Morgunblaðið - 28.07.1984, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. JÚLÍ 1984
Reinald Reinalds-
son Minningarorö
Fsddur 27. aprfl 1958
Dáinn 12. júlí 1984
Skjótt skipast veður í lofti.
Mér brá heldur betur í brún
þegar sameiginlegur kunningi
sagði mér þær fréttir í fyrirlestr-
arhléi að hann Reinald væri dá-
inn. Ég ætlaði ekki að geta trúað
þessu. Mér var þó ekki annars
auðið eftir að ég hafði farið og
talað við systurnar á St. Jósefs-
systraheimilinu þar sem hann bjó.
Ég hafði ekki þekkt Reinald
lengi, aðeins síðan í sfðastliðnum
október er ég kom hingað til Frei-
burg til náms. Eins og oft er með
landa í útlöndum voru kynni fljót
að takast þó svo að Reinald hafi
haft sinn fasta vina- og kunn-
ingjahóp fyrir, því hann var búinn
að vera hér lengi, ein 5 ár að ég
held. Hann var í miðjum klíðum
við að undirbúa og taka lokapróf f
guðfræði og átti að taka vígslu
núna á hausti komanda. Reinald
hafði jafnvel verið að hugsa um að
halda áfram námi og ljúka hér
doktorsprófi, en ekki veit ég hvort
hann hafði tekið endanlega
ákvörðun um það.
Þrátt fyrir að Reinald hefði
mikið að gera bauðst hann til þess
að undirbúa son minn 13 ára til
fermingar og tókst með þeim góð-
ur vinskapur á vikulegum fundum
síðastliðinn vetur. Held ég varla
að Sigurður hefði getað fengið
betri uppfræðslu en hann fékk hjá
Reinald, fyrir utan það hversu
mikils virði það var fyrir hann að
hitta og hafa samband við aðra
fslendinga þar sem hann var ný-
fluttur til ókunnugs lands og hálf-
mállaus. Það var fastur siður
þeirra félaga eftir að þeir höfðu
lokið sér af með verkefni sín milli
kl. 6 og 7 hvern fimmtudag að
borða saman kvöldmat í Mens-
unni, matstofu stúdenta. Sú sam-
vera hefur áreiðanlega ekki verið
minna virði en kristilega upp-
fræðslan á undan. Ég minnist þess
líka hversu hrifinn Sigurður var
eftir að Reinald hafði sýnt honum
dómkirkjuna hérna og útskýrt
fyrir honum hlutverk hinna ein-
stöku kirkjuhluta og muna. Við
Reinald höfðum bæði skriflegt
samband við séra Valgeir Ást-
ráðsson sem sjá mun um ferming-
una og veit ég að Reinald hafði
skrifað honum langt og ítarlegt
bréf að loknu starfi sínu í vor þeg-
ar Sigurður fór heim til íslands.
Hann vildi vinna starf sitt vel og
skila vel af sér.
Ég hafði talað um það við Rein-
ald að hann kæmi og yrði við-
staddur athöfnina og veisluna þar
sem hann yrði staddur á landinu á
þeim tíma. Hafði hann þegið boðið
með þökkum og hlakkaði ég til að
hitta hann þar.
Allt flýgur þetta í gegn um hug-
ann þegar ég hugsa um þessi
ótrúlegu tíðindi. Svona ungur
maður, allt í einu dáinn, farinn.
Ég veit ekki mikið um Reinald
frá fyrri tíma, ég kynntist honum
eins og ég sagði fyrst fyrir nokkr-
um mánuðum. Ég veit þó að hann
ólst upp í Hafnarfirði og kynntist
þar boðskap og siðum kaþólskrar
trúar. Hann vann sem unglingur
há systrunum í klaustrinu og i
t
GUÐRÚN FRIDFINNSDÓTTIR,
fyrrum húsfreyja á Böggvisatöóum,
andaðist í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 26. júlí.
Jaröarförin auglýst síöar.
