Morgunblaðið - 08.12.1985, Side 78

Morgunblaðið - 08.12.1985, Side 78
78 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. DESEMBER1985 Bœjarstjóri skotinn rétt viö nefið á mér... Auðvitað er maður allt af að upplifa eitthvað nýtt og eftir á, sérstakiega, verð- ur öll sú reynsla harla athygiisverð. Ég hafði til dæmis aldrei lent í skot- hrið áður. Einhvern tíma verður allt fyrst hugsaði ég með mér, en varð að því búnu að setjast niður í forsalnum á Kenthóteli í Ankara, af því að fæturnir á mér skulfu. Ég var að koma niður úr morgun- verði. Kenthótel er í mið- Ianddyrinu voru nokkrir gestir að tala saman og ekki eftirtektarvert. Einn þeirra bjóst til að ganga út af hótelinu rétt áundan mér. Systir mín heima á íslandi var að færast á fimmtugs- aldurinn þennan dag og ég hafði hripað texta afmælisskeytis á miða. Þar sem Tyrkland er tveim- ur tímum á undan, fannst mér ekki liggja á að senda skeytið strax og skundaði því á eftir umræddum manni að útidyrunum. Og þó. Væri ekki bezt að senda skeytið bara núna ... ég var að leggja af stað að móttökuborðinu og sé þá að maðurinn hnígur niður og svo heyrðust skothvellir. Á næstu sekúndum fór allt í uppnám. Þess- ar næstu sekúndur erij óralangar í endurminningunni. Fyrir utan dyrnar lá maðurinn og engdist og blóðið fossaði úr brjósti hans. Viðbrögð á slíkum stundum, kannski sér í lagi þegar maður hefur ekki lent í þessu áður, eru kyndug. Ég hljóp út og fór að stumra yfir manninum sem var sjálfsagt það vitlausasta sem á að gera. Eg horfði agndofa á hann ... og síðan var eins og þytur færi hjá og svo kom einn hveilur enn og blóð spýttist úr hægra fæti mannsins. Þá var mér nóg boðið, hótelstarfsmenn drógu mig snar- lega inn og skelltu mér niður i stól og það var náð í koníak. Ég man ég hugsaði „að vera að drekka koníak klukkan níu að morgni." Maðurinn var fluttur burt, allt varð krökkt af lögreglu og einn byssumaðurinn, sá sem hafði skot- ið fjórða skotinu, náðist, hinir komust undan. Seint og um síðir fékk ég svo skýringu á málinu. Þarna höfðu fjórir bræður verið að verki, maðurinn sem var skot- Bæjarstjóranum var gerð fyrirsát úti fyrir Kenthótelinu inn hét Tahir Vesek. Hann var bæjarstjóri í smábæ í suð-austur Anatolíu sem heitir Cizre. Ætt Veseks og bræðranna fjögurra hafa háð blóðugt ættarstríð svo skiptir kynslóðum. Á sl. sumri höfðu bróðir bæjarstjórans og frændi til dæmis verið drepnir á heimili sínu í Cizre. Ég starði á konuna í mótttökunni, hún sagði ósköp blátt áfram frá þessu. „Svona atburðir eru ekki óal- gengir í Suðaustur-Anatolíu. Fjöl- skylduheiður hefur verið svívirtur og er hefnt. Ættarstríðinu linnir ekki.“ Ég spurði, hvort byssumað- Tyrklands sem sameinast í þökk og virðingu til hans. í þessari byggingu er einnig safn um Atat- úrk, þar má virða fyrir sér bollana sem hann drakk úr. Stífpressuð fötin hans og burstaða skóna, gjafir og heiðursmerkin sem hann fékk og bílana hans. Þar eru myndir af honum frá ýmsum tím- um og rakin barátta hans frá því hann sté á land í Anatolíu til að berjast gegn Ottomanvaldsmönn- unum. Ankara kom mér á óvart um margt. Víst er hún stílhrein og skipulögð borg. Vart hægt að hugsa sér meiri andstæður en Ankara og Istanbul. Umferðaröng- bænum, á prýöilegum stað og þjónusta til fyrirmynd- ar. Þetta var um níuleytið á þriðjudags morgni og dagurinn lofaði góðu. Ég hafði hugsað mér að fara í morgungöngu og átta mig smávegis á borg Atat iirks, sem er ekki síður lifandi í hugum Tyrkja nú en fyrir fímmtíu árum. Anatolíusafnið. Frá umferðarmiðstöðinni. urinn sem náðist yrði settur í fangelsi. „Hann fær sjálfsagt fremur vægan dóm,“ sagði hún „vegna þess hvernig málið er vaxið. Það hefði gegnt öðru máli ef síð- asta skotið hefði lent í þér ...“ Eftir koníakið var ég orðin svo Ijónhress að mér datt ekki í hug að breyta áformum um morgun- gönguna. Hins vegar gleymdi ég skeytinu, þar til seinni part dags- ins. Eins og ég sagði áður skynjar maður nálægð Atatúrks hvar- vetna, í Tyrklandi ekki sízt í Ankara. Þó eru liðin fjörutíu og sjö ár síðan hann dó. Ég var stödd á Prinsessueyjum á Marmarahafi á dánardægri hans, 10. nóvember. Alls staðar voru myndastyttur af Ataturk eða minnismerki og alls staðar kransar og blóm. Og fánar blöktu í hálfa stöng. Og orð Atat- úrks: Ne mutlu Tiirktim diene letruð bæði á minnismerki og fjölda margar opinberar byggingar. Lausleg útlagning á þeim: „Hve stoltur ég er af því að vera Tyrki." í Ankara fór ég náttúrlega til minnismerkis hans sem er hvað helgast löndum hans. Við breið inngöng eru stórar myndastyttur, sem eiga að vera tákn allra stétta þveiti má að vísu finna með lagni í Ankara, en ekkert ámóta og í Istanbul. í Ankara eru breiðgötur, torg með fögrum myndastyttum og minnismerkjum, göturnar í miðbænum eru hreinni og fólkiðf. gengur ekki eins hratt og í Istan- bul. v Ég fór að skoða Museum of Anatolian Civilization, eftirminni- legt og sérstaklega fróðlegt, þar sem löng saga er rakin og merki- legar fornleifar hafa skapað heil- lega mynd langt aftur í aldur. Það er skipt niður í skipulegar deildir gripum og frásögnum frá hinum D ýmsu tímaskeiðum og verðugt að eyða á þessu safni nokkrum klukkutímum. Að vísu þarf þekk- ing gests á fyrri tímum Anatolíu að vera pottþéttari en mín var, til að maður innbyrði allt sem þarna var í boði. Ég fór sömuleiðis og skoðaði leifar af súlum og hofum en það sem kom mér sem sagt mest á óvart var mengunin og fátæktin. Piltur frá ferðaskrifstofu, sem leiðbeindi mér um safnið ofan nefnda sagði að um fjörutíu pró- sent Ankara væru fátækrahverfi vegna þess hve gríðarlegur fjöldi hefði streymt til borgarinnar hin

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.