Morgunblaðið - 09.09.1982, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. SEPTEMBER 1982
+
Eiginkona lYiín, móðir, tengdamóöir og amma,
ÞÓRA ÁRNADOTTIR,
Brennistööum, Flókadal,
lést i Sjúkrahúsi Akraness 7. sept. Veröur jarösungin i Reykholti
laugardaginn 11. sept. kl. 14.00.
Theodór Sigurgeirsaon,
Þorsteinn Theodórsson, Sigríöur Jónsdóttir,
Valgeröur Theodórsdóttir, Kristjén Jónsson,
Árni Theodórsson, Vigdis Sigvaldadóttir,
barnabðrn og barnabarnabörn.
t
Konan mín, móöir, tengdamóöir oa amma,
MARGRÉT EYJÓLFSDÓTTIR,
Stighúsi,
sem lést 31. ágúst, veröur jarösungin frá Eyrarbakkakirkju laug-
ardaginn 11. september kl. 3 e.h.
Péll Jónasson,
Guörún S. Kaaber, Sveinn Kaaber,
Margrét Friöbjarnardóttir,
Mér Jónason, Sonja Ólafsdóttir
og barnabörn.
+
Útför móöur minnar, ömmu okkar og systur,
EYÞÓRU THORARENSEN
fer fram frá Dómkirkjunni, föstudaginn 10. sept. kl. 15.00.
Louiae Erna Thorarensen,
Henrik Thorarensen,
Þór Thorarensen,
Henrík Eyþór Thorarensen,
Rannveig Ásgrimsdóttir.
+ Móöir okkar, tengdamóöir og amma.
INGILEIF AUÐUNSDÓTTIR,
Gilsérstekk 1,
fyrrum húsmóöir að Grímsstööum í Vestur-Landeyjum, sem and- aöist 31. ágúst sl„ veröur jarösungin frá Akureyjarkirkju í V-Land-
eyjum, laugardaginn 11. sept. nk. kl. 14.00.
Katrín Sigurjónsdóttir, Einar 1. Sigurðsson ,
Guöjón Sigurjónsson, Þuríöur Antonsdóttir,
Sverrir Sigurjónsson, Álfhildur Steinbjörnsdótti,
Ingólfur Sigurjónsson, og barnabörn. Guóríóur Gísladóttir

+
Hjartkær eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
GUÐJÓN S. ILLUGASON,
skipstjóri, Norðurbraut 15, Hafnarfiröi,
sem lést 1. september veröur jarösunginn frá Þjóökirkjunni í
Hafnarfiröi, föstudaginn 10. september kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaöir, en þeim sem vildu
minnast hins látna, er bent á Hjartavernd.
Björg S. Siguröardóttir,
Gunnar Eldon Guöjónsson, Helga Eldon Guöjónsson,
Björk Guöjónsdóttir,
Lovísa Guöjónsdóttir,
Kjartan Á. Guöjónsson,
Signý Guðjónsdóttir,
Sigurlín Guðjónsdóttir,
Guöný Guöjónsdóttir,
Guójón Guöjónsson,
og barnabörn.
Skúli Ólafsson,
Tony Afzal,
Sigríöur Siguröardóttir,
Jón Hjaltaaon,
+
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
JAKOBJÓHANNESSON,
rafvirkjameiatari, Efatasundi 3,
sem lést í Borgarspitalanum laugardaginn 4. september sl. veröur
jarösunginn föstudaginn 10. september kl. 10.30 frá Fossvogs-
kirkju. Jarösett veröur í Gufunesi. Blóm og kransar afþakkaöir. en
þeim sem vildu minnast hins látna er bent á Krabbameinsfélag
islands.
Þóra Guömundsdóttir,
Jóhann Jakobsson,
Árni Jakobsson,
Þórarinn Jakobsson,
Sigurður Jakobsson,
og barnabörn.
Svala Konréösdóttir,
Jóna Jakobsdóttir,
Guóbjörg Arnórsdóttir,
Ingibjörg Broddadóttir
+
Þökkum af alhug öllum þeim sem auösýndu okkur samúö og
vinarhug viö andlát og útför foreldra og tengdaforeldra okkar,
MARGRÉTAR VÍGLUNDSDÓTTUR
KRISTINS HALLDÓRSSONAR,
Ljóaheimum 6.
