Morgunblaðið - 25.03.1984, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. MARZ 1984
43
Guðmundur V. Sigurðs-
son — Kveðjuorð
Fæddur 30. desember 1912
Dáinn 3. mars 1984
Sjá tíminn hann er fugl,
sem flýgur hratt.
Hann flýgur máske á burt frá þér í kveld.
Þessar Ijóðlínur komu mér í hug
á laugardaginn, þegar ég frétti lát
góðs og ógleymanlegs vinar og
samstarfsmanns um skeið. Þessi
fregn kom að vísu ekki svo mjög á
óvart. Guðmundur Sigurðsson
hefur háð hetjulega baráttu við
illvígan sjúkdóm síðustu misseri.
Einlægt verður mér minnissöm
stund, sem ég átti við rúm hans á
sjúkrahúsi Akraness síðastliðið
sumar. Hann þáði þá blóðgjöf til
hressingar líkamanum, því upp-
skurður var ákveðinn. Sú aðgerð
bar þann árangur, að hann komst
heim og var við sæmilega líðan
nokkra mánuði. Guðmundur var
þá mjög hress andlega og glaður
að sjá mig. Einlægni hans, hlýja
og elskusemi var söm við sig, þetta
var honum allt svo eðlilegt. Við
ræddum drjúga stund um gamla
góða daga og hugðarmál okkar
beggja. Hann talaði líka hispurs-
laust og án allrar sjálfsvorkunn-
semi um sjúkleik sinn. Hann vissi
glöggt að hverju dró „en það er
sjálfsagt að reyna að bæta stund-
irnar meðan þær vara", sagði
hann um væntanlega aðgerð. Ég
átti mér eina ósk þegar ég gekk
niður stigann, þá að ég tæki hin-
um dökka sendiboða með slíkri
reisn og jafnaðargeði þegar hann
vitjaði mín. Eftir að hann hresst-
ist heimsótti hann okkur og við
hjónin áttum með honum góða
kveldstund. Þær stundir verða
ekki fleiri, en gott er að eiga minn-
ingar um hreinskiftinn og traust-
an mann.
Guðmundur Valgeir Sigurðsson
var Álfthreppingur að uppeldi,
fæddur á Smiðjuhólsveggjum, býli
í Smiðjuhólslandi, sem nú er löngu
komið í eyði. Þar bjuggu foreldrar
hans, Sigurður Otúelsson og kona
hans Erlendína, við mikla fátækt
og síðar í Sigguseli í landi Áifta-
ness. Þessara býla sér nú ekki
lengur stað að öðru en því, að á
sumrum sést þar, ef vel er að gáð,
grænka nokkur, sem sker sig úr
umhverfinu. Fyrrum voru mörg
slík býli í landi hinna stærri jarða
á Mýrum og björguðust við gras-
nyt mjög litla og nokkurt sjávar-
gagn eftir því sem menn náðu að
afla. Voru stundum lítil föng til
bús á hjáleigum þessum, en oft
marga að metta. Við þau fæddist
þó margur upp, sem staðið hefur
sig hið besta í lífsbaráttunni.
Mýrarnar eru mjög fagrar hið
efra með fjöllum. Með sjónum eru
töfrar landins annars háttar.
Miðbik byggðarinnar er allvíða
blautar mýrar með klapparásum,
gjarnan kjarrivöxnum. Slíkt land
má telja nokkuð tilbreytingarlítið,
þó er útsýn af háum ásum í björtu
veðri stórkostleg. Sjóndeildar-
hringurinn nær frá Snæfellsjökli
til Reykjanesskaga og ber sum-
staðar svo við, að Faxaflói sýnist
sund eitt milli Snæfellsjökuls og
Garðskaga. Sú sýn síðdegis í góðu
skyggni á fögrum sumardegi hlýt-
ur að vera áhrifarík þeim, sem
hennar nýtur opnum augum. Við
þetta umhverfi ólst Guðmundur
upp að ógleymdum þeim anda
aldamótaáranna, er svo hafa verið
nefnd, sem einkenndist af bjart-
sýni, ættjarðarást og þeim glaða
félagsanda, sem leitaði ekki fyrst
og síðast síns eigin, heldur vann af
fórnfýsi að því, er var hagur heild-
arinnar.
Eftir að fjölskyldan fluttist að
Leirulækjarseli og bræður þrír
uxu upp bættist nokkuð hagurinn.
Þeir bræður Sólmundur, Guð-
mundur og Gunnar þóttu skipa vel
sitt rúm og voru menn dugmiklir,
félagslyndir, glaðir og góðviljaðir.
