Morgunblaðið - 08.06.1985, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. JÍJNÍ 1985
Minning:
Rannveig Jóns-
dóttir Súðavík
Þann 29. maí síðastliðinn fór
fram frá Súðavíkurkirkju jarðar-
för Rannveigar Jónsdóttur ljós-
móður, en hún andaðist 17. maí
síðastliðinn í Borgarspítalanum.
Áður hafði farið fram minningar-
athöfn í nýju kapellunni í Foss-
vogi, sem séra Bernharður Guð-
mundsson flutti en hann hafði
verið nágranni þeirra um skeið
fyrir vestan.
Þar var hvert sæti skipað og
urðu margir að standa. Það sýnir
hennar miklu persónulegu vin-
sældir, og var hún þó tiltölulega
nýflutt suður. Rannveig var fædd
29. nóvember 1902 að Þverdal í
Aðalvík, dóttir hjónanna Rann-
veigar Einarsdóttur frá Hvammi í
Dýrafirði og Jóns Halldórs Guð-
mundssonar frá Hrauni í Hnífs-
dal. Stuttu eftir fæðinguna dó
móðir hennar og var hún þá tekin
í fóstur til hjónanna Guðrúnar
Finnbjarnardóttur og Hermanns
Sigurðssonar að Sæbóli í Aðalvík.
Hún var eitt af þremur fóstur-
börnum þeirra hjóna en sjö börn
áttu þau fyrir og var móðir mín
*eitt af þeim og urðu þær frænkur
því fóstursystur. Stutt var á milli
húsanna og náinn samgangur í
milli. Nú hefur maðurinn með ljá-
inn höggvið svo í þennan hóp að
eftir er einn bróðir, Jón Her-
mannsson, rúmlega 90 ára, og eitt
fósturbarnið, Sigurjón á áttræðis
aldri. Faðir Rannveigar hafði
flust til Hnífsdals og til hans fór
hún og naut þar skólagöngu, sem
mun hafa komið henni vel í lífinu.
F,g hygg að Sléttuhreppur sé erfið-
asta svæði landsins að stunda
ljósmóðurstörf. Það var frá Rit og
að Horni og á þessum árum var
búið svo að segja í hverri vík sem
byggileg var, þó enginn búi þar nú.
Ég man að það gerðist heima hjá
mér þegar gamla ljósmóðirin,
Ingibjörg Jósepsdóttir, tók Veigu
tali og var að biðja hana að gerast
ljósmóðir hreppsins, og sagðist
álíta að hún hefði bæði vit og
áræðni til að takast þetta erfiða
og vandasama starf á hendur. Það
varð úr að hún fór til Reykjavíkur
árið 1923 til að nema ljósmóður-
störf. Ég man og spennu þá sem
ríkti hjá okkur krökkunum þegar
von var á henni heim vorið 1924.
Flestum okkar færði hún ein-
hverja gjöf þó ekki væru efni
hennar mikil.
Hún giftist manni sínum, Þor-
bergi Þorbergssyni frá Miðvík, 29.
desember 1926 og reistu þau bú í
Efri-Miðvík. Alls eignuðust þau 6
börn. Rannveig gegndi jafnframt
ljósmóðurstörfum í Sléttuhreppi
til ársins 1932 en þá fluttu þau
hjón burt og maður hennar gerðist
vitavörður að Gelti. Eftir nokkur
ár fluttust þau þaðan og til Bol-
ungarvíkur og gerðist Rannveig
ljósmóðir þar, og þaðan í Súðavík-
urhérað sem ljósmóðir með búsetu
að Svarthamri í Álftafirði. Síðan
flytja þau í þorpið í Súðavík og
gegnir Rannveig þar ljósmóður-
störfum til ársins 1982, þar til
maður hennar lést og hún flyst
suður, enda starfsdagurinn orðinn
langur og er álitið að hún hafi ver-
ið búin að taka á móti á fjórða
hundrað börnum.
{ minningarræðu sinni sagði
séra Bernharður:
Það var stundum sagt í Súðavík
að þar gæti fólk ekki fæðst eða
dáið án þess að kalla Rannveigu
til. Þegar eitthvað bar út af var
hún sótt. Hún átti úrræði, lífs-
reynslu og hún kunni að miðla
fólki kjarki og von.
