Morgunblaðið - 24.04.1979, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. APRIL 1979
31
Guðmundur Kristjáns-
son — Minningarorð
Fæddur 1. júní 1916.
Dáinn 8. aprfl 1979.
Ofar öllum ukuggaakýjum
skín á himni ljósiö bjarta.
Ástargeislar œðri heima,
ylji hverju hryggu hjarta.
Okkur bregður ávallt ónotalega
við, þegar vinir eða samstarfs-
menn hverfa skyndilega af sjónar-
sviðinu, ekki síst þegar um hefur
verið að ræða vináttu og langa
samfylgd á lífsins vegi. Það er eins
og okkur detti ekki í hug, að
samfylgdinni geti lokið svo skyndi-
lega. Þó eiga allir vísa heimsókn
dauðans, þessa volduga gests, sem
ýmist aðskilur ástvini í blóma lífs
eða leggur líknandi hönd á þá, sem
þjást og ekki geta lengur notið
þess að lifa. En alla flytur hann að
lokum þangað, sem ástvinir bíða
þeirra í öðrum og betri stöðum
alheimsins.
Og nú hefur vinur minn og
starfsfélagi kvatt okkur að sinni.
Við Guðmundur Kristjánsson hitt-
umst fyrst í byrjun árs 1941, er við
unnum við klakatekju á Rauða-
vatni austan Reykjavíkur. Tókst
brátt með okkur góður kunnings-
skapur.
Báðir höfðum við hug á að
bjarga okkur upp úr fátækt og
atvinnuleysi sem verið hafði hlut-
skipti okkar, eins og svo margra
annarra á þessum árum. Og helst
höfðum við i huga að komast yfir
eða stofna lítið fyrirtæki, ef unnt
væri.
Haustið eftir, 1941, réðumst við í
að kaupa saman Gúmmívinnu-
stofu Reykjavíkur, en það fyrir-
tæki hafði starfað að hjólbarða-
viðgerðum í undanfarin 25 ár, eða
frá því skömmu eftir að fyrstu
bifreiðarnar voru fluttar til lands-
ins. Byrjuðum við í lítilli skúr-
byggingu á Laugavegi 77 og unn-
um þar tveir til að byrja með. Var
lítið að gera og afkoman erfið
þennan fyrsta vetur, en er voraði
varð nóg að starfa. Eftir fjögurra
ára veru á þessum stað, keyptum
við hús á Grettisgötu 18, árið 1945.
Var þar rúmt um okkur og vinnu-
skilyrði góð. Þarna vorum við í
samtals 15 ár.
En þá byggðum við nýtt verk-
stæðishúsnæði í Skipholti 35,
ásamt Halldóri Björnssyni, sem nú
gerðist meðeigandi okkar, og flutt-
umst þangað árið 1960.
Arið 1969 eignuðumst við sam-
eiginlega fyrirtækið Barðann, sem
hafði um langt árabil rekið hjól-
barðasólun og verið vel þekkt á því
sviði. Sá Halldór síðan um rekstur
þess í leiguhúsnæði að Ármúla.7.
Eg ætla ekki að hafa fleiri orð
um þennan sameiginlega atvinnu-
rekstur okkar, þótt sitthvað mætti
nefna, en segja má, að okkur hafi
orðið að þeirri upprunalegu ósk
okkar, að komast úr fátækt og
verða efnalega sjálfstæðir, þótt
kostað hafi mikið erfiði, einkum
framan af.
Segja má með sönnu, að sam-
starf okkar Guðmundar, og síðar
Halldórs, hafi gengið vel.
Guðmundur var ávallt hinn ötuli
og áreiðanlegi maður, sem allir
viðskiptamenn fyrirtækisins báru
virðingu fyrir og hið fyllsta traust
til, en það er hið nauðsynlegasta
skilyrði til viðgangs hverju fyrir-
tæki, að forsvarsmenn þess séu
slíkum kostum búnir.
Þetta samstarf okkar Guðmund-
ar hefur nú staðið í 37 ár. En sá
árafjöldi er ekki lítill hluti af
æviskeiði hvers manns, jafnvel
þótt um langa ævi sé að ræða.
