Morgunblaðið - 18.12.1984, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. DESEMBER 1984
STHANDlÐ ! HORNSVIK:
„Guðsmildi að bátinn
skyldi reka á milli skerjanna“
— segja feðgarnir
Theódór Ólafsson
1. vélstjóri og
Hafþór Theódórs-
son 1. stýrimaður
„Björgunin hér var alveg með
eindæmum vel heppnuð. Það er
ekki síst góðum Uekjabúnaði
björgunarsveitarinnar að þakka.
Viljum við koma bestu þökkum til
þeirra og jafnframt til skipstjóra
og annarra skipverja i Erling KE
sem lögðu sig í hættu við að bjarga
okkur,“ sagði Theódór Ólafsson 1.
vélstjóri á Sæbjörgu, en hann er
jafnframt annar eigandi bátsins, er
blaðamaður ræddi við hann á
Höfn í gær og Hafþór son hans,
sem var 1. stýrimaður um borð.
Theódór og Hafþór lýstu at-
burðunum í fyrrinótt þannig:
„Við lönduðum loðnu á Seyðis-
firði og vorum á leið heim til
Eyja í jólaleyfi. Um klukkan 4 í
nótt þegar við vorum um 2,5 sjó-
mílur þvert úti af Stokksnesi, á
siglingarleið, brotnaði stykki i
keflablásara með þeim afleiðing-
um að aðalvél skipsins varð svo
til óvirk. Við vorum í vondu
veðri, 7—8 vindstigum og mikl-
um sjó.
Strax náðist í Erling KE, sem
var skammt frá okkur, þegar
kallað var eftir aðstoð og kom
hann eftir örskamma stund. Við
komum snurpuvír á milli og ætl-
aði hann að toga okkur lengra
frá landi en vegna þess hvað
mikill sjór var slitnaði vírinn
fljótlega. Þeir á Erlingi gerðu
allt sem þeir gátu til aö bjarga
okkur og um tíma voru þeir í
meiri hættu en við. Erling er
minni bátur og það braut svo
mikið á honum að eitthvað lét
undan á þilfarinu á meðan á
þessu stóð. Við vorum þá um 500
metra frá landi og settum bæði
akkerin út til að reyna að halda
honum uppí. Hann dró akkerin
en þau hægðu þó mikið á rekinu.
Þetta leit orðið skuggalega út og
ekkert af því sem við gerðum
dugði. Bátinn rak á milli skerja
og hann dansaði á grjóti þangað
til hann varð landfastur eitthvað
á annað hundrað metra frá
landi.
„Ert þú ekki hress vinur,“ sagði Theódór 1. vélstjóri og klappaði á öxlina á Kristbergi háseta í slysavarnahúsinu í Höfn. Hafþór, 1. stýrimaður, sonur
Theódórs, situr fyrir miðri mynd með kaffibollann í hendinni.
Við reyndum að halda mann-
skapnum sem mest niðri í borð-
salnum á meðan hann rak. Þeir
tóku þessu með mestu ró, hituðu
sér kaffi og spiluðu. Þeir komu
síðan upp í brú þegar báturinn
var orðinn landfastur. Það var
ekkert annað en Guðs mildi að
bátinn skyldi reka á milli þess-
ara skerja. Okkur er sagt að við
höfum komið í land á einum al-
besta staðnum á ströndinni. í
þriðju tilraun tókst að koma línu
í land þar sem björgunarsveitar-
mennirnir tóku við og drógu
okkur í land hvern á fætur öðr-
um. Gekk það mjög fljótt fyrir
sig,“ sögðu þeir feðgar.
Hafþór tognaði og marðist á
öðrum fæti við björgunina og
var sá eini sem eitthvað sá á eft-
ir strandið og björgunaraðgerð-
irnar. Hann lýsti því svo: „Við
festum línuna upp í afturmastr-
ið til að björgunarstóllinn færi
ekki í sjóinn. Þurfti 4—5 menn
til að koma mönnunum með
góðu móti í stólinn og varð því
erfiðara að eiga við þetta eftir
því sem færri urðu eftir. Ég var
þriðji síðastur úr skipinu, á und-
an pabba og skipstjóranum, og
lenti með fótinn á milli rimla í
rekkverkinu."
