Morgunblaðið - 19.12.1985, Side 74

74
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR19. DESEMBER1985
-4
Elzta hús franska hverfisins.
Gamla ráðhúsið í New Orleans.
New Orleans
Syðst í Louisiana-fylki stendur
New Orleans við sveig einn mikinn
i Mississippi-ánni. Franskur Kan-
adamaður að nafni Jean Baptiste le
Moyne setti á stofn þorp eitt hér árið
1718 og nefndi það eftir þjóðhöfð-
ingja Frakklands, Duc d’Orléans.
Vegna sveigsins á ánni er borgin í
dag oft nefnd „Crescent City“.
Þegar komið er flugleiðina til
New Orleans sér maður hin miklu
mýrlendi sem umlykja borgina og
reyndar allan þennan hluta fylkis-
ins. Skóglendi og akrar eru allir
að meira eöa minna leyti á kafi í
vatni og þarafleiðandi er mikill
raki yfirleitt í New Orleans. New
Orleans er iðnaðar- verzlunar- og
samgönguborg. Lega hennar við
Mississippi-ána gerir hana að
mikilvægum punkti til áfram-
haldandi flutninga á varningi með
prömmum. Nýlega var haldin
heimssýning í New Orleans sem
vera átti til þess að draga að meiri
viðskipti til borgarinnar, en sýn-
ingin tókst ekki sem skyldi og varð
töluverður halli af. Hafnargjöld
voru og hækkuð nýlega og varð það
til þess að töluvert af skipaflutn-
ingunum fór til annarra hafna.
Það er því ýmislegt sem bjátar á
þótt uppbyggingin sé mikil. Um
sjötíu prósent íbúanna eru þel-
dökkir enda voru hér á árum áður
miklar plantekrur sem reiddu sig
á þrælahald og eru þetta afkom-
endur þeirra. Borgin er nokkuð
stór, verzlunarhverfi, bankahverfi
og svo framvegis. En það hverfi
sem flestir heimsækja í stuttum
stanz er vitanlega hið svonefnda
„Franska hverfi", eða „Vieux
carré“. Hverfið er um tveir kíló-
metrar á lengd en um kílómetri á
breidd og liggur að Mississippi-
fljóti til suðurs.
Bezta leiðin til þess að kynnast
hverfi þessu er að fara niður á
aðaltorgið með hestvagni. Ég var
heppinn, komst með einum af
þessum skemmtilegu gömlu körl-
um sem allt vita og láta ekki bif-
reiðir né annað nútímadót trufla
sig við aksturinn. Þeir eru nokkuð
margir þessir fírar og hafa frá
skemmtilegum ferðum og atvikum
að segja. Þessi ekill minn hafði
tekið sér nafnið „Kojak" þar sem
hann var sköllóttur og auk þess
hafði hann einu sinni verið stað-
gengill Kojaks í kvikmynd sem var
tekin upp í Franska hverfinu.
Hann fékk einmitt pöntun þann
daginn frá ítölsku kvikmyndafé-
lagi sem ætlar að gera mynd í
hverfinu og vantaði einmitt ekil
með „kvikmyndareynslu". Þegar
leið á ferðina og hver fróðleiksmol-
inn á eftir öðrum um hverfið hrökk
af vörum hans, kom fram að hann
hafði verið í hernum um 1950 og
þá dvalið á Keflavíkurflugvelli og
meira að segja átt vinkonu í Hafn-
arfirði. „Heimurinn er lítill," voru
skilnaðarorð þessa glaða ekils í
New Orleans.
Það er unun að ganga um göt-
urnar í hverfinu, falleg, gömul hús
og þessar frægu svalir með járn-
rimlunum standa fyrir sínu og alls
staðar heyrist jazz-tónlist. Norðan
við hverfið er Satchmo Park,
minningargarður um Louis
„Satchmo" Armstrong, einn mesta
son þessarar borgar. Niðri við
Jackson Park sitja listamennirnir
og mála, rétt eins og við Place du
Tertre á Montmarte í París, enda
umhverfið svipað. Ekki má maður
koma til New Orleans án þess að
prófa matinn, en þessi suðræna
matargerð þeirra er stórkostlegt
ævintýri. Mikið er lagt upp úr alls
kyns fiskréttum, krabbadýrum,
kræklingum og rækjum. Þá er og
vert að minnast á jarðarberja-
„daiquiri", sem selt er á nokkrum
stöðum. Auk þess er nauðsynlegt
að fá sér franskar kleinur með
flórsykri og drekka kakó með.
Franskar kleinur eru auðvitað eins
og flest sem franskt er, þ.e. öðru
vísi en allt annað, og eru þessar
frönsku kleinur ferkantaðar lik-
astar kubbum, en ákaflega bragð-
góðar. Þegar dvalið er í New Orle-
ans má ekki gleyma að fara með
hjólabát upp eða niður fljótið. Ég
kaus mér svonefnda Jazz-ferð, en
það er ferð sem farin er að kvöldi
til, kvöldmatur er snæddur úti á
dekki og Jazzhljómsveit leikur
síðan undir þiljum. Það er tilkom-
umikið að göslast upp fljótið á
þessu hjóli drifna ferlíki, en spað-
inn sem drífur skipið áfram er um
tíu tonn að þyngd. Kapteinninn er
fjölhæfur maður og allt í einu
upphefst hinn mesti hávaði og er
hann þá kominn upp á efri dekk
og farinn að spila á gufupípuorgel
Jackson Park í franska hverfinu.
Hjólabáturinn frægi, Natchez.
Ný bók um
félagana fímm
FIMM á hættuslóóum nefnist ný bók
í bókaflokknum um félagana fimm
eftir Enid Blyton. lóunn gaf á sínum
tíma út 18 bækur í þessum fiokki
og þessi er því sú nítjánda og hefur
hún ekki birst á íslensku áður.
f fréttatilkynningu frá Iðunni
segir m.a. „Þessi spennandi og
ævintýralega saga er algerlega
sjálfstæð og söguhetjurnar þær
sömu og í fyrri bókum, þau Júlli,
Jonni, Anna, Georgína og hundur-
inn Tommi. Jólin nálgast og félag-
arnir fimm leggja af stað í skíða-
ferðalag, glaöir og áhyggjulausir.
En jólafríið fer á annan veg en
þeir ætluðu því alls staðar verða
ævintýrin á vegi þeirra. Krakkarn-
ir finna jarðgöng sem liggja að
gömlum turni og þar er greinilega
eitthvað dularfullt á seyði; að
minnsta kosti eru ókunnir ekki
velkomnir, því umhverfis turninn
er rafmagnsgirðing og grimmur
varðhundur gætir dyranna. En fé-
lagarnir fimm hafa áður komist í
hann krappan og eru staðráðnir í
að komast að leyndardómum
gamla turnsins."
Líf og örlög vændiskvenna
KOMIN er út hjá Iðunni bókin
En hugsanir mínar færðu aldrei
eftir norska rithöfundinn Sverre
Asmervik.
Bókin segir frá lífi og örlög-
um tveggja vændiskvenna. í
fréttatilkynningu frá Iðunni
segir: Bókin byggir að mestu á
raunverulegum atburðum sem
höfundur aflaði sér vitneskju
um við. lestur lögregluskýrslna
og af samtölum við vændiskon-
ur, melludólga lögregluþjóna,
leigubílstjóra og félagsráð-
gjafa.
Hildur Finnsdóttir þýddi
bókina. Kápa er hönnuð á aug-
lýsingastofunni Octavo. Oddi
hf. prentaði.