Aöstandendur.
t
Hjartkær eigínkona mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
INGIBJÖRG ÁSTA BLOMSTERBERG,
Ási Vestmannaeyjum
veröur jarösungin frá Landakirkju í Vestmannaeyjum þriöjudaginn
31. júlí kl. 14.00.
Bragi í. Ólafsson,
Ásfa Erlingsdóttir,
Ólafur Bragason, Guðmunda Magnúsdóttir,
Bragi í. Ólafsaon yngri.
t
Sambýliskona mín og móöir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HULDA ÁGÚSTSDÓTTIR,
Engihjalla 3, Kópavogi,
veröur jarösungin frá Áskirkju þriöjudaginn 31. júlí kl. 15.00.
Jón Meyvantsson,
Hilmar Leifsson, Fjóla Pálmadóttir,
Helgi Leifsson,
Hildur Leifsdóttir, Ólafur Andrósson,
Sævar Leífsson, Þórdís Garðarsdóttir,
barnabðrn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auösýndu samúö viö andlát og
útför systur okkar,
MARGRÉTAR HALLGRÍMSDÓTTUR,
Aðalstræti 19, Akureyri.
Sérstakar þakklr færum viö læknum og starfsliöi Fjóröungssjúkia-
hússins á Akureyri. Ennfremur færum viö þakkir skátafélögunum á
Akureyri fyrir aö heiöra minningu hennar viö útförina.
Þorvaldur Hallgrímsson, Pétur Hallgrímsson
og aðrir aöstandendur.
framhaldi af því kynnti hann sér
kaþólska trú nánar og lét síðan
umskírast. Hérna í Freiburg lagði
hann stund á kaþólska guðfræði.
Hann hugðist vinna við kaþólsku
kirkjuna á íslandi að námi loknu.
Hann átti mikið starf framundan.
Þetta snögga fráfall hlýtur að
vera móður hans mikið áfall og
missir, svo og öðrum ættingjum og
vinum. Ég veit að ég tala fyrir
hönd allra íslendinga hér í Frei-
burg þegar ég sendi henni og öðr-
um ættingjum innilegar samúð-
arkveðjur.
Anna Sig. Sigurðardóttir
Ég lifi og þér munuð lifa.
Með þessi helgu orð að leiðar-
ljósi minnumst við í dag ungs
manns, sem hafði sett sér að lífs-
takmarki gönguna á vegum Guðs.
Hann hét Reinald Renaldsson
og átti heima á Suðurgötu 83 í
Hafnarfirði. Hann dó skyndilega
þ. 12. þ.m. í Freiburg í Vestur-
Þýskalandi, þar sem hann var að
enda óvenju glæsilegan námsferil
sem prestsefni í hinni heilögu
rómversku kirkju. Reinald varð
aðeins 24 ára. öllum sem hann
þekktu ber saman um að þar hafi
horfið úr heimi einstakt manns-
efni. Allt fór þar saman, glæsilegt
útlit, höfðingleg framkoma, mikl-
ar námsgáfur, og það sem mest er
um vert, heilsteypt skapgerð og sú
heiðríkja hugans sem stafaði af
innilegri trú sem hann þyrsti eftir
að geta sýnt í verki, Guði til dýrð-
ar og nauðsynja heilagrar kirkju.
Hann virtist ætla að verða þjóð
sinni þarfur. í fyrra skrifaði hann
huggunarbréf til móður sem hafði
misst son sinn. Þetta bréf verður
nú sett hér sem sýnishorn af
óvenju þroskuðum huga Reinalds
Reinaldssonar.
Bréfið hljóðar þannig:
Mönnum virðist það næsta
augljós og sjálfsögð sannindi, að
allt sem til er orðið, renni sitt
skeið í linnulausri baráttu um það
að vera eða vera ekki, þar til sá
tími er kominn, að það gengur úr
sér og leysist upp í móðuna miklu,
þá móðu er skilur að líf og dauða.
