Morgunblaðið - 10.04.1979, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. APRIL 1979
28______________
Hreinn Þormar
verksmiðjustjóri
Oft hefur maður fengið mikil
áföll þegar himnafaðirinn hefur
tekið til sín frændur og vini, en
aldrei hefur mér verið eins brugðið
og m ég frétti um lát Hreins
Þormars, vinar míns og samstarfs-
manns um langt árabil.
Það kom svo algjörlega á óvart
og án nokkurrar aðvörunar.
Hreinn Þormar var sonur Geirs
Þormars, myndskera og kennara á
Akureyri, en hann var frá Geita-
gerði á Fljótsdalshéraði, og konu
hans, Hanne, fædd Hansen, frá
Þórshöfn í Færeyjum.
Hreinn fæddist á Akureyri 6.
febrúar 1933 og bjó þar alla sína
ævi. Föður sinn missti hann 1951
þegar hann var í 4. bekk MA.
Hætti hann þá námi í MA og réðst
til Ullarverksmiðjunnar Gefjunar
til þess að læra litunarfræði.
Nokkrum mánuðum seinna fluttist
ég frá Reykjavík til Akureyrar til
þess að taka upp sömu störf og
Hreinn og hefja nám í ullarfræð-
um.
Hann tók á móti mér við kom-
una til Akureyrar — brosmildur
og hlýr — og við snerum strax
bökum saman, gengum í nokkurs
konar fóstbræðralag, sem hélst
alla tíð og líf okkar hefur verið
meira og minna samtvinnað síðan.
Eftir að Hreinn hafði unnið við
öll störf á Gefjuni sigldi hann til
Englands haustið 1953 og byrjaði
nám í tækniskólanum í Hudders-
field í litarfræðum. Þar dvaldi
hann í 3 ár og lauk prófi úr
skólanum með hárri I. einkunn.
Fyrsti og eini Islendingurinn sem
lokið hefur tækniprófi í litun.
Þegar ég kom í heimsókn til
þessa skóla nokkrum árum seinna,
spurði skólastjórinn strax um
Hrein og sagði mér að hann hefði
unnið skólaverðlaunin, sem veitt
voru árið sem hann brautskráðist.
Er ég kom heim spurði ég að
sjálfsögðu Hrein um verðlaunin og
af hverju hann hefði ekki sagt mér
frá þeim. — Jú — það var rétt, en
málið ekki svo merkilegt að
ástæða væri að hampa því. Þetta
lýsir betur en margt annað hvern
mann Hreinn hafði að geyma.
Þegar Hreinn kom heim að
loknu námi voru mörg verk að
leysa. Litunardeild verksmiðjunn-
ar ófullkomin og allar nýjungar,
sem voru að gerast út í hinum
stóra heimi á því sviði lítt kunnar
heima fyrir. Nú varð breyting á,
enda var það tilgangurinn með
náminu. Nýir straumar fóru um
garð, sem lyftu framleiðslunni á
hærra stig. Afköst og framleiðni
— nýting og vöruvöndun — voru
kjörorð, sem öllum var kennt að
meta og hafa í huga. Þetta voru ár
mikilla átaka og oft þurfti að beita
bæði lagni og ákveðni til þess að
breytíngar næðu fram að ganga.
Aldrei bognaði Hreinn þótt erfið-
leikar væru margir, heldur þokaði
sínum verkefnum stöðugt á hærra
stig. Það var á þessum árum, strax
eftir nám, að Hreinn kynntist
ungri og glæsilegri stúlku, Huldu
Ottósdóttur, sem var við nám í
hjúkrun við sjúkrahúsið á Akur-
eyri.
Það var upphafið að hjónabandi
— hjónabandi sem var frá upphafi
til enda einlægt og ástúðlegt og í
alla staði mjög til fyrirmyndar.
