Morgunblaðið - 23.02.1980, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 1980
Þorleifur A. Jóns-
son — Minningarorö
Fæddur 14. janúar 1950.
Dáinn 17. febrúar 1980.
í dag 23. febrúar verður vinur
minn Þorleifur Jónsson borinn til
hinstu hvílu frá Miklaholtskirkju
á Snæfellsnesi. Hann var sonur
hjónanna Jóns Gunnarssonar og
Kristínar Þorleifsdóttur frá Þverá
í Eyjahreppi, og annar í röðinni af
7 systkinum, fimm bræðrum og
tveim systrum.
Kynni okkar hófust er hann
kom tæpra 16 ára til náms að
fyrirtækinu SAAB-verkstæði J. og
K., er ég rak í félagi við Jens
Clausen á þeim árum, og var hann
okkar fyrsti nemi í bifvélavirkja-
iðn.
Strax frá fyrstu tíð mátti sjá
hvílíkt mannsefni hann hafði að
geyma. Gekk hann til starfsins af
kostgæfni í hvívetna og varð brátt
vinsæll bæði af okkur, samstarfs-
mönnum og viðskiptavinum, fyrir
fágaða framkomu, skipulagt starf
og vandvirkni. Höfum við einnig
frá hans frændbálki góða verk-
menn, bæði Björgvin Gunnarsson
og Guðmund Jónsson bróður Þor-
leifs, hvort tveggja hagleiks menn.
Arin líða, Þorleifur lýkur
sveinsprófi með mestu ágætum og
vinnur okkur ötullega fram til
þess tíma er hvörf verða á okkar
verkstæði og við hættum.
Þá um það leyti takast ástir
með honum og hans eftirlifandi
eiginkonu, Öldu Gísladóttir frá
Hausthúsum í sömu sveit og hann
var frá. Hún lýkur kennaranámi
og þau setjast að að Laugagerð-
isskóla og dveljast þar næstu árin.
Á þeim tíma starfar Þorleifur við
skólann, akstur skólabarna, vöru-
bifreiðaakstur og síðast átti hann
vöruflutningabifreiðar er óku
millli Stykkishólms og Reykja-
víkur.
Oftsinnis hittust fjölskyldur
okkar á þessum árum, annað
hvort hjá okkur í Reykjavík eða
við hjá þeim uppi á „nesi“, og
eigum við frá þessum stundum
margar ljúfar minningar.
Enn liggja leiðir okkar Þorleifs
saman, er hann ræðst til starfa
hjá Velti h.f. sem sölumaður
vörubifreiða og annarra þunga-
tækja. Þar var réttur maður á
réttum stað. Þolinmæði hans,
næmni og eiginleiki að hlusta
fyrst, en tala síðan og þekking
hans á vörunni, gerði að hann
bæði var virtur og metinn. Hann
talaði við viðskiptavini á jafnrétt-
isgrundvelli, því hann hafði stund-
að sama fag og þeir, en hafði þar
einnig sína tæknilegu þekkingu
gegnum iðn sína.
Þorleifur var mjög næmur mað-
ur og varkár að eðlisfari, enda
hafði honum farnast mjög far-
sællega stjórnun bæði léttra og
þungra tækja svo sem fólksflutn-
ingabifreiða, jarðýtna, stórra
vöru- og flutningabifreiða o.fl. og
honum aldrei hlekkst á.
Þorleifur var mikill og góður
heimilisfaðir og mun enginn
+
Móðir mín og tengdamóöir
GÍSLÍNA GÍSLADÓTTIR
fyrrum húsfreyja Völlum,
lézt 21. febrúar.
Sigríöur Kjartansdóttir,
Björn Jónasson.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúö og vinarhug við fráfall
móöur okkar, tengdamóöur og ömmu
SIGRÍÐAR HJALTESTED
frá Vatnsenda
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúö og vinarhug viö fráfall
eiginmanns míns, fööur, tengdafööur og afa,
KRISTINS OTTASONAR,
skipasmiös
Guölaug Eiríksdóttir
Hanna Kristinsdóttir Hilmar Gestsson
Otti Kristinsson Rannveig ívarsdóttir
og barnabörn
+
Þökkum innilega auösýnda samúö viö andlát og útför eiginmanns
míns, fööur, tengdafööur og afa
GÍSLA J. SKAFTASONAR,
Lækjarbakka, Mýrdal.