Ótrygg er ögurstundin í veröld,
þar sem allt er á hverfanda hveli,
þar sem hlutirnir stíga fram á
sjónarsviðið úr engu og ber sem
leiftur við himin veruleikans eina
örskotsstund, hverfa síðan jafnóð-
um og þeir koma inn í Ginnunga-
gap eyðingar og gleymsku. Þeim
var ekki annars unnað en að koma
til að kveðja.
En við hinu höfum við engar
skýringar á reiðum höndum,
hversvegna ungur maður i blóma
lífsins, sem enn á hlutverki sínu
ólokið í heimi hér, er sóttur heim
af ferjumanninum utan úr þok-
unni. Eigi má sköpum renna segir
máltækið, en andspænis slíkum
ósköpum stöndum við hin þrumu
lostin í orðlausri spurn. Við stönd-
um þó ekki lengi í þeim sporunum,
því jafnskjótt og við höfum áttað
okkur fáum við ekki varist því, að
spurn okkar breytist í andmæli.
Við andmælum tillitsleysi þess
slynga sláttumanns, sem virðist
höggva skarð í hópinn okkar af
dæmalausu handahófi. Því við vit-
um, að skarðið mun standa opið og
ófyllt um aldur og ævi, eins og sár
sem aldrei grær. Þess vegna er það
kórvilla að maður komi í manns
stað. Og við andmælum ekki síður
því, hversu veruleikinn horfir upp
á iðju sláttumannsins af ískaldri
rósemi.
En enda þótt hverfulleiki alls
sem er sé margreynd sannindi, er
hitt ekki síður satt: góður drengur
sem fellur frá er aldrei allur.
Hann skilur eftir sig ummerki,
gengin spor sem aldrei fyrnast.
Þótt manneskjan sjálf sé úr aug-
sýn, þá á hún ftök í okkur öllum,
sem hana þekktu og minningin um
góðan dreng og góðan son er auður
sem við munum búa að svo lengi
sem við sjálf lifum. Þetta er hins-
vegar ekki allt og sumt. ísköld ró
veruleikans er ekki allt og sumt.
Dauðinn ræður ekki úrslitum,
andlátsorðið er ekki lokasvarið. Sá
sem er fulltrúaður á Jesúm Krist
elur þá von í brjósti, að einnig
hann, Jesús Kristur, eigi ítök f
okkur öllum. Og meira til: enda
þótt veröld fláa komi okkur fyrir
sjónir sem ólesnar rúnir, skáld-
skapur torráðinna kenninga,
hetjuljóð og harmljóð í senn, — of
dýrt kveðið til að ríma við okkar
ókveðna, fáorða líf, þá hefur eng-
inn annar en Jesús Kristur gert
veruleikann læsilegan og lífið
okkar allra að ljóði. Hann, Jesús
Kristur — og enginn annar —
ræður úrslitum, hann hefur síð-
asta orðið, þvf hann hefur máls,
þegar öll önnur orð hafa glatað
merkinu. Já, hann er einasta orð-
ið, sem hefur nokkra merkingu yf-
irleitt, orðið, sem eitt ræður vá
heimsins og velfarnaði. Hann er
alfa og ómega, í senn formálsorð
og niðurlagsorð f sögu heimsins og
í persónusögu sérhvers manns. Þó
ber ekki að skilja Orðið, sem hann
er, sem lokaorð eins né neins. Jes-
ús Kristur er lausnarorðið, sem
kallar þig og mig frá niðamyrkri
til gránandi dags. Og við óminn af
þessu eina orði verða ekki mörgu
orð hjáyrði.
Þannig skrifaði Reinald Rein-
aldsson um hin hinstu rök. Megi
þessi orð hans sjálfs verða til
huggunar öllum vinum hans og
vandamönnum og þó einkum móð-
ur hans, Þorbjörgu Björnsdóttur, í
hennar þungu æviraun.
Sigurveig Guðmundsdóttir
Agnes Péturs-
dóttir Kveðja
Fædd 24. júní 1923.
Dáin 17. júlí 1984.
17. júlí. Það er hásumar, allt
fullt af lífi. Mér er varnað svefns,
klukkan er alveg að verða tólf.
