Morgunblaðið - 06.06.1982, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. JÚNÍ 1982
KOMDU
SKOÐAÐU
OGREYNDU
nýju 4ra gíra efctavélina
©
Husqvarna
Gunnar Ásgeirsson hf.
Suðurlandsbraut 16 Simi 9135200
Akurvík, Akureyri
MAMIYA U ER FÆDD.
HÚN ER 35MM,
11,5CM Á BREIDD, 6,5CM Á HÆÐ,
VEGUR 230G OG SEGIR BÍÍÍB!
Náðirðu öllu þessu?
Þó nýja MAMIYA U sé.eins og þú sérð, ótrúlega fyrirferðar-
lítil, er hún samt meðal fullkomnustu 35 mm myndavéla á
markaðnum. Enda má segja að fæðing hennar hafi gengið
framar vonum í alia staði.
Hún er hlaðin tækninýjungum þó hún beri það ekki utan á
sér. Engu var til sparað svo þessi knáa myndavél yrði eins
auðveld í meðförum og skilaði jafn frábærum myndum og raun
ber vitni um.
1 Mjög fullkominn Ijósmælir vinnur með lokaranum sem stillir á réttan
hraða og Ijósop eftir birtuskilyrðum hverju sinni alltfráf. 2,8 á hraða 1/8 úrsek.
til f. 16 á hraða 1/500 úr sek
2. Þegar hraðinn fer niður fyrir 1/30 sek. lætur vélin vita að nota þurfi þrífót
eða flass með því að gefa frá sér bæði hljóð (bí í íb) og Ijósmerki.
3. Mjúkur afsmellari kemur í veg fyrir að vélin hreyfist þegar smellt er af og
gefur því skarpari myndir.
4. Innbyggt lok fyrir linsuna. Ef lokið er fyrir er ekki hægt að smella af.
5. Sjálftakari. 6. Fyrirferðariítið verð, aðeins kr. 1810.-
I MAMIYA U-TEKUR ALLT NEMA PLÁSS. </> H > T. 31 <s>
HHNS PETERSEN HF H § 3) X Tl (D
BANKASTRÆTI GLÆSIBÆR AUSTURVER UMBOÐSMENN S 20313 S. 82590 S. 36161 UMALLTLAND H
GUÐJÓN ÁRMANN EYJÓLFSSON SEGIR FRÁ
Sögur af sjómönnum
Lúkarssögur
l>egar ég var þýfgaður um lúkars-
sögu fyrir sjómannahlað Morgun-
hlaðsins, skildi ég strax orðið, en
minnist ekki að hafa heyrt það oft
áður. Kn orðið er skemmtilegt og
mun þar átt við hið sama og danskir
kalla „skipperhistorie“, sem í
dansk-danskri orðabók er skýrt sem
„fantasifuld lögnehistorie“ eða
ótrúleg lygisaga; einnig er til
svonefnd „skipperlögn" eða skip-
stjóralygi og erum við þar Dönum
fremri, því að ekki er okkar ágæta
skipstjórastétt kennd við slíkt, en
þetta bendir auðvitað til þess sem
vitað er, að sjómenn hafa frá fleiru
að segja en almennt gerist og mun
stundum hafa verið skáldað í eyð-
urnar og menn látið gamminn geisa.
En í sjálfu sér er hér á ferð all-
merkileg gerð skáldskapar og
ævintýra, þar sem fléttað er sam-
an hugarflugi og raunveruleika og
allt kryddað góðlátlegu gamni og
gríni.
Svíar kalla þessar sögur sama
nafni og Danir „skepparhistorier"
og skýra þær sem „ákveðna teg-
und ótrúlegra frásagna, sem eru
bæði skemmtilegar og spennandi,
en tæpast trúverðugar. Með þann-
ig sögum er unnt að gera ófróða
landkrabba agndofa og vekja hlát-
ur meðal sjómanna."
I Svíaríki eru sögur þessar þó
teknar mjög alvarlega (!) af því að
skjaladeild Siglingasögusafns
Svía (Statens Sjöhistoriska Muse-
um) safnar nú þannig sögum.
Gætum við ekki lært þarna
eitthvað af frændum vorum, Sví-
um?
Oft höfum við nú í seinni tíð
„dependerað" eða dregið svo dám
af þeim sænsku, að ýmsum þykir
nóg um og mun eitthvað til í þvi,
en þarna held ég að sé málefni,
sem væri lærdómsríkt og fróðlegt
fyrir Söguþjóðina.
Allar þjóðir eiga safn slíkra
furðusagna og nægir að benda á
furðusöguna (mýtuna) um Hol-
lendinginn fljúgandi, sem hefur
orðið uppspretta listaverka í óper-
um og tónlist, en upphaflega er
sagan af hollenskum skipstjóra og
sögð á langsiglingum stóru segl-
skipanna fyrir Góðrarvonarhöfða,
frá Indlandi og Kína á öldinni sem
leið — lúkarssaga sögð á frívökt-
um framan við stórmastrið, þar
sem var friðland háseta og enginn
yfirmanna vogaði sér óvopnaður,
þar sem mest var harkan! Hol-
lendingurinn fljúgandi er „niss-
inn“, eða skipsdraugurinn, sem
svo margir íslenskir sjómenn hafa
orðið varir við og kunna frá að
segja. Við þetta tækifæri og tíma
væri ef til vill unnt að rifja upp
eina eða tvær slíkar sögur.
Sem fyrr segir safnar sænska
siglingasafnið nú þannig sögum í
samvinnu við siglingablaðið
Svensk Sjöfarts Tidning. Hyggst
blaðið gefa sögurnar úr í sérstakri
bók.
í greinarstúf í Svensk Sjöfarts
Tidning, þar sem þetta er kynnt,
segir. „Við vitum, að lúkarssögur
eru ennþá sagðar. í dag er ef til
vill ekki sem fyrr á tíð sagt frá
furðuskipum og nykrum, í stað
þess eru nú komnar duttlungafull-
ar tölvur eða risastór olíuflutn-
ingaskip, sem hverfa sporlaust
með manni og mús. Söguefnið hef-
ur breyst, en hefðin er sú sama og
var. Fáar lúkarssögur frá seinni
tíð eru til á söfnum okkar og
Guðjón Ármann Eyjólfsson
þessvegna er þessi hvatning fram
komin."
Areiðaniega kunna íslenskir
sjómenn margar góðar lúkarssög-
ur, sem menn segja hver öðrum til
gamans á löngum siglingum eða ef
legið er í höfn eða „reiðileysi", sem
kallað er í tregfiski.
Já, siglingasögusafn, sjóminja-
safn, hvað er nú það? spyr ef til
vill einhver, því að þrátt fyrir það
að margir góðir menn hafi í ára-
tugi reynt að vekja þjóðina til
dáða í þessum efnum, að koma upp
myndarlegu sjóminjasafni í höf-
uðborg landsins eða næsta ná-
grenni, þá hefur ekkert markvert
gerst og merkileg skip eru látin
grotna niður eða eru seld til niður-
rifs og í brotajárn. Hefði verið til
of mikils mælst að eiga eins og
einn togara af gömlu gerðinni eða
nýsköpunartogara? Skútu eigum
við fyrir dugnað og ósérhlífni, að-
allega eins manns og lítils kaup-
staðar úti á landi. Nóg um það, en
ísland er eyja, umlukt hafi, og
Kappróður
á Pollinum