Morgunblaðið - 27.09.1979, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. SEPTEMBER 1979
t
Faðir minn, tengdafaðir og afi,
SIGURÞÓR ÞÓRÐARSON
fyrrv. brunavörður,
Brekkustíg 14, Reykjavfk,
lést aöfararnótt 25. sept.
Elín Sigurþórsdóttir, Síggeir Sverrisson,
Sigrún E. Siggeirsdóttir, Elinborg A. Síggeirsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlót og
jaröarför,
GUDRÚNAR MARELSDÓTTUR,
Siguröur Már Hilmarsson, Siguröur Marelsson,
Sigurbjörg Marelsdóttir, Már Marelsson,
Soffia Marelsdóttir, Eirfkur Marelsson.
t
Jaröarför móður okkar,
MARGRÉTAR STEFÁNSDÓTTUR,
Bröttugötu 12A, Vestmannaeyjum,
fer fram frá Landakirkju, laugardaginn 29. sept. kl. 2 e.h.
Btóm vinsamlegast afþökkuö.
Sigurgeir Sigurösson,
Magnús Sigurðsson,
Sigurbjörg Siguröardóttir,
Hávaröur Sigurösaon.
t
Eiginmaöur minn,
GUÐMUNDUR AXELSSON,
fyrrum bóndi og múrari,
frá Stóragerði,
Austurbraut 8, Keflavík
er andaöist föstudaginn 21. september, verður jarösunginn,
laugardaginn 29. september kl. 2 fró Keflavíkurkirkju.
Fyrlr hönd barna, stjúpbarna, tengdabarna, barnabarna, systkina
og annarra vandamanna.
Anna Gústafsdóttir.
t
Eiginkona mín og móðir,
ÞORBJÖRG GUÐRÚN KRISTÓFERSDÓTTIR,
frá Helludal,
veröur jarösungin frá Skálholtskirkju, laugardaginn 29. september
kl. 2 e.h. Jarösett veröur í Haukadal.
Blóm afþökkuö, en þeim sem vildu minnast hennar er bent á
Ifknarstofnanir. Bílferö veröur frá Umferöamiöstöðinni kl. 12 á.h.
Fyrir hönd ættingja.
Tómas Tómasson,
Kristófer A. Tómasson.
+ Móðir okkar, tengdamóöir, amma og lan gamma,
HELGA MARTEINSD OTTIR,
veitingakona,
verður jarösungin föstudaginn 28. september frá Dómkirkjunni kl.
1.30.
Elín Guðmundadóttir, Ragnar Magnússon,
Sigurður Guðmundason, Astrid Guömundsson,
Gunnlaugur Ragnarsson, Sigfríð Þorvaldsdóttir,
Helga Rósa Ragnarsdóttir, Rúnar Jakobsson,
Ragnar Ragnarsson, Elín Bára Njálsdóttir, barnabarnabörn. íris Kristjánsdóttir.
Þökkum innilega auösýnda samúö viö andlát og jaröarför
eiginmanns míns, föður okkar og tengdafööur,
PÉTURS FRIÐRIKSSONAR
frá Reykjarfiröi,
Sígríður E. Jónsdóttir,
Guöbjörg Pátursdóttir,
Jóhannes Pátursson,
Friörik Pátursson,
Matthías Pátursson,
Jón Pátursson,
Gunnar Guöjónsson,
Kristín Björnsdóttir,
Jóhanna Sveinbjörnsdóttir,
Kristín Þórarinsdóttir,
Rósa Sigtryggsdóttir.
Þökkum auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og jaröarför móöur
okkar, tengdamóöur og ömmu,
KRISTINAR SIGURÐARDÓTTUR,
Sigrún Sveinsdóttir,
Sveindís Sveinsdóttir,
Theódóra Sveinsdóttir,
Guórún Sveinsdóttir,
Haukur Sveinsson,
Haraldur Sveinsson,
Konráö Sveinsson,
og barnabörn.
Jón Sólmundsson,
Hólmfríður Sölvadóttir,
Stella Lange,
Guöbjörg Jónsdóttir,
Erna Hermannsdótt-
ir — Minningarorð
Fædd 15. nóvember 1936.
Dáin 16. september 1979.
Hvort sem menn líta á endalok
mannlegs lífs sem upphaf annars
og æðra tilverustigs eða ekki, eru
sorg og tregi fylginautar dauðans.
Sá er mannlegur eiginleiki að
trega sína nánustu og þá úr hópi
samferðamanna, sem þar hafa
stærst rúm skipað, þótt svo að
hinn látni hafi runnið sitt ævi-
skeið á enda og lokið að mestu eða
öllu því lífsstarfi, sem eðlilegt má
teljast. Þeim mun stærra tilefni
harms og hryggðar verður það er
sú lífsbraut, sem að okkar skamm-
sýna mati virðist björtust og
beinust, endar einmitt þar, sem
gera má ráð fyrir að hæst beri á
þroska- og blómaskeiði mannsæv-
innar.