Konréö Ó. Kristinsson, María Siguröardóttir,
Víglundur Kristinsaon, Marta Guórún Jóhannadóttir,
Sigríóur Kristinsdóttir Higgins,
Sigurbjartur Kristinsson, Áslaug Matthíasdóttir
börn og barnabörn.
Minning:
Snœbjörn Jónsson
bóndi á Stað
Það fækkar óðfluga útvörðum
íslenskrar bændamenningar við
norðanverðan Breiðafjörð. Maður
á erfitt með að trúa sínum eigin
eyrum þegar maður heyrir svo
óvænta harmafregn, sem andlát
Snæbjarnar Jónssonar, stórbónda
á Stað á Reykjanesi í Reykhóla-
hreppi. Þó vissi ég hinsvegar að
hann gekk ekki heill til skógar hin
síðustu ár ævinnar. Nafnið Snæ-
björn á Stað er samofið og er
greypt í hugskoti allra þeirra sem
kynntust honum, slíkur var per-
sónuleikinn í allri viðkynningu.
Það sem einkenndi hann fyrst og
fremst var hógværð í lífsstarfi og
leik, fórnfýsi og hlýja í garð allra,
sem hann átti samleið með, ekki
síst þeirra sem einhverra hluta
vegna gengu ekki heilir til skógar,
þar reyndi hann að bera smyrsl á
sárin og græða þau með góðleika
sínum. Snæbjörn var fæddur á
stað á Reykjanesi 8. nóvember
1909, sonur presthjónanna þar
séra Jóns Þorvaldssonar ættuðum
frá Hvammi í Norðurárdal og
konu hans Ólínu Snæbjörnsdóttur
frá Hergilsey á Breiðafirði, dóttur
hins nafnkunna aflaformanns
Snæbjarnar í Hergilsey, sem er
löngu þjóðkunnur maður. Snæ-
björn var elstur þriggja systkina
er upp komust og er nú aðeins eft-
ir ein systirin ofar foldu, Ragn-
heiður búsett í Reykjavík. Krist-
ján Jónsson borgarfógetafulltrúi
er hniginn að velli fyrir nokkrum
árum. Eitt barn misstu presthjón-
in á Stað á unga aldri, einn fóst-
urbróður átti Snæbjörn, systurson
séra Jóns. Hann var sonur Val-
borgar Þorvaldsdóttur á Auðs-
haugi á Barnaströnd, það er séra
Jón Arni Sigurðsson prestur í
Grindavík. Hann Snæbjörn á Stað
var enginn yfirborðsmaður í dag-
legu lífi. Hann gat ekki hugsað sér
annan dvalarstað heldur en æsku-
heimili sitt, hann unni heitar en
öllu öðru fossinum sem kvað sama
rómi sí og æ er hann steyptist
fram af þverhníptri fjallsbrúninni
og ánni sem liðaðist meðfram hús-
inu hans, sem átti heima í alla
ævi, hann var fæddur bam nátt-
úrunnar, hann unni hverju blómi,
sem óx í kring um hann. Hann
gjörbylti allri jörðinni, þurrkaði
upp votlendið, fjarlægði björgin
og breytti öllu í græn tún, sem
áður var lítt nothæft land, bæði á
Stað og einnig á Brandsstöðum,
sem hann hafði nytjar af líka.