Persónulega á ég margs að
minnst frá mínum bernskuárum í
sambandi við Veigu. Til hennar
þótti mér oft gott að leita og á ég
bjartar minningr þar um. Eftirlif-
andi börnum hennar votta ég
mína dýpstu samúð svo og öðrum
aðstandendum. Eftir lifir minn-
ingin um góða og göfuga konu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Vilhjálmur H. Vilhjálmsson
frá Sæbóli.
Kveðjuorð:
Kristján Sveins-
son lœknir
Kristján Sveinsson læknir og
heiðursborgari Reykjavíkurborgar
var fæddur 8. febrúar 1900 á Ríp í
Hegranesi. Voru foreldrar hans
séra Sveinn Guðmundsson og
kona hans, Ingibjörg Jónasdóttir,
og var frú Ingibjörg af hinni
^jgömlu Skarðsætt.
Kristjári læknir varð bráð-
kvaddur þá er hann var gestur á
Elliheimilinu Grund hér í borg,
fimmtudaginn 23. rnaí síðastlið-
inn.
Ég undirritaður þekkti Kristján
lækni mjög vel, enda vorum við
saman við nám fyrir fermingu
okkar, vorið 1913, hjá foreldrum
Kristjáns í Efri-Múla í Saurbæj-
arþingum.
Kristján læknir sýndi mér
ávallt sanna vináttu, sem ég nú
þakka honum er leiðir skiljast. Ég
mun ekki skrifa um hans mikil-
hæfu störf á liðnum árum, það
munu aðrir gera, hinsvegar langar
mig til þess að þakka honum alla
vinsemd mér til handa, þvi ekki
eru nema 3 vikur þá er ég hittí
hann síðast. Ég votta börnum
hans, ásamt systrum hans, mína
innilegustu samúð, og bið vini
mínum Kristjáni lækni blessunar
Guðs, þar sem hann nú dvelur
handan landamæranna. Sjáumst
fljótlega.
Árni Ketilbjarna:
Einar Olafsson
Keflavík — Mínning
j> Hinn 3. júní sl. andaðist á heim-
ili sínu Suðurgötu 3 í Keflavík
einn af þekktari eldri Keflvíking-
um, Einar Ólafsson, verkstjóri, á
86. aldursári.
Einar var fæddur í Nýjabæ á
Eyrarbakka 27. desember 1899.
F'oreldrar hans voru hjónin Ólafur
Helgason og Elín Einarsdóttir.
Þar ólst Einar upp með foreldrum
sínum og systkinum en systkini
hans voru þessi: Gestur, nú sjúkl-
ingur á Reykjalundi og ólafía, dá-
in fyrir nokkrum árum.
Eins og venja var á uppvaxtar-
j^árum Einars, varö hann ungur að
vinna fyrir heimilinu. Var þá ekki
um fjölbreytt störf að velja. Á
vetrum var það sjórinn og á sumr-
in vegavinnan. Ungur fór Einar til
sjóróðra í Þorlákshöfn, seinna var
hann á vertíð í Sandgerði og að
síðustu lá leið hans til Keflavíkur,
sem hann-var í skiprúmi hjá
*• Ólafi Björnssyni mörg næstu árin.
Einar kvæntist eftirlifandi konu
sinni Kristínu Guðmundsdóttúr
frá Hörgsholti í Hrunamanna
hreppi 10. nóvember 1928. Þau
festu byggð í Keflavík, keyptu
húsið nr. 3 við Suðurgötu og
bjuggu þar síðan. Börn þeirra og
tengdabörn eru þessi: Katrín, gift
John Warren, búa í Bandaríkjun-
um; Elín, gift Sigurði Markússyni,
bifreiðastjóra, búa í Keflavík;
Ólafía, gift Aðalbergi Þórarins-
syni, bifreiðastjóra í Keflavík;
Guðmundur, kvæntur Sveingerði
Hjartardóttur, búa í Mosfellssveit.