Hulda er Reykvíkingur, fædd og
uppalin í Kleppsholtinu, dóttir
Ottós Guðbrandssonar og konu
hans Sigurbjargar Oddsdóttur.
Hún var sem sagt í heimsókn á
Akureyri, þegar örlagaþræðir
þeirra Hreins tvinnuðust saman,
og hún átti eftir að setjast að á
Akureyri. Þau byggðu sér strax
fallega íbúð í tvíbýlishúsi við
Löngumýri. Þar áttu þau heima í
um 10 ár og þar fæddust börnin
þeirra þrjú. Elstur er Ottó, sem er
á seinni hluta í námi við fisk-
vinnsluskólann, Hann var við nám
í Kaliforníu þegar kallið kom og
Hreinn yngri í heimahúsi. Öll eru
þau mannvænleg börn. Fyrir 10
árum fluttist fjölskyldan í ein-
býlishús á efri brekku, eins og við
köllum það. Þar bjuggu þau sér
hlýlegt og elskulegt heimili. Það
var röð og regla á hiutunum, enda
hjónin samhent í því eins og öðru.
Þar áttum við hjónin margar
skemmtilegar stundir. Hreinn var
hrókur alls fagnaðar í vinahóp og
naut þess að veita öðrum og láta
þeim líða vel.
Hréinn tók við stjórn Gefjunar
fyrri hluta árs 1975 og var verk-
smiðjustjóri til dánardags. Hann
gegndi því starfi með dugnaði og
samviskusemi. Það var aldrei
spurt um tíma, þegar fyrirtækið
var annars vegar, nótt lögð við dag
til þess að leysa fyrirliggjandi
verkefni. Hann var óragur við að
segja sitt álit við hvern sem var,
var heilsteyptur og traustur, en
alltaf glaðlegur og hlýlegur í fasi.
Hann vildi hvers manns raun
leysa.
Fyrir okkur í Iðnaðardeildinni
er mikill sjónarsviptir að Hreini.
Hann var stór persónuleiki og
hans skarð verður vandfyllt. Við
höfum líka misst góðan vin sem
var öllum kær.
En langmestur er þó missirinn
fyrir fjölskylduna, sem var svo
samhent og fjölskyldúböndin
sterk. I blíðu og stríðu stóðu þau
hjónin saman og studdu hvort
annað af alhug og einlægni. Vissu-
lega verður þá missirinn meiri, en
minningin er falleg og hann kom
miklu í verk þótt dvölin hér á
jörðu yrði allt of stutt.
Við hjónin vottum Huldu og
börnunum innilega samúð og biðj-
um góðan guð að leggja græðandi
smyrsl á sár þeirra.
Hjörtur Eiríksson.
Með Hreini Þormar er fallinn í
valinn stórkostlegur félagi og
traustur vinur. Fátækleg orð
megna lítt að draga upp mynd af
þeim trega og missi sem allir hans
samstarfsmenn urðu fyrir við
fráfall hans.
Hreinn var einn af þessum
fágætu mönnum sem var það
áskapað að hefja þá sem
umhverfis voru upp úr gráum
hversdagsleikanum og lyfta á
æðra stig framkomu og hugsunar.
Skýrleiki og léttleiki ásamt fram-
úrskarandi rósemi og æðruleysi
einkenndi hugarfar hans.
Samsetning þeirra iðnfyrir-
tækja sem Iðnaðardeild
Sambandsins rekur á Akureyri er
sérstæð. Innbyrðis viðskipti eru
miklu meiri en almennt gerist.
Þetta krefst þess að stjórnunar-
uppbyggingin sé í samræmi við
það fyrirkomulag. Mjög náið
innbyrðis samband verksmiðju-
stjóra er grundvöllur eðlilegrar
afkomu, og þáttur þeirra hlýtur
því eðlilega að vera í samræmi við
Sigrún, sem gift er Geir Þórðar-
syni og Sigurjón, kvæntur Klöru
Benediktsdóttur.