Ávallt var reynt að leysa öll
vandamál, sem upp komu innan
fyrirtækisins, með alúð og sönnum
félagsanda og samstarfsvilja og
átti Guðmundur ávallt sinn
ómetanlega þátt í því, hve stjórn-
un öll og ýmsar framkvæmdir
urðu árekstralitlar og að sam-
komulag var að jafnaði mjög gott
um alla hluti er máli skiptu.
Guðmundur er ættaður frá
Kjörseyri í Hrútafirði. Foreldrar
hans voru þau hjónin Kristján
Jónsson, bóndi, (f. 1865, d. 1922),
og Margrét Sigvaldadóttir, en eftir
lát manns síns árið 1922, hélt hún
áfram búskap á Kjörseyri til
ársins 1935, er Jón sonur hennar
tók þar við búi. En þá fluttist hún
til Reykjavíkur og bjó þar með
börnum sínum Guðmundi og Lilju.
(Margrét lést árið 1954, þá 75 ára
að aldri).
Við hjónin, Aðalheiður Tómas-
dóttir og ég, kynntumst vel
Margréti, móður Guðmundar, á
meðan hennar naut við. Hún átti
þá heima, ásamt börnum sínum,
sem áður voru nefnd, í íbúð á
Egilsgötu, en við hjónin á Mána-
götunni. Sutt var því milli heimila
okkar. Margar voru ferðirnar, sem
þær konurnar fóru til að heim-
sækja hvor aðra, og varð af þessu
hin besta vinátta þeirra á milli,
enda Margrét viðmótsþýð og létt í
lund, þrátt fyrir erfiðar ytri
aðstæður á þeim árum.
Árið 1954 (22. maí) giftist
Guðmundur Valdísi Brandsdóttur
frá Kollsá í Hrútafirði, hinni
ágætustu konu og hefur heimili
þeirra ávallt verið til fyrirmyndar,
enda þau hjónin mjög samhent og
gestrisin, svo sem best verður á
kosið. Þau eignuðust tvö börn:
Brand, sem er rafmagnsverkfræð-
ingur, 25 ára, og Margréti, sem
stundar nám í kennaraskólanum,
22 ára.
Guðmundur mun ætíð hafa bor-
ið í brjósti órofa tryggð til sveitar
sinnar. Á síðari árum, eftir að
hann stofnaði eigið heimili í
Reykjavík, dvaldi hann þar jafnan
um nokkurn tíma á hverju sumri
með fjölskyldu sinni.
Ekki gekk Guðmundur ætíð heill
til skógar mörg hin síðari ár, en
hann reyndi að láta sem minnst á
því bera og stundaði starf sitt að
jafnaði með sömu kostgæfninni og
ávallt áður.
Við hjónin viljum þakka Guð-
mundi alla vináttu hans í okkar
garð og trausta samfylgd á þessum
mörgu árum, sem leiðir okkar hafa
legið saman. Við sendum eftirlif-
andi konu hans og börnum einlæg-
ar samúðarkveðjur og óskum þeim
styrks í þeim erfiðleikum lífsins,
sem framundan kunna að bíða.
Eg kveð kæran vin og félaga og
veit, að nú er hann fluttur á aðra
lífstjörnu í ríki himnanna, þar sem
ríkir friður og farsæld og uppfyll-
ing allra vona og þar sem vegir
ástvina munu aftur saman liggja
að lokum, þótt skilja verði um
stund.
Því alveg tel ég vafalaust, að
góður maður og traustur hefur
með líferni sínu hér á jörð skapað
sér farsælt framlíf á þeim stað,
sem hann flytur til við brottför
sína héðan.
Ingvar Agnarsson.
Guðmundur Kristjánsson,
Vatnsholti 2, lést 8. þ.m. í Land-
spítalanum eftir stutta sjúkdóms-
legu. Hann var fæddur 1. júní 1916
að Bæ í Hrútafirði og voru foreldr-
ar hans Kristján Jónsson bóndi
þar og kona hans Margrét Sig-
valdadóttir. Jón faðir Kristjáns
var Vigfússon, Ólafssonar í Hjarð-
arholti í Stafholtstungum, en kona
Vigfúsar var Ingiríður Jónsdóttir.