Býr Gunnar, sá yngsti, enn í
Leirulækjarseli.
Guðmundur átti lítt menntunar
kost í æsku sinni og saknaöi þess.
Hann var þó maður þeirrar gerð-
ar, að hann óx með viðfangsefnum
sínum og hlaut um leið heilsteypt-
Jónatan Brynjúlfs-
son - Minningarorð
Fæddur 11. mars 1954
Dáinn 17. mars 1984
Þau hörmulegu tíðindi bárust
okkur á laugardagsmorguninn 17.
mars sl., að mágur og svili okkar,
Jónatan Brynjúlfsson, hefði látist
af völdum umferðarslyss. Fyrstu
viðbrögð við slíkum fregnum eru
ólýsanleg. Upp í hugann koma síð-
an ýmsar efasemdir um tilgang
lífsins og tilverunnar. Hvers
vegna er ungur maður, þrítugur að
aldri, hrifinn á brott svo skyndi-
lega? Við spurningum sem þessari
fást eðlilega engin svör.
Hvern gat grunað 11. mars sl.,
að við sæjum hann ekki oftar í
lifanda lífi. Þann dag varð hann
þrítugur og bauð vinum og vanda-
mönnum á heimili sitt til að gleðj-
ast yfir þeim áfanga sem þá var
náð. Enginn veit ævina fyrr en öll
er.
Jónatan Brynjúlfsson fæddist í
Vestmannaeyjum þann 11. mars
1954. Hann var sonur hjónanna
Brynjúlfs Jónatanssonar og Lilju
Þorleifsdóttur. Hann var fjórði í
röðinni af sjö systkinum. Hann
ólst upp í Vestmannaeyjum og
lærði þar rafvirkjun hjá föður sín-
Sterkurog
hagkvæmur
auglýsingamiöill!
um og starfaði við þá iðn til
dauðadags.
Jónatan var tvígiftur, fyrri
konu sína missti hann frá tveimur
ungum börnum þeirra, en svo er
fyrir að þakka, að hann átti góða
að, og foreldrar hans, systir og
mágur gengu börnum hans í for-
eldrastað. Nú hafa þau einnig
misst föður sinn. Hvílíkt áfall svo
ungum börnum.
Á gamlársdag síðstliðinn gekk
hann svo að eiga systur mína og
mágkonu, Heiðu Th. Kristjáns-
dóttur, og höfðu þau því aðeins
verið gift á þriðja mánuð er sorgin
dundi yfir. Jónatan og Heiða
höfðu nýverið flutt í Hafnarfjörð
og komið sér upp hlýlegu heimili
þar sem gleðin og bjartsýnin réðu
ríkjum. Áður höfðu þau búið hjá
föðursystur Jónatans, Sigrúnu
Jónatansdóttur, sem reynst hafði
honum sem önnur móðir.
Kynni okkar við Jónatan urðu
ekki löng. Við minnumst hans
fyrir þær sakir hversu góður
drengur hann var, hjálpsamur,
glaðlyndur og fórnfús. Einlægni
var honum í blóð borin og hann
var einn af þeim mönnum sem
gott var að umgangast. Hann var
tilfinninganæmur og sannur vinur
vina sinna. Hann var mjög bók-
hneigður og las hvaða fróðleik sem
hann komst yfir, og þá sérstaklega
í sambandi við eðlisfræði og tækni
ýmiss konar. Hann var mikill
áhugamaður um ljósmyndun og
hafði komið sér upp góðum búnaði
í því sambandi. Mjög náið sam-
ari og hagnýtari sjálfsmenntun en
honum sjálfum var ljóst, að ég
held. Einn vetur var hann þó við
nám í íþróttaskólanum í Hauka-
dal og minntist þeirrar dvalar
ætíð með þakklæti.
