Morgunblaðið - 29.12.1984, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. DESEMBER 1984
33
Elín Kristjáns-
dóttir - Minning
Fædd 8. september 1915
Dáin 15. desember 1984
Ef ég sjúkleik þjáður þreyi
þungt ef styn ég dag og nátt
Guðsson mælir „Grát þú eigi,
græða vil ég sár þín brátt,
gegnum neyð þér ætlað er
inn að ganga í dýrð hjá mér.“
(H. Hálfd.)
Strangri sjúkralegu er lokið,
ævigangan á enda hjá vinkonu
minni Elínu Kristjánsdóttur.
Það er margt sem á hugann leit-
ar þegar vinir og ættingjar kveðja
okkar jarðneska heim, liðnar sam-
verustundir koma upp í hugann
ein af annarri, þannig varð mér
innanbrjósts þegar mér barst
fregnin um andlát Ellu, en svo var
hún ávallt kölluð af ættingjum og
vinum.
Til er málsháttur, „Bragð er að
þá barnið finnur" og oftast hafður
á orði er börn aðlagast einhverj-
um.
Börnum er það sérlega mikils
virði að þeim sé sýnd einlægni,
réttlæti og hlýja af fullorðnum
sérstaklega, og á því hafði Ella í
ríkum mæli skilning á, enda löð-
uðust mörg börn að henni, skyld
og vandalaus. Málshátturinn er að
framan greinir segir kannski í
rauninni flest það í fáum orðum er
ég rifja upp með mörgum frá
kynnum okkar EUu, en sem lítil
hnáta utan af landsbyggðinni eru
mínar fyrstu Reykjavíkurferðir
með foreldrum mínum tengdar
EIlu og Jóa. En hún gekk að eiga
eftirlifandi eigimann sinn, Jó-
hannes Hannesson bifreiðastjóra,
10. desember 1938 og eignuðust
þau þrjú börn, Guðlaugu, Hannes
og Svavar. Ég man er ég kom fyrst
til þeirra hjóna á Rauðarárstíginn
þar sem þau bjuggu þau, en síðar
byggðu þau sér hús að Blönduhlíð
22 og þar stóð heimili þeirra í 36
ár, og er mér skýr fyrir hugskots-
sjónum hlýjan og gleðin er þar
ríkti alla tíð, og ávallt var það
gleðiefni hjá þessari litlu hnátu að
fá að verða eftir, er heim átti að
halda frá Reykjavík, og dvelja
næturlangt hjá þeim hjónum og
þar sem Guðlaug var þar að auki
jafnaldra og elskuleg stúlka í alla
staði var ánægjan enn meiri. Og
það var þungur harmur þeim
hjónum að sjá á eftir einkadóttur-
inni, en hún andaðist á besta aldri
fyrir þremur árum frá elskulegum
eiginmanni og þremur dætrum
eftir erfitt en þungbært sjúk-
dómsstríð sem hún barðist við af
hetjulegum og óskiijanlegum
mætti, en varð að lokum að lúta í
lægra haldi fyrir, og hefur henni
þá trúlega verið, mitt í þjáningum
og angist, hugsað til þess að hlýtt
skjól stæði opið fyrir dætrum
hennar hjá ömmu og afa í Blöndu-
hlíðinni og hefur það skjól þeirra
líka verið umvafið kærleika og
ástúð. En nú er amman kölluð frá
þeim líka, en afinn heldur áfram
að vera fasti punkturinn í Blöndu-
hlíðinni börnum, barnabörnum og
tengdabörnum. Heimilið var
vettvangur Ellu og því helgaði hún
alla krafta sína, og þar var alltaf
tekið vel á móti þeim er að garði
bar, hvort sem þeir voru stutt að
komnir eða lengra frá og ótalin
eru þau mörgu spor og snúningar
er óneitanlega voru því samfara,
ásamt því að annast sín börn, og
hafa um lengri tíma í sinni umsjá
á heimilinu tengdamóður sína og
svo móður, en alltaf var viðmótið
hið sama glaða og hlýja, og boðin
og búin var hún að leysa úr hvers
manns vanda ef hún bara mögu-
lega gat og reyndi ávallt að sjá
jákvæðu hliðar málanna. Það er
ljúft að eiga góðar minningar frá
liðnum æskudögum til að ylja sér
við er árin færast yfir, og þá verða
oftast björtu minningarnar ofar
öllu dagsins amstri. Elín var fædd
að Minna-Núpi í Vestmannaeyjum
og ólst þar upp, og hafði djúpar og
hlýjar tilfinningar til æskustöðv-
anna og fann ég það best er hún
nú í haust sársjúk rifjaði upp
liðna tíð í eyjunum sínum með
okkur Guðnýju, systur minni, er
við sátum við sjúkrabeð hennar,
og var sem æskuljóma brygði yfir
andlitið er hún rifjaði upp ýmis-
legt, og minntist þakklát forsjón-
inni fyrir að þau hjónin skyldu
hafa haft tækifæri til að dvelja
með niðjum sínum og vinum
ógleymanlegar stundir í síðustu
ferð á Þjóðhátíð, og hafði á orði
hversu ótrúlega mörgu.væri hægt
að halda með sama sniði og áður
fyrr þrátt fyrir ýmsar nýjungar
sem voru bara til bóta. En fyrir
þessa ógleymanlegu ferð var hún
þakklát öllum sem hún var sam-
vistum við þá.