Jón Vigfússon var alllengi í vistum
á Bæ í Hrútafirði, en fluttist
vestur í Saurbæ í Dalasýslu og bjó
þar. Sigvaldi faðir Margrétar var
Sigvaldason, Haraldssonar frá
Koti í Vatnsdal. Sigvaldi bjó um 30
ára skeið í Heydal í Hrútafirði, en
fluttist vestur í Saurbæ og bjó
síðustu æfiár sín á Fremri-Brekku.
Foreldrar Guðmundar, Kristján
og Margrét væru bæði fædd og
uppalin í Hrútafirðinum. Kristján
var hjá Finni Jónssyni á Kjörs-
eyri, en Margrét var á Prestbakka,
þar til þau hófu búskap að Bæ í
Hrútafirði árið 1906. Síðar festu
þau kaup á hálfri Kjörseyri og
fluttust þangað árið 1916.
Guðmundur var rúmlega viku
gamall er hann kom að Kjörseyri,
en þar ólst hann upp til fullorðins-
ára. Hann var 6 ára gamall er
faðir hans lést, en Margrét móðir
hans hélt búskap áfram með börn-
um sínum, þar til árið 1935 að hún
fluttist til Reykjavíkur, ásamt
Lilju dóttur sinni. Guðmundur
naut venjulegrar uppfræðslu í
æsku, en vandist snemma öllum
sveitastörfum og í raun mikilli
vinnu, um annað var ekki að ræða,
enda lífsbaráttan hörð á þessum
árum. Guðmundur var strax ungur
að árum duglegur við alla vinnu, í
raun afkastamaður. Þegar móðir
hans hætti búskap fór Guðmundur
norður í Ljósavatnshrepp og var
þar í eitt ár. Þá fluttist hann til
Reykjavíkur til móður sinnar og
systur.
Systkini Guðmundar eru Sig-
valdi kennari við Melaskólann í
Reykjavík, er lést fyrir nokkrum
árum, Jón starfsmaður á Keldum
og Lilja starfsmaður í Sundhöll
Reykjavíkur.
Guðmundur kvæntist 22. maí
1954 Valdísi Brandsdóttur frá
Kollsá í Hrútafirði, dóttur Brands
Tómassonar bónda þar og konu
hans Steinunnar Jóakimsdóttur.
Brandur tengdafaðir Guðmundur
dvaldi á heimili þeirra hjóna hér í
Reykjavík til dauðadags. Börn
Guðmundar og Valdísar eru
Brandur, rafmagnsverkfræðingur
og Margrét er stundar nám í
Kennaraháskólanum. Lilja systir
Guðmundar hefur líka jafnan ver-
ið í heimili hjá þeim.
Árið 1941 setti Guðmundur á
stofn hjólbarðaverkstæði ásamt
Ingvari Agnarssyni. Gekk starf-
semi þeirra vel og nokkrum árum
síðar festu þeir kaup á húsnæði við
Grettisgötu 18. Þegar fram liðu
stundir reyndist húsrými þetta of
lítið og var þá ráðist í byggingu að
Skipholti 35, er varð Gúmmívinnu-
stofa Reykjavíkur. Hún var um
margra ára skeið stærsta fyrir-
tæki sinnar tegundar hér um
slóðir.
Guðmundur sýndi æskuheimili
sínu Kjörseyri einstaka ræktar-
semi alla tíð. Á hverju sumri gekk
hann og fólk hans allt á vit
æskustöðvanna við Hrútafjörð og
dvaldist. þar nokkra hríð við bú-
störf og laxveiðar. Hygg ég, að
þessar ferðir til hinna kæru
heimastöðva æskuáranna hafi ver-
ið honum og fólki hans mjög til
hvíldar og yndis.
Guðmundur lét sér mjög annt
um skyldfólk sitt og konu sinnar,
enda var því öllu tekið opnum
örmum á hinu gestrisna heimili
þeirra hjóna, svo og öðrum þeim er
til þeirra leituðu. Guðmundur var
vinamargur maður og hjálpsamur
og var gott til hans að leita.
Guðmundur er fallinn frá um
aldur fram. Hann var ljúfur mað-
ur, hógvær og dagfarsprúður,
drengur góður í bestu merkingu
þeirra orða. Við áttum góð og náin
samskipti árum saman. Við sam-
býlisfólkið söknum vinar í stað.
Harmur er nú kveðinn að heimili
hans og öðrum nákomnum vinum
og ættingjum. Megi sá tregi still-
ast við minninguna um góðan
dreng.
