Morgunblaðið - 06.01.1984, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. JANÚAR 1984
+
Móöir okkar,
MALFRÍOUR BENEDIKTSDÓTTIR
fré Þorleifsatööum,
Skagafiröi,
andaöist í Landakotsspítala 3. janúar.
Hólmfríöur Jóhannesdóttir,
Hólmsteinn Jóhannesson.
Móöir mín og fósturmóðir okkar,
HALLDÓRA ÓLAFSDÓTTIR
fré Sigtúni,
Vestmannaeyjum,
verður jarösungin frá Kópavogskirkju í dag, 6. janúar, kl. 13.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Oddlaug Valdimarsdóttir,
Svala Sölvadóttir,
Pétur Jónsson.
+
Útför eiginkonu minnar,
SVEINDÍSAR MARTEINSDÓTTUR,
fer fram frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 7. janúar kl. 2 e.h.
Ólafur Guöjónsson.
+
Útför eiginkonu minnar og móður okkar,
ÖNNU JÓSAFATSDÓTTUR,
Lagarfelli 8,
Fellabæ,
sem andaöist á nýársdag fer fram frá Egilsstaöakirkju laugardag-
inn 7. janúar kl. 14.00.
Jónaa Pétursson og börn.
Snorri Kjartans-
son - Minningarorð
Fæddur 5. mars 1948
Dáinn 29. desember 1983
Flestir munu viðurkenna, að
mannkynið rekur uppruna sinn til
hitabeltisins. Þótt líf hafi þar með
kviknað, þar sem lífsskilyrðin
voru hægust, verður að viður-
kenna að framþróun mannkynsins
hefur í seinni tíð verið hvað stór-
stígust þar sem lífsbaráttan er
harðari. Á þetta bæði við þegar
tekin eru mið af heimsálfum og
þegar litið er á þrengra svið, svo
sem lönd eða landsvæði. Þetta
gildir bæði um eínislega og and-
lega framþróun.
Eins og mennirnir héldu á sér
hita í árdaga með því að þjappa
sér saman og bæði gáfu og þáðu
hitann, kalla harðbýl byggðalög á
víðtækara samstarf íbúanna, en
auðbyggðari staðir virðast krefj-
ast. Þar mun því meðal annars að
leita skýringarinnar á styrkleik
ýmissa harðbýlla sveita þessa
lands.
Bárðardalur í Suður-Þingeyj-
arsýslu verður trúlega talinn í
fiokki harðbýlli sveita, enda þótt
þar sé ýmsa góða landkosti að
finna. Byggðin nær þar 400 metra
hæð yfir sjó, og er þar með komin
upp fyrir mörk hins byggilega
hérlendis, samkvæmt almennri
skilgreiningu þeirra marka. Ekki
hefur uppgjafatónn þó einkennt
íbúa þess byggðarlags. Strax á
fyrstu árum rafvæðingar til sveita
um 1930 voru byggðar 7 einka-
rafstöðvar í sveitinni og í þeirri
sömu sveit er að finna íbúðarhús
úr steini, sem reist var árið 1890.
Þar var og fyrsta ungmennafélag-
ið á íslandi stofnað.
Eitt mesta framkvæmdaheimil-
ið í sveitinni í lok fyrsta þriðjungs
þessarar aldar var Víðiker, sem
raunar er ekki í hinum eiginlega
Bárðardal, heldur uppi á heiðar-
brúninni austanverðri í um það bil
300 metra hæð yfir sjó. Þar
bjuggu þá hjónin Sigrún Ágústa
Þorvaldsdóttir og Tryggvi Guðna-
son ásamt sonum sínum. Reistu
þau á árinu 1930 íbúðarhús upp á
tvær hæðir og kjallara, einka-
rafstöð og keyptu vörubíl. Árið
1913 höfðu þau byggt heyhlöðu úr
steinsteypu, sem á þeim tíma var
nánast óþekktur myndarskapur í
íslenskri sveit.
