Morgunblaðið - 11.12.1979, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. DESEMBER 1979
t
Móöir mín,
SIGRÍÐUR S. ÓLAFSDÓTTIR,
Rónargötu 33 A,
andaöist að heimili sínu 10. desember.
Magnús V. Stefónsson.
Frænka mín
SIGRÚN DANÍELSDÓTTIR HAWKINS,
Hótúni 10 A,
andaöist aðfaranótt sunnudagsins 9. desember.
Róbert Dan Jensson.
t
Maöurinn minn,
KRISTÓFER STURLUSON,
andaöist aöfaranótt 7. desember.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna.
Anna Halldórsdóttir.
t
Ástkær eiginmaöur minn
LÚDVÍK V. DAGBJARTSSON,
Hringbraut 97,
andaöist í Borgarspítalanum 8. desember.
Fyrir hönd vandamanna
Sigríður Oddsdóttir.
t
Móöir min,
MARÍA JÓNSDÓTTIR KERFF
er látin.
Jaröarförin fer fram frá Dómkirkjunni, föstudaginn 14. desember
kl. 15.00.
Stella Kerff Hansen.
t
Móöir okkar
ELÍNBORG GUDBRANDSDÓTTIR
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju miövikudaginn 12. desember
kl. 3.
Fyrlr hönd annarra vandamanna.
Börnin.
Jaröarför t
KJARTANS HANNESSONAR fyrrverandi bónda að Ingólfshvoli fer fram frá Þjóökirkjunni í Hafnarfiröi miövikudaginn 12. þessa
mánaöar. Áslaug Guðmundsdóttir og börn.
t
Þökkum innilega auösýnda samúð vegna andláts og jarðarfarar
HELGU ÓLAFSDÓTTUR
fró Patreksfirði
Þróinn Hjartarson og fjölskylda.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
eiginmanns míns
BOGA SIGURÐSSONAR
Hamrahlíð 7,
fyrir hönd vandamanna
Ingibjörg Bjarnadóttir
Fáein kveðjuorð:
Jörundur Brynjólfsson
fyrrv. alþinyismaéur
Fæddur 21. febrúar 1884.
Dáinn 3. desember 1979.
Er Ilel I fanni
minn hollvin ber.
þá sakna ég einhvers
af sjálfum mér.
St. frá Hvltadal.
Þegar Jörundur Brynjólfsson er
allur, finnst mér, að ég megi til að
minnast hans, þessa mæta manns
og góðvinar míns um margra
áratuga skeið. Mér er þetta ekki
einungis ljóft, heldur finnst mér
hið innra með sjálfum mér, að
þetta sé beinlínis skylda mín. I svo
mikilli þakkarskuld stend ég við
hann, ekki aðeins sakir vináttu
hans og góðvildar í minn garð,
heldur einnig og ekki síður hjálp-
semi og hollra ráða er hann ætíð
veitti mér á langri samleið. Góð-
vild hans og hyggindi, ásamt þeim
ríka eiginleika hans að níðast
aldrei á því, er honum væri
tiltrúað, orkaði þannig á mig, að
ég laðaðist að honum, sem ungur
maður og mér leið ævinlega og
alltaf vel í návist hans.
Það eru nú 60 ár liðin, síðan
fundum okkar Jörundar Brynj-
ólfssonar bar fyrst saman. Vorið
1919 flytur hann austur í Bisk-
upstungur og gerist bóndi í Múla.
Mér er enn í fersku minni, er ég sá
hann fyrst. Hann kemur þá frá
Reykjavík með fjölskyldu sína og
þarf á flutningi að halda yfir
Brúará, en hún var þá óbrúuð. Eg
átti að heita ferjumaðurinn, þá 14
ára gamall. Ég minnist þess, að
mér varð nokkuð starsýnt á þenn-
an ókunna mann, sem nú var að
flytjast í sveitina okkar. Ég dáðist
með sjálfum mér að glæsileik
hans og skörungsskap og hversu
mjög mér fannst sópa að honum.
Þessi áhrif og þessi hughrif, er ég
varð fyrir, þegar ég sá Jörund
Brynjólfsson fyrsta sinni, breytt-
ust aldrei. Þau héldust óbreytt
alla tíð síðan, enda þótt árum
fjölgaði og við yrðum báðir gamlir
menn.
Eftir 3 ára búskap í Múla, flytur
hann búferlum í Skálholt og gerist
þar stórbóndi við mikla rausn og
skörungsskap. Þá er ég unglingur
á næsta bæ og átti margoft leið í
Skálholt, enda stutta bæjarleið að
fara. Þetta var dásamlegt ná-
grenni. Aldrei kom ég svo í
Skálholt að ég ætti þar ekki vinum
að mæta. Húsbóndinn og hin
ágæta fyrri kona hans Þjóðbjörg
Þórðardóttir, ásamt börnum
þeirra, höfðu þau áhrif á mig, að
ég fór ætíð léttari í lund af fundi
þeirra, er ég hélt heimleiðis. Þetta
voru sannarlega góðir nágrannar.