Ingólfur Þorsteinsson.
Þegar ég minnist vinar míns,
Guðmundar Kristjánssonar,
Vatnsholti 2, sem lézt þ. 8. apríl,
þá verður mér tregt tungu að
hræra. Efst í huga mér er innilegt
þakklæti fyrir að hafa auðnast að
kynnast honum og fjölskyldu hans
og eignast hana að vinum. Ég veit
Jóhanna Hallgríms-
dóttir-Minningarorð
Fædd 17. júlí 1897.
Dáin 15. aprfl 1979.
Frú Jóhanna Hallgrímsdóttir
lézt á páskadagskvöld sl. eftir
stutta legu, en hafði átt við van-
heilsu að stríða undanfarin ár,
þótt fáir yrðu þess varir utan
nánustu skyldmenni. Svo vel bar
hún veikindi sín.
Jóhanna var fædd á Sauðár-
króki, dóttir hjónanna Hallgríms
Þorsteinssonar organleikara frá
Götu í Hrunamannahreppi, en
hann var uppalinn í Hruna hjá sr.
Jóhanni Briem, — og Margrétar
Björnsdóttur frá Hjaltastaða-
hvammi í Skagafirði, og var
Jóhanna elzt af þremur börnum
þeirra.
Þegar hún var 9 ára gömul
fluttust foreldrar hennar með
fjölskyldu sína til Reykjavíkur, og
eftir það átti hún alltaf heima í
Reykjavík.
Jóhanna var alin upp við óvana-
lega mikið tónlistarlíf, því að faðir
hennar, Hallgrímur, var söng-
kennari við Miðbæjarbarnaskól-
ann í mörg ár, auk þess sem hann
kenndi bæði söng og hljóðfæra-
slátt heima hjá sér, stjórnaði
kórum, og æfði raddir félaga
þeirra heima. Hef ég heyrt gamla
Reykvíkinga segja, að það væru
ekki fáar stundir, sem Hallgrímur
hefði eytt í að æfa raddir kórfélag-
anna heima hjá sér og það allt
endurgjaldslaust.
Þessi mikli músíkáhugi föður
hennar hefur náttúrulega haft
áhrif á heimilið, enda var Jóhanna
mjög vel að sér á því sviði og
spilaði sjálf ágætlega á orgel og
píanó, auk þess sem hún hafði
góða rödd og var vön að taka þátt í
kórsöng jafnt með blönduðum
kórum sem kvennakórum.
Jóhanna fór í Kvennaskólann í
Reykjavík og lauk þaðan prófi árið
1915, en eins og oft er um ungt
fólk, langaði hana til að víkka
sjóndeildarhringinn og sigldi því
til Kaupmannahafnar rúmlega
tvítug og var þar í 4 ár. Vann hún
þar fyrir sér við ýmis störf. Þegar
hún kom frá Höfn setti hún upp
matstofu í Aðalstræti 16 og rak
hana í nokkur ár.
Árið 1928 urðu þáttaskil í lífi
hennar, því að þá giftist hún
Einari Guðmundssyni stórkaup-
manni, og varð fljótt mikill gesta-
gangur hjá þessum glæsilegu
hjónum, því að bæði voru þau
glaðlynd að eðlisfari og samhent
að vilja hafa gesti á heimili sínu.
Heimilið einkenndist líka fljótt af
tónlistaráhuga hjónanna, enda
hafði Einar góða söngrödd og var
kórfélagi í Karlakór Reykjavíkur,
og var mikið sungið og spilað á
heimili þeirra.
Þau hjónin áttu 4 börn. Þau eru:
Anna Lísa, gift Jóni Sandholt,
vélstjóra við írafossvirkjun,
Hrafn, stórkaupmaður, kvæntur
Signýju Halldórsdóttur, kennara,
að það væri ekki ví.ji Guðmundar
að hlaða á hann lofi með þessum
kveðjuorðum, en slíkan öðlings-
mann og góðmenni sem öllum vildi
gott gera og öllum þótti vænt um,
er sárt að sjá á bak svo snögglega.