Kristín Ólafsdóttir,
Þórólfur Gíslason,
Fjóla Gísladóttir, Birgir Hinriksson,
Ragnhildur Gísladóttir, Guöbergur Sigurösson
og barnabörn.
gleyma hversu góður og þolinmóð-
ur hann var við son sinn Jón Þór
alla tíð.
Eitt fegursta síðdegisveður sem
ég hefi úþplifað hér við Faxa-
flóann var sunnudaginn 17.2., er
ég ók að austan yfir Hellisheiði.
Öll Esjan og Skálafellið glóðu í
miðdegissólinni. Skuggar Vífil-
fellsins stóðu á hvolfi í tjörnum og
pollum, lognið var slíkt að
Reykjavík endurspeglaðist í Sund-
unum.
Minning þessa síðdegis er end-
urspeglun þeirra minninga er upp
í huga minn koma eftir kynni mín
af Þorleifi, kyrrð, birta, fegurð,
einlægni. Kosti sem allir óska sér,
en aðeins fáum hlotnast.
Ég og fjölskylda mín vottum
foreldrum, systkinum, tengdafor-
eldrum, og þó sérstaklega Öldu og
Jóni Þór samúð okkar, en megi
minningin um góðan son, tengda-
son, eiginmann og föður milda
sorg þeirra.
Kristján Tryggvason
Dagarnir eru að lengjast, lífið
leikur í lyndi, starfið blómstrar,
dagurinn er bjartur og fagur.
Þorleifur lætur hrífast af þessum
fallega vetrardegi. Hugurinn bein-
ist ósjálfrátt að hugðarefninu —
fluginu, að njóta andartaksins
áhyggjulaust, fjarri dagsins önn,
snúa aftur endurnærður til þeirra
er hann unni mest, og tilbúinn að
takast á við það starf er honum
var svo hugleikið.
Þessi bjarti og fagri sunnudag-
ur breyttist á svipstundu í nátt-
myrkur er fréttist að Þorleifur
væri ekki lengur á meðal okkar,
vegna þess hörmulega flugslyss er
leiddi hann til bana þennan sama
dag.
Þar fór góður drengur í blóma
lífsins, eiginmaður, faðir, vinur,
starfsfélagi, starfsmaður og hvers
manns hugljúfi í hverju sem nefnt
er.
Fyrirtæki mitt átti því láni að
fagna að njóta starfskrafta hans
síðastliðin 3 ár, fyrst sem bifvéla-
virkja, og síðan sem sölumanns.
Bæði störfin rækti hann af mikilli
samviskusemi, einstakri reglu-
semi og skipulagni, slíkt er ekki
öllum gefið. Þorleifur var bjart-
sýnn, rólyndur, hvers manns
hugljúfi, varkár, fróðleiksfús,
heiðarlegur, skapgóður, traustur
og sannur drengur. Þetta er góð
einkunn og hana gef ég vitandi
þess, að allir er Þorleif þekktu eru
mér sammála. ’
Allt það er að framan er sagt
gefur nokkurt hugboð um hve
stórt skarð er höggvið í hóp
starfsfélaga hans, hvað fyrirtækið
sem hann vann fyrir hefur misst
mikið. Það gefur einnig hugboð
um hve gífurlega stórt skarð er
höggvið í fjölskyldu hans, fjöl-
skyldu með bjarta framtíð, fjöl-
skyldu gleði, samheldni og hlýju.
Um leið og ég þakka Þorleifi
fyrir gott og drengilegt starf, færi
ég eiginkonu hans, ungum syni,
svo og fjölskyldunni allri mínar
innilegustu samúðarkveðjur, og
bið Guð að halda fast í hendur
þeirra, þeim til halds og trausts
um framtíð alla.
Ásgeir Gunnarsson
Á aldagömlum helgistað, Mikla-
holti á Snæfellsnesi, hófst mikil
og eftirminnileg hátíð sunnudag-
inn 27. maí sl. Til samfagnaðar
þar höfðu hjónin að Þverá í
Eyjahreppi, Kristín Þorleifsdóttir
og Jón Gunnarsson, boðið nánustu
ættingjum sínum, vinum og
venzlamönnum. I staðarkirkjunni
höfðu þau ákveðið að láta ferma
yngsta barnið af þeim sjö sem þau
voru búin að koma upp. Þar hafði
þriðji elzti sonur þeirra einnig
ákveðið að staðfesta hjúskapar-
heit sitt þann dag. Að lokinni
guðsþjónustu var boðið til ríku-
legrar veizlu sem einnig var hald-
in í tilefni þess að næstyngsta
barnið þeirra Þverárhjónanna
hafði þá nýlokið stúdentsprófi
með mjög loflegum vitnisburði.