Og ég minnist þess enn, hve alltaf
var gaman, þegar Jörundur Brynj-
ólfsson kom sem gestur. Það
fylgdi honum svo mikill gáski og
gamansemi, að þetta varð okkur
öllum ákaflega mikil tilbreyting í
fábreytni daganna.
Engan mann hefi ég þekkt, sem
mér fannst betra að biðja bónar
en Jörund Brynjólfsson. Það var
ekki einungis gert af fúsum vilja,
heldur var þetta svo sjálfsagður
hlutur og á engan hátt umtalsvert.
Mig langar að nefna aðeins eitt
lítið dæmi af fjölmörgum öðrum
tilvikum, þar sem hann leysti
vanda minn og ég verð honum
eilíflega þakklátur fyrir. Ég hafði
verið í skóla í nokkur ár og átt við
mikið allsleysi að búa. Enginn
reyndist mér þá hjálpsamari en
Jörundur Brynjólfsson, sem oft-
sinnis bauð mér aðstoð sína. Ég
vildi hins vegar streitast við í
lengstu lög og bjarga mér af eigin
rammleik. Þó fór svo að lokum, að
ég gat ekki greitt matmóður
minni, fátækri ekkju, fæðiskostn-
að minn síðasta mánuð skólavist-
arinnar. Fannst mér mikill vandi
á höndum, ef ég stæði í vanskilum.
Sá varð svo endir á þessu, að ég
harkaði mig upp í það að fara
niður í Alþingi, gera boð fyrir
forseta Alþingis, sem var Jörund-
ur Brynjólfsson, og tjá honum
vandræði mín. Og það stóð sann-
arlega ekki á því að leysa þennan
vanda minn, sem í hans augum
hefur ef til vill verið smáræði, en
fyrir mig var þetta alveg stór-
kostlegur vinargreiði. Þannig var
Jörundur Brynjólfsson. Ætíð boð-
inn og búinn til hjálpar og liðsinn-
is, þar sem þess var þörf, allsstað-
ar stór í sniðum og rismikill.
Ég leiði hjá mér að geta um ætt
og uppruna Jörundar Brynjólfs-
Minning:
Jóhann Bjarni
Kristjánsson
Fæddur 1. maí 1948.
Dáinn 1. des. 1979.
Jóhann B. Kristjánsson var
jarðsettur í gærdag, aðeins 31 árs
að aldri.
Jóhann var Hafnfirðingur að
ætt og uppruna og þar steig hann
sín fyrstu skref, einnig á félags-
málasviðinu. Hann gerðist virkur
félagi í Haukum og var um skeið
einn af leikmönnum félagsins í
handknattleik.
Hann lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík og
viðskiptafræðiprófi frá Háskóla
íslands árið 1977. Gerðist hann þá
starfsmaður hjá Kaupfélagi
Rvíkur og nágrennis og var orðinn
aðstoðarframkvæmdastjóri hjá
því, er hann lést.
Jóhann var kvæntur Olgu Þór-
hallsdóttur og áttu þau 2 börn,
sem bæði eru innan við fermingu.
Leiðir okkar Jóhanns lágu sam-
an vorið 1978, hann hafði þá
nýlega flust með fjölskyldu sína í
Arbæjarhverfi og þá þegar tengst
félagssamtökum í hverfinu. Mér
var strax ljóst er við höfðum tekið
tal saman, að hér var maður með
jákvæðar skoðanir til félags-
starfsemi og slíkra manna bíða
verkefni hér í hverfinu. Frá því að
íþróttafélagið FYLKIR var stofn-
að hefur það verið eitt af þýð-
ingarmestu verkefnum stjórnar-
manna þess að leita uppi áhuga-
fólk til starfa. Nú taldi ég að vel
hefði borið í veiði og sú varð
raunin. Liðveisla Jóhanns var auð-
fengin sem sést best á því, að
nokkrum mánuðum síðar var
hann orðinn formaður handknatt-
leiksdeildar FYLKIS. Ekki sóttist
hann þó eftir forystuhlutverki, en
vildi fremur vera ótitlaður félagi á
meðan hann væri að kynnast
mönnum og málefnum, en sífelld
vöntun á reyndum forystumönn-
um þrýsti á, enda sýndist fleirum
en mér, að hér væri mættur til
leiks dugandi maður og Jóhann lét
til leiðast.