Því er það með djúpri sorg og
sárum trega að Erna Hermanns-
dóttir er lögð til hinstu hvíldar
aðeins tæpra 43 ára að aldri. Hún
lést þ. 16 þessa mánaðar.
Lífsferill Ernu Hermannsdóttur
er að ýmsu leyti dæmigerður fyrir
fjölda annarra reykvískra kvenna,
sem lifðu þá umbreytingartíma í
íslensku þjóðlífi frá kreppuárun-
um, svokölluðu fram til þessa
dags, og höfðu mun meiri áhrif á
líf kvenna en karla.
Erna var fædd í Reykjavík þ. 15.
nóv. 1936. Hún ólst upp á heimli
foreldra sinna, Kristínar Bene-
diktsdóttur og Hermanns
Jónssonar kaupmanns, og var hún
elst fjögurra barna þeirra. Hún
naut ástríkis og umhyggju í upp-
vexti og uppeldisáhrifin mótuðust
af heiðarleika, reglusemi og sjálfs-
bjargarviðleitni, sem svo títt var á
traustum alþýðuheimilum. Fjöl-
skyldan bjó á Brekkustíg 6, en
fluttist þaðan á Öldugötu 57, og
þar stofnaði Erna síðar sitt eigið
heimili og bjó til dauðadags.
Hún var því rótgróinn Vestur-
bæingur; þar gekk hún í skóla og
eignaðist hóp félaga og vina, sem
margir héldu tryggð og vináttu við
hana ævilangt. Þegar Erna var 19
ára árið 1956 giftist hún Hilmari
Þ. Helgasyni. Þau keyptu þá íbúð
og stofnuðu heimili á Öldugötu 57,
ef til vill með það í huga að vera
sem næst móður Ernu en hún bjó
einnig í húsinu með börn sín,
Hrein, Jón og Hermínu. Hermann
faðir þeirra var þá látinn. Þær
mægður bjuggu því alltaf í nábýli
við hvor aðra og var sambandið
milli þeirra og heimilanna beggja
mjög náið.
Þau voru ung og glæsileg, hjón-
in á efri hæðinni á Öldugötu 57, og
eins og margir munu minnast frá
þeim tíma, frábærlega samhent
um að fegra og prýða heimili sitt.
Bæði unnu þau að því að gera það
svo vistlegt sem verða mátti. Á
þeim árum voru húsmæður ekki
komnar eins langt út á vinnu-
markaðinn ogdvarð á næstu árum.
Erna var ein þeirra húsmæðra,
sem naut þess að verja öllum
sínum tíma á heimilinu. Hún
saumaði og prjónaði fatnað á
fjölskylduna og lagði með því sinn
skerf í efnalegt öryggi heimilisins,
auk þess að halda heimilinu og
fjölskyldulífi í því horfi að ekki
virtist verða á betra kosið. En þar
var ekki aðeins aðlaðandi bústað-
ur fyrir fjölskylduna; frændfólk,
vinir og venslafólk eiga minningar
um gestrisni, glaðværð og hlýtt
viðmót á þessu heimili, sem fram-
tíðin virtist brosa við.
Erna og Hilmar eignuðust tvær
dætur: Kristínu Herdísi og Elínu,
sem báðar hafa verið heima þar til
nú fyrir skömmu að Herdís stofn-
aði sitt eigið heimili og eiga hún
og maður hennar fárra mánaða
gamla dóttur. Yngri dóttirin, Elín
stundar nám í menntaskóla.
Um þá sem virðast eiga vel-
gengni að fagna og þurfa lítið
fyrir lífinu að hafa er stundum
sagt að þeir „baði í rósum". Vill þá
gleymast að rósir hafa þyrna og
undir ýmsu er komið hvernig tekst
að forðast þá. Þótt lífsleið Ernu
virtist björt og bein urðu áföll og
torfærur á veginum. Fráfall föður
hennar þegar hún var unglingur
varð henni þungt áfall. Sjúkleiki
eiginmannsins nú fyrir nokkrum
árum, sem þó varð yfirstiginn
reyndi mjög á hana. Sjálf varð
hún ung fyrir heilsutjóni og kom
það í veg fyrir að hún gæti með
góðu móti unnið utan heimilis,
sem hún reyndi eftir að dæturnar
voru vaxnar úr grasi. Tíminn tók
að líða hægar; dagarnir urðu
langir í bið eftir að heimilisfólkið
kæmi heim eftir vinnu eða skóla;
flestir vinir og ættingjar orðnir
önnum kafnir við störf utan heim-
ilis daglangt, og þeim fór stöðugt
fækkandi sem gáfu sér tíma til að
líta inn. Heilsa hennar og kraftar
fóru þverrandi ár frá ári.
Þeir sem muna Ernu á þeim
árum, þegar lífið brosti bjartast
við henni, verður ef til vill fyrst
fyrir að minnast þess hve falleg
hún var. Hún vakti ekki aðeins
athygli fyrir líkamsfegurð, bjart-
an hörundslit og hrafnsvart hár,
heldur einnig þá meðfæddu reisn
og þokka sem einkenndu fram-
komu hennar og látbragð.