En Víðikersheimilið var ekki
einungis þekkt fyrir stórhug á
framkvæmdasviði, þar ríkti mikill
áhugi á bókmenntum og þar var
hljóðfæraleikur í hávegum hafður,
enda léku mörg systkinanna á
hljóðfæri. Þar var og snemma til
myndarlegt safn af sígildum
hljómplötum. Þetta var því sann-
kallað menningarheimili í bestu
merkingu þess orðs.
Upp úr þessum jarðvegi óx
Snorri Kjartansson, sonur hjón-
anna Kristbjargar Jónsdóttur frá
Stóruvöllum og Kjartans
Tryggvasonar í Víðikeri. Ekki
stóðu að honum ómerkari ættir í
móðurætt, afi hans var Jón sonur
Páls hreppstjóra á Stóruvöllum og
amma hans Guðbjörg dóttir Sig-
urðar alþingismanns og ráðherra
frá Ystafelli.
Snorri var næstyngstur í hópi
fjögurra systkina. Búa tvær syst-
ur hans, Vera og Þorgerður, á
Húsavík, en bróðir hans, Páll, er
bóndi í Víðikeri.
Snemma varð Snorri sterkari en
aðrir rtienn og einstaklega ósér-
hlífinn til allra átaka, hvort sem
þeim var beitt í þágu Víðikers-
heimilisins eða hann var að að-
stoða nágrannana í vinnuskiptum
þar sem vinnustundirnar voru
ekki taldar.
Snemma tók Snorri upp þann
forna þingeyska sið að fara suður
á vetrarvertíð. Mun hann fyrst
hafa starfað í frystihúsum í Vest-
mannaeyjum en fljótlega var hon-
um boðið skipsrúm á báti frá Eyj-
um þar sem hann réri síðan flest-
ar vetrarvertíðir, þar af lengst af
hjá sama skipstjóranum. Síðustu
+
Ástkær eiginkona mín og móöir okkar,
ÓLÍNA STEINDÓRSDÓTTIR,
(GÓGÓ),
Beykihlíð 31, Rvk.,
veröur Jarösungin (rá Dómkirkjunni i Reykjavík laugardaginn 7.
janúar kl. 10.30.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Krabbameinsfélag
islands.
Eínar Pélsson,
Geröur Einarsdóttir, Einar K. Sigurgeirsson,
Kristrún Einarsdóttir, Erla K. Sigurgeirsdóttir,
Guömundur K. Sigurgeirsson.
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
GUNNAR ÁRNASON,
Vesturbrún 16,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík, laugardaginn 7.
janúar kl. 13.30.
Salmanía J. Jóhannesdóttir,
Styrmir Gunnarsson, Hjördís Gunnarsdóttir,
Gunnar Gunnarsson, Vilborg Sigríöur Gunnarsdóttir,
Margrét Gunnarsdóttir.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför elskulegrar móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og lang-
ömmu,
MARÍU WILHELMÍNU HEILMANN EYVINDARDÓTTIR,
Grenimel 35, Reykjavík.
Erna Árnadóttir,
Eyvindur Árnason,
Böðvar Árnason,
Gunnar Árnason,
Gottfreö Árnason,
barnabörn og
Margrét Gestsdóttir,
Guömunda Gunnarsdóttir,
Stefanía Stefénsdóttir,
Ásdís Magnúsdóttir,
barnabarnabörn.
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.
+
Þökkum innilega samúö og vinarhug viö andlát og útför
ÁSTÞÓRS B. JÓNSSONAR,
Kleppsvegi 28.
Ester Rut Ásþórsdóttir
og fjolskylda.
Reynir Ástþórsson
og fjölskylda.
+
Þökkum af alhug öllum þeim er sýndu okkur samúö og hlýhug viö
andlát og jarðarför
HARALDAR EYLANDS PÁLSSONAR
fré Siglufiröi,
Hólmgaröi 10, Reykjavík.