Eins var hún þakklát fyrir
hversu starfsfólk og læknar sem
önnuðust hana á Landspítalanum
voru full umönnunar og vildu allt
fyrir hana gera. Þá kemur sú
hugsun upp í huga manns, hversu
gott væri að hafa að leiðarljósi
þetta jákvæða hugarfar og væri
mörgum ævigangan léttbærari svo
ekki sé talað um er sjúkleiki fer að
taka heljartökum á mannfólknu.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
þess kost að hafa kynnst henni og
átt hana að vin bæði sem barn og
alla tíð síðan. Ég votta eigin-
manni, sonum, tengdadóttur,
barnabörnum og langömmu-
drengnum, aldraðri móður og
systrum innilega samúð mína og
bið góðan Guð að styrkja þau öll.
„Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Halldóra V. Steinsdóttir
Einar Magnús-
son — Kveðja
Fæddur 10. september 1933
Dáinn 9. desember 1984
Langir eru dagar,
enn lengri nætur
geigurinn og beygurinn
grípa um hjartarætur
— marbendill situr í sölvafjöru
og grætur.
Þung er sú þögn í landi —
álfar ugga um sinn hag
Þá horfið er af heiminum brott
það Ijúflingslag
— lindin spyr vindinn
hví syngur hann ekki í dag?
Segðu mér að sunnan,
ó sæli öðlingur fljóða
sem heillaðir allra harm og fögnuð
í hjartað þitt góða:
er þögnuð
dýr þín lýran Ijóða? (Úr Sóleyjarkvæði
Jóhannesar úr Kötlum.)
Nú, þegar leiðir skilur, rifjast
svo ótalmargt upp sem vert er að
minnast. Því langar mig til að
bregða upp nokkrum svipmyndum
af samskiptum mínum við Einar
frænda minn.
Fyrst kemur mér í hug bangs-
inn sem Einar gaf mér þegar ég
var ungbarn og ekki farin að tala.
Bangsinn sá situr enn á rúminu
mínu, eilítið þreyttur, og er af
annar fóturinn, en samt — alltaf
jafn hlýlegur. Ekki leið á löngu
þar til ég fór að tala og þótti þá
mörgum nóg um. Einar var greini-
lega í þeim hópi, því eitt sinn taldi
hann mér trú um að við hefðum öll
nokkurskonar málbein, sem eydd-
ist við notkun. Ég get enn hlegið
við tilhugsunina um hvað ég varð
óskaplega hrædd um að verða
mállaus fyrir aldur fram.
Fyrstu árin mín leigði Einar hjá
okkur á Austurgötunni heima í
Stykkishólmi og frá þeim tíma er
ýmislegt að finna í handraða
minninganna. Mér dettur t.d. í
hug skipti sem báturinn hans
hafði siglt og herbergið hans var,
að því er mér fannst, fullt af „út-
lensku gotti". Ég naut auðvitað
góðs af og var ekki svo lítið stolt
af því að eiga frænda sem var ný-
kominn frá útlöndum, þegar ég
veifaði góssinu framan í krakkana
í nágrenninu.
Svo kynntist Einar konunni
sinni, henni Guðnýju. Hafi ég
haldið að við það myndi ég tapa
frændanum kom fljótt annað á
daginn, því nú átti ég þau bæði að,
hann og Guðnýju. Svo fæddust
strákarnir, Magnús og Éinar Þór,
og var alltaf spennandi að fá að
passa.
Enn liðu árin og ég fór að vinna
í skelfiski undir verkstjórn Ein-
ars, hvar ég vigtaði og pakkaði. Ég
gleymi því seint þegar hann tók
sig til og vigtaði fyrir mig. Afköst-
in voru slík að aldrei tókst mér að
hafa undan þó ég hamaðist sem ég
mátti. En það var nú líka alltaf
svolítið gaman að spreyta sig.
Nú síðustu árin einkenndust
samskipti okkar Einars öðru
fremur af líflegum samræðum um
landsins gagn og nauðsynjar. Því
fór fjarri að við værum alltaf
sammála, en hann kunni að hlusta

og bar alltaf virðingu fyrir skoð-
unum mínum þó ég væri bara
„litla frænkan hans“. En það var
líka eins gott að rökstyðja mál sitt
almennilega, því sjálfur var Einar
rökfastur í málflutningi sinum.
