Morgunblaðið - 02.02.1980, Side 32

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. FEBRÚAR 1980
32
Barna- og plskyldnsíðan
Þórir S, (jiuðbcr«sson
Rúnaíiisiadóttir
Hver
var
J esús?
Hann sagðist sjálfur vera sonur Guðs.
Hann sagðist hafa verið til frá upphafi.
Hann hélt því fram. að orð hans væru jafn
áhrifarík og orð Guðs.
Hann fullyrti, að hann og Guð væru eitt.
Er hægt að trúa slíkum fullyrðingum?
Hver er hann eiginlega, þessi Jesús?
Ekki var hann persóna, sem enginn tók mark á.
Annars hefði timatal okkar varla miðast við fæðingu
hans. En var hann sá, sem hann sagðist vera? Ef ekki
— hvaða aðrir móguleikar eru fyrir hendi?
1. Lygari
Hann gat í fyrsta lagi verið
lygari eða svikari. Svikari, sem
notfærði sér eftirvæntingu fólks á
þessum tíma, sem beið eftir komu
Messíasar, sem átti að frelsa
þjóðina undan valdi Rómverjanna.
Það er mögulegt, að hann hafi
verið lygari. Þó er það harla
ótrúlegt, þegar við veltum fyrir
okkur siðaboðum hans, sem þykja
einhver þau fegurstu í heimi. Er
trúlegt, að svikari og lygari hafi
boðað jafn háleitar hugsjónir og
sett fram jafn skýran siðaboðskap
og Jesús gerði?
Og auk þessara orða: Hann lifði
samkvæmt þessum boðum.
2. Sjúkur á geðsmunum
Varla var hann lygari, en hann
gat verið sjúkur á geðsmunum.
Kannski hugsaði hann svo mikið
um komu Messíasar, að hann hélt
að lokum, að hann væri sjálfur
Messías! Eru ekki til menn, sem
segjast vera aðrir en þeir eru?
Hafa ekki oft komið fram menn,
sem segjast vera Jesús eða frelsar-
ar heimsins? Jú, það eru til menn,
sem eru haldnir ranghugmyndum,
en þeir eru þá oftast lagðir á
sjúkrahús til lækninga meina
sinna. Þeir sýna með orðum sínum
og atferli, að eitthvað er að — og
það þarf að koma þeim til hjálpar.
Var nokkuð slíkt í fari Jesú? Var
nokkuð sem benti til þess í raun og
veru, að hann væri öryggislaus eða
sjúkur? Stafaði ekki friður og
öryggi af fasi hans, sem sagði
jafnvel á krossinum: „Faðir, fyrir-
gef þeim því þeir vita ekki, hvað
þeir gera“ — af því að hann
elskaði þá, og var sjálfum sér
samkvæmur.
3. Hugmyndauðgi?
Þriðji möguleikinn er sá, að
sagan um Jesú sé aðeins helgi-
sögn, hann hafi aldrei verið til í
raun og veru, aðeins í hugum
Ímanna og hjörtum. Kannski er
hann aðeins óskadraumur mann-
kynsins um veru eða afl, sem er
j æðra og voldugra öllu því, sem
; maðurinn þekkir?
Hugsaðu þér söguna um frelsis-
hetjuna Jón Sigurðsson. Getum
við ímyndað okkur á okkar dögum,
að sagan um hann geti breyst á
tvö þúsund ára ferli — að sögu
hans væri breytt skömmu eftir
dauða hans, sem túlkuðu líf hans
og gerðir á allt annan hátt, en
vinir hans og samtíðamenn?
Markúsarguðspjall var senni-
lega til þegar um árið 50, það er að
segja aðeins tuttugu árum eftir
dauða Jesú. Var mögulegt að
breyta sögu hans svo mjög strax
eftir dauða hans og fá menn til að
trúa henni — jafnvel fólk, sem sá
hann og heyrði?
En hvaða möguleikar eru þá
eftir? Hver var hann, þessi Jesús?
4. Jesús var sá, sem
hann sagðist vera
Hann var raunverulega sonur
Guðs. Hann hafði vald til að
fyrirgefa syndir. Hann var sann-
leikurinn og vegurinn til Guðs.
Hann undirstrikaði þennan raun-
veruleika með því að rísa upp frá
dauðum. Lærisveinarnir sáu hann
lifandi eftir dauðann. Sú stað-
reynd breytti lífi þeirra og við-
horfi. Ótti þeirra og öryggisleysi
breyttist í von og trú, sem gaf
þeim styrk til að vitna um Jesúm
og bera sannleikanum vitni. Marg-
ir þeirra létu lífið fyrir trúna á
hann. Er hægt að hugsa sér menn,
sem vilja deyja fyrir eitthvað eða
einhvern, sem þeir halda að sé lygi
eða hafi ekki verið til?
Árið 56 e. Kr. skrifaði Páll
postuli, að Jesús hafi mætt yfir
500 eftir upprisuna á sama tíma
„og flestir þeirra eru enn á lífi“
segir hann. Með öðrum orðum:
„Spyrjið þá sjálfa“.
