Morgunblaðið - 09.01.1983, Blaðsíða 16

48
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. JANÚAR 1983
Ekið um í opnum bíl um götur Lima með „Ungfrú Indland". Fólkið þyrptist út á göturnar og vopnaðir öryggisverðir eru allt í kringum bilinn.
Best að klára bara
eitt í einu
Rætt við fegurðardrottningu Islands, Guðrúnu Möller
Það er fátt betra í vetrardrunganum en að rifja upp minningar frá liðnu
sumri og með það í huga bönkuðum við upp á hjá fegurðardrottningu
íslands, Guðrúnu Möller, en síðastliðið sumar verður henni áreiðanlega
lengi minnisstætt. f byrjun sumars var hún kjörin Ungfrú ísland og í fram-
haldi af því fór hún sem fulltrúi landsins í keppnina „Ungfrú alheimur"
(Miss Universe), sem haldin var í Lima í Perú. Guðrún er átján ára gömul og
stundar nám í Verslunarskóla íslands. Hún býr enn í loðurgarði ásamt
foreldrum sínum og systkinum, en hún er dóttir hjónanna Erlu Halldórsdótt-
ur og Berta Möller. í eftirfarandi viðtali fylgjumst við með ferð Guðrúnar til
Perú, sem var hin ævintýralegasta, þar sem inn í frásögnina blandast meðal
annars þjóðfélagsátök í þessu fátæka landi.
— „Það var vinkona mín góð
sem ýtti á eftir mér og hvatti mig
til að taka þátt í fegurðarsam-
keppninni hér heima", — sagði
Guðrún er við spurðum hana um
tildrög þess að hún tók þátt í Feg-
urðarsamkeppni íslands 1982.
Það var sama og enginn fyrir-
vari á þessu enda skilst mér að
keppnin hafi verið eins konar
„redding" til að handhafar hennar
misstu ekki réttindin erlendis, en
það hefur verið hálfgerður losara-
bragur á framkvæmd keppninnar
síðustu árin. En nú eru komnir ný-
ir aðilar sem sjá um keppnina í
framtíðinni og ætlunin er að
reyna að lyfta þessu upp og gera
keppnina að meiri viðburði en ver-
ið hefur. En alla vega var hálfgert
los á þessari keppni í vor og það
var með viku fyrirvara að ég tók
þátt í henni. Það sem hefur.
kannski hjálpað mér var að ég er
vön að koma fram, hef verið í
tískusýningum í fjögur ár og áður
var ég búin að vera í danssýning-
um hjá Heiðari frá því ég var tíu
ára.
Það var mjög gaman að taka
þátt í keppninni á meðan á því
stóð og auðvitað varð ég glöð yfir
að vera kjörin „Ungfrú Island" og
fá þar með tækifæri til að ferðast
til Perú. En síðan fer glansinn að
mestu af því. Það er engin sérstök
virðing sem fylgir þvi að vera feg-
urðardrottning Islands, eins og til
dæmis sums staðar erlendis, þar
sem stúlkurnar eru í sviðsljósinu
og ferðast mikið um í sambandi
við þetta, allt árið sem þær bera
titilinn. En það er auðvitað ekki
hægt að bera saman milljónaþjóð-
ir og okkar litlu þjóð svo að þetta
er skiljanlegt. Erlendis liggja
miklir peningar í þessu og margir
aðilar sem vilja notfæra sér frægð
stúlknanna og allt umtalið til að
auglýsa hitt og þetta.
Það má kannski líkja þessu við
muninn á tískubransanum hér
heima og úti. Þar fá stúlkurnar
stórkostleg tækifæri út á starfið
en hér er maður að þessu af því
manni finnst það skemmtilegt, því
tískusýningarstörf eru illa launuð
hér á landi."
Þessi mynd var tekin á Broadway
kvöldið sem Guðrún var kjörin
„Fcgurðardrottning íslands 1982“.
Þú sagðir áðan að það fylgdi því
engin virðing að vera fegurðar-
drottning íslands. Hefur þú orðið
vör við andúð fólks á svona fyrir-
brigðum sem fegurðarsamkeppnir
eru?
— „Nei, ég hef ekki orðið vör
við neitt slíkt eða orðið fyrir barð-
inu á fóiki sem er á móti þessu.
Flestir mínir vinir hafa verið
jákvæðir gagnvart þessu og frekar
hvatt mig heldur en hitt.“
En hvað finnst þér um þær skoð-
anir að fegurðarsamkeppnir séu eins
og gripasýningar og niðurlægjandi
fyrir konur?
— „Ég er ekki sammála þeim.
Margar stúlkur hafa fengið góð
tækifæri út á þetta. Til dæmis
fyrir mig að komast til Perú. Mér
hafði aldrei dottið í hug að ég ætti
eftir að ferðast þangað og hefði
sjálfsagt aldrei komist þangað
nema af því ég tók þátt í þessari
keppni."
