Morgunblaðið - 18.10.1983, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. OKTÓBER 1983
_______________________________________«i8M Uflixmii pftn Mm.
„Sljornuspcún hljóSar S\Jona~ : í dap \jerSuréu
undir íterkujyx pLkrfium £ró. Slep'^dnu'Si-
Við viljum vekja athygli
starfsfólksins á því að það
er ósk og von ráðamanna
fyrirtækisins að það sýni í
einu og öllu samstarfs-
vilja...
HÖGNI HREKKVlSI
l' KAUPtJWUM
Setur fallegan heildarsvip á söng-
pallinn og messugjörðina yfirleitt
við messur og aðrar virðulegar at-
hafnir?
Margir aðrir kirkjukórar eiga
það og setur það fallegan heil-
darsvip á söngpallinn og messu-
gjörðina yfirleitt."
Ógeðfellt og
ómannúðlegt dráp
A. Guðmundsdóttir skrifar 13.
október:
.Velvakandi góður.
I gærkvöldi var ég viðstödd í
Dómkirkjunni minningarkvöld
um dr. Pál ísólfsson, tónskáld og
dómorganista í fjölda ára. Þetta
var mikil hátíðarstund, virðuleg
og vönduð að listrænum flutningi
og til sóma að minnast þessa
mikla listamanns í tilefni þess, að
90 ár eru liðin frá fæðingu hans.
En eitt var ég ekki ánægð með
og það var að sjá hvernig dómkór-
inn var klæddur. Ég álít það, væg-
ast sagt, smekkleysi að vera ekki
hátíðarklæddur við þessa athöfn.
Þetta var þó minningar- og
virðingarathöfn um dómorganist-
ann sál., sem veitt hefur okkur svo
margar yndisstundir í kirkjunni.
Allir einsöngvararr.ir, svo og
barnakórinn, voru mjög smekk-
lega klædd og vel til höfð, eins og
við átti.
Á dómkórinn í Reykjavík virki-
lega ekki sérklæðnað til að vera í
Ferðamaður skrifar:
„Velvakandi.
Nú fer rjúpnavertíðin í hönd og
munu margir fara til fjalla þeirra
erinda að ná sér í nokkrar rjúpur í
jólamatinn. Ekki finnst mér neitt
athugavert við það, ef menn
kunna sér hóf og skjóta ekki á
hópa eða á löngu færi, aðeins til
þess að særa fuglana. Oft vill
veiðigræðgin blinda menn í þessu
sem öðru og sjást þeir þá ekki
fyrir í hamaganginum.
Hér í þessum dálkum var stung-
ið upp á því, að veitt yrðu leyfi til
rjúpnaveiða, af hreppum eða
ríkisvaldi, og væru 20 rjúpur há-
mark fyrir hvern aðila, sem hefði
byssuleyfi. Þetta tel ég góða
hugmynd og ættu viðkomandi yf-
irvöld að kanna hana nánar.
Nú er svo komið að fégráðugir
menn stunda þessa veiði allan
timann og fara vítt yfir. Þeir hafa
sumir gumað af þúsundum rjúpna,
sem legið hafa í valnum fyrir
byssu þeirra og hafa af drjúgar
skattfríar tekjur. En þetta er
ógeðfellt, og ómannúðlegt dráp,
aðeins til þess að seðja fégræðgi.
Hópar manna fara um heiðar
norðanlands og smala rjúpunni
saman á snjósleðum og strádrepa
hana síðan. Þetta er óhæfa og við-
komandi til margfaldrar skamm-
ar. Þessa þokkalegu iðju, eða hitt
þó heldur, ætti að banna með öllu
og hafa eftirlit með. Það væri ekki
úr vegi að þyrla hefði eftirlit úr
lofti á vissum svæðum, þegar
þannig viðrar, og myndaði þessa
útrýmingarherferð gegn rjúpunni.
Væri þá vel viðeigandi að góðar
myndir næðust af veiðimönnun-
um, svo þeir gætu þekkt sig f blöð-
unum. Það væri vel, ef eftirlit yrði
með því, að menn færu ekki fyrr
til rjúpna en leyft er, en það mun
gert víða, ekki sfst hér í nágrenni
höfuðstaðarins. Lögreglustjóri
hefir áður sýnt virðingarverða
árvekni í því, eins og mörgu öðru,
og ætti nú að ljá máli þessu lið.“
„Morgunkoma" og
„Ásta Sóllilja“
5115-4606 skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Ég er hér með tvö kvæði og mig langar til að fá þína aðstoð og
annarra til að fá nánari vitneskju — um framhald og höfund
annars kvæðisins „Morgunkoma", og ennfremur um hið rétta nafn
höfundar hins síðara, „Asta Sóllilja", en fyrsta erindi hins fyrra er
þannig:
Sólin roðar tinda, sundin blika fögur,
særinn kveður draumablandin vögguljóð.
blærinn ylhýr þylur við bylgjurnar sögur
sem borist hafa niður í tímans sjóð.
Framhaldið kann ég því miður ekki og veit heldur ekki hver er
höfundur.
Hitt kvæðið, „Ásta Sóllilja", var birt f Lesbók Morgunblaðsins
sunnudaginn 9. maí 1976 undir höfundarnafninu Hilmar Hansson.
Nú er spurning mín þessi: Er þetta hið rétta nafn skáldsins eða er
þetta dulnefni? Ef um dulnefni er að ræða, hvert er þá hið rétta
nafn þess? Kvæðið er svona:
Sjáðu Mánans mildu geislum stafa,
í mjallarlíni sofa jarðarblóm,
í töfrabirtu titra hljóðir strengir,
tíminn geymir minninganna óm.
Fjallatindar vörð um véin standa
þótt verði mörgum smærri hulin sýn,
er vetrarstormar gróðurnálum granda
þá gleður hugann enn, að minnast þín.
Þú varst ein af dalsins fögru dætrum,
í dagbók lífsins geymast ykkar spor.
Ennþá gyllir sólin vesturvegi,
að vetri liðnum kemur aftur vor.“