Morgunblaðið - 18.10.1983, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. OKTÓBER 1983
37
fyrir syni sínum og hans fjöl-
skyldu.
Ég fagna þeirri stund þegar ég
kynntist Alla fyrst árið 1959, að
dóttir mín kom með þennan
myndarlega, unga mann inn á
heimili okkar foreldra sinna.
Strax frá fyrstu tíð bast með
okkur sú vinátta og samhygð sem
aldrei féll skuggi á. Alltaf gat ég
leitað til hans ef mér lá á að fá
aðstoð til einhverra hluta. Alltaf
var hann boðinn og búinn að rétta
okkur tengdaforeldrum sínum
hjálparhönd.
Þá er mér kunnugt um góðvild
hans í garð þeirra sem minna
máttu sín í lífsbaráttunni og ekki
höfðu sömu líkamsburði og and-
legt atgervi og fjöldinn. Var þá oft
svipt upp hurð á heimili hans og
hrópað „Hvar er Alli?“ eða litið
inn á vinnustaðinn. Alli hafði allt-
af tíma fyrir þessa vini sína.
Alli var með afbrigðum barn-
góður og veit ég að hann hlakkaði
mikið til þeirrar stundar að hann
gæti hampað barnabörnum sínum.
Þann 10. desember 1960 gengu
þau í hjónaband dóttir okkar
Gústavs Sigvaldasonar, Jónína
Guðrún, og Alfreð Guðnason. Var
það sannkallaður gæfudagur í lífi
þeirra beggja.
Dóttir mín hafði orðið stúdent
um vorið og var nú sest í Kennara-
skóla Islands, en Alli vann hjá
Bílasmiðjunni við iðngrein sína,
bifreiðasmíði. Þau héldu til hjá
okkur hónunum fyrst framanaf,
ásamt ungri dóttur sinni. En fljót-
lega var hafist handa við að eign-
ast þak yfir höfuðið og festu þau
kaup á fokheldri íbúð í Voga-
hverfi. Þar vann Alli svo í öllum
sínum frístundum með sínum
annálaða dugnaði, eljusemi og
handlagni, því allt starf lék í
höndum hans. Þá eignuðust þau
þarna elskulegt, snoturt heimili.
Dóttir okkar útskrifaðist úr Kenn-
araskólanum og hóf kennslu við
Hlíðaskóla, sem er steinsnar frá
heimili okkar hjóna.
Þau hjónin eignuðust þrjú börn:
Ásu Kolbrúnu, sem nú er 23 ára,
Áslaugu Sigurbjörgu, 19 ára, og
Gústav, 17 ára. Öll myndarbörn
sem hafa verið okkur afa sínum og
ömmu til mikillar gleði og ánægju.
Á frumbýlingsárum dóttur
minnar og tengdasonar þegar
barnaheimilin voru bæði fá og
smá, leit ég til með börnunum á
meðan dóttir mín stundaði
kennslustörf, eða þar til yngsta
barnið fæðist og hún helgar sig
heimilinu einvörðungu í nokkur
ár.
Eftir að fjölskyldan stækkaði
var ráðist í kaup á stærri íbúð,
efri hæð í tvíbylishúsi að Kópa-
vogsbraut 41. fbúðin var tilbúin
undir tréverk og þurfti því ófá
handtökin áður en unnt væri að
flytja inn. En ekki skorti Alla
fremur en endranær dugnaðinn og
kraftinn að byggja upp hið nýja
heimili, og þá oftast að loknu
dagsverki, en Alli vílaði það ekki
fyrir sér frekar en annað. Árið
1969 gátu þau flutt í nýju, glæsi-
legu íbúðina sína og hafa búið þar
síðan.
Fyrir allmörgum árum setti Alli
á fót eigið verkstæði og vann þar
fyrstu árin við bílaklæðningar, en
síðan nær eingöngu við réttingar
og sprautun bifreiða. Vann hann
jafnframt við tjónaskoðanir hjá
Brunabótafélagi íslands, og var
það aðallega í ígripum vegna
sumarleyfis eða annarra forfalla
skoðunarmanns.
Mér er afar minnisstæð 7 daga
dvöl okkar dóttur minnar og
tengdasonar í sumarhúsi að Bif-
röst í Borgarfirði í sumar. Þá
rigndi látlaust alla 7 dagana, en
þrátt fyrir það voru allir ánægðir,
ekki síst Álli sem sagðist hafa
haft gott og gaman af dvölinni og
hvílst afar vel og væri óþarfi að
vera að ergja sig á veðurfarinu og
var því ólatur að fara í gönguferð-
ir og skoða hið markverðasta í
nágrenninu.
Nú þegar allt virtist bjart fram-
undan, börnin uppkomin og örðug-
asti hjallinn að baki, Ása Kolbrún,
elsta barn þeirra hjóna, búin að
stofna sitt eigið heimili með ung-
um glæsilegum kennara, Róbert
McKee (ættuðum úr Hafnarfirði),
og þau nýlega búin að festa kaup á
snotru húsi þar í Firðinum, en hin
börnin tvö enn í foreldrahúsum,
þá dynur reiðarslagið yfir, heimil-
isfaðirinn fullfrískur á laugardegi,
en fallinn frá að morgni næsta
dags.
