
20 ár. Margan veturinn fór hann,
eins og fleiri góðir Siglfirðingar,
suður á vertíð, en seinni árin vann
hann jafnframt hjá Síldarmati
ríkisins. Eftir 1963 var hann
eingöngu hjá Síldarmatinu og
starfaði þar að mati og stórn og
kenndi nýjum matsmönnum, með-
an heilsan entist eða þar til hann
var fullra 78 ára.
Þegar ég kynntist Jóni var hann
kominn á sextugsaldur og kannski
voru mestu ærslin af honum farin.
Sögurnar af skemmtilegum uppá-
tækjum hans voru óteljandi, en
mér kom hann fyrir sjónir sem
greindur og vandaður karl, sem
gekk með alúð að því, sem hann
var að gera hverju sinni, bæði í
starfi og leik.
Hann var lagnastur manna, sem
ég hefi kynnst, að halda góðum
anda í kringum sig. Viðbrögð hans
við fýlu og drugna voru næstum
ósjálfráð. Hann var óðara farinn
að segja frá einhverju broslegu,
næmur á þau ráð, er dugðu til þess
að létta lund.
Þetta glaðværðartrúboð tók oft
tíma og aldrei varð hann ríkur af
þeirri iðju, en gullkistu gleðinnar
þraut aldrei og úr henni jós hann
ómælt til annarra. Það var hans
auður.
Víst er að Jón er farinn og ég
veit að margir sakna hans, en oft
sagði Jón, að ekki ætti að víla
+
Fósturmóðir mín,
GUÐFINNA SIGURJÓNSDÓTTIR,
Geislagötu 35,
Akurayri,
andaöist þann 9. 3. aö Fjóröungssjúkrahúsinu á Akureyri. Jarðarförin fór fram
í kyrrþey aö ósk hinnar látnu. Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks
Lyfjadeildar fyrir kærleiksríka umönnun, fyrir hönd ættingja og vina.
Gunnar Þorbjörnaaon.
+ Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi
SIGURDUR HALLDÓRSSON
fyrrverandi verkatjóri
Mévahlíö 17
veröur jarösunginn frá Frlkirkjunni í Reykjavík miövikudaginn 22. marz kl. 1.30 e.h. Blóm vinsamlegast afþökkuö en þeim sem vildu minnast hans er
bent á líknarstofnanfr.
Jóna Siguröardóttir, Elín Siguróardóttir, Magnút Bergateintaon,
Halldór Sigurótton, Ingibjörg Marteinadóttir,
Erlendur Sigurótaon, Klara Siguröardóttir,
Oddgeir Siguröeton, Sigríóur Björnadóttir
Margrét Sigurðardóttir, Þór Erlingtton,
barnaborn og barnabarnabörn.
orðinn hlut, heldur horfa fram og
reyna sitt bezta til þess að bæta
lífið og gera það umfram allt
skemmtilegra.
Þess vegna þakka ég ánægjuríka
samfylgd og á kveöjustundinni er
ég þess fullviss, að gott eiga þeir,
sem fengið hafa hann í sinn hóp
til þess að hýrga tilveruna hinum
megin.
borsteinn Egilsson.
Hann vær fæddur að Húns-
stöðum í Stíflu í Fljótum í
Skagafjarðarsýslu. Foreldrar hans
voru hjónin Anna Sigríðar Jóns-
dóttir bónda í Móskógum Jóns-
sonar og Þorkell Sigurðssonar
bóndi og síðar verkamaður í
Siglufirði. Var Jón sá fjórði í röð
ellefu systkina og má nærri geta,
að oft hafi verið þrengra í búi hjá
svona stórri fjölskyldu í harðbýlli
sveit heldur en foreldrar höfðu
óskað sér. En með dugnaði og *
ósérplægni foreldra þroskuðust
börn þeirra eðlilega og döfnuðu
vel.
Fljótabændur stunduðu sjósókn
jafnhliða búskapnum til bú-
drýginda og til þess að létta
framfærsluna og voru viður-
kenndir og eftirsóttir sjómenn, og
meðal þeirra var Þorkell bóndi á
Húnsstöðum.
Kom því öll umsýsla bús og
barna meira á herðar húsfreyju
þann tíma, sem bóndi var á
sjónum, en hún reis undir þessu
með reisn og dugnaði eins og svo
margar stallsystur hennar á und-
anförnum öldum.
Fjörmikill og frískur barnahóp-
ur þarf athafnasvæði og þörf til að
fást við meira en leiki þegar vaxið
er úr grasi, enda voru systkinin öll
snemma til gagns við bú foreldra
sinna strax og aldur leyfði.
Fregnir bárust vestur yfir Siglu-
fjarðarskarð með sjómönnum, er
þeir komu heim að lokinni vertíð
sem og með öðrum hætti, að
Siglufjörður væri „uppgangs-
pláss". Síld væri farin að veiðast
þar úti fyrir og höfðu Norðmenn
komið með „lykilinn" að síldar-
miðunum um og upp úr alda-
mótunum og valið Siglufjörð sem
aðalathafnastað og mun þar
einkum hafa ráðið úrslitum
nálægð staðarins við síldarmiðin,
hin landfræðilega lega Siglu-
fjarðar og hin sjálfgerða ágæta
höfn og einnig það, að forráða-
menn staðarins voru alls ódeigir
við að veita þessum nýju gestum
nauðsynlega aðstöðu og athafna-
svæði í landi.
Þeir sáu sem var, að hér
opnuðust nýir atvinnumöguleikar,
tækifæri til framkvæmda og
ýmissa gagnlegra athafna samfara
þessu bárust þeim upp í hendur, er
ekki höfðu áður boðist þessu
norðlæga byggðarlagi. Þetta var
upphafið að hinu snögga vaxtar-
skeiði Siglufjarðar.
Norðmenn voru aðalatvinnu-
rekendurnir, einkum árið
1904—1908, og frá þeim kom
aðalfjármagnið. íbúatala Siglu-
fjarðar óx ört á þessum og næstu
árum, svo sem sjá má af því að um
aldamótin var íbúatala Hvanneyr-
arhrepps, eins og byggðarlagið hét
þá, 408 sálir en 15 árum seinna
voru íbúarnir orðnir 961.
Hljóp því snöggur vaxtarkippur
í þessa fámennu og afskekktu
fjarðarbyggð og breytti henni úr
fátæku hreppsfélagi í þróttmikið
vaxandi kauptún, sem laðaði til sín
nýja íbúa.
Hjónin á Húnsstöðum flytja sig
búferlum til Siglufjarðar þar sem
þau eygja nýja möguleika til
bættra lífskjara fyrir sig og sinn
stóra barnahóp og er þetta skeður
er Jón 9 ára að aldri. Ekki er mér
kunnugt hvar þau hjón bjuggu
með sína stóru fjölskyldu fyrstu
árin, sem þau dvöldu í Siglufirði,
en 1912 reisir Þorkell timburhús á
Skútuskriðu suðaustan fjarðarins
og nefndi Landamót. Var fjöl-
skyldan síðan kennd við Landa-
mót.
Öll tók fjölskyldan þátt í vexti
og þróun Siglufjarðar á þessum
árum og lagði sinn skerf af
mörkum í athafnasömu sumar-
starfi og gagnsamri iðju að vetri
til undirbúnings áframhaldandi