Síminn hringir. Sigga frænka
heilsar. „Hún er dáin.“ Þessi þrjú
stuttu, já, litlu orð en þó svo sterk
og segja svo óskaplega stórt. Agn-
es dáin. Hinn hræöilegi sjúkdóm-
ur er enn einu sinni búinn að
sigra, líka hana sem var svo
hraust, lífsglöð og sterk. Við verð-
um öll að lúta almættinu hvenær
sem kallað er. Hennar örlagaþráð-
ur hóf sinn spuna á Akureyri þar
sem foreldrar hennar bjuggu. Fað-
irinn af norskum ættum, móðirin
íslensk. Systurnar verða 4. Þá
deyr faðir hennar og móðirin flyst
til Noregs. Agnes varð eftir hjá
Þóru frænku.
14 ára fer hún í sveit til móður
minnar á Fremstagili og þar teng-
ist hennar þráður mínum, þvi hún
er viðstödd fæðingu mína. Síðan
spinnur þráður hennar við störf
og nám á Akureyri, síðan á Hús-
mæðraskólanum á Blönduósi og
dvaldist hún þá oft heima og hefur
vafalaust fylgst með uppeldi
mínu. Síðan liggur leiðin til
Reykjavíkur í kaupmannshúsið á
Hverfisgötu 50. Þá er hún um tví-
tugt. Ungi kaupmannssonurinn
hrífst af ungu, fallegu norðan-
stúlkunni sem alltaf gekk rösklega
að vinnu sinni. Þar með var þráð-
urinn enn að spinna og þau gengu
í hjónaband. Þá man ég frænku
mína fyrst, því alveg var sjálfsagt
aö fara með mannsefnið norður til
foreldra minna. Minnist ég þess
hvað mér fannst þau falleg, eins
klædd og ljómandi. Siðan fæddust
börnin eitt af öðru og eru þau
fjögur, þrjár dætur og einn sonur.
Alltaf var hátið heima hjá okkur á
vorin þegar þau tvö elstu fóru að
vera í sveit á sumrin og stóð svo
þar til þau fermdust.
Eins var ekki nema um eitt hús
að ræða ef einhver úr sveitinni
þurfti að skreppa til Reykjavíkur.
„Því við tökum á móti ykkur við
BSÍ,“ var svarið sem alltaf stóðst
og okkur alltaf tekið opnum örm-
um, og leyst úr okkar málum eins
og best var á kosið. Fannst mér oft
sem Agnes væri stóra systir mín.
En enginn spinnur sinn örlaga-
þráð snurðulaust.
Þau slitu samvistum hjónin
þegar öll bðrnin voru komin yfir
fermingu. Þá varð að byggja upp
annað heimili, sem og tókst, hlýtt
og notalegt eins og það fyrra þar
sem vinir og ættingjar voru boðnir
velkomnir af sömu hlýju. Og þráð-
urinn hagaði því þannig til að þær
mæðgur bjuggu saman, Sigrfður
og hún.
Agnes gerðist ráðskona á
barnaheimili og sé ég á öllu að
allir voru þar vinir hennar til síð-
ustu stundar enda léku öll störf f
höndum hennar. Hún starfaöi
mikið í sínu átthagafélagi, Eyfirð-
ingafélaginu, sem raunar tók mik-
ið af hennar frítíma. Ferðalög
voru henni mjög kær og var hún
alltaf tilbúin að skreppa á fjöll og
var þar hrókur alls fagnaðar.
En samt er það staðreynd. Því
er lokið svo atltof fljótt. Því hún
var aðeins nýorðin 61 árs þegar
hún var kölluð frá okkur. Og þó
við vissum öll að sjúkdómur henn-
ar væri erfiður og óvíst um enda-
fljótt eins og allur hennar lífsstfll
var. Hún var ávallt viðbúin.
Hjartans þakkir færi ég frænku
minni og innilegustu kveðjur frá
mömmu minni.
Legsteinar
granít — marmari
\ó.f
Opið kvöld Unnarbraut 19, SBltjarnarnesi,
og helgar sími 620809 og 72818.
Dóra