Eg kveð Alla tengdason minn
þakklát fyrir allt sem hann var
okkur hjónunum, og bið góðan
Guð að gefa dóttur minni, börnum
hennar, systrum hins látna og
öðrum nánum vandamönnum
styrk í þeirra sáru sorg.
Ása Pálsdóttir
Þegar ég frétti um andlát móð-
urbróður míns, Alfreðs Guðnason-
ar, rifjaðist upp fyrir mér sumarið
1959 er ég stóð á hlaðinu í Varma-
dal á Stokkseyri og kvaddi for-
eldra mína, þá 12 ára gamall. Þau
voru að fara til útlanda og skyldi
ég vera á meðan í umsjá ömmu,
afa og Alla frænda. Ég horfði þög-
ull og kvíðinn á eftir þeim, en Alli
tók í hönd mína og leiddi mig
niður að höfn, þangað sem öll
ævintýrin áttu eftir að gerast.
Hann sá og skildi hvernig litlum
dreng leið á slíkri stundu. Alli var
þá enn í foreldrahúsum, 25 ára
gamall. Hann stundaði sjó-
mennsku þetta sumarið og sótti
sjóinn á fjarlæg mið og eru mér
minnisstæðar þær stundir, sem
við amma sátum og hlýddum á
aflafréttir í útvarpinu. Það hýrn-
aði yfir ömmu þegar Álftanesið
var nefnt, aflinn skipti engu máli.
í landlegum notaði Álli hvert færi
sem gafst til að komast austur til
foreldra sinna. Hjá þeim var hug-
ur hans, mér fannst þetta afar
eðlilegt, Varmadalur var heimili
hans. Ég skynjaði ekki þá, að ung-
ur maður hafði ef til vill um
eitthvað annað að hugsa. En í
hvert skipti sem hann kom átti
hann stund fyrir lítinn frænda og
voru þær stundir sem ég átti með
honum stórkostlegar. Þegar við
ókum á Chevrolettinum hans til
Selfoss eða út að vita, óskaði ég
þess að leiðin tæki aldrei enda.
Eftir að Alli eignaðist sina eigin
fjölskyldu leitaði hugur hans
ávallt til Stokkseyrar til aldraðra
foreldra sinna. Á milli þeirra ríkti
mikill kærleikur allt til hinstu
stundar. Amma lést árið 1974, en
afi lést árið 1982. Það var Álla
erfið stund er hann lagði hönd
sína á höfuð föður síns í hinsta
sinn. Þannig sýndi Alli samferða-
mönnum sínum að þar fór drengur
góður.
Þó svo að leiðir okkar lægju ekki
oft saman nú seinustu ár, þá er
mér það bæði ljúft og skylt að
minnast þeirra ára er lífið var að
byrja og þeirra stunda sem við
áttum saman, þegar kærleikur í
hvers annars garð var það eina
sem máli skipti.
Nú er frændi minn svo skyndi-
lega og óvænt farinn á fund for-
eldra sinna, hjá þeim var hugur
hans. Það er fjölskyidu hans
styrkur að vita að í návist þeirra
leið honum vel þó ef til vill enginn
skilji, hvorki skyldur né vanda-
laus, hve sterk ítök þau áttu í
hjarta hans. Ég og fjölskylda mín
sendum eiginkonu, börnum og öðr-
um ástvinum einlægar samúð-
arkveðjur. Guð blessi minningu
Alfreðs og styrki þau í sorg sinni.
Birgir frændi
í dag er kvaddur hinstu kveðju
Alfreð Guðnason, bifreiðasmiður.
Er ég frétti hið skyndilega lát
hans brast sá strengur er hafði
bundið okkur vináttuböndum um
nokkurra ára skeið. Maðurinn með
ljáinn hefur hér enn látið til skar-
ar skríða gegn manni á besta
aldri, og í þetta sinn var aldurtil-
inn einn af hinum svokölluðu
menningarsjúkdómum.
Ég kynntist Alfreð fyrir nær sjö
árum, er hann innti iðulega störf
af hendi hjá Brunabótafélagi Is-
lands, er viðkomu umferðarslys-
um, og er þar átt við tjónskoðanir
á bifreiðum er lent höfðu í óhöpp-
um og matsgjörðir þeim viðkom-
andi.
Föstudagurinn 7. október sl.
mun mér seint líða úr minni, en
þann dag unnum við að ofan-
greindum verkefnum. Sá dagur
hygg ég að hafi verið síðasti
starfsdagur hans. Annasamt hafði
verið um daginn, en klukkutíma
fyrir lokun sló ró á, og áttum við
gott spjall saman og þá kom fram
sá innileiki er einkenndi Alfreð.
Hann var ekki sú manngerð, er
bar tilfinningar sínar á torg, og
allra síst átti ég von á að ferðin í
dag væri sú hinsta með Alfreð.
Kveðjustundin var runnin upp
fyrr en varði. Sú stund er okkar
allra bíður í þessum hverfula
heimi.