Snæbjörn á Stað var fyrirmyndar
bóndinn. Lagði metnað sinn í að
prýða og bæta jörðina, hann átti
ávallt afburða fallegt fé, sem bar
af öðru fé á Reykjanesi. Staður á
Reykjanesi var allmikil hlunn-
indajörð, bæði selveiði og dún-
tekja, margar dreifðar eyjar og
hólmar fyrir landi svo þar af leið-
andi var oft mannmargt á heimili
Snæbjarnar, enda skorti hann
aldrei fólk, hjá ljúfmenninu vildu
allir vera, sem á annað borð voru á
lausum kili. Snæbjörn mun um
langt skeið hafa verið fjárflesti
bóndinn á Reykjanesi. Hann
byggði upp íbúðarhúsið, einnig
fjárhús yfir fimm hundruð fjár
ásamt þurrheyshlöðu, svo og
flatgryfju svo hann þyrfti síður að
vera háður duttlungum veðurguð-
anna ef að legðist í óhagstæða tíð,
því svo vel sá hann fyrir öllu er að
búskapnum laut. Snæbjörn vél-
væddi bú sitt ekki síður en aðrir
bændur, en hinsvegar mun hann
aldrei hafa keyrt dráttarvél hvað
þá bíl. Séra Jón Þorvaldsson á
Stað, faðir Snæbjarnar, andaðist
31. desember 1938 á heimleið frá
Englandi. Um vorið 1939, tekur
Snæbjörn alfarið við búsforráðum
á Stað, en hafði áður verið ráðs-
maður hjá foreldrum sínum um
alllangt skeið. Hinn 8. nóvember
1940 gengur hann að eiga Unni
Guðmundsdóttur frá Skjaldvar-
arfossi á Barðaströnd, mikla
myndar- og ágætiskonu til orðs og
æðis á öllum sviðum. Þau eignuð-
ust fjóra syni, þeirra er elstur Jón
bóndi í Mýrartungu í Reykhóla-
hreppi. Árni sem er kennari við
bændaskólann á Hvanneyri og á
þar að sjálfsögðu heima. Friðgeir,
sem er bifhjólaviðgerðarmaður
búsettur í Reykjavík. Eiríkur, sem
býr að hálfu á móti foreldrum sín-
um á Stað, og einn son átti Unnur
áður en hún giftist Snæbirni, og
heitir sá Sigurvin Ólafsson, bú-
settur á Stokkseyri, og gekk Snæ-
björn honum í föðurstað. Snæ-
björn var mikill hestamaður, hann
hafði mikið yndi af að fara á bak
gæðingum sínum og hleypa um
sveit sína, ekki rekur mig minni til
þess að hann hafi verið mikið í
hestabraski, enda of mikill dýra-
vinur til þess. Það var með dýrin
eins og mannfólkið hjá Snæbirni,
þar var öllu gert vel. Það var hans
fyrsta boðorð að öllum liði sem
best. Engan mann hvorki karl eða
konu hefi ég hitt, sem sá Snæ-
björn skipta skapi, svo mikil var
festa hans og prúðmennska á öll-
um sviðum og skipti þá engu máli
þó erfiðleikar steðjuðu að. Hins-
vegar var Snæbjörn glaðsinna og
gat verið glettinn á sinn góðlega
hátt. Snæbjörn var einn af stofn-
endum ungmennafélagsins Aftur-
eldingar í Reykhólahreppi og lifði
allt sitt líf í anda ungmennafé-
lagshrifningarinnar, því hann var
algjör bindindismaður bæði á vín
og tóbak. Hann var um bil í
hreppsnefnd og í stjórn búnaðar-
félagsins, einnig í stjórn kaupfé-
lagsins og eitthvað fékkst hann
hin síðustu ár við innflutning á
korni til fóðurbætis fyrir sjálfan
sig og granna sína og gat útvegað
það á mun lægra verði en það var
selt í kaupfélaginu. Snæbirni og
eftirlifandi konu hans verður seint
fullþakkað sú einstaka alúð og
góðmennska, sem þau sýndu móð-
ur minni er hún dvaldi oft lang-
tímum á heimili þeirra á Stað, er
leiðarlok hennar tóku að nálgast
og hún farin að þreki að falla úr
elli, feyskinn líkami að hníga að
velli, svo einstök reyndust þau
henni og sömuleiðis mér, sem
þessar línur ritar. Það er hverjum
manni dýrmæt gjöf að mæta slíkri
vináttu á lífsbrautinni, en oft á
tíðum vandfundin meðal samtíð-
arinnar. Ólína, móðir Snæbjarnar,
var lengi á heimili Staðarhjóna
eftir andlát manns síns, eða nánar
tiltekið meðan hún gat heilsu
sinnar vegna dvalið þar og þurfti
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
KRISTJÁNS KRISTMUNDSSONAR,
Bústaöavegí 57.
