Morgunblaðið - 11.08.1981, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. ÁGÚST 1981
39
Sigríður Pálsdóttir, sem bæði eru
nú löngu látin. Af systkinum
Kristins eru nú fimm eftir á lífi.
Kristinn ólst upp við leiki og störf
þar í Þykkvabænum. Stundaði
ungur vertíðarróðra í Eyjum.
Gerðist vélstjóri á styrjaldarárun-
um, fyrst á fiskiskipum, en síðar á
flutningaskipum, og starfaði við
það óslitið uns yfir lauk.
Árið 1958 kvæntist hann eftir-
lifandi konu sinni, Guðríði Jó-
hannsdóttur, sem þá var með tvö
börn ung, Olgu og Konráð. Saman
eignuðust þau Kristin Ómar og
Elísabetu. Heimilið var einstak-
lega farsælt. Hamingjan bjó í
húsinu, og hópinn sinn annaðist
Kristinn með þeirri sívakandi
umhyggju, sem honum var svo
eðlileg. Hann var einstakur heim-
ilisfaðir. Einu skuggarnir voru
fjarvera hans við störfin á sjón-
um. Gleðin varð þá þeim mun
stærri þær strjálu stundir, er
hann var í landi.
Þessi fátæklegu minningarorð
eru kveðja til „Kidda frænda" frá
okkur. Þó að við hittum hann ekki
oft, var hann samt fastur og skýr
dráttur í hópmynd vina og vanda-
manna. — Eitt síðkvöld fyrir
mörgum árum sat Kiddi frændi
drjúga stund í stofunni okkar.
Hann kom óvænt, er skipið hans
kom við til að lesta fisk í litlu
sjóplássi. Vélstjórinn skrapp í
land til að eyða einni kvöldstund
hjá frænku sinni og börnum henn-
ar. Hún hafði reyndar sjálf verið
barn á æskuheimili hans, fyrst
sem örlítil afastelpa, sem ungum
móðurbróður gekk erfiðlega að
mata, sagði Kiddi. Þetta kvöld
færði hann okkur fallega mynda-
styttu, sem lengi prýddi eitt horn-
ið í stofunni. Slíkar minningar
ylja lengi. Sá hlýi hugur, sem
gjöfinni fylgdi, gleymist ekki.
Þannig viljum við muna Kristin
Þórðarson.
Guð gefi fjölskyldu hans og
systkinum trú og von, vissu um að
sólin skín að skýjabaki, en Drott-
inn lífsins er líka nálægur í skýinu
dimma.
Friður Guðs geymi ykkur öil.
Nanna og Lárus.
í dag fer fram útför Kristins
Þórðarsonar vélstjóra. Hann
fæddist í Hávarðarkoti, Þykkvabæ
þann 24. maí 1913. Foreldrar hans
voru Þórður Kristinn Ólafsson og
Sigríður Pálsdóttir.
Kristin byrjaði snemma sjó-
róðra frá Vestmannaeyjum, en
lauk vélstjóraprófi árið 1945. Má
segja að hann hafi verið til sjós
alla tíð síðan.
Árið 1958 kvæntist hann eftir-
lifandi konu sinni Guðríði Jó-
hannesdóttur. Þau eignuðust tvö
börn, Elísabetu og Kristinn Ómar.
Auk þess ól hann upp tvö börn
Guðríðar frá fyrra hjónabandi,
Olgu og Konráð.
Fyrir rúmum tveimur árum
réðst hann til Skipafélagsins Vík-
ur hf. og var vélstjóri á m/s
Eldvík.
Þegar hann fór í frí síðastliðið
vor, var búist við að hann færi
aftur um borð næstu ferð eins og
hans var vani, en okkur til undr-
unar sagðist hann verða að vera
áfram í fríi. Hann varð bráð-
kvaddur á heimili sínu Neshaga
17, 29. júlí síðastliðinn.
Kristinn lærði til vélstjóra á
þeim árum, er vélarrúm skipa
voru með allt öðru sniði og
útbúnaði en í dag. Þetta gerði
honum sum verk erfiðari.
Kynni okkar Kristins urðu
aldrei náin, þótt sambandið væri
gott.
Við sigldum saman eina ferð
síðastliðið sumar og komst ég að
raun um það að hann var dulur
maður en átti trygga vini.
