Morgunblaðið - 24.09.1985, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. SEPTEMBER1985
Kveðjuorð:
Sigríður Emilía
Bergsteinsdóttir
Fædd 12. nóvember 1907
Dáin 30. ágúst 1985
Hlý og mjúk síðsumarkyrran
laðaði fram ljúfar kenndir í huga
unga fólksins, sem fyrir rúmum
fimmtíu árum átti frjálsa stund
og naut réttagleðinnar af hrif-
næmi æskunnar. Fölskvalaus,
innileg gleði og létta ljúfa kætin
hennar Emmu, ungu kaupakon-
unnar í Skarði, var svo einlæg og
heillandi. Allt sitt líf auðnaðist
þessari ungu stúlku að varðveita
þann eiginleika að skapa glatt og
hlýtt umhverfi, að veita öðrum
styrk á erfiðum stundum og að
rétta þeim hjálpandi hönd sem
minna máttu sín. Án þess að
skynja það sjálf var þessi unga
stúlka aflvaki ævintýris þessa síð-
sumardags sem varðveist hefur í
geymd gamals manns og var það
fyrsta sem í hug hans kom við
andlátsfregn Sigríðar Emilíu
Bergsteinsdóttur.
Sigríður Emilía, sem fæddist 12.
nóvember 1907, var barn
einstæðrar móður, Maríu
Sigurðardóttur frá Vatnagarði á
Landi, en ólst upp í Lunansholti í
sömu sveit. Faðir Sigríðar Emilú
var Bergsteinn Sveinsson sem
stofnað hafði heimili á Kotströnd
í Ölfusi þegar hún var á fyrsta ári.
Sex mánaða gamalt afhendir
Maria Bergsteini barnið, svo það
ætti þó fastan samastað og þyrfti
ekki að flækjast með sér í vinnu-
konuvist eins og þá tíðkaðist. Með
föður sínum var Emma, eins og
hún var gjarnast kölluð, fram yfir
fermingaraldur. María réðst
vinnukona að Hörgsholti í Ytra-
Hreppi og dvaldi þar samfellt í
þrettán ár. Þar er Maríu brátt
fært lítið barn til fósturs af hús-
móðurinni, Katrínu Bjarnadóttur,
dótturdóttir hennar og nafna,
Katrín Skúladóttir. Þá hafði
María í rauninni eignast tvær
dætur því hún unni Kötu litlu eins
og sínu eigin barni og sú vinátta
varð gagnkvæm og ævilöng.
Frá Hörgsholti flyst María til
Reykjavíkur, leigir sér íbúð á
Framnesvegi 5 og stofnar þar
heimili með Sigríði Emilíu dóttur
sinni sem þá var 16 ára. Skilur
leiðir þeirra mæðgna aldrei síðan
fyrr en María lést 19. september
1976, 92 ára að aldri.
Á fögru vorkvöldi 1930 var ég
staddur á Framnesvegi 5 hjá þeim
mæðgum Maríu og Sigríði Emilíu
í fylgd stúlkunnar minnar, Katr-
ínar Skúladóttur. Þar var ég
kynntur fyrir ungum manni, Sig-
urði Jónssyni frá Minni-Völlum á
Landi, unnusta Sigríðar Emilíu.
Móðir þessa unga, glæsilega
manns var Guðrún Sigurðardóttir,
systir Maríu.
Sigurður og Sigríður Emilía
gengu í hjónaband 1931 og stofn-
uðu heimili ásamt Maríu. Þá var
kreppa í landi, lítið um atvinnu, en
þessi ungu hjón voru bjartsýn og í
harðri lífsbaráttu verður að sækja
fast og leggjast þungt á árar. Um
Jóna Ingibjörg Örn-
ólfsdóttir - Minning
Jóna Ingibjörg, eða Inga frænka
eins og við systkinin kölluðum
hana alltaf, fæddist á Suðureyri
við Súgandafjörð 17. júní 1911.
Dóttir Margrétar Guðnadóttur og
Örnólfs Jóhannessonar. Hún var
sjötta í röðinni af 16 systkinum,
en tólf þeirra komust til fullorðins-
ára. Þar sem systkinahópurinn var
stór kom það snemma í hennar
hlut að taka til hendinni jafnt
innan dyra sem utan. Aðeins þrett-
án ára tekur hún sig upp úr for-
eldrahúsum og heldur í vist til
ísafjarðar. Það hefur áreiðanlega
ekki verið létt fyrir ungling að
yfirgefa foreldrahús og fara að
vinna í öðru byggðarlagi.
