Morgunblaðið - 29.12.1984, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. DESEMBER 1984
Minning:
Jóhannes Jóns-
son — Jan í Dalbœ
Fæddur 30. ágúst 1912
Dáinn 22. desember 1984
Við sem nú kveðjum og látum í
ljós þakklæti fyrir löng, góð og ná-
in kynni af Jan í Dalbæ erum í
hópi hinna mörgu sem notið hafa
langvarandi gestrisni og hlýlegrar
móttöku í Dalbæ.
Ef litið er í gestabækurnar í
Dalbæ finnst glöggt hið mikla
þakklæti og traust sem gestkom-
endur hafa látið í té til þessa
heimilis og heimsborgarans Jans í
Dalbæ.
Sérstaklega kom það í ljós hjá
þeim fjölda erlendra ferðamanna
hvað þeirra fögnuður og feginleiki
var mikill að hitta fyrir fjölhæfan
tungumálamann, sem gat beitt
fyrir sig móðurmáli Evrópuþjóða,
en hafði samt unnið sér þegnrétt
og þjóðhollustu íslendingsins.
Manns, sem gat sett sig í spor
framandi þjóðar, náð að skilja
hugsanagang umhverfis og erfða,
manns sem náð hafði tilfinningu
fyrir hinu íslenska fjölskylduþjóð-
félagi og sögu. Hann skynjaði
fljótt að á gleði- og sorgarstund-
um og oft í samskiptum var ís-
lenska þjóðin ein fjölskylda.
Jan í Dalbæ hafði áunniö sér
slíkan sess meðal erlendra ferða-
frömuða að þeir töldu sér mikinn
ávinning að geta vísað á hann til
leiðbeiningar fyrir ferðamenn sem
hingað leituðu.
Þessi ágæti heimsborgari, sem
nú er kvaddur, átti litríkt lífs-
hlaup. Að loknu menntaskóla- og
garðyrkjunámi í Hollandi, ferðað-
ist hann árlangt um Suður-
Afríku, síðan starfaði hann í
Þýskalandi um skeið. Atvinnu-
möguleikar í Holtandi voru „þétt-
setnir". Þá réðust mál þannig að
hann kynntist prófessor Níels
Dungal og fyrir hans milligöngu
kom hann til íslands og gerðist
verkstjóri í gróðrastöðinni á
Syðri-Reykjum í Biskupstungum.
Síðan varð hlé á dvöl hans hér á
styrjaldarárunum. Hann var kall-
aður til herþjónustu í útlagaher
Hollendinga í Bretlandi. Eftir
stríðslok kom hann brátt aftur og
hélt áfram lífsstarfi sínu hér við
gróðurhúsa- og garðyrkjustörf,
fyrst að Laugalandi í Stafholts-
tungum og síðan stofnsetti hann
garðyrkjustöðina Dalbæ í Reyk-
holtsdal.
Á Laugalandi kynntist hann
verðandi eiginkonu sinni, Þuríði
Jónsdóttur úr Hafnarfirði. Þá var
hún ráðskona hjá Magnúsi Ein-
arssyni í Munaðarnesi. Konu sína
missti hann í sept. 1971. Þau Þur-
íður og Jan eignuðust tvo syni, Jón
Jakob, bakarameistara í Reykja-
t
Systir mín og mágkona,
ANNIE HELGASON,
Sörlaskjóli 74,
andaöist hinn 27. desember.
Cecilla Helgason,
Inger Helgason.
t
Móðir okkar,
JENSÍNA JENSDÓTTIR
fré Hnffsdal,
andaöist á Hrafnístu í Reykjavik 26. desember.
Guórún Pálsdóttir,
Kristfn Pálsdóttir,
Erla Pálsdóttir.
t
Eiginkona min,
SIGRÍÐUR GfSLADÓTTIR,
Brekkuhvammi 9, Hafnarfiröi,
andaöist 27. þ.m. á Sólvangi.
Finnur Þorleifsson.
t
Eiginmaöur minn og faöir,
JÓN GEIR PÉTURSSON
járnsmiöur,
Kambsveg 28, Reykjavik,
andaöist 26. desember.
Sigrún Einarsdóttir,
Pétur Jónsson.
t
Bróðir minn,
ÞORMÓÐUR ÓSKARSSON,
er látinn.
Utförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hins látna.
Jakob Óskarsson.
vík og Bernhard, garðyrkjubónda í
Sólbyrgi og Dalbæ. Einn son,
Ómar, átti Þuríður frá fyrri
hjúskap.
í garðyrkjufræðum var Jan vel
lesinn og fylgdist grannt með öll-
um nýjungum. Garðyrkjustöðina
ráku þau hjón með það í huga að
reksturinn bæri sig fjárhagslega,
en ekki síður að þjónustan og
viðskiptin leiddu til þess að gest-
urinn teldi sér hag og ánægju að
koma þangað aftur og aftur.
Eftir fráfall konu sinnar leitað-
ist Jan við að halda þeim heimilis-
blæ, sem einkenndi heimili þeirra
hjóna. Hvernig það tókst er að
finna síðar í gestabókum heimilis-
ins, en þar stendur m.a.:
Gestrisni á þeim góða bæ
gengur fram úr öllum vonum,
næstum því hann nær þeim blæ
sem næmast finnst hjá bestu konum.
Þegar Kiwanisklúbburinn Jökl-
ar var stofnaður 1972 kom Jan þar
strax til starfa. Hann gerðist einn
af stofnfélögum klúbbsins. Þar
fann heimsborgarinn vettvang og
verkefni við sitt hæfi. Okkur fé-
lögum hans í klúbbnum eru
ógleymanlegar frásagnir hans, t.d.
af lífshlaupi sínu. Okkur hinum
nægði vel einn fundur til frásagn-
ar af eigin lífshlaupi. En þegar
Jan tók að segja frá sínu kom
fljótt í ljós að tveir fundir dugðu
ekki fyrir hann. Innsæi hans á
ýmsum atvikum og hinum litríka
starfsferli og fjölmörgu persónum
var með þeim hætti að allir vildu
fá meira að heyra. Ég veit að bæði
honum og ekki síður okkur félög-
um hans var mikill ávinningur af
klúbbstarfseminni. Markmið
klúbbsins:
Eins og þú vilt að aðrir geri
athöfn þín í sannleik veri ..
var Jan í Dalbæ svo eðliiegt og í
samræmi við lífsstíl hans. Hvar
sem hann kom fram í nafni
klúbbsins var hann í senn sjálfum
sér og klúbbnum til sæmdar.
Gróðurmoldin gefur og
gróðurmoldin geymir.
Áð leiðarlokum þökkum við Ólöf
öll hin góðu kynni og vottum ást-
vinum og aðstandendum samúð
okkar.
Hjörtur Þórarinsson
„Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin stríð."
(V. Briem.)
Þessi orð vil ég gera að mínum
þegar ég minnist elsku Jans. Jan
var tíður gestur á heimili foreldra
minna á þeim tíma er ég var að
alast upp og milli þeirra var mikil
vinátta.
Sumarið þegar ég var tólf ára
bauð hann mér vinnu við garð-
yrkjustöðina sína. sem hann rak
og var ég þar áfram næstu 4 sum-
ur. Jan var í raun ekki vinnuveit-
andi minn heldur var hann fremur
vinur og uppalandi. Hjá honum
lærði ég margt af því dýrmætasta,
sem nokkur getur lært: Að vinna
með jákvæðu hugarfari og bera
ábyrgð á gjörðum sínum.
Jan var víðförull og vellesinn
maður. Ég minnist allra góðu
stundanna, þegar við sátum í
notalegu stofunni hans og hann
fræddi mig um heiminn og sér í
lagi Holland, því það var hans föð-
urland. Hjá honum skildi ég fyrst
hvað manneskjan er í rauninni
smá, en hve miklu hún getur áork-
að sé þekking og víðsýni til staðar.
Oft fannst mér hreint ótrúlegt allt
það sem hann hafði upplifað og
kynnst á ferðum sínum til fjar-
lægra landa, en alltaf þótti honum
nú vænst um tsland. Érlendis var
hann stoltur af því að vera íslend-
ingur. Við Jan tengdumst enn
nánar fyrir nokkrum árum, þegar
ég hóf sambúð með eldri syni hans
Jóni og áttum við saman margar
góðar stundir.