Mér er ljúft að minnast Lóu, svo
Við áttum fjórar systur: Guð-
borgu (dó skömmu eftir fæðingu),
Ingibjörgu (látin) og Láru. Hún
giftist Magnúsi Árnasyni. Hún er
látin, en Magnús og mannvænleg
börn þeirra eru á lífi. Þá misstum
við systur sem Borghildur hét, lézt
hún á unglingsaldri.
Kristinn var prúðmenni og kom
sér alls staðar vel. Saman vorum
við á vertíðum í Grindavík, á
áraskipi frá Hrauni. Þaðan lá leið
hans vestur á firði. Þar gerðist
hann bifreiðastjóri og fékkst
nokkuð við bifreiðakennslu. Þá tók
hann vélstjórapróf. Var hann t.d.
vélstjóri við rafstöðina að Fossi í
Engidal um 8 ára skeið. Þá rak
hann rafmagnsverkstæðið Neista
á Isafirði um skeið. Til sjós var
hann og á bátum vestra. Til
Reykjavíkur fluttist Kristinn árið
1961 og bjó lengst af að Langholts-
vegi 192. Kona Kristins er Arndís
Sölvadóttir. Þeim varð ekki barna
■
það. Hreinn heitinn lagði alla tíð á
þetta mikla áherslu og þó að vandi'
fylgdi vegsemd hverri lagði hann
mikið á sig til að menn gerðu sér
þetta ljóst. Hann lagði sig af alefli
fram um að þessi nauðsynleg
samstaða væri virk og órofin.
Við sem fylltum hóp náinna
samstarfsmanna Hreins um lengri
eða skemmri tíma, sitjum eftir
algerlega dolfallnir og máttvana.
Það að Hreinn skyldi hverfa okkur
aðeins 46 ára gamall í fullu fjöri
og með fulla starfsorku er sárara
en orð fá lýst. Hvert stefnir? Hvað
verður um sameiginlegar óskir og
vonir? Hvert skal leita samráðs og
styrks?
Starf verksmiðjustjóra Ullar-
verksmiðjunnar Gefjunar er mikið
og krefjandi og þannig samsett að
menn verða að gefa sig því á vald
að öllu leyti. Þetta gerði Hreinn og
var vakinn og sofinn yfir málefn-
um verksmiðjunnar á allan
mögulegan hátt.
Því miður auðnaðist honum ekki
að vera í því starfi nógu lengi til að
sjá fyrir endann á mörgu af því
sem hann hratt í framkvæmd.
Engum okkar dylst þó að hefði
honum enst aldur til hefði hann
stýrt Gefjun í höfn og náð þeim
árangri sem aðstæður leyfðu
bestan á hverjum tíma. Og mörg
eru þau málin sem um ókomna
framtíð munu bera þess merki
hver hratt úr vör.
Sé hugurinn látinn reika til
baka er margs að minnast. Tvennt
er þó áberandi. Samskipti Hreins
við viðskiptavini sína voru til
mikillar fyrirmyndar. Á þessum
vettvangi nýttist Hreini hæfileiki
mannlegra samskipta sem hann
bjó yfir í svo ríkum mæli. Það er
mikils virði sem hún var okkur
öllum, sem þekktum hana náið.
Hún var gædd mörgum fágætum
eiginleikum, sem gerðu það að
verkum, að fólki leið vel í návist
hennar, enda var hún afar vinsæl
og átti marga og góða vini. Hún
naut sín vel á mannamótum og var
þar yfirleitt hrókur alls fagnaðar.
Hún var einn af fyrstu meðlimum
Kvennadeildar Slysavarnafélags
Islands og starfaði í því félagi um
árabil.