En hennar nánustu og þeim sem
þekktu hana best verður minnis-
stæðast hið hlýja og góða hjarta-
lag og tryggð hennar og ræktar-
semi við fjölskyldu sína, frænd-
fólk og vini. Þegar ég nú minnist
hennar er það ekki fyrst og fremst
vegna náinna ættatengsla í báðar
ættir, heldur miklu fremur fyrir
tryggð hennar og vináttu við mig
og fjölskyldu mína og þátttöku
hennar í lífi okkar á stundum
gleði og sorgar. í mínum huga
hefur hún alltaf skipað sérstakan
sess í hópi skyldmenna okkar.
Um leið og ég minnist þessarar
elskulegu frænku minnar, verða
ýmsar minningar frá liðinni ævi
hennar mér hugstæðari en aðrar.
Ég minnist hennar þegar hún var
lítill telpuhnokki með dökkt hár
og dökk spyrjandi augu; síðar
falleg fermingarstúlka; og síðast
en ekki síst hamingjusöm húsmóð-
ir, eiginkona og móðir. Ég minnist
einnig síðasta samtals okkar
skömmu áður en hún lést, þegar
hver dagur var orðinn henni þján-
ing. En hugurinn var eins og áður
bundinn fjölskyldunni og um-
hyggjan fyrir velferð þeirra
óbreytt, þótt vanheilsa og van-
máttur kæmu í veg fyrir að hún
gæti tekið þátt í lífi þeirra á sama
hátt og áður.
Ég reyndi að telja okkur báðum
trú um að senn mundi birta af
degi og heilsa hennar snúast til
betra horfs; að vert væri að
minnast þess að oft er dimmast í
lofti fyrir dagrenningu. Sam-
kvæmt trú hennar sjálfrar á
framhaldslíf hefur nú runnið upp
fyrir henni nýr og bjartur dagur.
Ég vil enda þessi orð, sem segja
svo fátt, með þeirri samúðar-
kveðju til fjölskyldu hennar, sem
ég kann besta: Drottinn gefi dán-
um ró, hinum líkn sem lifa.
Þuriður Árnadóttir
Haukur Gröndal
Kveðjuorð
Minn góði vinur Haukur Grönd-
al er látinn, en örugglega á honum
oft eftir að bregða fyrir er fluttur
verður kvartett eftir Beethoven
eða strengjakvintett eftir Mozart.
Samskipti okkar Hauks voru
ekki mikil á viðskiptasviðinu, en
góð og tær það sem þau voru.
Litir og einkum tónar voru
okkur sameiginlegt áhugamál.
Spor Hauks Gröndal liggja víða
í íslenskri tónlistarsögu, en ég vil
aðeins nefna einn þátt, þar sem
leiðir okkar lágu saman.
Haukur Gröndal var einn
þeirra, sem árið 1957 stofnuðu
Kammermúsikklúbbinn. Þeir voru
fáir og reyndi mikið á hvern
þeirra. Áhugi Hauks var gífur-
legur og smitandi og kom það sér
oft vel. Samvinnan var löng og
mér dýrmæt ekki sízt vegna þess
+
Dóttir mín,
KRISTRÚN SVEINSDÓTTIR,
frá Hrafnkelsstööum,
Bjarnarstíg 10, Reykjavík,
verður jarösungin frá Hrunaklrkju, laugardaginn 29. september kl.
14.
Bílferð verður frá Umferðarmiöstööinni kl. 12.00.
Sigríður Haraldsdóttir.
t
Eiginmaöur minn,
ALFRED ÓSKARSSON,
Skógarlundi 2, Garðabæ,
verður jarösunginn frá Garöakirkju, föstudaginn 28. september
kl. 13.30.
Fyrir mína hönd, barna okkar og annarra vandamanna.
Oddný S. Gestsdóttir.
að Haukur hafði mikil áhrif á
tónlistarþroska minn og kynnti
mér ýmsar áður ókunnar víddir
tónlistar.
Haukur Gröndal hafði ávallt
verið nátengdur starfi Tónlistar-
félagsins. Fyrir nokkrum árum
sköpuðust þær aðstæður þar, er
kröfðust mikilla starfa af hendi
Hauks fyrir Tónlistarfélagið og
varð hann frá að hverfa að mestu
úr hópi þeirra, er stóðu fyrir
starfsemi Kammermúsikklúbbs-
ins.
Eftir þetta varð starfsemi
klúbbsins nokkuð óörugg og hékk
reyndar á bláþræði, þar til starf-
semin var endurskipulögð.
Þar til sú endurskipulagning
átti sér stað vil ég hiklaust telja
að stöðugar hvatningar Hauks og
trú hans á hlutverk Kammermús-
ikklúbbsins hafi verið það afl, sem
kom í veg fyrir að starfsemin félli
endanlega niður.
Já, Hauk bregður ábyggilega
fyrir er leiknir verða strengja-
kvartettar Beethovens eða
strengjakvintettar Mozarts.
Guðmundur W. Vilhjálmsson.