Jafnaðargeð og prúðmannleg
framkoma hans var einstök.
Eg votta eftirlifandi konu, börn-
um og skyldmönnum mína dýpstu
samúð.
Kristni óska ég alls hins bezta á
nýrri braut.
Ólafur Thorarensen
í dag er gerð útför Kristins
Þórðarsonar, vélstjóra. Fráfall
hans bar brátt að og var eigi til
þess vitað, að hann hefði kennt sér
meins. Hann hafði alla ævi verið
heilsugóður og hinsta kvöldið virt-
ist hann hress og kátur. Var því
erfitt að vakna til þess veruleika
að morgni, að hann hefði það
kvöld lagst til hinnar eilífu hvíld-
ar. Yfir andláti hans hvíldi þannig
sú friðsæld sem einkennt hafði
allt hans líf.
Kristinn fæddist í Hávarðarkoti
í Þykkvabæ 24. maí 1913, sonur
hjónanna Sigríðar Pálsdóttur frá
Vestmannaeyjum og Þórðar
Kristins Ólafssonar, bónda, úr
ÞYkkvabæ. Hann var þriðji yngst-
ur 9 systkina sem á legg komust,
en foreldrar hans misstu fyrsta
barn sitt við fæðingu. Af systkin-
um Kristins eru 5 á lífi og búa þau
öll í Reykjavík. Kristinn ólst upp í
fjölmennum systkinahópi í Há-
varðarkoti uns fjölskylda hans
flutti til Reykjavíkur árið 1934.
Réði trúlega miklu um þann bú-
ferlaflutning að yngsta systir
Kristins er blind og þurfti því á
sérkennslu að halda.
Hinn 1. september 1958 gekk
Kristinn að eiga Guðríði Jóhanns-
dóttur. Foreldrar hennar voru
Jóhann Árnason, ættaður af Kjal-
arnesi og Helga Bjarnadóttir, ætt- -
uð úr Garðahreppi. Kristinn og
Guðríður eignuðust tvö börn,
Elísabetu, f. 22. október 1950 og
Kristinn Ómar, f. 1. febrúar 1957.
Ennfremur ól Kristinn upp tvö
börn af fyrra hjónabandi konu
sinnar, Olgu Þórdísi Beck og
Konráð Beck, og reyndist þeim
sem eigin faðir. Við kynni Guðríð-
ar og Kristins verða þáttaskil í lífi
hans og við tekur ánægjulegasti
kafli lífsins, er menn stofna eigið
heimili og eignast börn. Að leið-
arlokum voru barnabörnin sjö og
ber eitt þeirra nafn hans.
Ungur að árum fór Kristinn til
sjós og varð sjómennskan hans
lífsstarf. Lengst af var hann
vélstjóri á fiskiskipum og síðar á
flutningaskipum. Var hann því oft
fjarri heimili og ástvinum. Hann
var þó mikill fjölskyldumaður og
naut ríkulegu samverustundanna
með henni. Heimili sjómannsins
er um margt sérstætt og frábrugð-
ið öðrum heimilum. Þar ríkir hin
mikla tilhlökkun og eftirvænting
barnanna ' vegna væntanlegrar
heimkomu föðursins, söknuður og
tár þegar hann fer og enn á ný
tilhlökkun og eftirvænting. Sam-
bandið er því þeim mun nánara
sem hinar sameiginlegu stundir
sem gefast eru færri. Þá er og
mikið lagt á sjómannskonuna sem
auk mikils vinnuálags hefur
áhyggjur af öryggi bóndans í
vályndum veðrum. En gæfan var
hliðholl og ætíð kom Kristinn heill
heim af hafi.
Kristinn var ekki einn þeirra
manna sem lét mikið á sér bera.
Hann var mjög vandaður maður
til orðs og æðis og vann öll sín
störf af mikilli alúð og samvisku-
semi. Hann var maður dulur og
flíkaði lítt tilfinningum sínum og
skoðunum, en undir niðri bjó festa
og bjargföst lífsskoðun. Einn þátt-
ur hennar var trú á einstaklings-
framtakið sem driffjöður þjóðfé-
lagslegra framfara og vafðist því
ekki fyrir honum hvaða flokki
hann ætti að fylgja í þjóðmálum.