Eftir að Guðmundur fór að
heiman stundaði hann hverja þá
vinnu sem bauðst, m.a. vegavinnu
og sjósókn. Hann var á vertið á
Suðurnesjum og í Grindavík
kynntist hann ungri og dugmikilli
stúlku, Ingvarínu Einarsdóttur,
sem varð lífsförunautur hans. Þau
settust að hér i Borgarnesi. Guð-
mundur gerðist bifreiðastjóri hjá
Kaupfélagi Borgarfjarðar og varð
það hans ævistarf. Þau hjónin
byggðu sér lítið hús á góðum stað
í kauptúninu við Þórólfsgötu. Síð-
ar var það stækkað, þegar efni
voru til. Þar bjuggu þau heimili
þar sem öllum þótti gott að koma
og dvelja. Þar ríkti gestrisni og
glatt viðmót. Tvö börn misstu þau
Inga og Guðmundur, en þrjú lifa:
Erla er elst, gift dönskum manni
og búsett í Danmörku. Þangað fór
Guðmundur í fríum sínum meðan
hann gat því við komið. Tvö eru
gift og búsett hér í Borgarnesi,
Þorgeir og Eydís, og eru öll systk-
inin hugþekkt og drengilegt fólk
svo sem þau eiga kyn til. Andi
heimilisins var slíkur, að naumast
get ég hugsað mér, að nokkur
ungmenni hafi að heiman farið
með bjartari æskuminningar að
veganesti. Inga og Guðmundur
voru um allt samhent og ekki síst
það, að búa börn sín sem best að
heiman og styðja þau svo sem auð-
ið var.
Mikill harmur var kveðinn að
heimilinu á Þórólfsgötu 8 þegar
Inga varð bráðkvödd í nóvember
1972. Hafði brúðkaup yngri dótt-
urinnar staðið með rausn tveim
dögum áður. Var þar sem oftar
stutt milli gleði og sorgar. Hjóna-
bandið var fágætlega ástríkt og
tregaði Guðmundur konu sína
ákaflega, svo tilfinningaríkur
maður. Ekki löngu síðar varð
maður Eydísar fyrir alvarlegu
band var milli Jónatans og Heiðu,
þau voru samrýnd, skilningsrík
hvort við annað og báru virðingu
fyrir skoðunum hvors annars. Þau
voru hvort öðru mikils virði sem
einstaklingar og mjög góðir vinir.
Það er erfitt að sætta sig við að
fá Jónatan ekki oftar i heimsókn,
geta ekki franiar tekið í spil, sleg-
ið á létta strengi og notið þeirrar
hlýju sem einkenndi hann.
Elsku Heiða og Sigrún, börn,
foreldrar, systkini og aðrir að-
standendur, við vottum ykkur öll-
um okkar dýpstu samúð og biðjum
Guð að styrkja ykkur á þessari
erfiðu stundu.
Æ, vertu sæll. Þú sefur vel og rótt.
Hér sit ég einn og minningunni fagna,
og ég skal brosa og bjóða góða nótt,
uns brosin dvína og mínar kveðjur þagna.
Stephan G. Stephansson.
Þóra og Ragnar
slysi og var faðir hennar þá hjálp-
legur með öllu móti. Raunar var
eins og sorg hans sjálfs missti þar
við sárasta broddinn.
Snemma , fékk Guðmundur
áhuga á þjóðmálum, skipaði sér i
raðir alþýðubandalagsmanna og
var þar ætið trúr liðsmaður og
áhugasamur. Sat hann í hrepps-
nefnd fyrir þann flokk á seinni
hluta sjöunda áratugarins. Á þeim
árum voru aðrir hreppsnefndar-
menn flestir skrifstofumenn og
stilltu svo til að halda fundi um
leið og þeir komu af skrifstofunni.
Vinnu bilstjórans var svo háttað,
að hann var þá sjaldnast kominn
heim úr ferð. Mæltist hann til
þess, að fundartíma væri hagað
þann veg að honum hentaði betur.
Sú tillaga fékk ekki undirtektir og
sárnaði Guðmundi það að vonum,
ekki aðeins sjálfs sín vegna heldur
miklu framar vegna alþýðu Borg-
arness, sem hann taldi sig með
réttu fulltrúa fyrir.
Þá var hann um stund formaður
í Bílstjórafélagi Borgarness, sem
síðar var sameinað Verkalýðsfé-
laginu. í framhaldi af því varð
hann formaður Verkalýðsfélags-
ins. Því starfi gegndi hann
1960—1973 og lagði grunn að
styrkri stöðu þess.
Guðmundur var virtur og ást-
sæll formaður. Þegar hann tók við
félaginu var aleiga þess skáp-
garmur með sundurleitum plögg-
um í. Enginn samastaður nema
heimili formanns, enginn sími. í
fyrstu var saumakassanum deilt
með konunni til geymslu á nauð-
synlegum plöggum. En félagið óx
fljótlega í höndum hins nýja
formanns. í fyrstu var lögð
áhersla á að fá fólk til starfa í
forystu félagsins úr röðum ólíkra
stjórnmálaflokka. Þetta varð til
þess að meiri eining skapaðist inn-
an félagsstarfsins en áður hafði
verið og var því góð byrjun. Þegar
Guðmundur lét af formennsku
hafi verið komið upp sæmilegu
sjóðakerfi og fest kaup á húsi í
félagi við önnur félagasamtök og
því tryggt gott aðsetur.