Hann hefði varla farið að skrifa
slíkt, ef Jesús hefði ekki risið upp.
5. Eru til fleiri
möguleikar?
Nú höfum við nefnt fjóra mögu-
leika. Er ekki fimmti möguleikinn
sá, að Jesús hafi einungis verið
„góður maður"? Nei, varla eftir
það, sem við höfum nú þegar sagt
um hann. Jesús sagði sjálfur, að
hann væri sonur Guðs og sannaði
það með upprisu sinni. Annað-
hvort var hann lygari, sjúkur á
geðsmunum, hugarburður mann-
anna — eða sonur Guðs.
Jesús var sá, sem hann
sagðist vera. Með því er
kristindómurinn í algjörri
sérstöðu. Engin trúarbrögð
skýra frá álika atburðum og
upprisu Jesú. Hann var og
er Guð. Að lokum þurfa allir
að standa frammi fyrir hon-
um samkvæmt því sem Jesús
segir sjálfur. Ábyrgðin er
þvi mikil, sem hvílir á okkar
herðum, þegar við tökum
afstöðu til Jesú.
(Þýtt ok endursaiít úr norsku)
Hefurðu
heyrt ’ann
áður?
Óli bað kennarann um leyfi til að fara heim úr skólanum, af því
að honum liði svo illa.
„Sjálfsagt, Óli minn,“ svaraði kennarinn vingjarnlega. „Hvar
líður þér illa?“
„Hérna í skólanum" svaraði Óli. (Ef þú hefur heyrt’ann áður,
skaltu bara hlaupa yfir’ann og lesa þann næsta!)
Kennarinn: „Þú hlýtur að skilja það, Nonni minn, að þegar þú
verður að sitja eftir í skólanum, gengur það út yfir vinnuna mína,
og ég fæ ekkert borgað fyrir þetta.“
„Nei, það er einmitt það, sem ég get huggað mig við!“
(Ef þú hefur heyrt þennan áður, hefurðu lesið óvenju mikið af
skrýtlum)
„Af hverju hopparðu svona eins og kengúra, Jómi minn, upp og
niður, upp og niður? Er eitthvað að?“
„Já, ég steingleymdi að hrista meðalaflöskuna, áður en ég tók inn
meðalið. Betra seint en aldrei!“
(Hafirðu heyrt þennan áður, ertu með frábært minni!)
„Enn var ég að lesa eina af þessum frægu skotasögum," sagði
Skoti nokkur við vin sinn. „Hver skyldi búa til allar þessar
undarlegu sögur um níska Skota?"
„Þú getur bara hringt í dagblaðið og rannsakað þetta sjálfur upp
á eigin spýtur."
„Þarna komstu með það. Auðvitað get ég hringt. — En hver á að
borga simtalið?" (Ef þú hefur líka heyrt þennan áður, máttu til
með að setjast niður og senda okkur fáeinar skrýtlur — nýjar af
nálinni!)
Spennandi hattar
Nonni litli var ósköp venjulegur, lítill drengur. Einu sinni sem oftar
datt honum í hug að líta inn i klæðaskápinn. Hann læddist að honum
og opnaði. Hvað heldurðu, að hann hafi séð?
Hann fann þar gamla húfu, sem hann hafði notað, þegar hann var
lítill, pínulitill!
Nonni tók húfuna og setti hana á sig. Hún var allt of lítil. Þegar
hann leit í spegilinn fór hann að brosa og siðan að skellihlæja.
„Gaman væri að hafa hattaboð“ hugsaði hann með sér. Og svo
framkvæmdi hann hugmynd sina og hringdi i Tomma.
„Viltu koma i hattaboð til min og koma með einhvern sniðugan hatt
með þér?“ spurði hann Tomma.
„Já, þakka þér fyrir,“ sagði Tommi. „Ég ætla að segja Gunnari frá
þvi. Hann vill áreiðanlega koma líka. Eigum við ekki að fá hann með
okkur?“
Og þannig gekk þetta koll af kolli. Tommi hringdi i Gunnar,
Gunnar hringdi í Inga og Ingi hringdi i Bjössa. Allir komu þeir síðan
með skemmtilega hatta með sér eins og upphaflega var ákveðið.
Tommi var með gamlan sjóhatt, sem pabbi hans ætlaði að henda.
Gunnar var með barðastóran sólarhatt og Ingi var með sundhettu. En
kannski var Bjössi hvað sniðugastur. Systir hans hafði gefið honum
einn af brúðuhöttunum sinum. Hann var rétt nógu stór til að koma
honum á annað eyrað!
Þið hefðuð átt að sjá, hvað þeir skemmtu sér vel. í hvert skipti sem
þeir litu hver á annan fóru þeir að skellihlæja. Þið ættuð einhvern
tíma að reyna eitthvað álíka. Góða skemmtun.