Jan var alltaf jafn ungur í anda
og hélt þeim sið að dvelja hjá syst-
ur sinni og mági í Hollandi á
hverju hausti. Nú sl. haust brá
ann sér í sólina til Portúgals og
íom heim fullur lífsorku. En eng-
inn veit sína ævina fyrr en öll er.
Við skyndilegt fráfall þessa lífs-
glaða manns finn ég fyrir miklu
tómarúmi í hjarta mínu. Orð mín
segja svo lítið, en hugur minn svo
margt. Ég bið Guð að styrkja syni
Jans, tengdadóttur og elsku litlu
afadrengina.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt ... “
(V. Briem).
Sigrún Iljartardóttir
Sesselja Sigurðar-
dóttir — Minning
Fædd 28. nóvember 1900
Dáin 18. desember 1984
Mig langar til þess að minnast
ömmu minnar, Sesselju Sigurðar-
dóttur, er lést 18. desember sl.
Hún fæddist á Hofstöðum í
Hálsasveit 28. nóvember árið 1900,
en fluttist að Landbrotum ferm-
ingarárið sitt. Hún var aldamóta-
barn hún amma. Amma giftist afa
mínum, Stefáni Sigurðssyni, á
jóladag 1931, en hann lést vorið
1972. Þau bjuggu í Landbrotum til
ársins 1945 en lengst af í Akur-
holti í Eyjahreppi.
Sjö börn eignuðust þau, Sigurð,
en hann lést árið 1960, Önnu, Frið-
geir, Guðrúnu, Hinrik, Sigrúnu og
Borghildi. Barnabörnin eru 20 og
langömmubörnin 17 fædd.
Amma og afi fluttust í Kópavog
vorið 1971 og bjuggu þau bæði til
dauðdags hjá yngstu dóttur sinni
og tengdasyni, Borghildi og Þórði.
Börnum þeirra var hún sem önnur
móðir.
Ég átti góða ömmu og lærði
+
Ástkær eiginmaður minn,
ZÓPHÓNÍAS PÉTURSSON,
Sólheimum 23,
lést í Landspítalanum að morgni 27. desember.
Stella G. Sigurðardóttir
og börn.
t
Eiginmaöur minn og taöir okkar,
ÓLAFURJÓNSSON
h'ísasmfðameistari,
Hagamel 6,
Reykjavfk,
lést að morgni 27. desember. sl.
Sólveig Magnúsdóttir,
Ingunn Ólafsdóttir,
Auður Ólafsdóttir.
+
Faðir okkar,
STEINN KRISTJÁNSSON,
andaðist fimmtudaginn 27. desember.
Jaröarförin fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 4. jan. kl. 1.30.
Matthildur Steinsdóttir,
Krístján Steinsson,
Rósa Steinsdóttir,
Jón Þrándur Steinsson.
margt af henni. Eftir að hún flutt-
ist suður og ég hitti hana oftar
fórum við þá oft að kveðast á, en
hún kvað mig ávallt í kútinn, svo
ótal margar vísur kunni hún. Mér
fannst alltaf gaman að þessum
leik okkar og þegar ég strandaði
kenndi hún mér- ávallt nýja vísu.
Hún varð aldrei þreytt á að segja
mér frá því þegar hún var barn og
ung kona og hún bar oft mina
æsku saman við sína.
Amma var mjög vinnusöm, ég
sá hana aldrei aðgerðarlausa, oft
var hún með prjónana sína það
eru líka orðnir margir vettl-
ingarnir og sokkarnir sem hún
prjónaði á okkur, barnabörnin sín.
Þær voru bestar flatkökurnar sem
hún amma bakaði.
Ég finn vissan tómleika að geta
ekki hitt ömmu mína nú um jólin,
en ég er viss um að hjá börnunum
á Kársnesbrautinni er tómleikinn
meiri, þeirra fyrstu jól án hennar.
Amma var crðin fullorðin og
þreytt og eflaust hvíldinni fegin
eftir erfið veikindi.
Ég þakka elsku ömmu minni
samfylgdina og megi henni líða
vel þar sem hún er nú. Hvíli hún í
guðs friði.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt."
(V.Briem)
Nesselja Signý Svcinsdóttir.