Kristinn hafði mjög fallega
söngrödd og hafði unun af því að
hlusta á söng og tónlist. Hafði
hann viðað að sér miklu efni til að
hlusta á á næðisstundum í næstu
sjóferð. Örlögin höfðu þá ætlað
honum annað skip og annað föru-
neyti.
Kynni mín og Kristins voru ekki
löng, en fundum okkar bar fyrst
saman fyrir tæpum 3 árum. Hann
mun þó verða mér hugstæður og
margra notalegra stunda er að
minnast þegar afi og amma voru
sótt heim með barnabörnin. Er
mér þá ofarlega í huga blítt bros
hans þegar hann tók barnabörnin
í fangið. Þannig sá ég hann síðasta
Rut Guðmundsdótt-
ir - Minningarorð
Fædd 23. júní 1972.
Dáin 5. ágúst 1981.
I dag kveðjum við hinztu kveðju
elskulega litla stúlku, sem hefur í
16 mánuði háð hetjulega baráttu
við ólæknandi sjúkdóm.
Allt, sem í mannlegu valdi
stendur hefur verið reynt til a
vinna bug á sjúkdómnum, tvær
ferðir farnar á Ríkisspítalann í
Kaupmannahöfn og ótal ferðir á
sjúkrahúsin hér, en sá sem öllu
ræður hefur ætlað Rut litlu annað
hlutskipti, en að ílengjast hér á
jörðu niðri og annað verkefni
beðið hennar í ríki hans.
Nú kemur ekki lengur iítil
stúlka í vinnuna með mömmu
sinni með skólabækurnar sínar,
því hún vildi læra að lesa og
reikna, þótt hún hefði ekki heilsu
til að sækja skólann og aldrei
þreyttist mamma á að leiðbeina og
hjálpa litlu stúlkunni sinni og
skildi hana aldrei við sig.
Það gætu margir fullorðnir lært
af æðruleysi þessarar yndislegu
stúl ’i, aldrei heyrði maður hana
kvar. yfir örlögum sínum. Hún
tók ödum geislameðferðum og
sprautum sem sjálfsögðum hlut og
jafnvel þótt mátturinn færi að
þverra, fyrst í fótum og síðan gat
hún ekki hreyft handleggina sína
og hendur. Öllu var tekið með
jafnaðargeði og mamma sat alltaf
við rúmið tilbúin að gera það sem
með þurfti.
Á Landakotsspítala leið Rut
litlu vel. Þar voru allir svo góðir
og Sævar Halldórsson læknir upp-
örvaði hana allan tímann og henni
þótti hann svo sérstaklega
skemmtilegur. Hann gerði að
gamni sínu við hana fram á
síðasta dag og hann og allir sem
starfa á Landakotsspítala eiga
miklar þakkir skildar fyrir sér-
staklega góða umönnun á þessum
langa tíma.
Mér dettur í hug þegar ég hugsa
um þessi níu ár, sem Rut litla var
á meðal okkar, að það er ekki
aðalatriðið að árin sem okkur eru
skömmtuð séu svo mörg. Heldur
er meira virði, hvernig við notum
þau. Að vera öðrum til ánægju og
gleði og láta gott af sér leiða
hlýtur að vera það sem við eigum
að reyna að temja okkur.
í slíkri fjölskyldu ólst Rut upp.
Allir eins og einn maður. Eigin-
girni ekki til.
Eg veit líka að núna þegar
mamma hefur sleppt hendinni af
litlu stúlkunni sinni, stendur afi
tilbúinn að taka á móti henni og
leiðir hana og sýnir henni dá-
semdir himnaföðurins.
Megi fjölskyldan öll hafa styrk
og trú um góða endurfundi.
Ilvrrsu dýrmat er miskunn þin. ú Guð
Mannanna hnrn leita halis i skuKKa va'nKÍa
þinna.
hvi að hjá þér er uppspretta lifsins
<>K í þinu Ijúsi sjáum vér ljús.
(Sálm. 36.8.10.)
Erla Wigelund.
kvöldið sem við hittumst og þann-
ig mun minningin um hann lifa
eftir.
Guð blessi minningu Kristins
Þórðársonar.
Sigmundur Stefánsson
Mortir. ók síkIí minn sjó fram á haust.
til suóurs hvor íold or í kafi/
En Stiloy or úti svoipuð laust
í SvollKljá ok kvoldroóatrafi.
