Morgunblaðið - 25.11.1982, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. NÓVEMBER 1982
Jhjuskapar-
At«€>LUM
líiTörJO iiJo uEL<\e>eipAt«<tl
+ + i ^
jp
Ast er...
^
... að hjálpa henni að
flytja.
TM Reg U S. Pal Off.-aN righta rea^ved
® 1978 Los Angetes Timea Syndicate
Með
morgunkaffimi
115S Vonandi lætur hún mamma þín
Mér þykir það leitt, en alskeggjaða gera við h|jóðið ; tækinu sinu fyrir
menn þoli ég ekki!
helgina?
5-/7 1982
McNaught Synd . Inc
1 71
0^_

fþróttakennaraskóli íslands að Laugarvatni.
Hvað kemur stúdentslærdóm-
ur leikfimikennaraprófi við?
HÖGNI HREKKVISI
yt HAFE>CJ BlKiPIP IAEE> SAt'ACA “
AiVNSri?IWU."
Skúli Helgason prentari skrifar:
„í gærdag, þegar ég lagði af stað
heim úr vinnu minni, varð mér það
á að opna bílútvarpið eins og oftar.
Þar var verið að ræða um Iþrótta-
kennaraskóla íslands. Rætt var við
skólastjóra, fyrrverandi og núver-
andi kennara og nokkra nemendur.
Það sem verið var að ræða um í
sambandi við þennan skóla var í
sjálfu sér ekkert sérstaklega
merkilegt; það sem mér fannst
merkilegt við umræðuna var það,
að flestir þeir sem við var rætt
vildu að þessi skóli fengi einhvers
konar háskólagráðu og í hann
Nennir,
vill
og getur
Auðunn Blöndal skrifar:
„Nú eru flestir farnir að hugsa til
prófkjörs Sjálfstæðisflokksins sem
fram fer um helgina og mikiö af
frambærilegu fólki í framboði. Von-
um við að fiokkurinn beri sigur úr
býtum í næstu kosningum. Mín
skoðun er sú, að á prófkjörslistan-
um sé sá maður sem hefur flest það
til að bera sem þarf til að auka fylgi
flokksins sem mest. Sá maður er
Albert Guðmundsson. Ekki þekki
ég hann persónulega, þó að ég sé
honum málkunnugur, en ég hef orð-
ið vitni að því, hvað eftir annað, að
hann vill hjálpa öllum sem til hans
leita. Mörg dæmi gæti ég nefnt,
enda þótt það verði ekki tíundað
hér.
Ég bendi þeim á, sem enn eru
óákveðnir en ætla að greiða at-
kvæði í prófkjörinu nú um helgina,
að í næstu alþingiskosningum
mundu margir kjósa Sjálfstæðis-
flokkinn fyrir það eitt að Albert
yrði ofarlega á lista flokksins.
Þarna er greinilega maður, sem
nennir, vill og getur.
Með ósk um sigur."
kæmust aðeins þeir sem hefðu
stúdentspróf. Röksemdafærslan
var sem sé öll á þá leið, að þetta
væri svo merkilegt fag, að helst
dygði kennara ekki minna en dokt-
orsgráða til þess að geta talist
kennsluhæfur.
Við eigum þess nú kost á hverj-
um morgni að hlusta á einn slíkan
kennara, útskrifaðan af einhverj-
um frægum íþróttakennaraskóla
erlendis. Flesta morgna hlusta ég
með athygli í leit að því, hversu
háskólanámið hafi gert hann koll-
egum sínum fremri. En niðurstaða
mín er sú, að þessi kennari taki í
engu fram gamla leikfimikennar-
anum mínum, sem ábyggilega
hafði ekki háskólagráðu.
Með leyfi að spyrja: Hvar kemur
stúdentslærdómur, sem í rauninni
er hvorki fugl né fiskur, leikfimi-
kennaraprófi við? Samhengið get
ég ómögulega séð. Hins vegar er
þetta fyrirbæri dæmigert fyrir þá
þröngmenntuðu þrýstihópa, sem
eru að hreiðra um sig í þjoðfélagi
okkar og rembast eins og rjúpa við
staur að sannfæra sjálfa sig og
aðra um, að ekki verði komist af án
þeirra og þess vegna verðum við
hin að greiöa þeim eigi minna en
ráðherralaun fyrir störf þeirra.