Margra skemmtilegra stunda
minnist ég frá hinu gestkvæma
heimili þeirra Dóra á Vatnsstígn-
um, þar sem þau bjuggu allan sinn
búskap, eða þar til Dóri lézt fyrir 5
árum síðan. Þar ríkit löngum
hressandi og frjálslegur blær, og
flestir fóru þaðan léttari í lund en
þeir höfðu komið. Heimilisstörfin
auðið, en syni Arndísar sem heitir
Brynjólfur, gekk Kristinn í föður-
stað. Var hann hjá þeim fram á
Ölafía Sigurjónsdótt-
— Minningarorð
ir
ÞEGAR einhver sá fellur frá, sem
verið hefur óaðskiljanlegur hluti
af tilveru manns svo langt aftur
sem munað verður, myndast tóma-
rúm, sem aldrei verður fyllt.
Söknuður fyllir hugann og
svipmyndir frá liðnum dögum eru
kallaðar fram. Þær elztu eru
tengdar glöðum og góðum dögum
frá bernskuheimili mínu að Vatns-
stíg 9 hér í borg, þar sem fjöl-
skylda mín bjó í nábýli við afa-
bróður minn, Þórarin Gunnlaugs-
son, skipstjóra, og konu hans,
Ólafíu Sigurjónsdóttur, sem kvödd
var frá Fríkirkjunni í gær.
Ólafía var fædd í Reykjavík
þann 12. maí 1903, dóttir hjónanna
Sigrúnar Oddsdóttur og Sigurjóns
Björnssonar, fiskmatsmanns. Hún
var vesturbæingur, ólst upp í
Lindarbrekku, þar sem nú heitir
Vesturvallagata 6. Lóa var einka-
barn foreldra sinna, en hálfsystur
átti hún, Soffíu, sem dó um
tvítugt, en Lóa var þá enn í
bernsku.
Árið 1926 gengu þau Þórarinn í
hjónaband og varð þeim þriggja
barna auðið. Þau eru: Gunnlaugur
sem kvæntur var Huldu Thoraren-
sen, en hún lézt fyrir 2 árum,
Kristinn Lárus-
son - Minningarorð
Fæddur 8. nóvember 1896
Dáinn 17. febrúar 1979
Laugardaginn 12. febrúar lézt í
Landakotsspítala bróðir minn
Kristinn Lárusson. Hann fæddist
að Kjarlaksvöllum í Sauðbæjar-
hreppi í Dalasýslu, sonur hjón-
anna Ragnheiðar Guðbrandsdótt-
ur og Lárusar Jónssonar, sem
flutzt höfðu þangað um vorið frá
næsta bæ, — Þverfelli, en þar var
þá margbýlt. Jörðin Kjarlaksvellir
er erfið jörð fyrir einyrkja og voru
foreldrar okkar þar aðeins um
nokkurra ára skeið, er þau fengu
jörðina Þverdal, næsti bær, en
neðar í dalnum. Þar bjuggu þau
unz móðir okkar dó. Var Kristinn
þá á níunda ári, en ég ári og tveim
dögum eldri. Lá nú ekkert fyrir
okkur annað en að leiðir myndu
skiljast. Við fara hvor á sinn
staðinn. Var föður okkar ókleift að
halda áfram búskap, enda var
hann fátækur maður. Það varð úr
að móðursystir okkar tók Kristin
til sín og var hann hjá henni um
nokkurt skeið. Var faðir okkar þá
orðinn vinnumaður að Gautsdal í
Geiradalshreppi. Þangað vestur
fór Kristinn með honum. Nokkru
síðar var Kristinn ráðinn vika-
drengur að Skriðnesenni í Bitru-
firði, og var hann þar hjá Lýðs-
fólki, eins og það var kallað,
orðlagt gæðafólk.
samdóma álit okkar sem gleggst
til þekktu að á þessum vettvangi
voru honum fáir fremri. Annar
angi mannlegrar samskipta kom
ljóslega fram er við vorum saman
á ferðalögum. Betri ferðafélagi
hlýtur að vera vandfundinn. Hvort
sem um var að ræða alvarleg
málefni sem ganga þurfti frá
fjarri heimaslóðum eða þegar
slegið var á léttari strengi. Við
munum ævinlega minnast
glaðværðar hans og þess að ætíð
var hann hrókur alls fagnaðar
þegar hitst var í þeim tilgangi að
slaka á og láta daglegt arg og þras
fyrir borð um stund.