Guöbjörg Haraldsdóttir,
Haraldur Haraldsson,
Eyþór Haraldsson,
Guöbjörg Eiríksdóttir.
árin var hann þó á vertíðarbátum
sem gerðir voru út frá fastaland-
inu og hafði nýlega ráðið sig á tog-
ara er kallið kom.
Fyrir Snorra var Víðiker mik-
ilvægara en allt annað, en þar á
eftir kom sveitin hans, Bárðardal-
urinn. Vegna dugnaðar gáfu ver-
tíðarferðirnar honum oft dágóðan
skilding. Þeim peningum var ekki
sóað í hégóma, heldur voru þeir
óskiptir notaðir til þess að byggja
upp og búa í haginn í Víðikeri. Sá
þess enda fljótt merki að vel var
dregið að búi, enda þótt hann væri
þar einn í hópi sérlega atorku-
samra og verkhygginna manna.
í Vestmannaeyjum var Snorri
sá gæfumaður að bjarga eit sinn
manni frá drukknun. Um þann at-
burð var hann ekki margmáll, en
vel mátti sjá á svip hans, ef á það
var minnst, að það þótti honum
vænt um.
En Snorri sótti einnig aðra
vinnu utan heimilis, svo sem bygg-
ingarvinnu í nágrannabyggðum.
Þeim fjármunum og reynslu, sem
hann sótti þar beitti hann einnig
Víðikersheimilinu til góða.
Heima í Víðikeri var hann sér-
lega gestrisinn og vílaði ekki fyrir
sér að ganga úr rúmi fyrir gesti, ef
þröngt var orðið. Var hann þar
enginn eftirbátur annarra heimil-
ismanna. Hann hafði líka mikið
yndi af gestakomum og var þá
ræðinn vel.
Við frændsystkinin sunnan
jökla höfðum talsvert mikið af
Snorra að segja, bæði í ferðum
hans í verið og úr, úti í Vest-
mannaeyjum og nú hin síðustu ár
var hann tíður gestur okkar um
helgar er hann stundaði sjóróðra
frá verstöðvum á Suðurnesjum.
Hann gætti þess vandlega að
heimsækja okkur öll til skiptis og
var óþrjótandi við að segja okkur
fréttir úr okkar gömlu heimasveit,
Bárðardalnum. Mun á engan hall-
að þótt hér sé fullyrt að enginn
Bárðdælingur var duglegri en
hann við að segja okkur fréttir að
„heiman", enda dvaldi hugur hans
þar löngum meðan á vertíðar-
störfum stóð. En strax og voraði
héldu honum engin bönd, fyrst var
skroppið norður um páskana og
páskahrotunni þá fórnað og svo
var hætt það snemma, að sauð-
burður væri ekki hafinn.
Snorri eyddi þó ekki öllum sín-
um tíma í að tala við okkur full-
orðna fólkið. Börn okkar hændust
að honum, sérstaklega á ungaaldri
og hann gaf sér oft góðan tíma til
að leika við þau, enda átti hann
sérlega gott með að setja sig inn í
hugarheim þeirra.
En hann einskorðaði sig ekki við
að ganga milli frændsystkinanna
og kunningja þegar hann var í
Reykjavík. Hann var einnig ódeig-
ur við að ganga á milli stofnana og
ráðamanna, til þess að hamra á
framfaramálum byggðarlagsins.
Má í þessu sambandi minnast á
dreifingu sjónvarps um Bárðardal,
vegamál og raforkumál. Ekki veit
ég, sem þetta rita, hvort heima-
mönnum var ljóst, hversu miklum
tíma hann eyddi í áróður fyrir
sína heimabyggð hér fyrir sunnan,
enda var sú vinna innt af hendi af
einskærum áhuga og án þess að
hann hefði verið til þess kjörinn.
En mér er hinsvegar fullkunnugt
um, að þessi áróður skilaði nokkr-
um árangri.
Þegar kom fram um 1970 var
ljóst, að gamla rafstöðin, sem afi