Minning:
Sigurður Krist-
inn Þorvaldsson
Fæddur 1. júlí 1912
Dáinn 13. desember 1979
Ég bjóst við því að einhver
minntist Sigurðar Þorvaldssonar
og þó mér dytti það fljótlega í hug,
vænti ég þess að það kæmi frá
einhverjum kunnugri og hæfari en
mér. En nú sé ég að svo ætlar ekki
að verða. Þess vegna skrifa ég nú,
þó seint sé nokkur kveðjuorð. Á
þessum 20 árum sem ég hef verið á
Akranesi, hef ég eignast marga
kunningja. Um þá eru, eins og
gerist, mismunandi minningar.
Einn þeirra sem hvað bjartast er
yfir er Sigurður Þorvaldsson.
Sigurður fæddist að Lambhús-
um á Akranesi 1. júlí 1912,
Þorvaldssonar á Valdastöðum og
víðar, Ólafssonar á Bræðraparti,
Jóhannessonar, er drukknaði 1859,
Pálssonar. Kona Ólafs á Bræðra-
parti var Guðrún Tómasdóttir
Zoega Jóhannessonar. Tómas
drukknaði við Akureyjarrif 10.
nóv. 1862 með 12 manns. Það þarf
ekki að taka það fram að allt eru
þetta sjómenn, sumir annálaðir
formenn á gamla vísu. Seinni kona
Þorvalds, móðir Sigurðar, var Sig-
ríður Eiríksdóttir bónda í Skild-
inganesi Alexiussonar. Það er nú
kannski komið nóg af ættfræðinni,
þó skal bætt við að meðal barna
Tómasar Zoega voru Ingigerður,
gift Benedikt Gröndal skáldi og
Geir Zoega, lengi rektor við
Menntaskólann í Reykjavík.
Sigurður ólst upp í samhentum
systkinahópi, hjá góðum foreldr-
um, ekki kannski í peningaflóði og
skemmtanaglaum nútímans, en
örugglega við meiri lífsgleði og
lífsfyllingu. Hugur hans stefndi á
sjóinn eins og annarra ungra
manna á hans árum hér á Skagan-
um. Hann tók vélstjórapróf í
Reykjavík 1932 og mun hafa bætt
við þá þekkingu á öðru vélanám-
skeiði síðar. Árið 1940 hóf hann
útgerð, fyrst með Bergþóri Guð-
jónssyni sem var búinn að vera
formaður um nokkur ár. Þorvald-
ur Ellert var einnig með skip, og
nú stofnuðu þessir ungu menn
Fiskiðjuver 1947. Þótti það í nokk-
uð mikið ráðist af eignalitlum
mönnum. En þeir áttu áræðið,
viljann og vit til að stjórna af
hagsýni með reglusemi og ráð-
deild. Og svo höfðu þeir heppnina
líka með sér. Við þetta fyrirtæki
vann svo Sigurður sem vélstjóri,
fyrst á bátunum og síðan sem
vélamaður og vélstjóri í frystihús-
inu. Nú fyrir nokkrum árum
veiktist hann hættulega, eftir að
hann náði sér að nokkru leyti
aftur. Fór hann enn að starfa m.a.
um tíma sem bræðslumaður í
prentsmiðjunni og síðar á Hafnar-
viktinni meðan hann gat. Hvar
sem hann var, var það rúm vel
skipað og samstarfsmenn nutu
samverunnar, sem oft var blönduð
gamansemi og græskulausri gleði.
Ég kynntist Sigurði þannig, að
„Ég vona að þið leggið það á
ykkur að koma frá Reykjavík,"
sagði Kristín. „Það er alveg frá-
leitt að við, gamlir vinir og
ættingjar, hittumst aldrei nema
þegar við verðum að tárast saman
við jarðarfarir."