En nú er hann horfinn af
sjónarsviðinu og það ómælisdjúp
sem skilur á milli er utan marka
veraldlegra skilgreininga. Vonandi
er að við sem eftir stöndum höfum
megnað að tileinka okkur eitthvað
af því sem hann hafði fram að
færa, hverjum þeim sem hann
umgekkst. Áð okkur hafi tekist á
mislöngum tíma náinna samskipta
að meðtaka þó ekki væri nema
lítið brot af öllu því jákvæða í fari
Hreins Þormar — þá væri vel.
Við sendum Huldu og börnunum
okkar einlægustu samúðarkveðjur
með vonum um að æðri máttar-
völdum megi takast að sefa þeirra
sorg og trega og græða opin sár.
Sigurður Arnórsson
Ragnar ólason
Ríkharð Þórólfsson.
Kveðja írá Álafossi
Útflutningsiðnaður á sér ekki
langa sögu á íslandi. Á síðasta
áratug hefur unnist kraftaverk á
sviði ullariðnaðarins. Dugnaði og
áhuga örfárra manna er að þakka,
að þessi árangur hefur náðst. Einn
þessara manna var Hreinn
Þormar. Er því skarð fyrir skildi
þegar hans nýtur ekki lengur við.
Ekki bárum við alltaf gæfu til að
vera sammála um alla hluti, en
Hreinn var einn þeirra manna,
sem unnt var að eiga málefnalegar
rökræður við þannig að ávallt var
unnt að eyða ágreiningi á málefna-
legan hátt, án þess að hinn
minnsti skuggi félli á mannleg
samskipti okkar.
Við viljum á þessari stundu
senda fjölskyldu hans og sam-
starfsfólki samúðarkveðjur okkar.
Pétur Einítsson
Guðjón Hjartarson
Magnús Pétursson
og barnauppeldið leysti hún af
hendi með sóma, en oft þarf
sjómannskonan að ráða fram úr
vandamálunum ein og vera
tveggja manna maki. Þá mun
skapgerð Lóu oft hafa komið sér
vel og létt henni róðurinn. Ljúf-
lyndi hennar, glaðværð og öll
hennar framkoma bar vott
jákvæðu hugarfari og kærleika til
náungans. Einstök var umhyggja
Lóu og Dóra fyrir móður minni og
systur hennar, þegar þær á
unglingsaldri misstu móður sína,
og fengum við börn þeirra einnig
að njóta hennar í ríkum mæli.
Allir í minni fjölskyldu, stórir
og smáir sakna Lóu og þakka Guði
sem gaf okkur hana. Friður sé með
henni.
Sigríður Claessen.
fullorðinsár. Þá ólu þau Arndís og
Kristinn upp son Brynjólfs, sem
ber nafn afa síns. Er það efnispilt-
ur hinn mesti, nú um tvítugt.
Hann er að ljúka námi í húsgagna-
iðn nú í vor.
Ég var daglegur gestur á heimili
bróður míns. Á því heimili ríkti
ætíð mikil og einlæg vinátta,
samofin kærleika hjónanna. Alls
þessa er gott að minnast nú þegar
Kristinn hefur lokið göngu sinni
hér. Mágkonu minni votta ég
samúð og hennar fólki, öllu nær og
fjær.
Minn Jesún andláts orðið þitt
I mínu hjarta ég geymi,
sé það og Ifka síðast mitt
þá sofna ég burtu úr heimi
(H.P.)
Útför Kristins fór fram frá
Fossvogskirkju 23. febrúar að
viðstöddu fjölmenni.
Sæmundur Guðbjörn Lárusson