Vera hennar á ísafirði varð
lengri en til stóð, því þar kynntist
hún mannsefni sínu, Magnúsi
Guðjónssyni. Gengu þau í hjóna-
band árið 1936. Inga og Magnús
eignuðust þrjú börn, Kristján
Hauk sem lést fyrir einu og hálfu
ári, Laufeyju og Helgu. Magnús
átti áður Sigrúnu, sem Inga reynd-
ist eins og besta móðir. Ekki verð-
ur sagt að Inga hafi getað gengið
beinar og sléttar brautir, því að
snemma kom í ljós að á brattan
var að sækja. Snemma á búskapar-
árunum veiktist hún, og þurfti að
dvelja níu mánuði samfellt á
sjúkrahúsi. Veikindum hennar
hafði varla sleppt, þegar Magnús
veiktist af berklum og þurfti að
fara til lækninga á Vífilstaðaspít-
ala. Til að geta verið í návist við
mann sinn tók hún sig upp frá
ísafirði með fjölskyldu sína og
settist að hér fyrir sunnan. Veitti
hún manni sínum alla þá hlýju og
allan þann styrk sem hún mátti í
veikindum hans. Þremur árum
eftir að þau komu suður varð hún
ein eftir með börnin. Margur
mundi leggja árar í bát við slíkar
aðstæður, en það var eins og Inga
hertist við hverja raun, dugnaður
hennar var slíkur. Hún fluttist til
foreldra sinna, sem þá bjuggu í
Efstasundi 34, Reykjavík, og hélt
hún með þeim heimili og annaðist
þau af einskærri alúð og kærleika.
í Efstasundinu munum við
systkinin fyrst eftir Ingu frænku.
Alltaf þegar við komum í Efsta-
sundið mættum við hlýju, eins og
við værum hennar eigin börn. Og
síðar, þegar hún fluttist á Grettis-
götu 6, sóttumst við þá í það að
eiga erindi í bæinn, til að geta
komið við á Grettisgötunni og fá
mjólk og köku hjá Ingu frænku.
Ekki óraði okkur fyrir að kynni
okkar við Ingu ættu eftir að verða
nánari en þau voru. í desember
1965 hagaði svo til að hún kom inn
á heimili okkar systkinanna til að
ganga börnum systur sinnar í
móður stað. Það var erfið stund á
því heimili, en þá bar sterka og
reynda konu að. Okkur dylst það *
aldrei að til að geta gengið inn í
þetta erfiða hlutverk, þá þurfti
hún að sjá af tíma, sem hún annars
hefði nýtt í sitt áhugamál, störf í
verkakvennafélaginu Framsókn.
Þetta var óeigingirni og fórn. Við
móðurmissi vakna margar spurn-
ingar hjá ungum hjörtum, allar
þessar spurningar voru bornar upp
við Ingu. Hún sat og hlustaði,
svaraði og gaf ráð. í svörum henn-
ar gætti hlýju og kærleika. Við
erum líka viss um að henni var
aldrei kunnugt um hversu djúp
áhrif ráðleggingar hennar og svör
höfðu á okkur. Þrátt fyrir allar
þær raunir sem Inga þurfti að
ganga í gegnum var hún alltaf
glaðvær, þegar hún dvaldi heima
hjá okkur á þessum erfiða tíma.
Þá gaf hún sér tíma til að hjálpa
okkur að hugsa um eitthvað annað
með því að segja okkur skemmti-
legar sögur. Aldrei minntist hún á
fortíð sína, og oft sagði hún að við
ættum að horfa fram á við og
gleðjast yfir framtíðinni.
Allir sem umgengust Ingu ljúka
upp einum munni um það að hlýju
og glaðværð geislaði frá henni. Það
lýsir henni kannski best í svörum
hennar, þegar eitt okkar spurði:
„Inga, veit mamma að hún er dá-
in?“ „Það vitum við ekki fyrr en
við förum sjálf, en við vitum þó
að henni líður vel.“
Nú vitum við að Ingu líður vel.
Megi Guð blessa minningu henn-
ar, sem leiðbeindi okkur á við-
kvæmri stund.
18 ára skeið vann Sigurður mest
við húsbyggingar, en síðar varð
akstur vörubíla atvinna hans. Hús
byggðu þau sér á þrem stöðum í
borginni, en síðast í Hvassaleiti
30, þar sem þau áttu heimili alla
tíð síðan.
Börn eignuðust þau fjögur: Þór-
ir, veðurfræðingur, Katrín, lauk
húsmæðrakennaraprófi, Þuríður,
bókasafnsfræðingur og kennari,
og Sigrún er garðyrkjufræðingur.
Sigríður Emilía missti mann sinn
6. nóvember 1976, sextíu og átta
ára að aldri. Heimili hélt hún með
sömu reisn sem fyrr í nánu sam-
félagi við börn sín og barnabörn.
Manni sem er einn eftir af
hópnum er átti saman ljúfa stund
á fögru vorkvöldi fyrir 55 árum
eru þakkir í hug fyrir að hafa átt
þess kost að eiga samleið með
þessu fólki á lífsgöngu þess og
njóta vináttu þess. Og á meðan
biðin varir gleður hann sig við að
nú hefur hún María Sigurðardótt-
ir endurheimt dóttur, fósturdóttur
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
I gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyr.
(Matth. Jochumsson)
Raggi, Maja, Hilli, Magga, Ella,
Halli og Ása.
og tengdason. Einnig vonast hann
eftir að fá að vera einn af þeirra
hópi og lifa með honum fagurt
vorkvöld handan sundsins.
Heill og hamingja fylgi Sigríði
Emilíu tU nýrra heimkynna. Veri
hún blessuð og sæl.
