Morgunblaðið - 08.12.1985, Side 72

72
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. DESEMBER1985
t
JÓN ÓLAFUR HERMANNSSON
lést 27. nóvember.
Jarðarförin hefur fariö fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Svanborg Guðbrandsdóttir,
Þóranna Jónsdóttir, Ævar Ákason,
Hermann Jónsson, Katrfn Heiöar
og barnabörn.
t
Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
SIGURÐUR HÓLMSTEINN JÓNSSON,
blikksmíöameistari,
Mímisvegi 6, Reykjavík,
veröur jarösunginn frá Hallgrímskirkju mánudaginn 9. desember
kl. 13.30.
Blóm og kransar eru afþökkuö en þeir sem vildu minnast hans
eru beönir aö láta Hallgrímskirkju njóta þess.
Baldur Sigurösson, Hulda Þorláksdóttir,
Magnús Sigurösson, Kristjana Karlsdóttir,
Ólöf Helga Siguröard. Brekkan, Ásmundur Brekkan,
Hólmsteinn Sigurösson, Guöný Pétursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
YNGVI GESTSSON,
byggingarfræðingur,
Vogatungu 18,
veröur jarösunginn frá Kópavogskirkju þriöjudaginn 10. desem-
ber kl. 15.00.
Guörún Gunnarsdóttir,
Oddný I. Yngvadóttir,
Gunnlaug Yngvadóttir, Bjarni Hrafn Ingólfsson,
Gestur Karl Yngvason,
Yngvi Gunnar Bjarnason.
t
Eiginmaöur minn, faðir okkar, tengdafaöir og afi,
NÍELS GUÐMUNDSSON,
Engjavegi 31,
Isafiröi,
veröur jarösunginn frá isafjaröarkirkju þriöjudaginn 10. desember
kl. 14.00.
Hansína Jóhannesdóttir,
Guðmundur Níelsson, Þóra Þorvaldsdóttir,
Ásta Kristín Níelsdóttir, Benedikt Sigurösson,
Gunnar Níelsson
og barnabörn.
mm Útför h
JÓNÍNU VALDIMARSDÓTTUR SCHIÖTH
fró Hrísay,
fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 10. desember kl. 13.30.
Helga Schiöth, Sigurður Brynjólfsson,
Rafn H. Gíslason, Alda Hallgrímsdóttir,
Gísli H. Sigurðsson, Jónína S. Lárusdóttir,
Sigurjóna Sigurðardóttir, Halldór Ásgrímason,
Ásta Þ. Sigurðardóttir, Ellert J. Þorgeirsson
og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, bróöir og mágur,
SIGUROUR RAFNSSON,
Garöbraut 66, Garði,
veröur jarðsunginn frá Dómkirkjunni þriöjudaginn 10. desember
kl. 13.30.
Þeim er vildu minnast hans er bent á Björgunarsveitina Ægi,
Garöi.
Sólveig Ivarsdóttir,
Rafn Alexander Sigurósson, Elísabet Ólöf Siguróardóttir,
Ingveldur Ásdís Siguröardóttir,
Ólafía Rafnsdóttir Sigurösson, Níels P. Sigurösson.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaðir og sonur,
ELLERT KRISTJÁNSSON,
Móabaröí 30B,
Hafnarfiröi,
veröur jarösunginn frá Þjóökirkjunni í Hafnarfiröi, þriðjudaginn
10. desember kl. 15.00. Þeim sem vilja minnast hans er bent
á Félag lamaðra og fatlaöra eöa aörar líknarstofnanir.
Jóhanna Krístjénsdóttir,
börn, tengdabörn og
Jóhanna E. Sigurðardóttir.
líkastar ævintýraheimi sem laukst
upp af því að töfrasprota hafði
verið brugðið.