Okkar kynni hafa staðið yfir 30 ár
og aldrei borið skugga á samskipt-
in. Oft höfum við ferðast saman í
fríum og fjölskyldur okkar deilt
saman gleðistundum úti í íslenzkri
náttúru. Þessar stundir eru okkur
dýrmætar og verða minningar
þeirra ekki frá okkur teknar.
Ógleymanlegar verða mér ferðirn-
ar norður þegar Guðmundur bauð
mér með sér til laxveiða í Hrúta-
fjörðinn, þar sem rætur hans
stóðu. Við víkurá undi hann sér vel
enda óvíða friðsælla og dásam-
legra að vera þegar kyrrðin var
algjör í dainum fagra og ekkert
rauf þpgnina nema gjálfrið í ánni
en sólin baðaði land og láð geislum
sínum. Hvert sem leiðir lágu, var
Guðmundur alltaf veitandinn.
Hann átti svo mikið til af góðu í
sjálfum sér, sem hann miðlaði
samferðafólkinu í svo ríkum mæli.
Hann var hlýr og einlægur, gladd-
ist með glöðum, tryggur og traust-
ur, gott var að eiga hann að vini.
Aldrei galt ég vexti af minni skuld
við hann.
Enginn veit sín örlög fyrirfram,
en eitt er víst að eitt sinn skal hver
deyja. Ég vel því gera orð
Hjálmars skálds að mínum:
„Ég kem eftir kannski í kvöld,
með klofna brynju og rofinn
skjöld." Þá vildi ég mega mæta
vini mínum, Guðmundi Kristjáns-
syni, á árbakkanum hinum megin
með útrétta höndina og hans hlýja
handtak byði mig velkominn yfir
móðuna miklu.
Sár er okkar söknuður en sár-
astur er missir Dídíar, Brands og
Margrétar og svo systkina hans,
Jóns og Lilju. Ég vil að lokum
votta þeim okkar innilegustu hlut-
tekningu og biðja þeim Guðs
styrks á sorgarstund, en minning-
in um góðan dreng mun ætið eftir
standa.
S.Þ.
Matthías, bílstjóri, kvæntur Mál-
fríði Þorsteinsdóttur, og Margrét
Sigríður, varaborgarfulltrúi, gift
Atla Pálssyni, afgreiðslumanni.
Öllu eru börnin mannkostafólk.
Árið 1939 keyptu þau hjónin
húsið nr. 47 við Gárðastræti, en
áður höfðu þau búið í leiguhús-
næði.
Heimili þeirra í Garðastræti var
fallegt og mikil reisn yfir því, enda
mikill gestagangur bæði af utan-
bæjarfólki og bæjarbúum. Munu
vinir þeirra, kunningjar og skyld
menni minnast margra ánægju-
stunda frá því heimili.
Þar sem ég var systurdóttir
Einars, var ég tíður gestur á
heimili þeirra, og var mér þar ætíð
vel tekið, sem og öðru skyldfólki
hans.
Jóhanna varð ekkja sumarið
1957 og var það mikill missir,
þegar heimilisfaðirinn féll frá, en
hún bjó áfram í Garðastræti 47 og
nú fóru barnabörnin að koma
hvert af öðru í heimsókn til henn-
ar, svo að hún hafði alltaf fólk í
kringum sig, enda hændust börn
mjög að henni, sem eðlilegt var,
því að hún var glaðlynd, myld og
hjálpsöm, og vildi allt fyrir börnin
og barnabörnin gera sem og aðra,
sem hún þekkti.
Nú þegar jarðvist hennar er
lokið minnist ég margra góðra
stunda á heimili hennar, og einnig
. hafði ég og fjölskylda mín alltaf
ánægju af, þegar hún kom í heim-
sókn, því að það fylgdi henni ávallt
gleði og léttleiki, sem hún virtist
eiga innra með sér þrátt fyrir
aldurinn, — og hver mun gleyma
fallega, hlýja brosinu hennar?
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég og fjölskylda mín börnum
Jóhönnu og fjölskyldum þeirra,
svo og systkinum hennar, sem
hafa misst ástkæra móður,
tengdamóður, ömmu og systur.
En minninguna getur enginn
tekið frá manni, og jafn hjartahlý
kona, og Jóhanna var, skilur eftir
sig bjartar og góðar minningar í
huga ástvina og vina.
Blessuð sé minning hennar.
Jóhanna Guðmundsdóttir.