Eins og stjór-
stjörnur væru á ferð
— „í byrjun júlí lagði ég upp í
ferðina til Perú. Ég fór ein alla
þessa leið og satt að segja byrjaði
ferðin ekki skemmtilega," — sagði
Guðrún þegar við báðum hana að
segja okkur frá ferðinni til Perú
og keppninni þar. „Það var seink-
un á fluginu frá Keflavík til New
York. Vélin átti að fara um eftir-
miðdaginn en fór ekki fyrr en
klukkan þrjú um nóttina og þegar
ég kom til New York var enginn til
að taka á móti mér. Það var búið
að ganga svo frá málum að það
átti að taka á móti mér á flugvell-
inum en þegar við lentum þar
klukkan sex um morguninn var
ekki sála þar. Sem betur fer hef ég
ferðast þó nokkuð sjálf svo að ég
gat bjargað mér. Ég fór í af-
greiðsluna og spurði um skilaboð
en þau voru engin svo að ég talaði
við starfsfólk Flugleiða og það
bjargaði málunum. Það setti mig á
hótelið, þar sem áhafnirnar gista,
og sá um að keyra mig aftur út á
völl daginn eftir, en þá tók ég vél
til Miami og þaðan til Lima í Perú.
í vélinni þangað voru fimm aðrir
þáttakendúr í keppninni en við
vissum ekkert hver af annarri og
uppgötvuðum það ekki fyrr en við
komum til Perú.
í Lima voru móttökurnar heldur
betur ólíkar því sem var í New
York. Þar tók á móti mér ein af
þessum svokölluðu „chaparone"
eða „mamma", en það eru konur
sem áttu að gæta okkar og leið-
beina okkur á meðan á dvölinni í
Perú stóð. Hún kom með borðann
minn, sem á stóð „Iceland" og
þarna var lúðrasveit og múgur og
margmenni. Ég hafði verið svo
kvefuð áður en ég fór að ég var
með hellu fyrir eyrunum og dauð-
þreytt og vildi því fara strax upp á
hótel, en ég varð að fara beint úr
vélinni á blaðamannafund. Þetta
var heilmikið umstang en um síðir
var ég keyrð upp á hótel í fylgd
með lífvörðum og lögregluliði og
ég veit ekki hvað og hvað. Það var
engu líkara en einhverjar stjór-
stjörnur eða þjóðhöfðingjar væru
á ferðinni."
Sprengjuárásir í tvígang
— „Það er ótrúlega ströng ör-
yggisgæsla í sambandi við þessa
keppni og sérstaklega var það
þarna í Perú enda var þjóðfélags-
ástandið, og er, svo ótryggt í þessu
landi. Það var til dæmis lýst yfir
neyðarástandi í landinu stuttu
eftir að ég kom heim. Maður fann
það líka á mörgu að mikil spenna
var í loftinu, en þó var fólkið
þarna yfirleitt mjög elskulegt. Það
voru fleiri hundruð manns að
staðaldri fyrir utan hótelið og það
var greinilegt á öllu að þessi
keppni var í þeirra augum mikill
viðburður. En það voru ekki allir
sáttir við þetta og það er skiljan-
legt. Þarna er gífurleg fátækt og
þjóðin getur varla séð fyrir sér
sjálf hvað þá að halda svona
keppni sem kostar mikla fjár-
muni. Það var þvíð eðlilegt að allir
væru ekki sáttir við þetta enda
urðum við fyrir sprengjuárásum
a.m.k. tvisvar sem við vissum um,
en það var reynt að halda þessu
leyndu fyrir okkur.
Fyrra atvikið var þegar við vor-
um í boði í ítalska sendiráðinu.
Venjulega þegar við vorum í svona
boðum vorum við keyrðar heim á
hótel um tólf á miðnætti, en um
hálfellefuleytið þetta kvöld komu
„mömmurnar" alveg á fullu og
hrópuðu: „Allir út í rútu, fljótar,
fljótar ... “ og við skildum ekkert
í þessu. Þær skipuðu okkur að fara
beint út í rútu og draga glugga-
tjöidin niður og svo var keyrt í
burtu í hasti. Okkur tókst að veiða
upp úr einni „mömmunni" að bíll
hefði verið sprengdur í loft upp
rétt við sendiráðið og það var álit-
ið að það væri „kveðja" til okkar.
I seinna skiptið vorum við á
diskóteki og allt í einu, einhvern
tíma um kvöldið, nötraði gólfið af
sprengingu og „mömmurnar"
komu hlaupandi og drifu okkur út
í rútu og svo var keyrt í burtu með
gluggatjöldin dregin fyrir eins og í
fyrra skiptið. En nú vissum við
hvers kyns var og þurftum ekki að
veiða það upp úr „mömmunum". í
þetta skiptið var það sprengja í
öskutunnu þremur húsum frá
diskótekinu. Mér fannst þetta auð-
vitað alveg agalegt og varð mjög
hrædd, en ein mjög góð vinkona
mín, frá E1 Salvador, fannst þetta
nú ekki mikið. í hennar heima-
landi var svona nokkuð daglegt
brauð og hún sagði mér til dæmis