Hér gafst því ekkert ráðrúm til
kynningar á verkefnum, því að við
tók samfellt starf, sem krafðist
skjótra úrlausna og gerði tilkall
til flestra frístunda. Miðað við
þessar aðstæður verður ekki ann-
að sagt en Jóhann hafi skilað sínu
starfi af mikilli prýði, það mun
vera samdóma álit þeirra sem með
honum unnu, enda var eiginleik-
inn til jákvæðs samstarfs ríkur
þáttur í fari hans. Þrátt fyrir að
Jóhann hafi látið af starfi sem
formaður handknattleiksdeildar,
gegndi hann þýðingarmiklu starfi
fyrir deildina allt til þess að hann
lagðist á sjúkrahúsið.
Til er máltæki, sem segir, að
þeir deyi ungir, sem guðirnir
elska. Ekki skal hér lagt út á þá
braut að brjóta til mergjar forlög
er snerta jarðvist manna. Hitt er
staðreynd, að á skömmum tíma
hafa tveir af forvígismönnum
FYLKIS orðið að hlýða kalli
sonar og afskipta hans af stjórn-
málum og hinna fjölmörgu
ábyrgðar- og trúnaðarstarfa, er
honum voru falin í þágu lands og
þjóðar um árabil. Það munu aðrir
gera, sem eru betur til þess færir.
En þó verð ég að geta þess, að
marga ánægjustund hafði ég af
því að sjá og heyra, hve þessi
orðslyngi og vígreifi bardaga-
maður var vopnfimur á vígvelli
stjórnmálanna. Þar hafa fáir stað-
ið betur að verki en hann.
Árið 1948 flytur Jörundur
Brynjólfsson frá Skálholti í Kald-
aðarnes og bjó þar stórbúi, ásamt
síðari konu sinni, Guðrúnu Dal-
mannsdóttur, sem látin er fyrir
allmörgum árum. Veit ég fyrir
víst að það var honum mikið áfall,
þó að ekki bæri hann tilfinningar
sínar á torg.
Jörundur Brynjólfsson er allur.
Hinn svipmikli foringi og fremd-
armaður í íslensku þjóðlífi um
langt árabil er horfinn sjónum
okkar um stund. Við því er
auðvitað ekkert að segja, þó að
aldraður maður falli í valinn og
gangi á vit feðra sinna. Þetta er
lífsins saga og ætti ekki að vera
okkur harmsefni. En sarrit er það
nú svo, að ég sakna mjög þessa
hollvinar míns um marga tugi ára.
Mér finnst ég svo miklu fátækari
þegar ég veit með vissu, að aldrei
framar í þessu lífi hitti ég þennan
glaða, góða hollvin minn. Ætíð fór
ég glaðari en áður af hans fundi.
Minningin um góðan dreng verður
mér ætíð dýrmæt eign og varan-
leg.
Viö hjónin sendum börnum
hans og tengdabörnum svo og
öðrum ástvinum hans innilegar
samúðarkveðjur.
Valdimar Pálsson.
dauðans. Hafþór Oskarsson for-
maður siglingadeildar lést af slys-
förum síðla sumars 1978 og nú ber
lát Jóhanns Kristjánssonar að
með sviplegum hætti. Báðir þessir
menn voru í blóma lífsins, fullir
atorku og lífsgleði og höfðu frá að
hverfa fjölskyldu sem byggði sín-
ar vonir og framtíðaráætlanir á
samfylgd þeirra. Þegar einn
hlekkur brestur í þeirri keðju, er
við köllum fjölskyldu, þá þarf
bæði kjark og sterkan vilja til að
tengja þá keðju saman að nýju.
Það sem hér að framan hefur
verið sagt í minningu um Jóhann
Kristjánsson er fram sett í nafni
handknattleiksdeildar FYLKIS og
allra þeirra félagsmanna er með
honum unnu og öll störf þótt
tengd séu sérstökum verkefnum
eru unnin fyrir félagið allt. í hlut
undirritaðs hefur aðeins komið að
færa þessi fátæklegu orð í letur,
sem ætlað er þó það hlutverk að
sýna, að við kunnum að meta það
sem fyrir félagið okkar er gert.
Eiginkonu, börnum og öðrum
vandamönnum sendum við hug-
heilar samúðarkveðjur. Að end-
ingu viljum við þakka henni Olgu
fyrir hennar framlag, það fór ekki
framhjá okkur, að hún sýndi
áhuga á starfsemi FYLKIS og það
er von okkar að tengslin rofni ekki
þrátt fyrir breyttar aðstæður.
Á stundum sem þessum eru það
fyrst og fremst samskipti við
ættingja og vini, sem vega þyngst
til aðstoðar, en utan þess ramma
er jafn nauðsynlegt að hver ein-
staklingur geti samlagast því fé-
lagslega umhverfi sem hann lifir
og hrærist í og er óumdeilanlega
hluti af okkur sjálfum. Þessum
orðum fylgja kveðjur í tilefni af
þeirri hátíð, er í hönd fer.
Hjálmar Jónsson.