Og auðvitað komum við með
aldursforsetann okkar síunga í
fylkingarbrjósi. Sannarlega var
öllum það ljúft að mega taka þátt
í fagnaði þessarar frábærilega
farsælu og samstæðu fjölskyldu.
Með dæmafáum dugnaði hafði
Þverárhjónunum auðnast að koma
með góðum efnum upp stórum
barnahópi og afla sér og fjölskyld-
unni allri óskoraðrar virðingar og
mikilla vinsælda. Allir voru syn-
irnir fimm búnir að staðfesta það
með störfum sínum að þeir voru
orðnir miklir og fjölhæfir mann-
dómsmenn og dæturnar tvær fet-
uðu sama veg. Hið sviphreina og
fagra yfirbragð barnanna allra og
ljúft viðmót endurspeglaði þá eðl-
iskosti sem einkenndu alla þessa
fjölskyldu og ollu því að hún varð
hugþekk og kær öllum þeim sem
af henni höfðu einhver kynni.
En hátíðin, sem hófst að Mikla-
holti 27. maí sl., bar þess einnig
öruggt vitni að það var fleira en
hagleikur og dugnaður Þverár-
hjónanna til sjálfsbjargar í sam-
tíðinni sem gengið hafði í arf til
barna þeirra. Þau áttu sér einnig
sterkar rætur í þeirri fortíð, sem
geymdi hið verðmætasta frá bar-
áttusögu forfeðra þeirra fyrir lífi
sínu og menningu, trú og erfða-
venjum. Þess vegna varð mesti
fagnaðarfundur fjölskyldunnar að
hefjast á hinum ævaforna kirkju-
stað, þar sem forfeður hennar
höfðu um aldaraðir átt sínar
mestu helgistundir, þar sem þeir
höfðu að leiðarlokum verið bornir
til moldar. Þessi hátíð var stað-
festing á því að nú væri því
meginverkefni Þverárhjónanna
giftusamlega lokið að koma öllum
börnunum sjö inn í fullvaxna
við heimsóttum sama manninn á
Elliheimilinu við Kirkjubraut.
Það var Magnús Halldórsson frá
Síðumúlaveggjum. En hann var
eins og mörgum er kunnugt mikill
fræðaþulur og hélt öruggu minni
miklu lengur en flestir aðrir
menn. Þar lágu leiðir okkar sam-
an. Eftir það hittumst við nokkr-
um sinnum, sem mér finnst hafa
verið alltof sjaldan. Því það var
alltaf ávinningur að tala við Sig-
urð. Hann var einn þeirra, sem
vilja hafa allt sem sannast og
réttast. Hann neitaði að segja
neitt nema það væri öruggt. Eg
hygg hann hafi verið einn þeirra
manna sem hægt var að segja um,
að handtak hans og orð voru betri
en skriflegir gjörningar annarra
manna.
Hann tók nokkurn þátt í starf-
semi verkalýðsfélagsins og var þar
starfandi í vélstjóradeild félagsins
og ýmsum nefndum, sem mig
vantar þekkingu til að tala um.
Hinn 3. júlí 1937 kvæntist hann
Svövu Símonardóttur, skipstjóra-
dóttur úr Reykjavík og má einnig
rekja ættir hennar hingað á Akra-
nes og nágrenni þess. Þau eignuð-
ust sjö mannvænleg börn, sem öll
eiga nú bjarta minningu um föður
sinn og hún um eiginmann. Það er
sárt að sakna, en það er þó bót
þegar um leið er þess minnst að
þjáningarnar eru liðnar, hvíld
eftir langan og gæfuríkan starfs-
dag fengin. Og ég veit ég mæli
fyrir munn margra þegar ég
samhryggist eða samgleðst þeim
sem eftir eru, allt eftir því hvernig
á er litið. Samgleðst þeim sem
fékk þráða hvíld í veikindum
sínum og samhryggist þeim sem
eftir standa en þó. — Ég sam-
gleðst þeim einnig með að horfa
fram á væntanlega endurfundi á
landi sælunnar þar sem nóttlaus
voraldar veröld er.
Ég þakka kynnin og veit að
handan þess fljóts, sem skilur að
okkar sýnilega heim og þann
ósýnilega, hefur hann borið að
landi og fengið góðar viðtökur.
Þar bíður hann vinanna að
heiman.
Þökk fyrir allt.
Ari Gislason