Hór á aó draKa nokkvann í naust
nú or ók kominn af hafi.
E.B.
Þessar ljóðlínur úr kvæðinu
„Móðir mín“ eftir Einar Bene-
diktsson komu mér í hug, þegar ég
heyrði lát Kristins Þórðarsonar,
svo óvænt sem það bar að, en hann
lézt í svefni aðfaranótt 29. júlli sl.
Oft var hann búinn að mæta til
skips á sínum sjómannsferli, sem
var orðinn meiri en 50 ár.
Það er mikið starf að stunda sjó
meira en hálfa öld og ekki á færi
þeirra, sem ekki þekkja til sjó-
mennsku, að gera sér grein fyrir
því hvílíkt þrek og staðfestu þarf
til þess að skila slíku ævistarfi og
gera það með slíkum ágætum sem
Kristinn gerði.
Árið 1928 byrjaði Kristinn á
vetrarvertíð í Vestmannaeyjum,
og alla tíð síðan hefur hann mætt
á hina hefðbundnu vertíðir, vetur,
sumar og haust, lengst af sem
vélstjóri á hinum hefðbundna
vertíðarflota, en nokkur síðustu
árin á fraktskipum, þar sem hann
hefur að vísu haft heldur hægari
vinnu á stundum, en þar á móti oft
mjög langar útivistir. Þó var ekki
á honum að skilja, að hann væri
farinn að hugsa til landgöngu
fyrir fullt og allt.
Kristinn var fæddur og uppal-
inn í Þykkvabænum, kominn af
kjarnafólki þar um slóðir. Eftirlif-
andi kona hans er Guðríður Jó-
hannsdóttir og eignuðust þau tvö
börn, Ómar og Elsu. >
Þegar við nú kveðjum Kristin
þá þökkum við hjónin honum
áratuga vináttu og samfylgd, en
við höfðum vonað að hann ætti
mikið ólifað, þar sem hann hafði
sjaldan kennt sér nokkurs meins.
En enginn ræður sínum nætur-
stað.
Við biðjum Guð að styrkja alla
aðstandendur hans og vitum, að
það verður þeim huggun harmi
gegn að eiga fagrar minningar um
slíkan öðlingsmann.
„Far þú í íriói
FriAur (íuós þÍK bleíksi
llafóu þokk fyrir allt ok allt.“
Vinir
t
Fööursystir mín,
MARÍA SALÓMONSDÓTTIR,
veröur jarösungin trá Dómkirkjunni í Reykjavík fimmtudaginn 13.
ágúst kl. 10.30 f.h.
Tryggvi Hjörvar.
t
Minningarathöfn um móöur okkar og tengdamóöur,
SIGRÍÐI KRISTJÁNSDÓTTUR,
Borgarnesi,
fer fram í Borgarneskirkju miövikudaginn 12. ágúst kl. 14.00.
Jarösett verður frá Flateyrarkirkju laugardaginn 15. ágúst kl.
14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guömundur Kristjónsson,
Sara Vilbergsdóttir,
Þóröur Kristjánsson,
Guðrún Jónsdóttir.
t
Ötför eiginmanns míns og fööur okkar,
SNORRA GUÐMUNDSSONAR
leigubílstjóra,
Eiríksgötu 9, Reykjavík,
er lézt í Landspítalanum hinn 5. ágúst sl., fer fram frá
Fossvogskirkju miövikudaginn 12. ágúst kl. 16.30.
Þórey Eiríksdóttir og börn.
t
GUÐMUNDUR SIGUROSSON
trésmíöameistari,
áöur til heímilis aö
Barónsstíg 18,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju miövikudaginn 12. ágúst
klukkan 10.30.
Örn Guömundsson.
t
Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
SVEINN J. ASMUNDSSON
bifreióarstjóri,
Dalbraut 27,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju miövikudaginn 12. ágúst kl.
13.30. Blóm vinsamlegast afþökkuö, en þeim, sem vildu minnast
hins látna, er bent á líknarsjóö Oddfellowstúkunnar Þorfinnur
karlsefni nr. 10 eöa aörar líknarstofnanir.
Ellen Sveinsdóttir, Ástvaldur Kristmundsson,
Jóhann Sveinsson, Hulda Randrup,
Pétur Sveinsson, Aslaug Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.