Það vill til að það var ekkert til í
þessu með málbeinið.
Þetta síðasta árið breyttist
margt. Barátta hins daglega lifs
varð að baráttu fyrir lífinu. í
henni stóð Guðný við hlið hans og
tók við öilum ágjöfum með honum.
Þrátt fyrir þessa erfiðleika var
hann alltaf sami gamli góði Einar,
og ótrúlegur styrkur hans breytt-
ist aldrei í hörku. Ef eitthvað var,
fann maður fyrir meiri hlýju i fari
hans en áður.
En stríðinu er lokið. Lýran hans
hljómar ekki lengur i eyrum
okkar, en hún heldur áfram að
hljóma í sálum okkar meðan lífs-
neistinn okkar logar.
Guðný, Magnús og Einar Þór,
megið þið öðlast styrk til að
standa án hans í brúnni og stýra
fleyinu, ykkur til heilla.
Sigurborg
Kveðja:
Ásgrímur Páls-
son Eyrarbakka
Er hylur ljórann hélurós og
herðir frost... Þá berst okkur sú
harmafregn að Ásgrímur Pálsson
vinur okkar og ferðafélagi sé lát-
inn. Við stöndum eftir svo hjálp-
arvana og hnípin.
Minningarnar hrannast upp i
hugann, hver annarri bjartari og
fegurri, því þannig var hann:
Hvers manns hugljúfi, sem aldrei
mátti vamm sitt vita, yfirvegaður
og traustur, en fyrst og fremst
fágætt ljúfmenni. Það var gott að
eiga hann fyrir félaga og vin, sem
hægt var að leita til, þegar á
þurfti að halda.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast slíkum manni
og gleðjast með honum á ótal
stundum.
í desembermánuði fyrir nokkr-
um árum gengum við saman um
snæviþakið landið okkar, baðað
tunglskini og tignarlegir jöklar
gnæfðu allt í kring. Þá var bjart
sem á degi, aðeins örlítið blárra og
eins og að ganga í undraheimi úr
silfri. Þar kom okkur saman um
að vetrarferðir væru ekki síðri
kostur, jafnvel betri, enda hentaði
sá timi Ásgrimi betur til ferðalaga
söknm anna á sumrin. Hann hefur
nú lagt upp í sína hinstu ferð á
þessum sama árstíma undir skini
norðurljósa og stjarna og allar
góðar óskir fylgja honum.
Eiginkonu og ástvinum öllum
sendum við samúðarkveðjur. Guð
gefi þeim styrk og honum góða
ferð.
Ferðafélagar
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Trú og stjórnmál
Presturinn okkar er „frjálslyndur". Hann segir, að prestar eigi
að taka þátt í stjórnmálabaráttunni, enda sé Daníel fyrirmynd úr
Riblíunni. Segir hann, að Daníel hafi rutt sér braut inn í stjórnmál-
in til þess að velta Nebúkadnesar úr sessi, en hann hafi verið
spilltur konungur. Eruð þér á sama máli?
Hugsanlegt er, að þér hafið misskilið prestinn yðar.
Lesið rit Daníels með athygli. Þá sjáið þér, að Daníel
hafði ekki stjórnmál í huga, þegar hann fékk manna-
forráð. Satt er það, að Nebúkadnesar var vondur kon-
ungur á margan hátt, en hvergi vottar fyrir því, að
Daníel hafi viljað kollvarpa honum né ætlað sjálfum
sér eða þjóð sinni pólitísk forréttindi.
Barátta Daníels var fyrst og fremst trúarleg. Eini
tilgangur hans var að sýna konungi og þjóðinni, að goð
Babýlóníumanna væru falsgoð og að Drottinn Guð
hans væri hinn eini, sanni Guð.
Ég lít svo á, að þetta sé einmitt skylda sérhvers
prests og kristins manns. Heimurinn dýrkar skurðgoð
í jafnríkum mæli nú og þeir Babýlóníumenn, og það er
meginhlutverk okkar, eins og Daníels, að bera sönnum
Guði og syni hans, Jesú Kristi, vitni.
Ég skal ekki skera úr um það, hvort kristinn maður
eigi að hafa stjórnmál að ævistarfi. En æðsta verkefni
okkar er að sýna í orði og verki, að Guð sé hinn eini,
sanni Guð.
Páll postuli lifði í heimi, þar sem ranglætið í þjóðfé-
laginu var skelfilegt, en hann sagði: „Ég ásetti mér að
vita ekkert á meðal yðar nema Jesúm Krist og hann
krossfestan."
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.