Árið 1929 fór Ásta enn utan og
nú til Danmerkur. Nam hún þar
listdans og kennsluaðferðir i ball-
et. Síðan stofnaði hún balletskóla
í Reykjavík, þann fyrsta hér á
landi, og kenndi þá listgrein í
nokkur ár. Samhliða samdi hún
og æfði dansatriði við leiksýningar
hjá Leikfélagi Reykjavíkur. Þessi
árin var gullöld revíunnar. Ásta
tók mikinn þátt í þeim og hafði
með höndum alla „koreografíu" á
þeim sýningum lengi vel. Síðasta
verkefni Ástu Norðmann fyrir
leikhús var við vígslu Þjóðleik-
hússins á sumardaginn fyrsta 1950
þegar Nýársnóttin eftir Indriða
Einarsson var færð upp, samdi hún
þá alla dansa í þeirri sýningu og
æfði þá.
Ásta var einn af hvatamönnum
að stofnun Félags íslenskra list-
dansara 27. mars 1947 þegar fimm
konur sameinuðust í þeirri félags-
stofnun danslistinni til framdrátt-
ar. Ásta var kjörin fyrsti formaður
og gegndi því til 1952. Félagið sótti
um inngöngu í Bandalag íslenskra
listamanna og var fullgildur aðili
að BÍL 1948 sem jafngilti fullri
viðurkenningu á þessari listgrein
hérlendis. í formannstíð sinni sótti
Ásta fundi hjá BÍL og var þá oftast
eina konan sem sat þá fundi. Eftir
að Þjóðleikhúsið tók til starfa og
enn frekar þegar fastur ballett-
skóli var komin á laggirnar var
unnt að segja að íslensk danslist
væri komin á fastan grunn. Ásta
hætti beinum afskiptum af dansin-
um á áratugnum 1950—1960 en
fylgdist með málefnum hans af
óskiptri athygli alla tíð. Hún hafði
átt sinn stóra hlut í að gera löndum
sínum kleift að njóta fagurs list-
dans.
Hinn 4. apríl 1932 giftust þau
Ásta og Egill Árnason stórkaup-
maður í Reykjavík og stóð þeirra
heimili lengst að Fjölnisvegi 14.
Egill var af reykvískum ættum,
sonur Kristínar Sigurðardóttur
steinsmiðs Friðrikssonar að
Laugavegi 28 og Árna Einarssonar
kaupmanns í versluninni Frón á
þeim stað. Síðari kona Árna var
Vigdís Kristjánsdóttir myndvef-
ari. Hjónaband Egils og Ástu var
farsælt og þau mjög samrýnd. Svo
var einnig um Ástu og einkasystur
hans, Sigríði Björgu, sem var fyrri
kona séra Garðars Þorsteinssonar
í Hafnarfirði. Systkinin létust með
stuttu millibili, Egill 21. ágúst 1973
og Sigríður 2. apríl 1974. Síðan
hefur Ásta haldið heimili fyrir sig,
en heilsa hennar var tekin að bila
og sjón hennar að daprast.
Snemma þessa árs fluttist hún að
Gimli við Miðleiti í nýja mið-
bænum í Kringlumýri. Þar fékk
hún góða íbúð með fallegu útsýni
og taldi sig geta átt þar friðsælt
ævikvöld. Fyrir nokkru varð hún
að leggjast í sjúkrahús og þaðan
átti hún ekki afturkvæmt.
Ástu og Agli varð fjögurra
barna auðið, eina telpu misstu þau
nýfædda en þrjú börn þeirra eru
uppkomin. Elstur er Már við-
skiptafræðingur sem rekur fyrir-
tæki er faðir hans stofnsetti með
byggingarvörur, eiginkona hans er
Guðrún Steingrímsdóttir kaup-
Blömastofa
Fnöfinns
Suðurtandsbraut 10
108 Reykjavfk. Sími 31099
Opið öll kvöld
tll kl. 22,- eínnig um helgar.
Skreytingar viö öll tilefni.
Gjafavörur.

maður í Reykjavík; Árni tónlistar-
maður búsettur í Bandaríkjunum
giftur Dorit leikstjóra, af þýskum
ættum; yngst er Kristín búsett í
Reykjavík, áður gift Erling
Andreasen. Barnabömin eru sjö
að tölu og barnabarnabörnin tvö,
í þessum sprota framtíðarinnar
áttu þau Egill og Ásta yndi sitt
ogánægju.