Alfreð var dulur maður að eðl-
isfari, en hreystimenni, hægur og
prúður í framkomu allri, og var
hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi. Ég átti þvi láni að fagna að
koma á heimili þeirra, en þar sá
ég, að í öndvegi sat fegurð og fal-
legir hlutir, er sýndu innsýn
þeirra hjóna, auga fyrir því er fag-
urt er. Heimili þeirra ber vott um
það.
Lífsstarfið tengdist bifreiða-
smíði og flestu er hana varðaði.
Fer ekki milli mála, að verklagnin
og samviskusemin sátu ætíð i
fyrirrúmi, enda bar handverk
hans á ýmsum verkefnum því
glöggt vitni. Er eitthvað bar að
varðandi ökutæki mitt, stóð ekki á
aðstoð, og svarið alltaf: „Ég bjarga
því,“ og því kippt í lag. Eigi fékk
ég þá hjálpsemi fullþakkað, er
dagur rann. Alfreð var sannur
vinur í raun.
Störf sín hjá BKÍ vann hann af
mikilli samviskusemi, og kom það
fyrir, er að kvöldi var komið, að ég
fékk hringingu frá Alfreð, og þá
var það í sambandi við oft anna-
samt starf vegna atriða, er hann
kvaðst ekki hafa skilað sem skildi,
en vildi koma á framfæri ábend-
ingum og leiðréttingum varðandi
sitt starf. Slíkt kunni ég vel að
meta. Það er einkenndi starf hans
hjá BÍ var róleg íhugun og grand-
varleiki.
Því miður er ég lítt kunnugur
ætt hans og uppruna, en eitt
sannfærðist ég um: Hann var inni-
legur Stokkseyringur, og er vinir
komu í heimsókn hjá okkur i BÍ
barst Stokkseyri oft í tal og gaml-
ir kunningjar. Hann var Stokks-
eyringur af lífi og sál og Stokks-
eyringafélagið í Reykjavík átti
góðan hauk í horni þar sem hann
fór. Á kaffikvöldum þess félags
naut Alfreð góðra minninga og
upprifjana frá æskuslóðum.
Á þessari kveðjustund veit ég að
allir er honum kynntust hjá Bfsjá
á bak góðum félaga.
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska, kvað skáldið, og 49 ár er
stutt ganga i lifsins ólgusjó, en
enginn ræður sínum næturstað.
Hvíli hann í friði.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég eiginkonu, börnum og öðrum
vandamönnum.
„Um skamt, ef til vill, endað er,
mitt æfiskeið í veröld hér,
ó, hjartans huggun stærsta,
þá hlýt ég krónu glæsta.“
(Gl. sálmab. 1909.)
Magnús J. Tulinius
Við hjónin vorum harmi slegin
sunnudaginn 9. október sl. er við
fréttum að Alfreð kunningi okkar
væri látinn. Þau hjónin Alli og
Nína voru gestir okkar kvöldið áð-
ur, þar sem Alli var hinn hressasti
og ekki að sjá hvað væri í vænd-
um.
Þó að við höfum ekki þekkt Alla
lengi kynntumst við kostum sem
prýða góðan dreng. Hann var ró-
lyndur maður og undi sér best í
fámennum hóp. Við komumst líka
fljótt að því hversu barngóður
hann var er við hjónin komum í
heimsókn með litinn son okkar.
Það var gott að leita ráða hjá hon-
um hvað viðkom viðgerðum húss
okkar, en hann var verkmaður
mikill og smiður góður. Síðasta
kvöldið er hann var hjá okkur
gengum við um húsið og sýndum
honum nýjasta verk okkar, og
fengum hans álit og auðvitað
mátti stóla á það að hann þekkti
þar til.
Genginn er gegn og góður mað-
ur og biðjum við honum blessunar
og þökkum samfylgdina. Ekkju
hans og vinkonu okkar, Nínu, svo
og börnum þeirra, Ásu, Sibbu og
Gústa, vottum við dýpstu samúð.
Þórunn og Magnús
Vetrarfagnaður
Fríportsklúbbsins
veröur haldinn fimmtudaginn 20. október í Bústaöa-
kirkju og hefst kl. 8.
Boröaö veröur hitt og þetta, svolítiö af þessu, mikiö
af hinu. Skemmtikraftar munu koma á staöinn og
skemmta ásamt Baldri og Gunna.
Tilkynniö þátttöku í verslunina Bonaparte símt 28319
eöa 45800, Bílaleigu Akureyrar sími 31615 og Vík-
urbæ Keflavík 2042.
Kveöjum gott sumar með
góöri þátttöku.
Vetrarnefndin.
Glugginn 30 ára
Full búð afnýjum vörum 10% afsláttur í dag í tilefni
afmælisins.
Glugginn,
Laugavegi 40.
Þú einfaldlega ýtir á toppinn á dælunni og út
kemur ákveðinn skammtur. Þægilegra og
hagkvæmara getur það ekki verið.
Innflutningsdeild Sambandsins
Byggingavörur - Hoítaqorðum - Simi 812 66