Merkilegt má teljast, hvernig við
höfum hingað til komist af án þess-
ara sprenglærðu hópa, sem ekki
voru einu sinni til fyrir svona tutt-
ugu árum. Svo langt gengur lær-
dómur margra þessara manna, að
maður gæti ætlað, að þeir væru
komnir frá öðrum stjörnum. Að
minnsta kosti virðast þeir alls ekki
kunna íslensku, þegar þeir senda
frá sér einhverjar útskýringar á
störfum sínum. Mér er ekki kunn-
ugt um að þeir hafi haft stúd-
entspróf, og kannski ekki einu sinni
gagnfræðapróf, þeir Bólu-Hjálmar,
Guðmundur frá Sandi, Jón Trausti,
Stephan G. eða Kristján fjalla-
skáld, svo að einhverjir séu nefnd-
ir.
Síðan þetta merkilega hámennt-
aða fólk kom til sögunnar og fór að
ráða einhverju hér á landi, hefur
flestu hrakað: Efnahagsmálum, at-
vinnumálum og menntamálum.
Áður vorum við einhver best
sjálfmenntaða þjóð heimsins, en
núna er eins og við séum að ala upp
tóma beinasna með „sérþarfir".
Þetta ástand minnir helst á rang-
snúna spegilmynd af því sem
Chaplin lýsir í sinni meistaralegu
kvikmynd Nútíminn.
Bráðum verður þess sjálfsagt
krafist að menn hafi háskólapróf
til að geta orðið götusóparar. Það
eina sem ekki er krafist stúd-
entsprófs til hér á landi er að verða
þingmaður eða ráðherra. Merki-
legast af öllu er að það virðist duga
gamalt barnaskólapróf til þess að
geta orðið þingmaður og ráðherra
hér á landi.
Úr þessu hlýtur að þurfa að bæta
og ekki dugir minna en að stofna
við Háskóla íslands sérstaka lær-
dómsdeild fyrir verðandi pólitík-
usa. Skyldi þá ekki verða lag á
Læk?“
Fyrirspurn til Vil-
mundar Gylfasonar
=L_ AJÞéiLGutouuidssQJi-------
Kjósandi nr. 8350—7802, Reykja-
vík, skrifar:
„Velvakandi.
Vilmundur Gylfason hefir, sem
kunnugt er, iagt fram tillögu á Al-
þingi um þá stjórnlagabreytingu, að
framkvæmdarvald og löggjafarvald
verði aðskilið. Tillagan er í 6 liðum
en kjarni hennar er sá, að forsætis-
ráðherra verði þjóðkjörinn og hafi
vald til að skipa aðra ráðherra, 8 að
tölu, er annist framkvæmdarvaldið
með honum. Tillögumaður rökstyð-
ur þetta form meðal annars með
erlendum fyrirmyndum en tekur
fram, að þær fyrirmyndir samræm-
ist ekki sinni tillögu nema í sumum
atriðum. Sennilega meinar Vil-
mundur það frávik sitt frá erlend-
um fyrirmyndum, að hann vill að
forsætisráðherra fari með fram-
kvæmdarvaldið í svipuðu formi og
þjóðkjörnir forsetar hjá vissum
þjóðum gera nú.
Tillagan um að aðskilja fram-
kvæmdarvaldið og löggjafarvaldið
er ekki ný af nálinni hér því ýmsir
hafa velt þessu máli fyrir sér í
mörg ár eða jafnvel áratugi, en
.ávuUlL i. þyí Jtormi. að_ auka. vald.
okkar þjóðkjörna forseta, jafnvel að
sameina embætti hans og forsæt-
isráðherra í þjóðkjöri á einum
manni. Vilmundur nefnir ekki að
tillaga sín, þótt hún sé í 6 liðum,
snerti forsetaembættið. Hann virð-
ist því vilja að það verði framvegis
aðeins til að veita orður, halda
veislur, móttaka trúnaðarbréf er-
lendra sendiherra og sinna öðrum
álíka nauðsynlegum málum, en ekki
til að tryggja nauðsynlega ríkis-
stjórn í landinu. Tæpast yrði sparn-
aður í því að framkvæma þjóðkjör
bæði á forseta og forsaatisráðherra
á fjögra ára fresti, að ekki sé nú
talað um önnur atriði. Og sé hér um
þýðingarmikið stefnumark að ræða
fyrir nýjan stjórnmálaflokk þá
virðist hin umrædda tillaga þurfa
endurskoðunar við.
Með vísan til þess sem að framan
greinir er spurningin til Vilmundar
í sem fæstum orðum þessi:
Meinar tillögumaður, að forseta-
embættið verði eftir valdaaðskiln-
aðinn starfrækt í lítið breyttu
formi eftir aö aðal valdahlutverk
þess hefir verið fært til forsætis-
ráðherra?“