Kristfn Hannibalsdóttir,
Gunnar Péll Kriatjénsson,
Anna Kristjénsdóttír, Einar Sigurösson,
Rósamunda Kristjénsdóttir, Stslén Arndal,
Kristjén Kristjénsson, Halldóra Jónsdóttir,
Reynir Kristjénsson, Jóna Þ. Vernharósdóttir,
Lilja K. Thomsen, Kurt Thomsen,
og barnabörn.
ekki að vera að meiru eða minna
leyti undir læknishendi. Hin síð-
ustu ár ævinnar dvaldi hún á elli-
og hjúkrunarheimilinu Grund í
Reykjavík og andaðist þar hinn 10.
september 1964. Á Stað hafði verið
alllengi systir frú Ólínu, Ingibjörg
Snæbjarnardóttir, og var hún þar
til dauðadags. Einnig var þar
mjög lengi kona sem hét Rannveig
og var í daglegu tali aldrei nefnd
annað en Veiga á Stað, báðar þess-
ar konur nutu umhyggju og alúðar
Staðarhjóna til hinstu stundar. Og
hafa þau Staðarhjón, bæði Snæ-
björn og eftirlifandi kona hans,
reist sér ógleymanlega bauta-
steina í hugum samferðamanna
sinna þar eins og annars staðar.
Snæbjörn heitinn hafði verið
eitthvað lasnari hina síðustu daga
fyrir andlátið og átti að mæta hjá
lækni, en fékk frest á því til þess
að geta fylgt samtíðarmanni sín-
um og sveitunga sínum Magnúsi
Ingimundarsyni frá Bæ síðasta
spölinn hérna megin grafar og
lagðist lúinn til hvíldar kvöldið
áður en jarðarförin skyldi fara
fram. Það var hans síðasti hátta-
tími, hann vaknaði ekki aftur.
Hann kvaddi jafn hljóðlega og
hann lifði og sveif á vit hins
ókomna bak við tjaldið sem aðskil-
ur lifandi og dauða. Tjaldið sem
aðskilur heim ódauðleikans og ei-
lífðarinnar, þar sem musteri guðs
standa opin sanntrúuðum börnum
sínum eftir langan vinnudag, þar
sem trúmennskan var alltaf í
fyrirrúmi, leitandi að því besta og
fegursta, sem mannsandinn hefur
yfir að ráða, því það gerði Snæ-
björn heitinn svo sannarlega,
meðan hann var á meðal vor. Það
er mikill skaði hverju byggðarlagi,
sem missir slíkan son, fyrst og
fremst stórbóndann, snyrti-
mennið, sem öllum vildi aðeins
það besta. Náttúruunnandann,
sem sýndi í verki hversu mikils
virði það er frjálsbornum manni
að geta fengið að njóta þess að
starfa við sín hjartans áhugamál,
hrinda verkinu í framkvæmd og
leysa hverja þraut með sóma, til
eftirbreytni fyrir hinar yngri
kynslóðir, sem landið erfa. Vegur
hans yfir landamærin til hýbýla
horfinna kynslóða hefur verið
bjartur og fagur þegar hann kom
á hina himnesku strönd umvafinn
ættingjum og dýrðarljóma Drott-
ins, hinni eilífu birtu friðar og
kærleika almættisins. Eftirlifandi
eiginkonu Snæbjarnar heitins bið
ég allrar blessunar um ókomin ár
og bið algóðan Guð að vaka yfir
velferð hennar nú og um alla
framtíð með alúðar þökkum fyrir
allan velgjörning við mig og móð-
ur mína frá fyrstu kynnum þeirra
til hinstu stundar. Sömuleiðis
votta ég mína dýpstu samúð öllum
börnum þeirra hjóna, einnig
tengdabörnum og barnabörnum
og bið þeim allrar blessunar um
alla ókomna tíma.
Útför Snæbjarnar var gerð að
viðstöddu miklu fjölmenni á Stað,
hans æskuheimili. Já, það komu
margir til að kveðja aldinn öðling
í síðasta sinn. Þó að hann verði
eigi að síður ógleymanlegur öllum
samtíðarmönnum sinum um langa
framtíð og vonandi speglist í sál-
arlífi afkomenda sinna um langa
framtíð.
„Kar þú í friAi
fridur ( >uAn þig bleswi.
Ilafðu þokk fyrir allt «g allt.“
Guðmundur A. Jónsson