Gísli Högnason frá Læk
Sigríður Emilía Bergsteinsdótt-
ir er látin. Með henni er horfin
af sjónarsviðinu ein af hinum
heimakæru húsmæðrum sem voru
sómi sinnar stéttar, enda bar
heimilið þess vott hvar sem litið
var.
Fögru mannlifi er því lokið eins
og hinu íslenska sumri sem nú
hverfur inn í húm haustsins.
Emilía giftist frænda sínum,
Sigurði Jónssyni frá Minni-Völlum
í Landsveit, og hófu þau búskap í
Reykjavík. Sjálfsagt hafa efnin
verið í minna lagi en atorkan og
dugnaðurinn þeim mun meiri.
Fædd 24. júlí 1927
Dáin 15. september 1985
Margrét eða Maggý, eins og hún
var alltaf kölluð, fæddist í Reykja-
vík 24. júlí 1927, dóttir hjónanna
Sigurðar Berndsen og Margrétar
Pétursdóttur. Hún var sjötta í röð
átta systkina, en tvö dóu á unga
aldri.
9. júní 1956 giftist Maggý Gísla
Ólafssyni, núverandi fasteigna-
sala. Þau eignuðust eina dóttur og
tvo syni. Hún hafði einnig eignast
eitt barnabarn.
Sumarið 1983 fékk hún þann
sjúkdóm, sem leiddi hana til
dauða. Nokkrum mánuðum síðar
fór hún aftur til starfa í Lands-
bankanum, svo að við urðum bjart-
sýn á ný. En eftir síðustu áramót
lagðist hún inn á spítala og dvaldi
þar meira og minna fram til
dauðadags.
En hún var bjartsýn og hlakkaði
alltaf til að koma heim á ný, enda
var Maggý fyrst og fremst góð
móðir og eiginkona.
Þegar fólk deyr fyrir aldur fram
gæti maður haldið, að verið væri
að kalla það til æðri starfa hinum
megin grafar. En sem betur fer
vitum við ekkert fyrirfram.
Ég votta fjölskyldu hennar
samúð mína.
Blessuð sé minning hennar.
Margrét Sigurgeirsdóttir
Nú haustar, gróðurinn er farinn
að fölna. Hún mamma er dáin og
nú er stríðinu lokið. Hún varð að
láta undan eftir rúma tveggja ára
baráttu við þann sjúkdóm sem lagt
hefur svo marga að velli.
Mamma fæddist í Reykjavík 24.
júlí 1927, dóttir hjónanna Sigurðar
Berndsen og Margrétar Péturs-
dóttur. Mamma var ein af sex
systkinum sem upp komust.
Strax í æsku var hún sérlega
ósérhlífin við fjölskyldu sína. Og
___________________________
Ég var samverkamaður Sigurð-
ar um tíma og þarf ég varla að lýsa
fyrir þeim sem til þekkja hvílíkur
afbragðs maður hann var. Það fór
því þannig að ég kynntist heimil-
inu dáltið náið, enda þekkti ég
húsmóðurina áður allnokkuð. Það
er ómetanleg gæfa að hafa notjð
samfylgdar þessara góðu hjóna og
vináttu þeirra og tryggðar um ára-
bil. Sigurður andaðist 1976, langt
um aldur fram.
Emilía var um margt fyrir-
myndar húsmóðir. Með iðni, þraut-
seigju og bjartsýni sem aldrei
brást sigldi hún skipi sínu í höfn.
Hún naut barnaláns, leiddi þau öll
til mennta og þjálfunar í samvinnu
heimilisins. Hún skilaði börnum
sínum út í lífið sem heilsteyptum
og ábyrgðarríkum þjóðfélagsþegn-
um. Ég votta öllum ættingjum og
vinum samúð.
Sigmar Sigurðsson
frá Gljúfri.
þegar hún var byrjuð að vinna úti
þá hætti hún fljótlega að geta verið
heima til að hugsa um foreldra
sína.
9. júní 1956 giftist hún pabba,
Gísla Jóni ólafssyni frá ísafirði.
Hún hélt umhyggjusemi og fórn-
fýsi áfram við okkur og pabba.
Ekki var hægt að hugsa sér betri
móður. Ennþá betri amma var
hún. Það sýndi sig þegar Elmar
Björgvin litli dóttursonur hennar
fæddist fyrir rúmu ári og færði
henni mikla gleði í veikindunum.
Enda síðustu vikurnar talaði hún
oft um það hvað hún þráði að lifa
til að sjá litla augasteininn 3»nn
vaxa upp.
Ekki varð henni að ósk sinni,
nú er hún farin frá okkur. En við
vitum öll að hún fylgist með hon-
um. Og við kveðjum hana með
söknuði og biðjum Guð að blessa
hana.
Far þú í friði,
friðurGuðsþig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Börnin
Minning:
Margrét Berndsen
Legsteinar
Ýmsar gerðir
Marmorex
Steinefnaverksmiöjan
Helluhrauni 14 sími 54034
222 Hafnarfjöröur.
Blömastofa
FnÖfinm
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
tll kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar viö öll tilefni.
Gjafavörur.