„Óvissa ríkti hvert
bátinn mundi bera“
— Rætt við Guðbrand Jóhannsson, formann
björgunarsveitarinnar í Höfn í Hornafirði
„HANNES Hafstein, framkvæmdastjóri Slysavarnafélags
Islands, hafði samband við mig rétt um fimmleytið og
sagði að Sæbjörgin ætti í erfiðleikum um 1 sjómflu út af
Stokksnesi. Björgunarsveitin var ræst út skömmu síðar og
við héldum austur að Stokksnesi. Sæbjörgin var þá að
velkjast í brimgarðinum milli Stokksness og Hafnar-
tanga,“ sagði Guðbrandur Jóhannsson, formaður björgun-
arsveitar Slysavarnafélagsins á Höfn í Hornafirði, í sam-
tali við Mbl.
reyna að bíða birtingar. Það dró
úr brotum yfir skipið þegar nær
landi kom. Skipið tók niðri rétt
um klukkan átta í miðri Horns-
vík, milli Stokksness og Hafnar-
tanga þar sem stórgrýti er. Eng- Guðbrandur Jóhannsson sem
um vafa er undirorpið að sú stjórnaði björgunaraðgerðum.
ákvörðun að láta akkeri niður
„óvissa ríkti um hvert bátinn
mundi bera. Skipverjar höfðu
látið akkeri út til þess að draga
úr reki bátsins, en veður var
slæmt, suðaustan 8—9 vindstig
og mikið brim. Við vorum í stöð-
ugu sambandi við skipstjóra Sæ-
bjargarinnar og ákváðum að
Skipbrotsmennirnir af Sæbjörgu
Skipbrotsmennirnir af Sæbjörg-
inni og hhiti björgunarmanna fyrir
framan slysavarnahúsið á Höfn.
Skipverjarnir eru (f.h.): Víðir
Kristjánsson háseti, Daði Hrólfs-
son, háseti, Óðinn Þór Hallgríms-
son háseti, Þórir Andrésson mat-
sveinn, Guðjón Guðbergsson há-
seti, Stefán Geir Gunnarsson 2.
stýrimaður, Sigmundur Sigurðsson
háseti, Hafþór Theódórsson 1.
stýrimaður, Ólafur Ingi Þórðarson
háseti, Óskar P. Friðriksson há-
seti, Ögmundur Magnússon skip-
stjóri, Þorsteinn Árnason 2. vél-
stjóri og Theódór Ólafsson 1. véÞ
stjóri. Rétt sést í kollinn á Krist-
bergi Einarssyni háseta fyrir aftan
Tbeódór og björgunarsveitarmenn-
ina. Þeir eru allir búsettir í Vest-
mannaeyjum nema Ögmundur
sem býr f Reykjavík og Daði sem
er búsettur f MosfellssveiL Björg-
unarsveitarmennirnir eru m.a.
(f.v.): Sveinn Sighvatsson, Guð-
brandur Jóhannsson og Jón
Friðriksson.
átti ríkan þátt f því að skipið tók
niðri í víkinni — á bezta stað. Að
vísu tók skipið niðri á grjóti, en
það eru smámunir einir miðað
við það ef skipið hefði rekið upp
í brimgarðana við Stokksnes eða
Hafnartanga.
Skipverjar skutu línu i lánd og
klukkan 8.48 var fyrsti skip-
brotsmaðurinn kominn í land og
sá síðasti klukkan 9.35. Björgun-
in gekk mjög vel, áfallalaust að
mestu, en einn skipverji meidd-
ist á fæti á leið frá skipi.
Skipið tók niðri liðlega eitt
hundrað metra frá landi. Við
höfðum þriggja drifa vörubíl
með krana og tókst að mestu að
halda mönnum í björgunarstól
úr sjó á leið í land,“ sagði Guð-
brandur. Eftir giftusamlega
björgun var farið með skipverja
f björgunarskýli Slysavarnafé-
lagsins í Höfn þar sem konur úr
kvennadeild féiagsins veittu
kaffi og meðlæti. Að þvi loknu
voru skipbrotsmönnum fengin
þurr og hlý föt og heilsast öllum
vel.