Einar var í eðli sínu félagslynd-
ur maður. Hann gekk snemma í
Verkalýðs- og sjómannafélag
Keflavíkur og var í stjórn þess um
ára bil. Hann var einnig hluthafi í
Félagshúsi hf. og var í stjórn þess
um tíma. í þessum félögum unn-
um við saman og vil ég hér þakka
honum samstarfið, sem ávallt var
hið ánægjulegasta.
Það hefur snemma vaknað hjá
Einari áhugi á félagsstöríum, þeg-
ar heima á Eyrarbakka. Ég minn
ist þess að einhverju sinni er ég
ræddi við Vilhjálm S. Vilhjálms-
son, ritstjóra Álþýðublaðsins um
tíma, sem skrifaði undir nafninu
„Hannes á Horninu" og hann leit-
aði frétta hjá mér um gamla
Eyrbekkinga, sem þá voru búsettir
í Keflavík en þeir voru þá Sæ-
mundur G. Sveinsson og Einar
Ólafsson.
10 ára afmæli sor-
optimistaklúbbsins
í Kópavogi
UM ÞESSAR mundir er 10 ára af-
mæli Soroptimistaklúbbs Kópavogs,
en hann er stofnaður 4. júní 1975.
Félagar eru 24.
Tvö höfuðmarkmið Soroptim-
istahreyfingarinnar hafa ætíð
verið: Hið besta handa konum —
hið besta frá konum. Þessi
markmið felast i sjálfu nafni
hreyfingarinnar SOROR- systir,
OPTIME- bestur. Því þýðir nafnið
Soroptimist besta systir eða
bjartsýnissystir.
Kópavogsklúbburinn hefur frá
upphafi aðallega helgað öldruðum
krafta sína og var það fyrir til-
stilli þeirra, að samtökin um bygg-
ingu Sunnuhlíðar, hjúkrunar-
heimilis aldraðra í Kópavogi, urðu
til. Þau 9 félög og klúbbar, sem
stóðu fyrir byggingu hjúkrunar-
heimilisins, hafa einnig rekið það
síðan það var opnað 20. maí 1982.
Rúmlega 300 manns hafa notið
þar umönnunar og er öll hjúkrun
og umhyggja í Sunnuhlíð rómuð af
þeim, sem hennar hafa notið.
Á aðalfundi Soroptimistaklúbbs
Kópavogs 13. mars 1984 var sam-
þykkt að gefa öll þau tæki, sem
þyrfti í sjúkraþjálfunarsal Sunnu-
hlíðar. 8. október 1984 tók sjúkra-
þjálfunin til starfa og eru nú kon-
urnar búnar að gefa þangað tæki
og búnað fyrir allt að 400 þúsund
krónur.
í tilefni af 30 ára afmæli Kópa-
vogskaupstaðar 11. maí sl. gáfu
konurnar „acut-tösku“ til Heilsu-
gæslustöðvar Kópavog. Er taska
sú mjög nauðsynleg og mikið ör-
yggistæki fyrir Heilsugæslustöð-
ina.
Á fundi 4. maí sl. var samþykkt
að leggja fram kr. 10.000,- til að
fjármagna með öðrum Soroptim-
istaklúbbum á íslandi skólagöngu
fjögurra Vietnamskra stúlkna í
Skálholti næsta vetur.
Sunnuhlíðarsamtök hafa nú
ákveðið að hefjast handa um að
reisa verndaðar þjónustuíbúðir
fyrir aldraða, þar sem hægt verð-
ur að búa við öryggi til æviloka og
útaf fyrir sig. Verður húsið reist
við vesturenda Sunnuhlíðar og er
gert ráð fyrir 20 tveggja manna og
16 eins manns íbúðum. Boðið verð-
ur upp á alla þjónustu, sem fyrir
hendi er í Sunnuhlíð, og verður
innangengt milli húsanna.