Ég sá Ástu fyrst þegar ég var á
barnsaldri og kom til Akureyrar í
heimsókn til yngstu systur hennar
sem þar var þá búsett. Okkur féll
vel við fyrstu kynni og þau góðu
tengsl héldust alla tíð. Hún var
grannvaxin, fíngerð og björt yfir-
litum, ljóshærð og bláeyg. í fram-
komu var hún hlýleg og kurteis. í
Reykjavík varð ég á unglingsárum
heimagangur á heimili hennar og
Egils og er minnisstætt hversu
skemmtilegt var að skoða mynda-
safn hennar frá náms- og starfs-
árum hennar í danslistinni. Mér
er hugfast hversu laus Ásta var
við að hreykja sér, hafði ríka til-
finningu fyrir hefðum og þeim
takti sem við á í mannlegum
samskiptum. Mér fannst hún búa
yfir reynslu sem ekki bar alltaf
mikið á en tiltæk ef eftir var leitað
og haldbær. Með fjölskyldu minni
þakka ég áratuga tryggð, Ásta var
tekin að þreytast og hún var til-
búin til farar. Megi hún vera kært
kvödd.
Björg Einarsdóttir
Við leiðarlok — örfá kveðju-
orð.
Jarðneskri lífsgöngu elskulegrar
tengdamóður minnar er lokið.
Þung voru sporin síðustu dagana,
en Drottinn veitir líkn með þraut
og hann tók hana til sín að morgni
föstudagsins 29. nóvember.
Tuttugu og sjö ár eru drjúgur
tími í lífshlaupi hvers manns, en
sá er árafjöldinn er við áttum
samleið, ávallt nána, en mest þó
hin síðari ár. Fyrir þessi ár öll
þakka ég af heilum hug og enda
þótt ég hefði kosið að þau yrðu
mörgum fleiri veit ég og skil, að
hún varð hvíldinni fegin.
Hún fæddist á Akureyri þann
26. ágúst 1904, dóttir hjónanna
Jórunnar Einarsdóttur frá Hraun-
um í Fljótum og Jóns S. Norðmann
frá Barði í sömu sveit. Hún var
næstyngst 6 systkina, sem á legg
komust. Að henni stóðu merkir og
sterkir stofnar í báðar ættir.
Feðraarfurinn kom enda vel fram
í henni og systkinum hennar, því
öll voru þau með fádæmum vel
gerð, listfeng og listelsk. Nú lifa
aðeins Katrín, sem elst var systk-
inanna, og Jórunn, hin yngsta.
Hin, sem látin eru, voru: Jón,
Kristín, Óskar og nú, Ásta. Þekkja
flestir, sem nú eru komnir um eða
yfir miðjan aldur, að ekki er of-
mælt, að systkinahópurinn allur
hafi markað veruleg spor í listalífi
okkar, sérstaklega á tónlistarsvið-
inu.
Fjögurra ára gömul missti Ásta
föður sinn og fluttist þá ásamt
móður sinni og systkinum öllum
til Reykjavíkur, þar sem hún átti
heimili æ síðan.
Ung að árum fór hún utan til
dansnáms, fyrst til Leipzig en
síðar til Kaupmannahafnar. Dans-
skóla rak hún í Reykjavík um langt
árabil og í um þrjátíu ár mun vart
hafa verið fært upp á sviði hér í
Reykjavík leikstykki með dönsum,
án liðsinnis hennar. Síðasta verk,
er hún vann fyrir leiksvið, var við
Nýársnótt Indriða Einarssonar við
vígslu Þjóðleikhússins árið 1950.
Hinn 4. apríl 1931 giftist hún
Agli Árnasyni, stórkaupmanni, og
áttu þau ástríka samleið til and-
láts hans í ágúst 1973. Nú eru þau
saman á ný.
Börnin urðu þrjú, Már, Árni og
Kristín.
