Morgunblaðið - 05.08.1979, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. ÁGÚST 1979
21
Dublin. Var samstundis haldið
samkvæmi okkur til heiðurs og
var sungið og trallað fram undir
morgun. Daginn eftir héldu Elli og
Ásthildur heim til Islands og við
hin héldum áfram að kanna bjór-
og skemmtimenningu íranna.
Meðal fleiri staða heimsóttum við
Guinness-bjórverksmiðjurnar, en
var okkur aðeins sýnd bíómynd,
þar sem heilmiklar breytingar eru
í framkvæmd, og því ómögulegt,
að sögn heimamanna, að sýna þær
öðru vísi. Eftir að bíómyndinni
var lokið var öllum boðið upp á
Guinness. Hittum við þar yfir-
mann, sem var fús að svara
spurningum okkar og varð hann
hissa, þegar hann frétti að við
værum íslendingar, sagðist aldrei
hafa séð landann áður. Hann sagði
að verksmiðjurnar framleiddu
hvorki meira né minna en 8
milljón glös á dag í 140 löndum.
Allt þetta hefði byrjað árið 1753,
er Arthur Guinness byrjaði að
brugga, og lagði fram £100, og í
dag þekur þetta fyrirtæki í Dublin
59 ekrur, veitir 50 þús. írum
atvinnu og á 92% af bjórmarkaðn-
um í Irlandi.
Maður þessi sagðist aldrei hafa
heyrt áður af þessari skrítnu eyju
í norðri, sem ekki leyfði bjór og
lofaði hann því að strax og þetta
breyttist, þá yrðu írarnir ekki
lengi að skutla sér yfir Atlants-
hafið með eitt stykki verksmiðju.
Heimsóknin í Guinness endaði
með því að allir karlarnir í gesta-
móttökunni voru komnir í kring-
um okkur að spyrja um ísland og
við fengum meiri bjór og vorum
auðvitað síðust út.
Stríðsmenjar
Dublin-borgar
athyglisverðar
Dublin er sérstök borg, t.d. er
Pósthúsið 150 ára gamalt og úti
fyrir eru för eftir byssukúlur
síðan árið 1916, er írar börðust
fyrir sjálfstæði sínu. Var það
frægur bardagi og á þeim tíma
þótti enginn maður með mönnum,
nema hafa tekið þátt í Pósthús-
bardaganum. Þar til fyrir nokkr-
um árum var í miðri Dublin stytta
af Nelson (svipuð þeirri sem er á
Trafalgar í London). Nótt eina
sprengdi IRA hana upp í mót-
mælaskyni, og fáir urðu þess varir
fyrr en daginn eftir. Styttan fór
ekki alveg og var írski herinn
fenginn.til að sprengja upp undir-
stöðurnar og tókst þeim ekki betur
til en svo, að með undirstöðunum
fóru allir gluggar í nágrenninu
fjandans til.
Á Isle of Man heyrðum við
brandara um írska móður, sem
sendi syni sínum, sem var erlend-
is, póstkort, sem hljóðaði á þessa
leið: „Elsku Patrick. Það rigndi
aðeins tvisvar hér í síðustu viku. í
fyrra skiptið rigndi í þrjá daga og
í það síðara í fjóra.“ Okkur þótti
þessi brandari geysifyndinn, er við
heyrðum hann, en ekki lengur, því
að hér rignir, rignir og rignir.
Eins og fyrr segir lá Bonny í
legufærum í skútuhöfninni í
Howth, en þaðan voru einmitt
írarnir, sem við hittum á Isle of
Man og voru fagnaðarfundir, þeg-
ar við hittumst aftur.
Nutu þess
að vera
íslendingar
Einn daginn kom maður um
borð og spurði, hvort við værum
ekki íslendingarnir. Var þar kom-
inn John Gore Grimes, sem fór í
kringum ísland í júní í fyrra,
ásamt fjórum öðrum á skútunni
Shardana. Sagðist hann hafa
komið inn á „rubb rubb“ (Raufar-
höfn) og bíttað þar á írskum bjór
og íslenzku brandy (major), farið
síðan til Grímseyjar og synt í
sjónum fyrir norðan heimskauts-
baug, haldið þaðan til Reykjavíkur
og hitt þar fyrir hjónin Ástu
Guðmundsdóttur og Guðjón
Magnússon, sem höfðu verið ein-
staklega gestrisin og elskuleg og
þaðan hefði verið siglt til Vest-
mannaeyja.
John spurði, hvort hann gæti
ekki aðstoðað okkur á einhvern
hátt. Við sögðum, jú, að okkur
vantaði olíu (hér logar allt í
verkföllum, eru tankbílstjórar í
verkfalli þessa dagana og því mjög
erfitt að fá olíu og benzín). Hann
sagðist geta reddað því einhvern
veginn, sagðist taka það af tankn-
um heima hjá sér, ef annað brygð-
ist. Eftir skamma stund kom hann
með olíuna, en að við fengum að
borga, nei, nei, þétta var gjöf til
íslendinga frá írum fyrir frábær-
ar móttökur á íslandi. Þakklæti
var okkur efst í huga, en ekki var
laust við, að þjóðarstolts gætti við
þessa yfirlýsingu.
John skrifaði ferðasöguna frá
íslandssiglingunni í stærsta
skúturit á írlandi, gaf hann okkur
eintak og kvaddi okkur með því að
gefa Gunna flösku af írsku
whiský, sem hann lúrir á, eins og
hæna á eggi. Þess má geta, að
John og félagar eru nýkomnir úr 6
vikna ferð til Ameríku á Shar-
Hér bíða skipverjar þolinmóðir í einu af 16 hliðum Crinan Canal-
skipaskurðarins.
Oft er vissara að hafa sjóklæðin við höndina. Kristfn við stýrið.
dana. Næstu ár hyggst hann fara
til Spitsbergen, og þar næsta ár til
Grænlands.
Afram skal
haldið suður
á bóginn
Við fórum frá Howth 29. júlí,
sigldum í mótvindi til Dunmore
East, þar bættust í hópinn 2 írar,
Jon Dunphy og kærastan hans
Trina Donna og er beðið eftir byr
til að fara yfir á Landsend (St.
Ives). Þar fer Bárður af, en írarnir
verða í 2 vikur með okkur, fara af
einhvers staðar í Frakklandi. Eft-
ir það siglum við tvö Kristín og
Gunnar ennþá lengra suður á
bóginn.
Með kærum kveðjum til allra
heima.
Áhöfnin á Bonny“
Þennan gamla mann hitti áhöfnin á ferð sinni. Hann er mikill
áhugamaður um siglingar og hefur siglt um öll heimsins höf ásamt
konu sinni. Nafn hans er Fisher og var hann mikið á íslandi á
stríðsárunum og þá oftast á Seyðisfirði.
HVERGI BETRA ÚRVAL AF LITSJÓNVÖRPUM
Toppurinn
frá
V-Þýzkalandi
Toppurinn
frá
Finnlandi
Toppurinn
frá
Danmörku
Bang&Olufsen
nordÍTIende