Eru því verkefnin nóg framund-
an og vonandi að ókomin ár verði
jafn ánægjuleg og árangursrík og
þau 10 ár, sem nú eru að baki í
starfssemi Soroptimistaklúbbs
Kópavogs. Takmarkið er að gefa
öllum Kópavogsbúum tækifæri á
því að eyða ævikvöldinu í öryggi
og hamingju í Kópavogi. Er það
von okkar, að við getum áfram
orðið að liði og saman stuðlað öt-
ullega að því að vinna að betra
mannlífi í hverfulum heimi.
(Or frétutilk;ani>gii.)
Klúbbur soroptimista í Kópavogi.
Frá sjómannadeg-
inum í Stykkishólmí
StykkÍMhólmi, 3. júní.
Sjómannadagurinn var haldinn
hér cinu og vanalega og var mikií
þátttaka í honum.
Dagskrá hófst á laugardag meö
því að þyrla frá landheigisgæsl-
unni og Keflavíkurflugveíli kom
hingað og á aðra staði hér á Snæ-
fellsnesi til að sýna björgunaræí-
ingar. Voru margir mættir til aö
Á Eyrarbakka var á tímabili
mikið félagslíf. Þar voru þá menn
sem seinna komu við sögu i félags -
málum. Má þar nefna V.S.V,
Hannes á Horninu og Ragnar í
Smára. V.S.V. sagði mér þá að
þótt stundum hefði verið erfitt aö
ná mönnum saman hefði Einar
sjaldan eða aldrei látið sig vanta
til starfa að þeirra félagsmálum,
Og sá eðliskostur fylgdi honum
ávallt. Skylduræknin og trú-
mennska voru hans aðalsmerki.
Honum mátti alltaf treysta.
Einar réðst til Rafveitu Kefla-
víkur á árinu 1945 þegar hafin var
lagning rafmagnslínunnar frá
Sogsvirkjuninni suður til Kefla-
víkur. f hlut hans kom að stjórna
verki við byggingu rafkerfisins
hér í byggð. Hafði Einar þetta
starf á hendi í full 30 ár eða þar til
hann hætti störfum hjá Rafveitu
Keflavíkur.
Þegar nú leiðir skilja er mér
þakklæti efst í huga fyrir stðrf
hans og órofa tryggð við þau mál-
efni sem við unnum að og okkur
var falið að leysa.
Hluttekningarkveðja til konu
hans og annarra aðstandenda,
Ragnar Guóleifsson
fylgjast með, en í komu hennar
varð tímaskekkja svo allt var búið
þegar þeir seinustu komu á vett-
vang, en 3veimað var yfir Hólmin ■
um og hafði það sitt að segja og
bætti úr. Á sunnudag voru fánar
dregnir að hún og bátar viö höfn-
ina fánum skreyttir. Veður var
ekki nógu hagstætt en batnaö'
þegar leið á daginn. Var því hægc
aö hafa öll átriði, íþróttir og önn-
ur skemmtiefni.
Safnast var saman á haínar-
bryggjunni og þaðan gengiö tii
kirkju kl. 11 en þar messaði séra
Gísli Kolbeins og skírði tvö börn. í
kirkjunni voru svo heiðraðir sjó-
menn, Grímúlfur Andrésson, sem
hér var lengi farsæll skipstjóri og
dugnaðar maður, Jón Dalbú Ág-
ústsson skipstjóri á Baldri sem
hefur alla sína starfsævi haldið
sig við sjóinn og svo síðasí en ekki
síst var Guðrún Jónasdóttir frá
Öxney heiðruð, en hún hefir lengi
stundað sjómennsku og meðal
annars hefir hún byggt sér hús í
eyjunni Galtarey. Þangaö fer hún
og annast gögn og gæði, á bát sem
hún stýrir og er sjálf bæði skip-
stjóri og véiamaður og lætur ekki
veður aftra sér ef hún þarf að
komast leiðar sinnar. Hún kann
vel við sig á sjó og eins er hún
víkingur til verka í landi, hefir
enda unnið hörðum höndu um
dagana og ég held hún þekki ekki
sjálfhlífni. Ér hún því vel að
heiðrinum komin.
Er þetta í fyrsta sinn sem ég
man eftir að kona hafi veriö heiðr-
uð hér fyrir sjósókn, eftir að ég
kom hingað.
Ární