Fljótlega eftir að Guðmundur
tók við stjórn félagsins voru hér
tekin upp á þess vegum hátíðahöld
1. maí. Hann fékk þá í Borgarnes
góða sóngvara eða aðra listamenn
svo að þessar samkomur voru með
hinum mesta menningarbrag.
Guðmundur kom því á, að árs-
hátið Verkalýðsfélagsins var hald-
in árlega og þótti góður mann-
fagnaður.
Þá ber enn að nefna, að i hans
formannstíð komst sá siður á að
efna i 1. viku júlí ár hvert til
ferðalags Verkalýðsfélagsins.
Ferðalögin voru ætið styrkt af
ferðasjóði félagsins. Var þar með
unnt að stilla kostnaði í hóf. Hefur
í ferðunum rikt hinn besti félags-
andi enda eiga margir frá þeim
góðar minningar. Mest er um vert,
að með þessum ferðum hafa marg-
ir komist, sem ella hefðu ekki haft
tækifæri til slíkrar skemmtunar.
Þá voru oft farnar hinar ágætustu
leikhúsferðir.
Allt var þetta til að auka kynn-
ingu og samhug félagsmanna og
var félaginu til sóma.
Líka það, að um árabil var logð
ár hvert nokkur upphæð frá félag-
inu til nokkurs þarfs málefnis hér
á staðnum.
Aðalviðfangsefni félagsins voru
þó að sjálfsögðu kjaramálin, sem
fylgdi oft tímafrekt sýsl og á
stundum þreytandi þjark. Að
sjálfsögðu lögðu ýmsir lið við
þessa sýslan alla, með því líka, að
formanninum var lagið að laða
fólk til starfa. Mest hvíldi þó á
hans herðum. Geta þeir, sem
eitthvað hafa sinnt félagsmálum í
tómstundum, skilið, hve tímafrekt
var að halda uppi slíku starfi,
enda fann Guðmundur oft til þess,
að suma mánuði urðu stundirnar
helst til fáar með fjölskyldunni.
Þegar ég nú lít til baka til þess-
ara missera verður mér kannske
tvennt minnissamast. Það nota-
lega andrúmsloft, sem alltaf skap-
aðist á trúnaðarráðsfundum þar
sem Guðmundur Sigurðsson sat í
fundarstjórasæti. í öðru lagi, hve
einlæga samúð hann hafði með
þeim, sem minnst máttu sín og
áhuga á að koma þar til liðs, sem
þörfin var brýnust. Hann kenndi
samstarfsfólki sínu þessa lexíu:
„Jæja piltar, okkar verk er einmitt
að rétta hlut þeirra, sem óhægast
eiga með það sjálfir."
Á þessum árum var for-
mannsstarfið ólaunað. Þegar Guð-
mundur varð sextugur þótti við
hæfi, að verkalýðsfélagar færðu
honum gjöf og varð vandaður
hvíldarstóll fyrir valinu. Sá háttur
var á hafður, að nokkrir gengu
milli félaga með smábók, sem gef-
endur rituðu nöfn sín í, alls 170
manns. Minnissamt er mér, hve
gefendum var ljúft að láta af
mörkum og hver hlýhugur til af-
mælisbarnsins fylgdi með. Sá hlý-
hugur og þakklæti er sá fjársjóð-
ur, sem mölur og ryð fá ekki
grandað og nú hið besta farnesti.
Ykkur, sem nú horfið á eftir
ástríkum föður og afa, vottum við
Þiðrik samúð okkar og biðjum
ykkur allrar blessunar.
Ég kveð vin minn og þakka hon-
um allt, sem hann kenndi mér.
Ingibjörg Magnúsdóttir
Kveðjuorð:
Ingólfur Steinar
Kristinsson
Fa-ddur 28. janúar 1963.
Dáinn 31. október 1983.
Kallið er komið
komin er nú stundin;
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur héi' hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem)
Nú á þessari skilnaðarstund
viljum við þakka allar þær góðu
samverustundir, sem við áttum á
liðnum árum. Minnings Ingólfs
lifir björt í hjörtum vina hans um
ókomin ár. Við biðjurn Guð að
styrkja Ingu vinkonu okkar, for-
eldra hins látna og aðra aðstand-
endur í sorg þeirra. Drottinn
blessi minningu Ingólfs Steinars
Kristinssonar.
Teitur og María