Þau öll, ásamt tengdadætrum,
barnabörnum, öðrum aðstandend-
um og ástvinum öllum, drúpa nú
höfði í sorg yfir missi mikilhæfrar
manneskju. Reisn hennar var
mikil allt til síðustu stundar.
Hógvær hæfileikakona er geng-
in.
Guð blessi minningu hennar alla
tíð.
Guórún Steingrímsdóttir
Ásta Normann, ein af stórbrotn-
ustu listakonum okkar, er látin. Ég
átti því láni að fagna að þekkja
Ástu frá því að ég man fyrst eftir
mér. Móðir mín og Ásta þekktust
ungar stúlkur í Tjarnargötunni,
og leigðu svo reyndar saman íbúð
á Lindargötunni um tíma, á fyrstu
hjúskaparárum Ástu og manns
hennar, Egils Árnasonar, stór-
kaupmanns. Eldhúsið var sameig-
inlegt og virtist ekki koma að sök,
því mér er minnisstætt að þar var
oft mikið skrafað og hlegið dátt.
Það var því engin tilviljun að ég
var sett í skóla til Ástu þegar hún
stofnaði fyrsta listdansskóla á
íslandi haustið 1928. Ég var þá
aðeins fjögurra ára gömul. Það
sem mér er einkum minnisstætt
frá þessum tímum hjá Ástu. er
hvað þeir voru skemmtilegir. Ásta
var sjálf síkvik og vakandi yfir
hverri okkar hreyfingu, og svo man
ég að allir tímar enduðu á því, að
við fengum að dansa einhvern lit-
inn og skemmtilegan dans, sem
lífgaði mikið upp á tilveruna. Ég
held jafnvel að við þessir smá-
krakkar höfum haft á tilfinning-
unni að við værum þátttakendur í
einhverju nýju og stórkostlegu,
sem það auðvitað var, sem sé fyrsti
vísir að listdansi á íslandi. Ásta
kenndi svo dans um margra ára
skeið hér í Reykjavík, og dans-
kennslu vetrarins lauk ávallt með
nemendasýningum, og var til þess
tekið hversu fágaðar sýningar
hennar voru, bæði dansar og bún-
ingar, svo að unun var á að horfa,
enda gat það tæpast öðruvísi orðið
frá hennar hendi.
Ásta hélt nokkrar danssýningar
í Reykjavík, einkum fyrstu árin
eftir að hún kom heim frá námi,
og vakti alltaf mikla hrifningu.
Það þarf ekki annað en að líta á
dansmyndir af Ástu frá þessum
árum til þess að sjá að þar fóru
saman mýkt, yndisþokki og glæsi-
bragur, sem hlaut að vekja aðdáun.
Skemmtileg umsögn um fyrstu
dansýningu Ástu var höfð eftir
Dr. Helga Pjeturs: „Nú er vorið
komið".
En þó að skólinn og danssýning-
arnar hafi að sjálfsögðu rutt
merkilega braut, verður Ástu e.t.v.
lengst minnst fyrir dansa sem hún
samdi og æfði fyrir leiksýningar í
Iðnó, svo sem Veisluna á Sól-
haugum, Álfhól, Kinnahvolssystur
og Dansinn í Hruna, svo að eitt-
hvað sé nefnt, og síðast fyrir
uppfærslu á Nýársnóttinni við
opnun Þjóðleikhússins 1950. Hún
var hugmyndaríkur danshöfundur,
var mjög létt um að semja dansa
og ná góðum heildarsvip á sýning-
ar. Margir þessara dansa verða
ógleymanlegir þeim sem sáu.
Gott var okkur sem yngri vorum,
að leita til Ástu um hjálp og ráð,
hún var alltaf boðin og búin til
þess að gefa okkur bendingar, lána
okkur dansa eða búninga, eða hvað
sem var. Hún var líka alltaf ein-
hver mesti aufúsugestur á dans-
sýningar okkar sem á eftir komum,
því að hún var svo hrifnæm og
einörð að ef dans „sló í gegn“ og